زیباترین ساعات
زندگی مسیحیان ارتدوکس بر روی زمین در طى مراسم
لیتورجی الهی است ، زمانی که آنها به همراه خواهران و
برادران خود در آن شرکت می کنند. کلیساى مبارز همزمان با كليساى پیروزمند متحد می شود و خود را به صورت یک بدن آشكار می
نمايد. این اتحاد با مسیح به عنوان سر، با ارتباط الهی
بدن و خون مقدس او مُهر و موم شده است. با نزدیک شدن
مؤمنین به جام مقدس که حاوی هدایای مقدس است (که توسط
روحانی که سرویس را انجام می دهد، نگاه داشته می شود)
، ايشان اشتیاق خود را برای این ارتباط ابراز می کنند.
این میل روح آنان به اتحاد با داماد است که دعاهای
مناسب به او را برمی انگیزد: خداوندا، آرزوی بزرگ من
این است که با تو متحد شوم. من از عشق گرم تو ، از عشق
الهی تو ، از میل مقدس برای آمدن و بر تخت نشستن در
قلبم ذوب شدم.
این همان هدف اصلی
است که به سبب آن ، عشاء ربانی مقدس ارائه می شود ،
همانگونه که خداوند در شام آخر انجام داد، و در طی
مراسم لیتورجی الهی انجام می دهد: ما نان و شراب را
عرضه می کنیم ، و در مقدس ترین لحظه مراسم لیتورجی
الهی به استناد دعای کاهن (یا اسقف) ، خدای پدر، روح
القدس را می فرستد و آنها را به بدن مقدس و خون مقدس
مسیح تبدیل می کند. پس از برقراری ارتباط کاهن ، او
هدایای مقدس را به افراد حاضر که به درستی آماده
ارتباط و اتحاد با او هستند ، ارائه می دهد! ارائه راز
مقدس ایوکریست الهی (بدن و خون مقدس مسیح) ، از زمان
رسولان مقدس تا امروز ، با قرائت هایی از کتاب مقدس و
خطبه همراه است؛ با سرودها ، دعاها و عریضه های به
موقع ، که با آنها ستایش می کنیم ، و قدردانی خود را
برای همه نیازهای معنوی و مادی خود به خدا ابراز می
داریم. ما نه تنها برای خود ، بلکه برای کل دنیا دعا
می کنیم و بنابراین مراسم لیتورجی الهی کاملترین نیایش
بدن کلیسا است. همین نیایش مشترک است که دعاهای فردی
مومنان را در همه زمان ها و مکان ها تقویت می کند. چه
در خانه باشند و چه در جای دیگر ، مراسم لیتورجی الهی
به پروردن و تقدیس زندگی همه مسیحیان ادامه می دهد.
بجا بوده است که اين بعنوان "لیتورجی بعد از لیتورجی"
توصیف شده است.
اگر لیتورجی الهی
(مناجات نامه الهی) را به دقت مطالعه كنیم ، در می
یابیم كه از كتاب مقدس ، اعم از عهد عتیق و عهد جدید
الهام گرفته شده است. بعضی از بخشها ، مانند قرائت های
رسولی و انجیلی ، به همان ترتیب که هستند خوانده می
شوند. در مقابل ، مزامیر آنتیوفون ها ، پروکیمن ها و
سرودهای مرتبط (که آیاتی انتخاب شده از عهد عتیق
هستند) آواز خوانده می شوند. عرایض و دعاهای کشیش نیز
با روح کتاب مقدس عجین شده است. بنابراین ، کلیسا در
طی مراسم لیتورجی الهی ، نه تنها فرزندان خود را از
طریق دعا و ارتباط الهی هدایای مقدس با مسیح (و کل
تثلیث اقدس) متحد می کند بلکه کلمات مقدس کتاب مقدس را
نیز برای آموزش و الهام بخشیدن ارائه می دهد.
اما این سوال مطرح
می شود: آیا ما متوجه این واقعیت مهم هستیم و آن را
درک می کنیم؟ با توجه به موقعیت ما و نحوه شرکت اکثر
ما در مناجات الهی ، پاسخ مثبت دادن بسیار دشوار است.
به همین دلیل ، از امروز، به خواست خدا ، لازم دیدیم
که خطبه های یکشنبه به مفاهیم کتاب مقدسی که در مراسم
لیتورجی الهی گنجانده شده اند ، اختصاص یابد.
در آغاز مراسم
لیتورجی الهی ، سه درخواست اول خطابه توسط برگزار
کننده ، به مضمون عالی صلح اشاره دارد:
- "بیایید در صلح به
خداوند دعا کنیم"
- "برای صلح خدا ...
بیایید دعا کنیم" ؛ دومین؛ و سومی
- "برای صلح کل جهان
...
و بعد، درخواست صلح
18 بار دیگر تکرار می شود ، حتی تا آخرین دعا: "به
دنیای خود صلح ببخش" ، مراسم لیتورجی الهی با ترغیب
شماس پایان می یابد: "بیایید در صلح راهی شویم." از
آغاز مراسم لیتورجی الهی تا پایان ، اندیشه صلح غالب
است.
به نظر من، همه ما
از تنها همین می توانیم بفهمیم كه كلیسای ما مسئله صلح
را برای زندگی ایمانداران و جهان چقدر مهم می داند.
این بدان دلیل است که مفهوم صلح به ویژه در کتاب مقدس
حتی در کتاب های عهد جدید برجسته است. بیایید سرود
فرشتگان را در شب ولادت عیسی به یاد بیاوریم: "خدا را
در اعلی علیین جلال و صلح بر ..." یا پس از قیام او ،
خداوند ، در اولین ظهور به شاگردان خود ، با این سخن
شروع کرد: «صلح بر شما باد»(یوحنا 20: 19).
معنای عمیق تر صلح
چیست؟ چه فایده ای برای بشریت دارد؟ چگونه می توانیم
آن را بیابیم؟ این سؤالات و سؤالات دیگر در مورد صلح
در ما بوجود می آیند. پاسخ به این موارد را (به دلیل
کمبود وقت امروز) سعی خواهیم کرد (با هدایت کتاب مقدس
الهام الهی) در خطبه های آتی ارائه دهیم.
برای اینکه درک
بهتری از اهمیت صلح در زندگی مان داشته باشیم ، فقط
این فرمان عادل را به یاد می آوریم: " در پی صلح با
همه مردم بکوشید، و تقدسی که بدون آن هیچکس خداوند را
نخواهد دید" (عبرانیان 12:14) . صلح با قداست همراه
است و بدون آن هیچ کس نمی تواند چهره خداوند را ببیند
و وارد ملکوت او شود! بیایید هرگز آن را فراموش نکنیم!
~ متروپوليتن پيسيديه، اسقف اعظم سوتيريوس
