(یوحنا 4:
5-42)
همانطور که از انجیل امروز شنیدیم، یک زن سامری مسیح را سر
چاه یعقوب ملاقات کرد و از او پرسید: "کجا باید خدا را
پرستش کنم، در اورشلیم یا کوه جریزیم؟" خداوند پاسخ
داد: مکان مهم نیست، اما آنچه مهم است این است که
چگونه خدا را پرستش کنیم. زیرا "خدا روح است، و هر که
او را پرستش کند می باید در روح و راستی بپرستد" (آیه
24).
خدا روح است. وقتی خداوند بدن آدم را
خلق کرد، خدا "روح حیات را در صورت او دمید و انسان
نفس زنده شد" (پیدایش 2: 7). بنابراین "خدا انسان را
در بصورت خدا آفرید" (پیدایش 1: 27). به عنوان تصویر
خدا، طبیعی است که روح انسان به خالق خود برگردد.
مزامیر می گوید، خداوندا ... مثل کودکی از شیر باز
داشته شده نزد مادر خود، تو روح مرا پاداش می دهی
(مزمور 131: 2). به همین دلیل است که هر نژادی از
مردم، همانطور که همه از اجدادشان آموخته اند، به
پرستش خدا احساس نیاز می کنند.
اما هر پرستشی مورد قبول خدا نیست. به همین دلیل است که
خداوند به پرستش خدا "در راستی" اشاره می کند. که به
معنی شناختن خداست. بیایید بدانیم که خدای واقعی کیست.
شما توجه دارید که در لیتورجی الهی (و در دیگر سرویس
های مقدس) کلیسا قرائت سمبل ایمان را مقرر کرده است،
که در واقع خودش دعا نیست. پس چرا در پرستش ما قرار
دارد؟ از آنجا که ضروری است، ایمان ما به خداوند سه
گانه حقیقی (تثلیث اقدس)، احیا شود.
در عین حال، از سخن خداوند "در روح و
راستی" نیز باید درک شود که خدا را باید با تمام روح
خود پرستش کرد؛ با قلبی مختص به خدا؛ با تمام توان
روحی و ذهنی، با محبتی گرم. قابل توجه است که در اولین
بخش دعای سرویس صبح، دیده می شود کشیش از طرف همه
ایمان داران به خدا دعا می کند: خداوندا، عدالت ما،
"با ترس و عشق، همیشه تو را می پرستیم". ما خطابه ای
از احترام عمیق می بینیم، با آگاهی کامل که چه کسی
مورد خطاب ماست و چگونه باید پرستش کنیم، با خدا به
عنوان فرزندان با پدر، صحبت می کنیم! همچنین با داشتن
عشقی گرم، همانطور که کسی کلمات مناجات را در برابر
عشاء ربانی مقدس بیان می کند: "ای مسیح، تو با اشتیاقت
مرا سوزاندی، و با عشق الهی تو من تغییر کرده ام". در
طی این زمان روح های ما باید با عشق الهی به مسیح پر
شود. کشیش، کمی قبل از اینکه ما "ایمان دارم" را
بخوانیم، هدایای مقدس را تکریم می کند و آن را می بوسد
و می گوید: "ای خداوند! ای قوت من! تو را محبت می
نمایم. خداوند صخرۀ من، ملجای من، و نجات دهندۀ من
است"(مزمور 18: 1ـ2). این یک فوران ناگهانی از عشق به
خدا در لحظه مقدس لیتورجی الهی است که یادبود قربانی
خداوند ما عیسی مسیح برای نجات همه ماست.
برای اینکه پرستش ما در "راستی" باشد، باید ذهن انسان به
طور دقیق متمرکز باشد. دعاها و سرودها در زمان پرستش،
روح ما را لمس می کند و به سوی خدا بازتاب می یابد.
یکی می تواند خیلی زود وارد کلیسا شود، اما اگر افکار
آنها بر روی آنچه اتفاق می افتد نباشد، و به چیزهای
دیگر فکر کنند، پس هیچ فایده ای ندارد. به همین دلیل
است که قبل از مهمترین بخش های لیتورجی الهی و
رویدادهای دیگر، کشیش می گوید: «بیایید توجه کنیم!»
بیایید ما توجه و تمرکز مان را اینجا بر آنچه شنیده می
شود و انجام می شود، بگذاریم.
برادران و خواهران عزیزم، لحظات پر
برکت زندگی ما، آنهایی هستند که در زمان ارتباط مان با
خدا زندگی می کنیم. به همین دلیل ایمان داران ارتدوکس
منتظر لحظه ای هستند که بتوانند در کلیسا حضور یابند و
خدا را پرستش کنند. بیایید استدعا کنیم خداوند با ما
سخن بگوید، همانطور که او امروز به ما گفت، او را در
تمام عمر خود در "روح و راستی" پرستش کنیم. آمین.
~ متروپولیتن پیسیدیه، اسقف ساتیریوس
