(یوحنا 17: 1-13)
امروز، در یکشنبۀ قبل از پنطیکاست، ما خاطرۀ 318 پدران
مقدسِ اولین شورای کلیسایی جهانی، که در نیقیه، در
بیتینیا در سال 325 میلادی گرد هم آمدند را گرامی می
داریم. این شورای مقدس کلیسایی بدعت گذاری آریوس (که
عیسی مسیح به عنوان خدای حقیقی پذیرفته نیست) را محکوم
کرد و سمبل ایمان را که به عنوان «سمبل نیقیه» نیز
شناخته شده است، بنیاد نهاد. مقرر شد که در هر لیتورجی
الهی، و همچنین در سایر سرویس های مقدس، ما این خلاصه
سازی از اعتقادهای اصلی ایمان ارتدوکس را بخوانیم.
یکشنبۀ آینده، در پنطیکاست، ما بنیاد نهادن کلیسا را
جشن می گیریم. اما "سرِ کلیسا مسیح است" (افسسیان 5:
23)، پسر خدا و خدای حقیقی. بدون این ایمان، کلیسایی
نمی تواند وجود داشته باشد. و چون در اولین شورای
کلیسایی جهانی این حقیقت اصول جزمی تأیید شد، ما در
روز یکشنبه قبل از پنطیکاست یاد آنان را گرامی می
داریم.
پدران مقدس همراه با ایمان ارتدوکس، وحدت کلیسا و مؤمنان
را نیز حفظ کردند. چرا که هر بدعتی به بدن مسیح، که
کلیساست ضربه می زند، و رابطه ی مسیحیان با یکدیگر را
مختل می کند. پیش شرط وحدت کلیسا، "وحدت ایمان و رفاقت
روح القدس" است، که در هر لیتورجی الهی از خدا درخواست
می کنیم به ما بدهد.
در ادامه این امر مهم، عیسی مسیح، در شب قبل از دستگیری
(همانطور که در انجیل امروز شنیدیم)، به خدای پدر
التماس کرد تا شاگردان او را در اتحاد نگاه دارد و نیز
تمام کسانی را که توسط آنان ایمان آورده یا در آینده
به او ایمان می آورند. این دعایی فراتر از برای
شاگردان او بود، بلکه همچنین برای کسانی بود که با
موعظۀ آنان به او ایمان می آورند: "ای پدر مقدس، آنانی
را که به من داده ای، به اسم خود نگاه دار تا یک باشند
چنانکه ما هستیم" (آیه 11). او ادامه می دهد: "من فقط
برای اینها دعا نمی کنم، بلکه برای آنانی نیز که به
وسیلۀ کلام ایشان به من ایمان خواهند آورد؛ که همه
آنها یک باشند، چنانکه تو ای پدر، در من هستی و من در
تو "(یوحنا 17: 20-21).
وقتی که ما می شنویم مسیح با چنین غیرتی در شب قبل از
مصائب خود به خدای پدر استدعا می کند، که ما بتوانیم
در بین خودمان و با خدا متحد شویم، چطور میتوانیم با
آن تکان نخوریم؟ گرچه حتی زمینۀ قوی ای برای تفرقه،
رقابت و خود-محوریت در جامعه ما وجود دارد، ما مسیحیان
باید عامل وحدت باشیم. این بدان معنی است که ما اعضای
بدنی یکسان، بدن مسیح، که بدن کلیسا است، باشیم. پولس
رسول با درد مسیحیان قرنتس را مورد خطاب قرار می دهد و
از آنها می خواهد که با یکدیگر ستیزه و کشمکش نداشته
باشند، بلکه صلح و اتحاد را برقرار کنند: "برادران از
شما استدعا دارم به نام خداوند ما عیسی مسیح، که همه
یک سخن گویید و شقاق در میان شما نباشد، بلکه در یک
فکر و یک رای کامل شوید "(اول قرنتیان: 1: 10). رسول
بزرگوار با استحکام به غلاطیان در مورد وحدت بین آنها
می نویسد: "اگر یکدیگر را بگزید و بخورید، با حذر
باشید که مبادا از یکدیگر هلاک شوید" (غلاطیان 5: 15).
پولس رسول، حتی از زندان خود در رم، به وحدت مسیحیان
نگران است: "من از شما تقاضا می کنم ... که با کمال
فروتنی و حلم، رفتار کنید و متحمل یکدیگر در محبت
باشید، و سعی کنید که یگانگی روح را در رشته صلح نگاه
دارید "(افسسیان 4: 2-3).
بنابراین وظیفه ما است که به طور مداوم
تلاش کنیم که صلح و وحدت در میان ما به عنوان اعضای
کلیسا حفظ شود. و برای اینکه این را امکان پذیر سازیم،
بیایید ما بیشتر و بیشتر از حقیقت ایمانمان آگاه شویم،
کلام خدا را مطالعه کنیم، و دعا کنیم به خدا که ما را
با نور و تقدس تقویت کند و با قدرت روح القدس متحد
سازد.
~ متروپولیتن پیسیدیه اسقف ساتیریوس
