در ليتورگى الهی مؤمن با مسیح متحد می شود
در ليتورگى الهی مؤمن با مسیح متحد می شود
|
(24.10.2021)
برپایی راز بزرگ ايوكريست الهى(عشای ربانی) ثمره عشق کامل و بى نقص
خداوند ما عیسی مسیح نسبت به رسولانش است، که به کار او ادامه می
دهند و نسبت به همه کسانی که در طول اعصار به انجیل او ایمان می
آورند و تعمید می گیرند.
خداوند بارها در فرصت هاى مناسب محبت فداکارانه خود را چه در عمل و
چه در گفتار نسبت به شاگردانش ابراز داشته است: بياييد برخی از این
سخنان خداوندمان را به یاد بیاوریم که در شب پنجشنبه مقدس با لطافت
فراوان خطاب به شاگردانش فرمود: «همانطور که پدر مرا محبت نمود، من
نيز شما را محبت نمودم» (یوحنا 15:
9).
و: «كسى محبتى بزرگتر از این ندارد كه جان خود را برای دوستان خود
فدا کند.» (یوحنا 15:
13).
در اینجا خداوند آنچه را که خودش چند ساعت بعد در جلجتا انجام
خواهد داد بیان کرد. و عیسی خطاب به پدر خود دعا می‌کند: «چنانكه
تو اى پدر، با من متحد هستى و من با تو؛ آرزوی من این است که همه
کسانی که به من ایمان می‌آورند... با ما متحد شوند» (یوحنا 17:
21
را ببینید). «ای پدر، می‌خواهم در جایی که من مى باشم با من باشند»
(یوحنا 17:
24).
این وقایع و سخنان، از جمله بسیاری دیگر، چه قبل و چه بعد از
بازگشت او به جلال آسمانی خود، ميل شديد عیسی مسیح خدا-انسان را
برای ادامه ارتباط دائمی خود با رسولانش و همه کسانی که در طول
زندگی بر روی این زمین ایمان می آورند و به اعضای کلیسای او تبدیل
می شوند، آشکار می کند. خداوند نه تنها مایل بود که با اعضای
کلیسای خود در ارتباط دائمی باشد، بلکه آرزوی چیزی حتی بزرگتر را
داشت: كه در اتحاد مطلق و کامل با آنها باشد!
از نظر عقل بشری همه اینها متناقض به نظر می رسد. چطور اين می
تواند اتفاق بیفتد؟ ما از انجیل هاى مقدس می دانیم که عیسی ، 40
روز پس از رستاخیز خود ، از زمین به آسمان صعود کرد و به جلال ابدی
خود بازگشت ، همانطور که در اعتقاد نامه اعتراف مى كنيم: "او به
آسمان صعود کرد و به دست راست پدر نشسته است. و بار ديگر در جلال
خواهد آمد تا زندگان و مردگان را داوری کند.» پس چگونه ممکن است
ما، اعضای کلیساى مبارز، که اینجا روی زمین زندگی می کنیم، جایی
باشیم که خداوند پر جلال ما عیسی مسیح است؟ اگرچه ذهن ما از درک
این امر بزرگ عاجز است، خداوند به عنوان خدای داناى مطلق و قادر
مطلق که هیچ چیز برای او غیر ممکن نیست، با برپایی راز عشای ربانی
راه حل کامل را یافت.
از پيش، مدتها قبل از شام آخر، خداوند شروع به آماده کردن قلبهای
شاگردان خود برای تأثیرات مفید شراکت و سهيم شدن با بدن و خون مقدس
خود کرد. پس از معجزه اطعام پنج هزار نفر، خداوند از این فرصت
استفاده کرد و به شنوندگان خود بر اهمیت تغذیه روحانى تأکید کرد:
"برای خوراك فانى کار نکنید، بلکه برای خوراكى که تا حيات جاودانی
باقى است، که پسر انسان آن را به شما عطا خواهد كرد." (یوحنا 6:
27)
و هنگامی که شنوندگان از عیسی پرسیدند: "خداوندا، این نان را
پيوسته به ما بده." (آیه 34)، خداوند دریغ نکرد که به وضوح بر آنها
آشكار کند: "من نان حيات هستم" (آیه 35). و در واقع او به تفاسير
بیشتری پرداخت: «پدران شما در بیابان منا را خوردند، و با
اين حال مردند. اما در
اینجا نانی است که از آسمان نازل می شود ، که هر کس از آن بخورد،
نخواهد مرد." (یوحنا 6: 49-50). و او بلافاصله حقیقت را با وضوح
برای آنها آشکار می کند: "من هستم آن نان زنده ای که از آسمان
نازل شد. هر که از این نان بخورد تا ابد زنده خواهد ماند. این
نان بدن من است که آن را به جهت حيات جهان مى بخشم.» (آیه 51).
در اینجا ما عیسی را می بینیم که شاگردانش را برای کارى که از شام
آخر به بعد در کلیسایش شروع می کند، آماده می سازد.
اما ، همانطور که يوحناى انجیل نگار، بعداً به ما اطلاع می دهد
(آیه 52) ، یهودیان شروع به واکنش به سخنان فوق خداوند کردند و بین
خودشان نزاع در گرفت و گفتند: "چگونه این مرد می تواند بدن خود را
به ما بدهد تا بخوريم؟" (آیه 52). در نتیجه ، بسیاری از شاگردان
خداوند از سخنان خداوند متعجب شدند و او را ترك کردند و در اعتراض
رفتند و گفتند: "این كلام سخت است ، چه کسی می تواند آن را بشنود؟"
(يوحنا 6: 60). با این حال ، این واکنش های یهودیان خداوند را
نترساند. برعکس ، آنها او را وادار کردند تا واضح تر و مستقیم تر
پيش برود و کسانی که به سخنان او اعتقاد داشتند، شروع به شناخت
كاملتر از رازی كردند که در زمان مناسب به آنها تحويل داده خواهد
شد. بر این اساس، خداوند این کلمات را اضافه می‌کند: «به راستى، به
راستى به شما می‌گویم، اگر بدن پسر انسان را نخورید و خون او را
ننوشید، در خود حيات ندارید.... هر که بدن مرا می خورد و خون مرا
می نوشد در من ساکن است و من در او.» (6: 53-56)
یعنی بدن و خون مقدس مسیح که مؤمنان در طى مراسم ليتورگى الهی
دریافت می کنند، آنها را با مسیح متحد می سازد.
بدین ترتیب خداوند ما عیسی مسیح، با برپایی راز ايوكريست (عشای
ربانی)، که در طول هر مراسم ليتورگى الهی انجام می شود، باطنی ترین
آرزوی خود را - به شیوه ای ماوراء الطبیعه و شگفت انگیز - تضمین
کرد: تا به طور دائم و برای همیشه با هر ايماندار وفادار متحد
باشد.
نحوه انجام این کار موضوع مبحث بعدی ما خواهد بود.
~ متروپوليتن سوتيريوس از پيسيديه
|
