(متی 14: 22-34)
قرائت انجیل امروز برخی سؤالات را برای ما مطرح می
كند. عیسی، به عنوان خدا، همه چیز را می داند، که این
شامل آینده هم است. و با این حال، پس از معجزۀ تکثیر
پنج قرص نان، شاگردانش را بر آن داشت تا سوار قایق
شوند و پیش از او در طول شب به آن سوی دریاچه جنيسارت
بروند. چرا او اجازه داد آنها به تنهایی بروند و به
طور معمول با آنها نرفت؟
شاگردان، در دریاچه، در طوفان گرفتار شدند. باد قوی
آنها را تحت فشار قرار داد، و امواج شدید مانع از به
جلو رفتن قایق شد. شاگردان تمام شب تا سپیده دم عذاب
کشیدند. البته عیسی می دانست که شاگردان او، در طی سفر
خود با خطر مواجه خواهند بود. چرا آنها را در چنین شبی
مجبور به سفر با قایق کرد؟ حتی بعداً، زمانی که
شاگردان با طوفان مواجه شدند، چرا عیسی در طول آن ساعت
ها به آنها کمک نکرد؟ در نهایت، پطرس، زمانی که دید
عیسی بر روی دریاچه راه می رود، خواست تا به فرمان او
بر روی آن آب ها به سوی او برود. پس از چند گام، پطرس
شروع به غرق شدن کرد. چرا خداوند اجازه داد پطرس قایق
را ترک کند و بر روی آب راه برود، وقتی میدانست که او
غرق می شود؟
قدیس یوحنای زرین دهان و دیگر پدران مقدس کلیسای ما
که این آیات انجیل را تفسیر کرده اند این را برای ما
توضیح می دهند.
خداوند ما عیسی مسیح در سال های مأموریت عمومی خود،
دوازده تن از شاگردانش را نزدیک خود داشت، کسانی که
"او آنها را رسولان نامید" (لوقا 6:
13).
او آنها را آماده کرد تا کار او را در سراسر جهان
ادامه دهند. او می دانست کار آنها آسان نخواهد بود و
همچنین آنها در مسیر خود با «طوفان» مواجه خواهند شد.
عیسی به لحاظ فیزیکی در کنار آنها نمی بود تا با
خطراتی که هر بار آنها با آن مواجه می شوند مقابله
کند. آنها باید تحصیل می کردند و می آموختند که چطور
خودشان عمل کنند. اما همچنین فراموش نکنید که آنها به
هیچ وجه تنها نمی ماندند. همانطور که معلمشان در شام
آخر به آنها گفت: "جدا از من هیچ نمی توانید کرد"
(یوحنا 15: 5). شاگردان باید در عظیمترین سختی های
خود، به مسیح نگاه کنند، که طبق وعده او، همیشه در
تمام دوران زندگی شان با آنها خواهد بود (متی 28: 20).
بنابراین، همانطور که آن شب در دریاچۀ طوفانی شاگردان
بسیار تحمل کردند و آموختند، ما نیز با آنها می
آموزیم:
- هنگامی که "کشتی" زندگی ما درهم می شکند و تکان می
خورد، به یاد داشته باشید که خدای بخشنده و قادر مطلق
ما، خداوند ما عیسی مسیح ما را نادیده نمی گیرد. ممکن
است به نظر برسد که برای مداخله او خیلی دیر شده است،
اما مانند آن شب، او به ما اجازه می دهد همه چیزهایی
را که می توانیم انجام دهیم. در لحظه ای مناسب، پس از
درخواست کمکش، او به ما می آید و آنچه را که نیاز
داریم به ما می دهد. ما نباید در تأخیر پاسخ خداوند
ناامید شویم. برعکس، این باید ایمان ما را تقویت کند و
دعاهایمان را عمیق تر کند. صدای حمایت مسیح به شاگردان
وحشت زده همانطور که او با راه رفتن بر روی امواج
نزدیک می شد، این بود: "دل قوی دارید! منم؛ ترسان
مباشید "(آیه 27). این دعوت به شجاعت باید در گوشهای
ما در دوران سخت طنین انداز باشد. این صدای خداوند
قادر مطلق و خدای ماست!
- هرگز چشمان روح خود را از روی مسیح به سوی خطر
برنگردانیم همانطورکه پطرس انجام داد: همانطور که او
به مسیح نگاه می کرد، بر روی امواج راه می رفت. "اما
هنگامی که پطرس باد را شدید دید، ترسان گشت و شروع به
غرق شدن کرد" (آیه 30).
برادران و خواهران من، دیدیم که "زمانی که عیسی به
قایق وارد شد، باد ساکن گردید" (آیه 32)، و این همه
متوقف شد. بیایید ما در زندگی خود با نگاه کردن به
مسیح رو به جلو حرکت کنیم، با اطمینان که نهایتاً در
عظیمترین طوفان ها، او به ما نزدیک می شود و امواج را
آرام می کند، و ما را در سفری ایمن به "بندر" مقصد
نهایی مان، تقویت می کند.
~ متروپولیتن پیسیدیه ساتیریوس
