او با من صحبت کرد ، نه در مورد کمی تلاش خوب ، بلکه در مورد عبور قاطع و قطعی از زندگی قدیمی گناه آلود به یک زندگی جدید در تقدس ، که در آن ما در مسیح زندگی می کنیم و مسیح در درون ما زندگی می کند ، و اینکه برای این تحول، ما باید تمام توان خود را بدهیم.

یک بار ، او از من پرسید: "به من بگو ، برای تحصیل در وکالت ، چند سال طول می کشد؟" جوابش را دادم.

وی دوباره پرسید: "برای تحصیل در رشته مهندسی ، شیمی ، پزشکی ، چند سال طول می کشد؟" من به همین ترتیب ، با کنجکاو در مورد ماهیت سوالاتش ، پاسخ دادم.

و پیر ادامه داد: "آیا ما برای یادگیری اراده خدا و به کارگیری آن مطالعه می کنیم؟"

من فهمیدم که او به چه چیزی اشاره می کند ، و مایل به پاسخ دادن نبودم. چه می توانستم بگویم؟ اینکه اکثر ما ایمانداران تنبل ، ولرم ، و "مسیحی آماتور" هستیم؟ او این را می دانست.

و او به من گفت: "کسی با تنبلی مسیحی نمی شود. این به کار ، کار زیاد نیاز دارد."

قدیس پورفیریوس: "کسی با تنبلی مسیحی نمی شود ..."

او خودش نمونه بود ، بدون اینکه خودنمایی کند. او تمام سالهای زندگی طولانی خود را با غیرت وقف مطالعه و زندگی به مانند مسیح کرده بود.

او از نظر جسمی و روحی کارگر بود و آرزو داشت این عشق به کار را به دیگران منتقل کند. وی معتقد بود که تنبلی منجر به نومیدی و آزارهای بسیاری در روح و جسم می شود. وی کار درمانی را توصیه مى کرد. مخصوصاً برای کسانی که بی نظم و ناامید بودند.

برای پیر، هرگز برای شروع تازه خیلی دیر نبود. او البته درک کرده بود که رد امیدهای دنیوی و درهم شکستن خودخواهی به عنوان بهترین پیش شرط این آغاز است.

همه چیز با تلاش - هم روحی و هم جسمی، مبدل و دگرگون می شود.