"ای زمین، بشارت خوشى عظيم به تو مى دهم!" 

 جشن امروز یکی از والاترين شادی ها برای تمام بشریت است. تهيت "سلام" فرشته جبرئیل، به مریم باکره ناصری تأثیر گسترده ای بر هر انسانی، از همه نسل ها داشته است. سرودهای روز جشن این شادی را اعلام می کنند: "امروز جشن شادی است"؛ "امروز کل آفرینش شاد می شود"؛ "بگذارید آفرینش شادمان شود و تسعیر طبیعت را تبریک گوید ، زیرا فرشتگان با احترام در مقابل باکره ایستادند و به جای غم و اندوه به او شادى ارائه دادند" (دوكساستيكون در ستایش)

 در باغ عدن، پس از نافرمانی آدم و حوا، ماتم و اندوه در قلب حوا چیره شد. امروز، حواى جدید، مریم باکره، با اطاعت خود از خدا، باعث ایجاد شادی برای کل جهان می شود.

 

در باغ عدن ، "آن مار قدیمی، که به ابلیس و شیطان مسمی است که تمام دنیا را فریب می دهد" (مکاشفه 12: 9) حوا را اغوا نمود و او را از خدا دور کرد. در ناصره فرشته جبرئیل خطاب به حوای جدید، مریم باکره، به عنوان نماینده نسل بشر، گفت: "خداوند با تو است" و به این ترتیب انسان دوباره به خدا متصل شد. و در واقع، با تجسم پسر خدا، طبیعت انسانی دوباره شکل گرفته است و زیبایی قدیم را دریافت نموده است. عیسی به عنوان آدم جدید ، ماهیت انسان را ارج نهاده و جلال می بخشد و آن را به حالت قبل از سقوط باز می گرداند.

به همین دلیل ما با شادی می سراییم: "امروز بشارت خوشی است." "امروز اسرار قبل از اعصار فاش شده است. و پسر خدا، پسر انسان می شود. ... خدا انسان شد تا آدم بتواند مانند خدا شود"(از سروده های ستایشی). با شروع این واقعیت ، نقشه خدا برای نجات انسان شروع به آشکار شدن می کند. عشق خدای تثلیث به انسان بی انتهاست.

 

با این حال ، ما همچنین باید بر سهم مریم باکره در تحقق نقشه خدا برای نجات انسان تأکید کنیم.

خدا در نظر داشت که برنامه او برای بازسازی و نجات جهان ، باید با پذیرش آزادانه انسان باشد. "هنگامی که زمان به کمال رسید" (غلاطیان 4: 4) ، یعنی در زمان مناسب، خدا، دختر باکره ناصری ، مریم باکره را به عنوان نماینده نسل بشر، در خدمت کار نجات جهان برگزید. همانطور که لوقای انجیل نگار توصیف می کند ، خدا فرشته جبرئیل را به مریم باکره فرستاد تا به او اعلام کند که او در میان همه زنان مبارک است ، و برگزیده شده است تا مادر پسرش شود. با این حال ، او وی را ملزم نمی کند. به وی اجازه می دهد تا آزادانه خودش تصمیم بگیرد. از گفتگوی مشهور بین باکره و فرشته ، می بینیم که وقتی بر باکره معلوم شد که این خواست خدا است، او با اراده اش اطاعت کرد و با فروتنی پاسخ داد: "اینک کنیز خداوندم! مرا بر حسب سخن تو واقع شود. " (لوقا 1 :38) این حوای جدید، با اطاعت کردن، نافرمانی حوای اول را برطرف می کند.

 

  در اینجا، بیایید یک گزیده جالب از موعظه مربوط به قدیس نیکلاس کاوازیلاس را ذکر کنیم: "این ممکن نمی بود که خدا بخواهد به زمین بیاید، مگر اینکه شخص مناسبی وجود می داشت که او را دریافت کند و مایل به خدمت در کار نجات باشد. اگر باکره به آن ایمان نمی داشت و از همکاری امتناع ورزیده بود، تحقق اراده خدا برای نجات ما امکان پذیر نبود. این از این واقعیت مشهود می شود که در طی لحظاتی که باکره در پی دانستن چگونگی حاملگی بود، خدا به زمین نازل نشد. ولی لحظه ای که باکره متقاعد شد و دعوت را پذیرفت، فقط در آن زمان تمام کار به یکباره انجام شد. خدا انسان را به عنوان جامه خود پوشید و باکره مادر خالق شد. و بدین ترتیب ، تجسم کلمه نه تنها کار پدر که "رضایت" داد ، و از قوت او که "سایه افکند" ، و نه تنها از روح القدس ، که "فرود آمد" ، بلکه همچنین از اراده و ایمان باکره بود."

و قدیس نتیجه می گیرد: "ایمان باکره چقدر عظیم بود! ... عظمت روح او با این واقعیت آشکار شد که باکره به سخن پارادوکسیکال فرشته ایمان آورد و آنرا پذیرفت: اینکه خدا واقعاً روی زمین بیاید و شخصاً از نجات ما مراقبت کند و او (باکره) با مشارکت در این کار، قادر خواهد بود فعالانه خدمت کند! بیایید او را متبارک خوانیم ، کسی که به آنچه خداوند به او گفته بود محقق می شود، ایمان آورد! "

 

       به همین دلیل کلیسا به هیچ وجه از تکریم به مادر باکره متوقف نمی شود و از وی بخاطر مشارکت بسیار مهم وی در تجسم خداوند و نجات دهندۀ ما، عیسی مسیح، ابراز تشکر و قدردانی می کند.

 

در مقابل ، چه اشتباه بزرگی مرتکب شده اند کسانی که ضمن اینکه می خواهند مسیحی خوانده شوند ، عظمت مادر خدا را درک نکرده و به او افتخار و تکریم شایسته ای ارائه نمی دهند.

 

       با این حال ، بیایید ما به عنوان مؤمنین ارتدوکس ، با سنتی که قرن ها قدمت دارد ، از ستایش مادر خدا باز نایستیم ، که "همیشه متبارک و تماماً مطهر و مادر خدای ما" است. و در عین حال ، بیایید از او بخواهیم که به ما کمک کند تا از ایمان قوی او، اطاعت او، فروتنی و سرسپردگی او در برابر مأموریتی که خداوند به او اختصاص داده بود، سرمشق بگیریم، و درست مانند او، بیایید "خویشتن و یکدیگر و تمام زندگی خود را به مسیح خدای مان بسپاریم". آمین.

 

~ متروپولیتن پیسیدیه، سوتیریوس