Δεν υπάρχει τίποτε πιο δύσκολο στον κόσμο αυτό να κατορθώσουμε -ως άνθρωποι- από την συγχώρηση.  Είναι το πιο δύσκολο μάθημα για όλους μας. Όμως είναι το μάθημα που ο Κύριός μάς λέει σε όλες τις διδαχές Του πως είναι απολύτως απαραίτητο, αν θέλουμε να έχουμε κάποια ελπίδα να ανταποδώσουμε την Αγάπη που Εκείνος έχει τόσο πλουσιοπάροχα δώσει στο δημιούργημά Του.

Έχουμε ακούσει τον Κύριό μας να λέει μια Παραβολή μέσα στο Ευαγγέλιο (Ματθ.18:23-35) για τον άνθρωπο που χρωστούσε στον βασιλιά ένα χρηματικό ποσό που ήταν αδύνατον να εξοφλήσει, όταν του ζήτησαν να τακτοποιήσει τις εκκρεμότητές του.  Εκείνη την εποχή, όσοι δεν μπορούσαν να εξοφλήσουν τις οφειλές τους στον θρόνο, είχε το δικαίωμα ο βασιλιάς να πουλήσει τον οφειλέτη και την οικογένειά του ως σκλάβους, προκειμένου να εξοφληθεί μέρος της οφειλής. Ο άνθρωπος λοιπόν εκείνος κυριολεκτικά εκλιπαρούσε τον βασιλιά για περισσότερο χρόνο, προκειμένου να συγκεντρώσει τα οφειλόμενα χρήματα. Η ανταπόκριση του βασιλιά ήταν ανέλπιστα το αντίθετο απ’ ότι περίμενε: την διαγραφή ολόκληρης της οφειλής!

Τι ανακούφιση θα ήταν αυτή! Τι ευλογία, να έχεις την αγάπη και την συμπόνια του βασιλιά! Ο άνθρωπος εκείνος θα έπρεπε να είχε πάρει ένα πολύτιμο μάθημα για το πόσο σημαντική είναι η συγχώρηση… και όμως, αντ’ αυτού, μαθαίνουμε πόσο πρόστυχα φέρθηκε, όταν βρήκε ένα σύνδουλό του, που του χρωστούσε ελάχιστα κέρματα, και έσπευσε να τον στραγγαλίσει για να του τα επιστρέψει άμεσα!

Αυτή η μικρή παραβολή είναι μια πάρα πολύ μικρή εικόνα της αγάπης που έχει ο Θεός για το δημιούργημά του. Καθημερινά αστοχούμε, μη πράττοντας αυτό που είχαμε δημιουργηθεί να πράττουμε, και μη αντικατοπτρίζοντας την αγάπη που λάβαμε από τον Θεό. Συσσωρεύσαμε ένα τεράστιο χρέος, το οποίο ο Δημιουργός μας έχει εντελώς διαγράψει, χάρη στην αγάπη Του για μας. Το μόνο που ζητά από εμάς είναι «να πληρώνουμε με την σειρά μας» με αγάπη εκείνους που αμαρτάνουν εναντίον μας.

Η συγχώρηση είναι η καθεαυτή ουσία του τι είναι η αγάπη, αλλά όπως ήδη αναφέραμε, δεν είναι εύκολο πράγμα να το κάνουμε.  Συχνά διαπιστώνουμε πως μας είναι πιο εύκολο να «ξεχάσουμε» ένα αδίκημα· η συγχώρηση όμως είναι ένα εντελώς άλλο πράγμα. Πόσοι από εμάς άραγε μπορούμε να δείξουμε με το δάχτυλο κάποιον στην ζωή μας που «τον έχουμε άχτι»; Πόσοι από εμάς δεν έχουμε εκείνο το ένα πρόσωπο που μας είναι αδύνατον να συγχωρήσουμε για κάτι που είχε κάνει σε εμάς ή σε κάποιον που αγαπάμε;

Την εβδομάδα που μας πέρασε, ξεφύλλισα τα Απομνημονεύματα της Κόρρι Τεν Μπουμ (Corrie ten Boom – στην εικόνα) – όνομα που κάποιοι από εσάς πιθανόν να το γνωρίζετε.  Ήταν μια διάσημη Ολλανδή επιζώσα του Στρατοπέδου Συγκέντρωσης Ράβενσμπρουκ (Ravensbruck) των Ναζί κατά τον Β.Π.Π., όπου εκείνη και η αδελφή της είχαν φυλακισθεί επειδή έκρυβαν εβραίους πρόσφυγες μέσα στο σπίτι τους.

Ενώ η αδελφή της η Μπέτσυ δεν άντεξε τα σκληρά βασανιστήρια του στρατοπέδου και πέθανε, στην Κόρρι χαρίσθηκε η ελευθερία, χάρη σε ένα γραφειοκρατικό λάθος που της εξασφάλισε την ελευθέρωσή της μόλις λίγες μέρες πριν σταλεί η δική της ομάδα στους θαλάμους αερίων για εκτέλεση.

Μετά τον πόλεμο, η Κόρρι – σαν πιστή Χριστιανή – ένοιωσε την ανάγκη να πάει να μιλήσει για το Ευαγγέλιο στους ρημαγμένους από τον πόλεμο ανθρώπους στην Γερμανία, και, το 1947, βρέθηκε να μιλάει σε μια ομήγυρη στο Μόναχο με θέμα την συγχώρηση. Τους μίλησε για την σημαντικότητα της Εξομολόγησης, και είναι πολύ πιθανό να χρησιμοποίησε και την πιο πάνω Παραβολή, για να περιγράψει την Αγάπη που έχει ο Θεός για όλους όσους είχαν μετανοήσει για όλα τα φρικτά εγκλήματα που είχαν διαπράξει κατά την διάρκεια του πολέμου. Το «κλειδί» της ομιλίας της ήταν συμπυκνωμένο μέσα στα τελευταία λόγια της ομιλίας της:  «Όταν εξομολογούμε τις αμαρτίες μας, ο Θεός τις ρίχνει μέσα στον πιο βαθύ ωκεανό… ανεπιστρεπτί!»

Αφού τελείωσε η ομιλία, η Κόρρι πρόσεξε ένα μεγαλόσωμο άνδρα να πλησιάζει προς το μέρος της αίθουσας όπου εκείνη καθόταν. Μέσα στα απομνημονεύματά της είχε σημειώσει, πως όποτε έβλεπε να πλησιάζει κάποιος με παλτό, καφέ καπέλο και μπλε στολή με έμβλημα ένα κρανίο και χιαστί κόκκαλα, την συγκλόνιζε μια επώδυνη αναδρομή όπου η ίδια ξανα-έβλεπε τον εαυτόν της μέσα σε ένα χώρο με εκτυφλωτικά φώτα, και μια θλιβερή στοίβα από ρούχα και υποδήματα σωριασμένα στο πάτωμα, ενώ η ίδια, η αδελφή της και εκατοντάδες άλλες γυναίκες υποχρεώνονταν να υποστούν την ταπείνωση της απόλυτης γύμνωσης πριν περάσουν μπροστά από έναν υψηλόβαθμο Αξιωματικό των Ες-Ες.  Σύντομα μετά από αυτό το περιστατικό, η αδερφή της Κόρρι, Μπέτσυ, θανατώθηκε… και ο άνθρωπος που ήταν υπεύθυνος για όλα αυτά τα φρικτά και αποτρόπαια, ήταν εκείνος που αυτή τη στιγμή πλησίαζε προς το μέρος της Κόρρι, με το χέρι του εκτεταμένο για να την χαιρετίσει…

«Φρώιλαϊν, πόσο παρήγορο είναι, να ξέρουμε πως οι αμαρτίες μας βρίσκονται στον βυθό της θάλασσας.  Ανέφερες το Ράβενσμπρουκ στην ομιλία σου. Ήμουν φύλακας εκεί, αλλά έκτοτε έγινα Χριστιανός. Ξέρω πως ο Θεός με έχει συγχωρήσει για τα άγρια πράγματα που είχα κάνει εκεί, όμως ήθελα να έρθω σε σένα και να σε ρωτήσω προσωπικά:  Εσύ, θα με συγχωρήσεις;»

Φανταστείτε σε ποια θέση βρέθηκε, αδέρφια μου εν Χριστώ!  Εμείς μπορεί να γνωρίζουμε την σημασία της συγχώρησης. Ακούμε να μιλούν για την συγχώρηση μέσα στα Ευαγγέλια, σε κάθε τόπο.  Την αναφέρουμε και στην Κυριακή Προσευχή: «…και άφες ημίν τα οφειλήματα ημών, ως και ημείς αφίεμεν τοις οφειλέταις ημών…»   Η συγχώρηση είναι η ουσία της αγάπης. Και όμως τυχαίνουν στιγμές στην ζωή μας – σαν αυτή που βρέθηκε η Κόρρι – όπου η συγχώρηση λογικά είναι ανθρωπίνως αδύνατη.

Ο πρώην αξιωματικός των Ες-Ες στεκόταν εκεί, με το χέρι ακόμα τεντωμένο μπροστά του ενώ η Κόρρι πάλευε πώς να τα χειριστεί όλα αυτά μέσα στο κεφάλι της. Σημειώνει στα Απομνημονεύματά της:

«Δεν πρέπει να είχαν περάσει παρά λίγα δευτερόλεπτα που στεκόταν εκεί, με το χέρι του εκτεταμένο, όμως τα ένοιωσα σαν ώρες, καθώς πάλευα με το πιο δύσκολο πράγμα που χρειάστηκε ποτέ να κάνω.»

Μέσα σε εκείνα τα ελάχιστα δευτερόλεπτα, θυμήθηκε πως τα λόγια της Κυριακής Προσευχής δεν ήταν μόνο μια εντολή του Θεού, αλλά μια καθημερινή εμπειρία στην δική της ζωή. Μετά τον πόλεμο, είχε γνωρίσει και συνεργασθεί μαζί με πολλά άτομα σαν τον εαυτό της, που υπήρξαν θύματα της Ναζιστικής θηριωδίας στην Ολλανδία. Θυμόταν, το πώς εκείνοι που μπορούσαν να συγχωρήσουν τους πρώην εχθρούς τους ήσαν εκείνοι που μπόρεσαν να επιστρέψουν στον έξω κόσμο και να ξαναχτίσουν τις ζωές τους, άσχετα από τα σωματικά τραύματα που είχαν υποστεί.  Εκείνοι όμως που συντηρούσαν την χολή που ένοιωθαν εναντίον των Ναζί ήσαν συχνά εκείνοι που παρέμειναν ανάπηροι…

Καθώς στεκόταν εκεί η Κόρρι, είπε νοερά μια προσευχή στον Κύριό μας, ζητώντας Του να την βοηθήσει να κάνει το αδύνατο. Συνεχίζει μέσα στα Απομνημονεύματά της:

«Σήκωσα το χέρι μου εντελώς μηχανικά, και, καθώς το έκανα, συνέβη κάτι απίστευτο. Ένα ρεύμα ξεκίνησε μέσα από τον ώμο μου, κύλησε αστραπιαία κατά μήκος του χεριού μου, μεταπήδησε στα ενωμένα χέρια μας, και ύστερα, μια αίσθηση θερμότητας έμοιαζε να πλημμυρίζει ολόκληρο το σώμα μου, φέρνοντας δάκρυα στα μάτια μου. ‘Σε συγχωρώ, αδερφέ μου, με όλη μου την καρδιά.’  Ποτέ δεν είχα αισθανθεί τόσο έντονα την αγάπη του Θεού, όπως εκείνη τη στιγμή.»

Αδέρφια μου εν Χριστώ, στις πιο δύσκολες στιγμές στην ζωή μας, στον πρώτο που στρεφόμαστε είναι ο Κύριός μας, την ώρα της προσευχής. Αυτή η πραγματικότητα δεν αλλάζει σε μας, ακόμα και όταν βρεθούμε στην ανάγκη να πρέπει να συγχωρήσουμε κάποιον που είναι «ασυγχώρητος». Έτσι, για όλους όσους «έχουμε άχτι» μέσα στη ζωή μας – είτε είναι μέλος της οικογένειάς μας που μας έχει αδικήσει, ή ένας ξένος που μας έχει πληγώσει, ή ένας εχθρός που μας έχει επιτεθεί – ας γίνει η Παραβολή αυτή που ανέφερε ο Κύριός μας μια υπενθύμιση για μας: ακόμα και αν εγώ δεν μπορώ να συγχωρήσω τα ασυγχώρητα, «συν Θεώ, τα πάντα είναι δυνατά».

Είθε να μας δοθεί η δύναμη που χρειάζεται, για να δώσουμε την συγχώρησή και την αγάπη μας σε εκείνα τα άτομα που (μέχρι στιγμής) μας ήταν αδύνατον να συγχωρήσουμε.