Είπε ο αρχαίος Αθηναίος στρατηγός Φωκίωνας οτιδήποτε παρόμοιο με τα λόγια του Χριστού, «άφες αυτοίς, ου γάρ οίδασιν τι ποιούσιν» (Λουκ. 23,34);

Ακόμα ένα παραμύθι των νεοπαγανιστών καταρρίπτεται

Papyrus 52

Εισαγωγικά

Ιδιαίτερη εισαγωγή για το φαινόμενο των νεοπαγανιστών, δεν χρειάζεται να κάνουμε. Αλλά και ξεχωριστή αναφορά στις απιθανολογίες τους, πάλι δεν χρειάζεται να γίνει, καθώς στην ΟΟΔΕ, μέγα πλήθος άρθρων έχει αποκαλύψει ότι οι ομάδες αυτές ζουν σε ένα εθνικιστικό παραλήρημα. Κατ’ αυτούς, τα πάντα, έχουν εφευρεθεί πρώτα από εμάς τους Έλληνες: ακτίνες λέιζερ, πυρηνικά  όπλα, διαστημόπλοια (ίσως και οι… χύτρες ταχύτητας;), είναι μερικές από τις επιτυχίες του «ερευνητικού προγράμματος» που είχαν οι Αρχαίοι Έλληνες πρόγονοι μας, εδώ και 10 έως 15.000 χρόνια!

Η πρωτιά αυτή που διακηρύσσουν οι νεοπαγανιστές, επεκτείνεται βεβαίως και στις ρήσεις μεγάλων ανδρών. Έτσι λοιπόν, για να μην μακρηγορούμε, να πούμε ότι το παρόν άρθρο φτιάχτηκε για να απαντήσει σε μια ακόμα ανακάλυψη των νεοπαγανιστών, ότι ο αρχαίος Αθηναίος στρατηγός Φωκίωνας, είπε πρώτος μια φράση που αργότερα χρησιμοποίησε και ο Ιησούς Χριστός, το γνωστό, «άφες αυτοίς, ου γaρ οίδασιν τi ποιούσιν» (Λουκ. 23,34), δυστυχώς όμως δεν ζούσε τότε ο Φωκίων για να ζητήσει πνευματικά δικαιώματα…

Γιατί λένε αυτό το παραμύθι άραγε οι νεοπαγανιστές;

Σκεφτόμαστε δύο εκδοχές: είτε θέλουν να πουν ότι ο Χριστός είχε ελληνική παιδεία και ήξερε μέχρι και τα λόγια του Φωκίωνα, είτε, το πιθανότερο, εννοούν, «σιγά την πρωτοτυπία, αυτή τη φράση την είπαν οι Αρχαίοι Έλληνες πριν από τον Χριστό»!

Βέβαια, και ομοιότητα αν υπήρχε στις φράσεις, ουδεμία σημασία θα είχε κάτι τέτοιο. Αν για παράδειγμα, δύο άνθρωποι πουν τη λέξη «επίθεση» σε κάποια στιγμή της ζωής τους, αυτό δεν σημαίνει τίποτα. Άλλη σημασία έχει αν αυτός που την είπε, διέθετε ένα στράτευμα 300 ανδρών, και με αυτήν επιτέθηκε σε 10.000 εχθρούς ως ήρωας, και άλλη σημασία έχει αν αυτός που την είπε, είχε 10.000 στρατό και επιτέθηκε σε αμάχους, οπότε ήταν ένας σφαγέας.

Το ζήτημα λοιπόν δεν είναι «τι είπε» κάποιος, αλλά «ποιος» το είπε, «που», «πότε», «γιατί» και «πώς» το είπε. Δισεκατομμύρια άνθρωποι στον πλανήτη μπορεί να έχουν πει φράσεις που μοιάζουν, όμως το όλο πλαίσιο να διαφέρει όσο η μέρα από τη νύχτα.

Χριστός και Φωκίωνας

Ας ξεκινήσουμε καταρχάς από το γεγονός ότι ο αρχαίος Έλληνας συγγραφέας Πλούταρχος, από τη Χαιρώνεια της Βοιωτίας (50-120 μ.Χ.), έγραψε τον βίο του Φωκίωνα, ενός επιφανούς πολιτικού και στρατιωτικού που έζησε στην Αθήνα τον 4^ο αι. π.Χ. (402-317 π.Χ. )[1].

Για μπούμε κατευθείαν στην ουσία του ζητήματος, λέμε ότι ο Φωκίωνας, σε προχωρημένη ηλικία, κατηγορήθηκε για προδοσία, και ο λαός τον καταδίκασε να πιει το κώνειο (είδος δηλητήριου), ενώ το σώμα του, ρίχτηκε έξω από τα όρια της Αττικής[2].

Όταν λοιπόν έφτασε η στιγμή να πιουν το δηλητήριο, ένας φίλος του, ρώτησε τον Φωκίωνα αν θέλει να μεταφέρει κάποιο μήνυμα στον γιο του Φώκο. Ο Φωκίωνας τότε απάντησε με τα εξής λόγια:

«Πάνυ μεν ουν λέγω μη μνησίκακείν Αθηναίοις»[3].

Δηλαδή:

«Έχω να του πω προπάντων να μην κρατάει κακία στους Αθηναίους»[4].

Να πούμε ότι προφανώς, το «άφες αυτοίς· ου γαρ οίδασι τί ποιούσι», δεν μοιάζει με τη φράση του Φωκίωνα ούτε στις λέξεις, ούτε στον σκοπό, ούτε στο περιεχόμενο.

Καταρχάς, ο Χριστός λέει τη φράση αυτή όχι απλά σε κάποια στιγμή αγωνίας, αλλά την στιγμή που πνίγεται στο αίμα, όταν με ισχυρά χτυπήματα, τεράστια μεταλλικά καρφιά είχαν διαπεράσει ήδη τα χέρια του και σφηνώνονταν ανάμεσα στα κόκαλά του για να τον στερεώσουν επάνω στον Σταυρό.

Κι όμως, ο Ιησούς, εκείνη την οδυνηρή στιγμή, συγχωρεί τους εχθρούς του.

Για να απαλείψουμε οποιαδήποτε ψευδαίσθηση ομοιοτήτων, δείτε τι λέει και τι ζητάει ο Φωκίωνας από τους άρχοντες της πόλης, όταν λίγο πριν τον θάνατό του, κάποιος εχθρός του τον πλησίασε και απλά τον έφτυσε:

«Ου παύσει τις ασχημονούντα τούτον;»[5].

Δηλαδή:

«Δεν θα σταματήσει κάποιος τις ντροπιαστικές του πράξεις;»[6].

Το πνεύμα λοιπόν του Φωκίωνα στις τελευταίες στιγμές του, δεν έχει καμία απολύτως σχέση με του Ιησού. Ο Χριστός συγχωρεί τον εχθρό του, όμως ο Φωκίωνας όχι. Και βεβαίως, για τον θάνατο του Χριστού δεν ευθύνονται μόνο συμπολίτες του, αλλά εκείνοι που τελικά τον σκότωσαν ήταν οι κατακτητές Ρωμαίοι. Όμως, ο Ιησούς τους συγχώρεσε όλους.

Αντιθέτως, ο Φωκίωνας στον γιο του μίλησε γενικά για τους Αθηναίους και αυτό είναι σημαντικό. Η φράση, δηλαδή, προς τον γιο του, δεν έχει σημασία συγχωρητική, αλλά σημασία πολιτική. Ο Φωκίωνας δεν διδάσκει στο γιο του τη συγχωρητικότητα, διότι τον είδαμε να επιτίθεται σε αυτόν που τον πρόσβαλε, και να ζητάει προστασία από τις αρχές. Άρα, το μόνο που διδάσκει ο Φωκίωνας στον γιο του είναι ο σεβασμός στους νόμους της Πόλης και στην απόφαση του λαού.

Αντίθετα, η φράση του Χριστού περιέχει δίδαγμα ανεξικακίας, πραότητας και μακροθυμίας, και μάλιστα σε στιγμές αφόρητου σωματικού πόνου.

Και φυσικά δεν είναι μόνο αυτά. Η προσωπικότητα του Χριστού δεν έγινε ουδόλως αντιληπτή όπως εκείνη του Φωκίωνα. Ο Ιησούς πήγε στο θάνατο ως αθώος, αυτό το παραδέχτηκε ακόμα και ο Ιούδας: « Ήμαρτον παραδούς αίμα αθώον» (Ματθ. 27,4). Και ο Απόστολος Πέτρος ομολογεί την εμπειρία της πρώτης Εκκλησίας: ο Χριστός πέθανε με τρόπο φριχτό, όμως «αμαρτίαν ουκ εποίησεν» (Α΄ Πέτρ. 2,22).

Ποια σχέση όμως με τον Χριστό μπορεί να έχει ο Φωκίωνας που παραδέχεται:

«Αδικείν ομολογώ, και θανάτου τιμώμαι τα πεπολιτευμέν εμαυτώ»[7].

Δηλαδή:

«Εγώ ομολογώ ότι έχω κάνει αδικίες και νομίζω ότι αξίζει ο θάνατος στην πολιτική που άσκησα»[8]!