یکی از مهمترین درخواست هایی که در طی مراسم لیتورگی
الهی (و در سایر خدمات مقدس) به خداوند خطاب می شود ،
براى توبه و بخشش گناهان ما است. این دعاهای
کلیسا بر اساس دعایی است که خود خداوند به ما داده
است: "پدر ما ... و خطاهای ما را ببخش" (متی 6: 9 و
12). آنچه در اینجا درخواست می شود این است که از
گناهان مان رهایی یابیم. نمونه های دیگر آن به زیبایی
در مزمور 51 بیان شده است ، که حداقل چهار بار در روز
خوانده می شود ، همراه با دعاها و استدعاهایی مانند:
"برای به کمال رسیدن باقی زندگی مان در آرامش و توبه ،
بیایید از خداوند درخواست کنیم»؛ " همچنین برای ...
آمرزش و بخشش گناهان دعا کنیم ..." ما همچنین دوره
تریودیون [سه گانه/ سه هفته قبل از شروع روزه بزرگ |م]
و روزه بزرگ مقدس را داریم ، که شامل سرود " تو، ای
دهنده زندگی، دروازه های توبه را بگشا ..." سراییدن
این سرود ، به دنبال مزمور 51 در طی دعاهای صبح روزهای
یکشنبه ، روح ما را به توبه فرا می خواند.
این دعاهای توبه اغلب در عبادت های عمومی ما خوانده می
شوند. و با این حال ، بسیاری از ما مردد هستیم ، و
متوجه نیستیم این چه برکتی است. چه اتفاقی می افتد ،
این است که شخص کلمه "توبه" را می شنود ، و ترس و شرم
بر ایشان غلبه می کند. افکار آنها به سمت تمام کارهای
بدی که در زندگی خود انجام داده اند می رود و ایده
رفتن به پدر روحانی خود برای اعتراف به آنها بیش از آن
است که بتوانند تحمل کنند.
حقیقت این است که توبه و اعتراف به هیچ وجه اعمال شرم
آور نیستند! شرم ناشی از ارتکاب گناه است، نه پاک شدن
از آن. وقتی کسی توبه کرد ، و به گناهان خود اعتراف
کرد ، می تواند خوشحال شود ، زیرا از بیماری های روح
خود درمان شده است. بوی تعفن گناهان برداشته شده است،
و به آنها جرات داده می شود تا با وجدان پاک چشمهایشان
را به سوی خدا بلند کنند.
قدیس پورفیریوس معاصر ما می گفت: "توبه رمز و راز عشق
خدا به انسان است. در این روش کامل ، انسان از آنچه که
شر است خلاص می شود. ما به اعتراف می رویم و احساس می
کنیم با خدا در صلح هستیم. ما در درون احساس شادی می
کنیم و احساس گناه از بین می رود. ما بدون اضطراب و
بدون ترس به جاودانگی نزدیک می شویم. در ارتدوکس هیچ
بن بستی وجود ندارد ، زیرا اعتراف کننده ای وجود دارد
که فیض بخشش را دریافت کرده است »(زندگی و سخنان ، ص
400). به عبارت دیگر ، یک گناهکار به ضعف خود پی می
برد و با توبه ، مانند پسر ولخرج در قرائت انجیل امروز
، به رحمت خدای پدر پناه می برد. با اعتراف ، آرامش و
شادی غیرقابل توصیفی وجود دارد.
سپس این سوال مطرح می شود: اگر توبه امری است که به
راحتی قابل انجام است ، چرا افرادی وجود دارند که هنوز
از توبه امتناع می کنند و بار سنگین گناهان خود را حمل
می کنند؟
پدران مقدس كلیسا تعلیم می دهند كه توبه دو عنصر ضروری
دارد: اراده آزاد بشری و عمل خدا. یک شخص نمی تواند به
تنهایی توبه کند ، همانطور که خود خداوند گفت: "بدون
من هیچ کاری نمی توانید انجام دهید" (یوحنا 15: 5).
فیض خدا ضروری است تا این خیر عظیم در درون هر شخص
بیدار شود. ما به وضعیت ناراحت کننده ای که در آن قرار
داریم پی می بریم و از این طریق به توبه می رويم.
همانطور که قدیس پولس رسول می نویسد، "این خداست که در
شما بر حسب طرح رستگاری بخش خود ، هم اراده و هم فعل
را ایجاد می کند" (نگاه کنید به فیلیپیان 2: 13).
با این حال ، برای اینکه مسیح نزد ما بیاید ، مشارکت
ما ضروری است. ما باید با فروتنی ، عشق و دعا به مسیح
نزدیک شویم. به خاطر احترام به آزادی ما ، خدا منتظر
است تا مردم ، با ارادۀ آزاد خود ، برای یافتن این شفا
به نزد او بیایند. به همین دلیل است که ما در عبادت
های مشترک خود (و همچنین دعاهای خصوصی) به طور مکرر از
خداوند می خواهیم ، به ما توبه عطا کند "برای به کمال
رسیدن باقی زندگی مان در آرامش و توبه ، بیایید از
خداوند درخواست کنیم". و "پدر آسمانی ... ما را در
حالت توبه و اعتراف بپذیر ، چنانکه تو آن مهربان و بشر
دوست هستی".
برای ما مهم است که معنای این دعاها را درک کنیم. ما
نباید توبه را به زمانهایی محدود کنیم که احساس می
کنیم باید برای اعتراف به نزد پدر روحانی خود برویم.
توبه فقط یک عمل منفرد نیست ، بلکه یک روند مداوم است.
از آنجایی که در هر لحظه از هر روز ممکن است مرتکب
گناه شویم ، ما باید در حالت توبه دائمی باشیم. به
عبارت دیگر ، گناه یک ویروس کشنده است و توبه واکسن
ماست. این واکسن محافظت مادام العمر ما در برابر فساد
روحانی و مرگ است ، که روح را از خدا ، منبع حیات جدا
می کند.
با این آمادگی روح از طریق توبه و اعتراف ، مسیحی می
تواند از عالی ترین موهبت خدا، که همان بدن و خون
گرانبهای مسیح در عشاء مقدس ربانی است ، "برای شادی ،
سلامتی و خوشی" و "برای بخشش گناهان" و زندگی جاوید،
برخوردار شود ».
خواهران و برادرانم ، باشد که ما از اهمیت دعاهای توبه
در عبادت های خود ، به ویژه در مراسم لیتورگی الهی
آگاه شویم. ما باید هوشیار بمانیم ، تا این دعاها و
استدعاها در راه رسیدن به آسمان در قلب ما نفوذ
کنند. خداوند ما ، در عشق خود به بشریت ، فیض خود را
بر ما خواهد ریخت ، و یک حالت توبه دائمی را امکان
پذیر می کند. به این ترتیب ، ما همیشه می توانیم از
شادی و آرامش لذت ببریم ، چه در اینجا و چه در زندگی
ابدی. آمین.
~
متروپولیتن پیسیدیه، اسقف اعظم سوتیریوس
