Κάθε άτομο έχει μια κοσμοθεωρία –αρχές, πεποιθήσεις και μια σχολή σκέψης– μέσω της οποίας κάποιος συναντά και βιώνει τον περιβάλλοντα κόσμο και τα γεγονότα του, μαζί με το πώς κυβερνά κανείς το πρόσωπό του. Τις περισσότερες φορές, τουλάχιστον στις «δυτικές» κοινωνίες, μια κοσμοθεωρία είναι αυτό-επιλεγμένη, και έτσι για τους περισσότερους ενήλικες γίνεται μια πράξη του θελήματος.

Η κοσμοθεωρία διαμορφώνει, πληροφορεί και περιλαμβάνει την διαδικασία δια της οποίας ένα άτομο σχετίζεται με γενικά ζητήματα της ζωής, όπως: ο κόσμος και η προέλευσή του, τι σημαίνει να είσαι άνθρωπος, την μέθοδο των διανθρώπινων σχέσεων, πώς σχετίζεται η ανθρωπότητα με την υπόλοιπη φύση, πώς η ανθρωπότητα σχετίζεται με το Θείο (αν η κοσμοθεωρία αφήνει περιθώριο για το Θείο) και ούτω καθεξής. Ακόμα και η ίδια η «απιστία» είναι μια μορφή πίστεως.

Μια «κοσμοθεωρία» με την ευρεία έννοια είναι θρησκευτική, είτε ομολογεί το Θείο είτε το αρνείται, είτε είναι εξαιρετικά οργανωμένη είτε χαλαρά δομημένη. Η θρησκεία κατά μια γενική έννοια είναι αυτή που ένα άτομο θεωρεί ως κατευθυντήρια αρχή για την ζωή. Μιλώντας με πεζό τρόπο, θα μπορούσε να είναι οποιοδήποτε σύστημα πεποιθήσεων που παρέχει μια αφήγηση για τα αναπόφευκτα ερωτήματα της ζωής που αντιμετωπίζει σχεδόν κάθε ανθρώπινο άτομο στον πλανήτη γη. Υπό αυτή την ευρεία έννοια, δεν υπάρχουν μη θρησκευόμενοι άνθρωποι, αφού όλοι έχουν ένα σύστημα πεποιθήσεων κάποιου είδους.

Αναπόφευκτα συνδεδεμένα με τα συστήματα πεποιθήσεων είναι ερωτήματα και απαντήσεις που σχετίζονται με την ανθρωπότητα και τα ανθρώπινα ήθη. Ένα άτομο θα ενεργήσει, ή τουλάχιστον θα αγωνιστεί, με τρόπο που να είναι σύμφωνος με την κοσμοθεωρία του, τη θρησκεία του. Τελικά, η δράση – ο καρπός – είναι αυτό που ξεσκεπάζει την αληθινή κοσμοθεωρία ενός ανθρώπου.

Στην Αμερική (και στον δυτικό κόσμο γενικότερα) αυτή την στιγμή υπάρχει αυτό που μπορεί να ονομαστεί «σύγκρουση κοσμοθεωριών», και αυτό είναι η ρίζα της έντασης σχετικά με την ανθρώπινη σεξουαλικότητα (φύλο) και την σωστή λειτουργία της (και πολλά άλλα πράγματα).

Σαφώς, ο Χριστιανισμός (όταν χρησιμοποιώ αυτή τη λέξη εννοώ τον παραδοσιακό Χριστιανισμό) έχει πολύ σαφείς διδασκαλίες που βασίζονται στην δική του κοσμοθεωρία – η οποία τελικά, όπως έχω υποστηρίξει αλλού, βασίζεται στην Θεία αποκάλυψη – σχετικά με τη σωστή χρήση του ανθρώπινου προσώπου - που περιλαμβάνει την σεξουαλικότητα, η οποία αποτελεί μέρος της σωστής ευθυγράμμισης του ανθρώπινου προσώπου.

Από την άλλη, ο σύγχρονος Ουμανιστικός αντικληρικαλισμός έχει πολύ σαφείς διδασκαλίες που βασίζονται στην δική του κοσμοθεωρία σχετικά με την χρήση του ανθρώπινου προσώπου, συμπεριλαμβανομένης της σεξουαλικότητας.

Κάθε άποψη βασίζεται απόλυτα στην πεποίθηση. Μια πεποίθηση που διαμορφώνεται από μια κοσμοθεωρία.

Ο Ουμανιστικός αντικληρικαλισμός ισχυρίζεται πως είναι ουδέτερος προς την «θρησκεία». Ισχυρίζεται πως δημιουργεί έναν ουδέτερο χώρο μέσα στον οποίο μπορεί να λαμβάνει χώρα η ελεύθερη ανταλλαγή διαφορετικών ιδεών. Αυτός ο ισχυρισμός είναι τελικά ψευδής και αδύνατος, διότι ο ίδιος έχει γίνει μια μορφή θρησκείας, δηλαδή έχει τη δική του αφήγηση σχετικά με τα ζητήματα της ζωής, όπως η λειτουργία της ανθρωπότητας και του Θείου. Ως τέτοιος, δεν μπορεί να είναι ουδέτερος, ούτε είναι ένας αμερόληπτος διαμεσολαβητής μεταξύ άλλων θρησκειών.

Ο ίδιος ο Ουμανιστικός αντικληρικαλισμός κουβαλάει μια προκατάληψη μέσα του, όπως και κάθε κοσμοθεωρία. Γενικά έχει μια συγκαταβατική περιφρόνηση για άλλες κοσμοθεωρίες (θρησκείες) που ομολογούν Θεότητα και Θεία αποκάλυψη. Γενικά βλέπει τους παραδοσιακούς τρόπους ως τρόπους που πρέπει να καταργηθούν. Ο υλιστής γενικά δεν παίζει καλά με τις ανταγωνιστικές αφηγήσεις πίστης, όπως αποκαλύπτει μια έρευνα για τα ισχυρά αντικληρικαλιστικά κράτη (που περιλαμβάνουν και τα «κομμουνιστικά» και τα «δημοκρατικά») του περασμένου αιώνα. Γενικά, γίνεται καθιερωμένη πρακτική η βίαιη δίωξη ή η βασική διάκριση εναντίον των άλλων θρησκειών - κυρίως εκείνες που παραδέχονται την Θεία αποκάλυψη.

Στην ρίζα σχεδόν κάθε σύγχρονης κυβέρνησης και αντίστοιχης κοινωνικής ατζέντας βρίσκεται ο Ουμανισμός, δηλαδή – όλα είναι απλώς «ύλη», της υλικής τάξης – και δεν υπάρχει τίποτε υπερφυσικό. Ακόμη και όταν ασπάζεται κάποιο είδος πνευματικότητας, ειδικά στη «Δύση», αυτή είναι τέτοια, που εστιάζει στον άνθρωπο και τις απολαύσεις, τις επιθυμίες και την ικανοποίησή του. Τις περισσότερες φορές, αν ομολογείται το Θείο (ή όπως έχει γίνει δημοφιλές, «το σύμπαν»), αυτό υπάρχει, μόνο για να εκπληρώνει τις επιθυμίες του ανθρώπου. Ωστόσο πολύ συχνά, η σύγχρονη πνευματικότητα στρέφεται πρωτίστως στην ύλη για καθοδήγηση: Δεν έχει κανείς παρά απλώς να σημειώσει πόσο δημοφιλή είναι τα ωροσκόπια, οι κρύσταλλοι, τα ξόρκια, καθώς και οι εκδηλώσεις της σύγχρονης υλοποιημένης «πνευματικότητας». Η «πνευματικότητα» είναι μόνο για την βελτίωση της υλικής ύπαρξης της ανθρωπότητας . Οπότε, έτσι παραμένει Ουμανισμός.

Η ηθική (χρησιμοποιώντας αυτή τη λέξη πολύ χαλαρά) του εναγκαλισμού και του «εορτασμού» του κινήματος ΛΟΑΤΚΙ και άλλων σεξουαλικών παραλλαγών είναι άμεσα θεμελιωμένη στην σύγχρονη αντικληρική κοσμοθεωρία. Είναι μια βαθιά έκφραση της ουμανιστικής θρησκείας. Επιπλέον, αυτή η θρησκεία απαιτεί όλες οι άλλες κοσμοθεωρίες – οι θρησκείες – να υποτάσσονται στην δική της ηθική θέση. Η επιβολή του Ιουνίου ως «μήνα υπερηφάνειας» ΛΟΑΤΚΙ αντανακλά αυτή τη διάθεση…. Όχι ιδιαίτερα ανεκτική, παρεμπιπτόντως. Το μήνυμά της είναι πως όλες οι άλλες πεποιθήσεις πρέπει να υποτάσσονται στο σύστημα των δικών τους πεποιθήσεών. Θυμηθείτε, η ηθική και οι απόψεις για την ανθρώπινη σεξουαλικότητα και την χρήση της είναι προϊόντα ενός συστήματος πεποιθήσεων.

Βλέπουμε ολόγυρα κυβερνητικές υπηρεσίες, εταιρείες, ανθρώπους, ακόμη και ορισμένες «χριστιανικές» ομάδες, να «τσακίζονται» να ανάψουν λιβάνι στον βωμό του ΛΟΑΤΚΙ-σμού. Το απαιτούν οι μεγάλοι αρχιερείς της ουμανιστικής θρησκείας. Και πρέπει κανείς να υπακούει, φοβούμενος μήπως του «φορέσουν» τον αιρετικό τίτλο του «ομοφοβικού»! Πρέπει κανείς να επιδεικνύει υπακοή μπροστά στις «τεχνοχρώμ» εικόνες του σύγχρονου διαφωτισμού, ή να υποστεί την μοίρα να εκδιωχθεί ως μισητός, στενόμυαλος και οπισθοδρομικός. Ο ΛΟΑΤΚΙ-σμός είναι μια σύγχρονη λυδία λίθος για την υποταγή κάποιου στην «προοδευτική» παγκόσμια τάξη και τις θρησκευτικές της διδασκαλίες.

Σύμφωνα με την αληθινή χριστιανική διδασκαλία, η «επιθυμία τής σαρκός» (Γαλ. 5:16) δεν έχει την έδρα της μέσα στο σώμα, αλλά μάλλον η κίνηση αμαρτωλών παθών. Στον άνθρωπο αυτά τα πάθη είναι αποτέλεσμα λανθασμένων κινήσεων και επιθυμιών της ψυχής, όπως διδάσκουν οι Πατέρες. Η σωστή χρήση ή η κακή χρήση των μελών του σώματός μας είναι αποτέλεσμα ηθελημένης επιλογής. Μια επιλογή που εδράζεται μέσα στην ψυχή.

Η σεξουαλική ακολασία δεν είναι αποτέλεσμα αληθινής φύσης, αλλά μάλλον η πρόθυμη επιλογή να κάνουμε κακή χρήση της φύσης μας, η οποία περιλαμβάνει το σώμα μας. Κάθε πράξη σεξουαλικής ανηθικότητας προέρχεται από την έλξη και την επιθυμία της ψυχής για το κακό. «Το να θέλεις και να μην θέλεις, ανήκει στην ψυχή. γι' αυτό αυτός [ο Απόστολος Παύλος] λέει, «αυτά [το πνεύμα και η σάρκα] είναι αντίθετα το ένα με το άλλο», για να μην αφήσετε την ψυχή να προχωρήσει στις κακές επιθυμίες της», διδάσκει ο άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος (Σχολιασμός στο Γαλάτες, SAGOM Press, σελ. 128). Η ανθρωπότητα δεν είναι εκ φύσεως σεξουαλικά ανήθικη, είναι έτσι από την ελεύθερη επιλογή της να ακολουθεί τα πάθη. Δυστυχώς, στην εποχή μας πολλά άτομα τα ταυτίζουν με την πάλη τους με τις παθιασμένες κινήσεις της ψυχής τους και εικάζουν ένα λανθασμένο συμπέρασμα: πως ένα άτομο είναι τα πάθη του. Αλλά σύμφωνα με τον Χριστιανισμό, ένα άτομο δεν είναι τα πάθη του, γιατί τα αμαρτωλά πάθη δεν είναι φυσικά για τον άνθρωπο. Με απλά λόγια, ένα άτομο δεν είναι εκ φύσεως μοιχός ούτε ομοφυλόφιλος.

Ο Άγιος Ιωάννης διδάσκει, «Εάν αυτά τα πράγματα [βλ. Γαλ. 19-21, δηλαδή ενεργώντας με βάση τις επιθυμίες της σάρκας] ανήκε στην φύση και όχι σε κακή ηθική επιλογή, η έκφραση «ασκούνται», είναι ακατάλληλη, θα έπρεπε να είναι, «υποφέρουν». Και γιατί να διώχνονται έξω από την Βασιλεία, αφού οι ανταμοιβές και η τιμωρία δεν σχετίζονται με αυτό που προέρχεται από τη φύση αλλά από την επιλογή;» (του ιδίου, σελ. 130) Η θεία αποκάλυψη στον Χριστιανισμό δίδασκε πάντα ότι η σεξουαλική ανηθικότητα είναι μια αφύσικη κατάσταση για την ανθρωπότητα, είναι μια κατοικία στο βασίλειο του πεπτωκότος ανθρώπου, που είναι ο ψεύτικος άνθρωπος. Εξηγεί ο Άγιος Ιωάννης: Είναι η εκούσια άσκηση των αμαρτωλών παθών που αποκλείει έναν άνθρωπο από την Βασιλεία των Ουρανών. Επιλέγουμε την αμαρτία, και με αυτή την ελεύθερη επιλογή δεν επιλέγουμε τη Βασιλεία των Ουρανών. Είναι μια πράξη της θέλησης.

Έτσι, ο «μήνας υπερηφάνειας» ΛΟΑΤΚΙ ουσιαστικά απαιτεί από όλους να γιορτάζουν μια πράξη θέλησης, μια ηθική επιλογή, ενός συγκεκριμένου τμήματος ανθρώπων. Δεν ενδιαφέρεται που μια τέτοια επιλογή μπορεί να είναι εντελώς αντίθετη με τις πεποιθήσεις και τις κοσμοθεωρίες των άλλων. Οι Ορθόδοξοι Χριστιανοί δεν γίνεται να γιορτάζουν την εκούσια επιλογή της αμαρτίας.

Ακόμη και όταν εκείνοι που δηλώνουν «χριστιανοί» ασπάζονται και υποστηρίζουν την αντικληρικαλικιστική θέση για την ανθρώπινη σεξουαλική δραστηριότητα και ηθική, είτε πρόκειται για ΛΟΑΤΚΙ είτε για ετεροφυλόφιλη ασυδοσία, αγνοούν ηθελημένα την παραδοσιακή χριστιανική διδασκαλία και ασπάζονται κάτι ξένο. Το θέμα είναι ότι πρόκειται και πάλι για μια πράξη βούλησης. Εμείς, ως πρόσωπα, επιλέγουμε να πιστεύουμε ορισμένες αφηγήσεις και να αγνοούμε άλλες. Είναι όντως πιο ανεκτική και αγαπησιάρα η ουμανιστική αφήγηση; Η αποδοχή της άραγε θα επιτρέψει πραγματικά την συνύπαρξη όλων; Όχι βέβαια – αφού η ίδια επιδιώκει να εξαλείψει κάθε αντίθετη ή ανταγωνιστική κοσμοθεωρία. Είναι απλώς ένα σύστημα πεποιθήσεων που αυτό-επιλέγεται, που το αγκαλιάζει ένα άτομο και που το ομολογεί και ενεργεί βάσει αυτού. Σε αντίθεση με τους ισχυρισμούς της περί «αγάπης και ανεκτικότητας», απαιτεί να απορριφθούν, να φιμωθούν και να τιμωρηθούν οι αντίθετες απόψεις. Επ’ ουδενί περιεκτικό, αλλά στην πραγματικότητα ένα αρκετά τυραννικό σύστημα.

Σε τελική ανάλυση, αν η ανθρωπότητα δεν έχει ανώτερο σκοπό, και δεν είναι παρά μια τυχαία πιθανότητα φυσικών αιτιών, και που απλώς βρίσκεται σε μια διαρκώς γενική κατάσταση εξέλιξης – όπως κηρύττει ο ουμανισμός στις μάζες– τότε η σεξουαλική εξέλιξη έχει νόημα. Εάν, σύμφωνα με τη Σοσιαλ-Δαρβινιστική διδασκαλία, τα ήθη και ακόμη και οι θρησκείες δεν είναι παρά κοινωνικά κατασκευάσματα, δημιουργήματα αυστηρά ανθρώπινης προέλευσης για την ικανοποίηση ορισμένων αναγκών της ανθρωπότητας σε ορισμένες στιγμές, τότε γιατί να μην παραμερίσουμε το παλιό και να προωθήσουμε νέα κατασκευάσματα; Γιατί αν δεν υπάρχει μια μόνιμη αλήθεια, αφού ο ουμανισμός ουσιαστικά αρνείται την έσχατη και υπερβατική αλήθεια, τότε μπορούμε να είμαστε και να κάνουμε ό,τι θέλουμε και δεν μπορεί να είναι αληθινά σωστό ή λάθος γιατί το σωστό και το λάθος είναι μόνο κοινωνικά κατασκευάσματα, σε μια διαρκώς μεταβαλλόμενη ρευστή κατάσταση.

Αλλά γιατί να σταματήσουμε στο να υποτιμούμε το ανθρώπινο πρόσωπο και να ανατρέπουμε την χριστιανική διδασκαλία σε θέματα όπως η σεξουαλικότητα; Αν αυτά δεν ήταν παρά ξεπερασμένα ήθη οπισθοδρομικών εποχών, γιατί είναι λάθος ο φόνος (ή οτιδήποτε άλλο), για παράδειγμα; Πώς είναι λάθος να γίνεται μια μαζική εκτέλεση με πυροβολισμό; Αν δεν υπάρχουν μόνιμες ηθικές ή ήθη που να υπερβαίνουν τον άνθρωπο επειδή τα θεμέλιά τους βρίσκονται στην αιωνιότητα, τότε τα πάντα είναι «ανοιχτά». Αυτοί που πυροβολούν άλλους, για παράδειγμα, απλώς εφαρμόζουν την ουμανιστική λογική με ακόμη πιο ριζοσπαστικό και συντονισμένο μέτρο. Στο κάτω-κάτω, είναι η επιβίωση του καταλληλότερου. Ο πλήρης ηθικός σχετικισμός του αντικληρικισμού ξεσκεπάζει την καρδιά του μηδενισμού που έχει.

Ο άγιος Ιουστίνος Πόποβιτς διδάσκει με οξυδέρκεια: «Ο σχετικισμός στην φιλοσοφία της ευρωπαϊκής ουμανιστικής προόδου κατέληγε αναγκαστικά σε σχετικισμό στην ηθική, και ο σχετικισμός είναι η πηγή του αναρχισμού και του μηδενισμού. Κατά συνέπεια, η πρακτική ηθική του ανθρωπιστή (=Ουμανιστή) ανθρώπου δεν είναι τίποτε άλλο από την αναρχία και τον μηδενισμό. Είναι η αναπόφευκτη, τελική και αποκαλυπτική φάση της ευρωπαϊκής ανθρωπιστικής προόδου… Τα συστατικά της ευρωπαϊκής προόδου είναι τέτοια που, σε οποιονδήποτε συνδυασμό, καταλήγουν αναπόφευκτα σε αναρχία και μηδενισμό» (The Orthodox Church and Ecumenism, Lazarica Press, σελ.94). Ο εορτασμός και η ενθάρρυνση του ΛΟΑΤΚΙ-σμού είναι εορτασμός και ενθάρρυνση του αναρχισμού και του μηδενισμού που είναι θεμελιώδης για την θρησκεία του ουμανισμού και το δόγμα της «προόδου» της. Πράγματι προχωρά… κατευθείαν προς την άβυσσο, όπως μας το αποδεικνύουν περίτρανα οι καρποί του στις μέρες μας.

Αλλά, αν η ανθρωπότητα είναι μοναδικό δημιούργημα του Θεού, το οποίο έχει δημιουργηθεί με μεγάλη προνοητικότητα και σκοπό –όπως διακηρύσσει ο Χριστιανισμός– τότε η σωστή σεξουαλικότητα περιορίζεται από τα πρότυπα του Δημιουργού, όπως όλες οι συνήθειες και ηθικές. Η ανθρωπότητα θα λογοδοτήσει στην Θεία αποκάλυψη. Η αποκάλυψη του Ιησού Χριστού είναι η αποκάλυψη του τέλειου Ανθρώπου γιατί μόνο Αυτός είναι ο τέλειος Θεάνθρωπος. Και ο Θεός έχει καταστήσει πολύ σαφές στην αποκάλυψή Του ότι οι σεξουαλικές διαστροφές, είτε είναι ομοφυλόφιλοι, ετεροφυλόφιλοι, τρανσεξουαλικοί και οτιδήποτε άλλο, είναι καταστροφικές και εσφαλμένες. Δεν μου είναι δυνατό να γιορτάσω την πνευματική καταστροφή ενός άλλου ατόμου και ούτε θα είμαι πολύ αγαπητός αν λέω στους ανθρώπους που κάνουν τέτοια πράγματα ότι όλα είναι μια χαρά.

Στην πραγματικότητα, νομίζω πως η αληθινή αγάπη είναι να προειδοποιείς ένα άλλο άτομο για τον επικείμενο κίνδυνο. Προειδοποιούμεθα ως φυλή, για να μην καταστρέψουμε τον εαυτό μας. Όταν το κάνουμε, θα φταίμε εμείς. Όπως με κάθε αμαρτία, ο Θεός πάντα προσκαλεί την ανθρωπότητα σε μετάνοια. Δηλαδή, μια επιστροφή σε εκείνη τη ζωή για την οποία μας δημιούργησε… στην Ζωή που είναι ο ίδιος ο Θεός. Ωστόσο, είμαστε πάντα ελεύθεροι να απορρίψουμε την πρόσκλησή Του.

Είτε έτσι είτε αλλιώς, πρόκειται για πράξη της θέλησής μας και επιλέγουμε το μονοπάτι που πατάμε. Έτσι, με πνεύμα αγάπης και μέριμνας ο Άγιος Παύλος γράφει: «Σας προειδοποιώ, όπως σας προειδοποίησα, ότι αυτοί που πράττουν τέτοια πράγματα δεν θα κληρονομήσουν τη Βασιλεία του Θεού» (Γαλ. 5:21).

Όπως ο γάμος μεταξύ ενός άνδρα και μιας γυναίκας είναι ένα θεμελιώδες δόγμα για τον αληθινό Χριστιανισμό, ομοίως θεμελιώδες δόγμα για τον λαϊκισμό – αντικληρικισμό είναι η αποδοχή και η προώθηση της πρακτικής ΛΟΑΤΚΙ και της γενικής σεξουαλικής ασυδοσίας.

Έτσι, το φαινόμενο του κινήματος ΛΟΑΤΚΙ είναι θρησκευτικό. Και είναι σταθερά βασισμένο σε μια πολύ συγκεκριμένη πεποίθηση, ομολογία και κοσμοθεωρία. Ως τώρα, νομίζω ότι μπορούμε να περιμένουμε περισσότερη ανοχή από την Ιερά Εξέταση παρά από αυτούς.

Η σύγχρονη εμμονή με τη σεξουαλικότητα δείχνει την φτωχή κατανόησή της για την ανθρωπότητα. Η σεξουαλικότητα δεν είναι παρά μια μικρή πτυχή της ανθρώπινης ζωής, αν και σύμφωνα με τη Θεία Αποκάλυψη πρέπει να χρησιμοποιείται σωστά, όπως και με πολλές άλλες πτυχές της ανθρώπινης ζωής. Η πεποίθηση των ΛΟΑΤΚΙ αντανακλά τον κατακερματισμό που επιβάλλει η μητρική πίστη του αντικληρικαλισμού.