انطاكيه ى پيسيديه که در فلات غربی کوه هاى توروس قرار دارد ، این
افتخار را داشت که در تمام آسیای صغیر اولين مكانى باشد که موعظه
های قديس پولس را بشنود (یادداشت های قديس لوقا در اعمال 13: 16-41
). با این کار کلیسای انطاکیه تأسیس شد و از آنجا انجیل مسیح به
مناطق وسیع تر گسترش یافت. در حالی که ما می توانیم برای این كار
نجات بخش احساس قدردانی از اين رسول بزرگ داشته باشیم ، رهبران
یهودی کنیسه انطاکیه در آن زمان چنین نبودند. آنها هنگامی که دیدند
جمعیت مسیحی این شهر و روستاهای اطراف در حال رشد هستند ، بسیار
نگران شدند. این متعصبان به مقامات متوسل شدند ، که سپس قديسين
پولس و برنابا را مورد آزار و اذیت قرار دادند و از آن ناحيه بيرون
كردند. مشکلات آنها به همین جا ختم نشد ، زیرا قديسين نیز
در ايقونيه و لیسترا مورد جفا قرار گرفتند. در حقیقت ، در لیسترا
بود که قديس پولس به حدی سنگسار شد که دشمنانش او را چون مرده رها
کردند (به اعمال 14: 19). او به طرز معجزه آسایی زنده ماند ، اما
جفاها و آزارها هرگز او را رها نکرد. وی در دومین نامه خود به
قرنتيان ، رنجهایی را که براى انجیل متحمل شده است بیان می
کند: بیماری ، گرسنگی ، تشنگی ، سرما از عريانى و بى سرپناهى ،
خستگی از سفرهای خود با تهدید مداوم سارقان ، غرق شدن در
کشتی شكستگى (در راه خود به رم) ، مورد ضرب و شتم قرار گرفتن با
چوب و سنگ ، و 4 سال حبس. همچنین "خارى در جسم ، یک
فرستاده شیطان" داشت که قديس دائماً با آن مبارزه می کرد (به 2
قرنتیان 11: 23-33 ؛ 12: 7 مراجعه کنید).
ما می توانیم شخصیت
بزرگ قديس پولس را تحسین کنیم که علی رغم همه سختی ها ، متعهد به
کار مبلغی بود که در شرق و غرب گسترش می داد. اما چگونه این رسول
ممتاز با چنین اندوهى روبرو شد؟ انتظار می رود که همه این رنج و
سختی ها منجر به نارضايتى و نااميدى عظيم قديس پولس شود. در چنین
شرایطی ، او مى توانست چهره اش رنجور شود و از خدا شکایت کند:
خداوندا ، من به تو چه کرده ام که شایسته چنین عذابى شوم؟ من برای
تو کار می کنم ، به مردم تعليم می دهم که به تو ایمان داشته باشند!
چرا مى گذارى اينها بر من بيايد؟ وقتی مردم من را اینگونه در نتیجه
ايمانم به تو می بینند ، بسیار دور خواهند ماند تا دچار چنين
سرنوشتى نشوند! اما همانطور که می دانیم ، هیچ یک از اینها در روح
قديس احساس نشد. در عوض، همانطور که او به كولسیان می نویسد "من از
رنجهایم شادى مى كنم" (كولسیان 1: 24). او براى قرنتیان می نویسد:
"چون ناتوانم، آنگاه توانا هستم" (2 قرنتیان 12: 10 ). این با منطق
انسانی مطابقت ندارد و عجیب به نظر می رسد ، اما قديس پولس
هدفمندتر بود. مانند ورزشکارانی که برای کسب طلا در المپیک با تلاش
مداوم ، تمرين ، محرومیت خود و رنج، سخت كار می کنند؛ قديس پولس
نیز به همین منظور در جهت هدفى عالى تر در زندگی خود تلاش مى کرد ،
كه او حركت مى كرد "به سوى مقصد برای دریافت انعام دعوت بلند خدا
كه در مسیح عیسی است" (فیلیپيان 3: 14 ). او معتقد بود مهم نيست كه
چقدر یک مسیحی ممكن است در این زندگی کوتاه رنج بکشد ، اين در
مقایسه با جلال جاودانی که خدا در زندگی آسمانی مان برای ما مهیا
کرده است، چيزى نيست (به رومیان 8: 18 مراجعه کنید). به همین دلیل
است كه هيچ ترديدى نداشت هنگامى كه به مسیحیان تازه روشن شده
انطاكيه ى پیسیدیه گفت: "ما با مصيبت هاى بسيار مى بايد وارد ملكوت
خدا شویم" (اعمال 14: 22). همانطور که معلمين دروغین انجام مى
دادند، قديس پولس به منظور جذب مردم هر آنچه را که آنها می خواستند
بشنوند، به مردم نمی گفت (نگاه کنید به 2 تیموتائوس 4: 3). او نمى
ترسيد كه وقتى مردم اينها را بشنوند چقدر برايشان سخت است و كليسا
را ترك مى كنند ، زیرا او آنچه را که خود عیسی گفته بود به ياد
داشت: "تنگ است آن در و دشوار است آن طريقى که به حيات منتهی می
شود "(متی 7: 14). و خداوند ما را ترغیب می کند که"جد و جهد كنيد
تا از در تنگ داخل شويد "(لوقا 13: 24).
خواهران و برادران
من ، بياييد درس مهمی را که رسول مقدس امروز با کلام و نمونه خود
به ما می آموزد ، در ذهن و قلب خود حفظ کنیم. همیشه در زندگی ما
زحمات وجود خواهد داشت. پس از اين همه ، خداوند به ما فرموده است ،
"در جهان شما دچار زحمات خواهید شد" (یوحنا 16: 33). قديس پايسيوس
آتونيت گفت كه: "بیماریهای من بیش از همه روزه ها ، شب زنده دارى
ها و تمرینهای زندگی زاهدانه برايم منفعت داشتند. " ما در مواجهه
با این مصائب تنها نیستیم ، زیرا مسیح همیشه در آنجا هست ، به ما
قدرت می دهد. ما کلام خدا را داریم که به ما اطمینان می دهد که ما
فراتر از توانایی خود در آزمايش قرار نمی گیریم (نگاه کنید به اول
قرنتیان 10: 13). باشد که هرگز تسلیم نشویم. بلکه در برابر هر چيزى
با شجاعت ، شکیبایی ، خوش بینی و روحیه مبارزاتی مواجه شويم ،
همانطور که قديس پولس انجام داد. با انجام اين كار، ما واقعاً مى
توانيم در پايان زندگى خود بگوييم:" به جنگ نيكو جنگ كرده ام ...
بعد از اين تاج عدالت براى من حاضر شده است كه خداوند .... در آن
روز به من عطا خواهد کرد (دوم تیموتائوس 4: 7-8). آمين .
~ متروپوليتن سوتيريوس از
پيسيديه
