|
موعظه بر قرائت رسولی در پنجمین یکشنبه از لوقا
|
|
(افسسیان 2: 4-10)
پولس رسول، در این عبارت حاضر از رساله خود به مسیحیان
افسس در آسیای صغیر، عشق عظیم خدا برای بشریت را به ما عرضه می دارد: "خدا
که در رحمانیت دولتمند است، از حیث محبت عظیم خود که ما را دوست داشت"( آیه
4) سپس، رسول الهام یافته توضیح می دهد که چطور خدا این عشق بیکران را
آشکار ساخت. البته این به این معنی است که "خدا محبت است"، همانطور که
یوحنای انجیل نویس الهیدان و شاگرد محبت، آنرا تصدیق می کند و به ما می
آموزد (اول یوحنا 4: 16).
آیا ما در روحمان این حقیقت را عمیقاً
حس کرده ایم که خدا، از طریق طبیعت الهی خود، همه را دوست دارد و فقط محبت
است؟ که هر انرژی خدا از محبت می آید؟ که خدا هیچ کاری بدون محبت انجام نمی
دهد؟ آیا ما متوجه شده ایم که خدا محبت خود را به تمام جهان گسترش می دهد،
که او تنها با محبت خلق کرده است؟ این برای همه مردم از هر نژادی است، مهم
نیست که چه کسی هستند، خوب یا بد؛ مقدس یا گناهکار.
گاهی اوقات والدین به فرزندان خود می گویند: "مراقب
باش؛ اگر این کار را انجام دهی، خدا تو را دوست نخواهد داشت. این بسیار
اشتباه است. یا آنچه برخی دیگر می گویند: "خدا او را مجازات کرده است." وای
بر ما اگر وقتی ما گناه می کردیم، هرگز خدا محبت خود را متوقف می ساخت، و
وقتی که از اراده اش نافرمانی می کردیم ما را مجازات می نمود! مزمور نویس
می گوید: "خداوندا، اگر گناهان را به نظر آوری، کیست که به حضور تو
بایستد؟" (مزمور 130: 3)
هیچ جایی در انجیل مقدس چیزی که نشان دهد خداوند و خدای
ما عیسی مسیح را ستمگر داند، پیدا نخواهید کرد. برعکس، آنها پر از اعمال
محبت آمیزی هستند که خداوند ما عیسی مسیح حتی به افرادی که گناهان بزرگی
مرتکب شده اند نشان داده است. بیایید برخورد عیسی نسبت به زن گناهکاری که
او را از سنگسار توسط فریسیان نجات داد را به خاطر آوریم: "من هم تو را
محکوم نمی کنم،" عیسی به او گفت: "برو و دیگر گناه مکن" (یوحنا 8: 11).
عیسی خود اظهار داشت: "من نیامده ام تا جهان را داوری کنم، بلکه تا جهان را
نجات بخشم" (یوحنا 12: 47).
اگر عیسی، با عشق عظیم خود به نجات ما نیامده بود، نجات ما
غیرممکن می بود. زیرا نوع ما، انسانها - بدون مسیح - نمی توانند برای نجات
خود هیچ کاری کنند. همانطور که پولس رسول در رساله خود می نویسد: "ما در
خطایا مرده بودیم" (آیه 5). مرده ها قادر به انجام هیچ چیز نیستند. اما
مسیح آمد، و در حالی که ما مرده بودیم، خدا "ما را با مسیح زنده کرد". با
فیض او ما نجات یافتیم. خدا نه تنها ما را نجات داد، بلکه او به شیوه شگفت
انگیزی ما را محترم شمرد. خدای پدر، که ما را دوباره به عنوان عزیزانش
پذیرفته است، به ما فرصت داد تا با پسر خود، عیسی مسیح در مکان های آسمانی
بنشینیم! این چطور کسب می شود؟ با ایمان ما. وقتی ما به عیسی مسیح ایمان
داریم و تلاش می کنیم تا مطابق با ارادۀ او زندگی کنیم، خدا ما را به آسمان
می برد. این باعث می شود ما شهروندان پادشاهی او باشیم. او ما را به
عنوان اعضای کلیسای مقدس خود می پذیرد، از اینجا روی زمین شروع می کند و به
آسمان خود می رساند!
بیایید به چیزی که پولس رسول اضافه
کرده است نیز توجه کنیم. نجاتی که خدا به ما داده است و جلال و افتخاری که
ما را احاطه کرده است، دستاورد شخصی ما نیست، بلکه هدیه خداست. ما با تلاش
های خود نجات نیافته ایم؛ به همین دلیل است که ما نمی توانیم در مورد آن
فخر نماییم. "زیرا که محض فیض نجات یافته اید، بوسیلۀ ایمان ... این هدیه
خداست" (آیه 8).
برادران و خواهران من، پس از آنچه رسول الهام یافتۀ الهی بر ما آشکار ساخت،
ما نه تنها باید از خدای تثلیث برای محبت عظیم او در نجات دادن ما، تشکر
کنیم، بلکه باید کاملاً به او اعتماد کنیم. بیایید هر چیزی را که او در
زندگی مان به ما می دهد، حتی اگر ناخوشایند باشد، بپذیریم. پس با باور به
این که، آنکه ما را دوست دارد این کار را به خاطر ما انجام می دهد و به نفع
ما است، آنرا بپذیریم. از سوی دیگر، ما باید توجه ای ویژه به یک چیز داشته
باشیم: در ارتباط دائمی با او باشیم و به عشق او با چیزی بیش از یک دوست
داشتن ساده و صمیمانه خود پاسخ دهیم. او را دوست داشته باشید، از او
نترسید. "در محبت، ترس جایی ندارد؛ اما محبت کامل ترس را بیرون می اندازد
"(اول یوحنا 4: 18). به همین دلیل بیایید خداوند خدای خود را با تمام دل،
تمام جان، تمام ذهن و با تمام قوت محبت نماییم (مرقس 12: 30).
~ متروپولیتن پیسیدیه، ساتیریوس
|
