Ορθόδοξη Ομάδα Δογματικής Έρευνας

Κεντρική Σελίδα

Βιβλία, Ορθοδοξία, Μελέτες και Προτεστάντες

Προηγούμενο // Περιεχόμενα // Επόμενο

Θεία Κοινωνία: Σύμβολα, εμβλήματα, ή πραγματικό Σώμα και Αίμα Χριστού;

Γεωργίου Τσιμπιρίδη

Το Χριστιανικό Θυσιαστήριο τρανή απόδειξις τής εν Καινή Διαθήκη Ειδικής Ιεροσύνης

Κριτική Ανάλυσις Κωδίκων και Χειρογράφων τής σημαντικότατης μετοχής "κλώμενον" (Α΄ Κορ. ια: 24). Αναίρεσις Προτεσταντικών κακοδοξιών

 

12. Αρχαίες Μαρτυρίες υπέρ τής υπάρξεως υλικού εν τη Καινή Διαθήκη θυσιαστηρίου και κατ' επέκτασιν ειδικής εν αυτή Ιεροσύνης

 

Αρχαιοτάτη μαρτυρία (τέλη 1ου αιώνος), περί υπάρξεως χριστιανικής Λευϊτικής ιερωσύνης άρα και περί χριστιανικού θυσιαστηρίου, αντλούμε από τον Κλήμεντα Ρώμης, Αποστολικού Πατρός και μαθητού τών Αγίων Αποστόλων.

Α΄ Επιστολή του προς Κορινθίους:

«τω γαρ αρχιερεί ίδιαι λειτουργίαι δεδομέναι εισίν, και τοις ιερεύσιν ίδιος ο τόπος προστέτακται, και Λευίταις ίδιαι διακονίαι επίκεινται· ο λαϊκός άνθρωπος τοις λαϊκοίς προστάγμασιν δέδεται. Έκαστος υμών, αδελφοί, εν τω ιδίω τάγματι ευαριστείτω Θεώ, εν αγαθή συνειδήσει υπάρχων, μη παρεκβαίνων τον ωρισμένον τής λειτουργίας αυτού κανόνα, εν σεμνότητι» (Κλήμεντος Ρώμης, Α΄ προς Κορινθίους Επιστολή, κεφ.40, παρ.5 - 41 παρ.1, Patrologia Graeca, τόμ.1, στ.289Α) δηλ.

«Εις τον αρχιερέα ορισμένες λειτουργίες είναι δοσμένες, και εις τούς ιερείς έχει ορισθεί ιδιαίτερος τόπος, και οι Λευίτες έχουν να επιτελέσουν ορισμένες λειτουργίες· ο λαϊκός δε άνθρωπος είναι δεμένος εις τα λαϊκά του καθήκοντα. Καθένας από εσάς, αδελφοί, κατά την τάξη του ας ευαρεστεί τον Θεό, ζώντας με αγαθή συνείδηση, μη παρεκκλίνοντας από τον ορισμένο κανόνα τών καθηκόντων του, με σεμνότητα». (Μετάφραση Βασ. Μουστάκη «Οι Αποστολικοί Πατέρες», έκδ. Αστήρ, σελ.115)

Κι όσοι εκ τών Προτεσταντών παρασυρόμενοι εκ τού όρου «Λευίτες» θεωρούν εσφαλμένως, ότι ο Αποστολικός πατήρ κάνει λόγο για Ειδική Ιερωσύνη τής Παλαιάς Διαθήκης, εάν κάνουν τον κόπο να διαβάσουν από την αρχή το εν λόγω κεφάλαιο θα διαπιστώσουν, ότι ο Κλήμης απευθύνεται:

α) εις πρώτο πληθυντικό πρόσωπο («οφείλομεν»), άρα ομιλεί περί πιστών Χριστιανών,

β) Κάνει λόγο για εντολή που ο Δεσπότης (δηλ. ο Χριστός) έδωσε («όσα ο δεσπότης επιτελείν εκέλευσεν», «εκέλευσεν γίνεσθαι», «πού τε και ΔΙΑ ΤΙΝΩΝ επιτελείσθαι θέλει, αυτός ώρισεν τη υπερτάτη αυτώ βουλήσει... τω θελήματι αυτού», «τοις γαρ νομίμοις τού δεσπότου ακολουθούντες ου διαμαρτάνουσιν»), άρα πάλι ο λόγος περί Εκκλησίας και Χριστιανών που οφείλουν να υπακούσουν εις την εν λόγω εντολή τού Δεσπότου Χριστού,

γ) Το εν λόγω απόσπασμα αρχίζει με τον αιτιολογικό σύνδεσμο «γαρ» κάτι που σημαίνει, ότι αυτά που ακολουθούν (δηλ. τα περί αρχιερέων, ιερέων, λευιτών και λαϊκών) έχουν ΑΜΕΣΗ σχέση με τα προαναφερθέντα που εκέλευσεν ο Δεσπότης Χριστός να τηρούν οι Χριστιανοί και ΟΧΙ με ΔΗΘΕΝ διατάξεις τής Παλαιάς Διαθήκης, και

δ) Ο Αποστολικός πατήρ διευκρινίζει, ότι ο Δεσπότης Χριστός προσέταξε «πού τε και ΔΙΑ ΤΙΝΩΝ επιτελείσθαι θέλει» να τελούνται οι «προσφορές και λειτουργίες»!

Άρα, αγαπητοί Προτεστάντες, είτε το θέλετε είτε όχι, εις την Μεσσιανική εποχή υπάρχει ΣΥΓΚΕΚΡΙΜΕΝΗ ΟΜΑΔΑ ανθρώπων («τινές») η οποία έχει επιφορτισθεί να τελεί τις προσφορές και λειτουργίες τής Καινής Διαθήκης, και η οποία διακρίνεται σε αρχιερείς, ιερείς και Λευίτες (δηλ. διακόνους).

Κι όπως χαρακτηριστικά κλείνει το εν λόγω κεφ.40 «ο λαϊκός άνθρωπος τοις λαϊκοίς προστάγμασιν δέδεται», δια τής οποίας παραθέσεως είναι ΕΜΦΑΝΕΣΤΑΤΟΣ ο εν τη Καινή Διαθήκη διαχωρισμός ΙΕΡΕΩΝ και ΛΑΙΚΩΝ, δηλ. ΕΙΔΙΚΗΣ και ΓΕΝΙΚΗΣ ΙΕΡΩΣΥΝΗΣ! Και άρα, εφόσον υπάρχει αυτός ο διαχωρισμός σε ιερείς και λαϊκούς «Έκαστος ημών, αδελφοί, εν τω ιδίω τάγματι ευαρεστείτω τω Θεώ...» (κεφ.41, παρ.1).

Άρα, αγαπητοί Προτεστάντες, η Ειδική Ιερωσύνη και ο διαχωρισμός τών πιστών σε ιερείς (κληρικούς) και λαϊκούς ΔΕΝ είναι εφεύρεση τού 4ου αιώνος, όπως ισχυρίζεστε, αλλά υφίσταται ΗΔΗ από τα τέλη τού 1ου μ.Χ. αιώνος!

Επίσης μαρτυρία περί ΥΛΙΚΟΥ θυσιαστηρίου (άρα κατ’ επέκτασιν και περί Ειδικής Ιερωσύνης) εις την Καινή Διαθήκη έχουμε και από τον Άγιο Ιγνάτιο τον Θεοφόρο (αρχές 2ου αιώνος):

«Μηδείς πλανάσθω· εάν μη τις εντός ή τού θυσιαστηρίου, υστερείται τού άρτου τού Θεού» δηλ. «Κανείς ας μην πλανάται· όποιος δεν ευρίσκεται (ή όποιος δεν μετέχει) εντός τού θυσιαστηρίου, στερείται τού άρτου τού Θεού» (Ιγνατίου Θεοφόρου, Επιστολή προς Εφεσίους, κεφ.V, παρ.2, Patrologia Graeca, τόμ.5, στ.736Β).

«Εγώ πέποιθα εις υμάς εν Κυρίω, ότι ουδέν άλλο φρονήσετε. Διό και θαρρών γράφω τη αξιοθέω αγάπη υμών, παρακαλών υμάς, μια πίστει, και εν ενί κηρύγματι, και μια ευχαριστία χρήσθαι. Μία γαρ εστίν η σαρξ τού Κυρίου Ιησού, και έν αυτού το αίμα το υπέρ ημών εκχυθέν· είς και άρτος τοις πάσιν εθρύφθη, και έν ποτήριον τοις όλοις διενεμήθη· έν θυσιαστήριον πάση τη Εκκλησία, και είς επίσκοπος, άμα τω πρεσβυτερίω και τοις διακόνοις τοις». (Ιγνατίου Θεοφόρου, Επιστολή προς Φιλαδελφείς, κεφ.IV, Patrologia Graeca, τόμ.5, στ.821C, 824A)

Άξιον παρατηρήσεως εις τις ανωτέρω ρήσεις τού Αγίου Ιγνατίου, είναι ότι συνδέει το χριστιανικό θυσιαστήριο με τον ‘άρτο’, δηλαδή με την σάρκα τού Ιησού, και το ‘ποτήριον’, δηλαδή με το αίμα Του, οπότε όσο και να αγωνίζονται οι Προτεστάντες να μάς πείσουν, ότι το θυσιαστήριο αυτό είναι ΔΗΘΕΝ ο σταυρός τού Χριστού ή πνευματικό, τής καρδιάς δηλαδή, δια τού οποίου «αναφέρωμεν θυσίαν αινέσεως δια παντός τω Θεώ, τουτ’ έστι καρπόν χειλέων ομολογούντων τω ονόματι αυτού» (ΕΒΡ. ΙΓ:15), ο Άγιος Ιερομάρτυς, και συλλήβδην η αρχαία Εκκλησία, τούς διαψεύδει και τούς εκθέτει ως πεπλανημένους και αιρετικούς!

Θυσία – Θυσιαστήριο – Ιερωσύνη είναι έννοιες σύστοιχες, μία αδιάσπαστη αλυσίδα, αποτελουμένη από τρεις κρίκους. Έχει, λοιπόν, η Εκκλησία τού Χριστού ιερείς, οι οποίοι υπηρετούν στο θυσιαστήριο και προσφέρουν θυσία, εκ τής οποίας μεταλαμβάνουν οι πιστοί. Δεν υφίσταται, δεν νοείται ο ένας κρίκος δίχως τούς άλλους δύο. Η μία, όμως, και ανεπανάληπτος και μοναδική σταυρική θυσία τού Χριστού, δεν περιορίζεται σε στενά χρονικά όρια ούτε είναι στιγμιαίο γεγονός, αλλά είναι διαχρονική και προεκτείνεται εις τούς αιώνες.

Ο Χριστός υπεσχέθη να δώσει το θυσιασθέν σώμα Του και το εκχυθέν αίμα Του προς βρώση και πόση εις όλο το ανθρώπινο γένος «πίετε εξ αυτού πάντες» (ΜΑΤΘ. ΚΣΤ:27). Και η πανσοφία Του εύρε τον τρόπο, δια τής μεταβολής τού άρτου και τού οίνου τη κραταιά δυνάμει Του εις σώμα και αίμα Του.__

 


Προηγούμενο // Περιεχόμενα // Επόμενο


Δημιουργία αρχείου: 8-5-2018.

Τελευταία μορφοποίηση: 14-5-2018.

ΕΠΑΝΩ