Η πρόκληση των "κριτικών" της Αγίας Γραφής

Λένε οι εχθροί της Αγίας Γραφής, με περισπούδαστο ύφος:

"Όπως δεν υπάρχει το τέλειο έγκλημα, έτσι δεν υπάρχει και το τέλειο θαύμα! Ο Παύλος είναι στο δρόμο προς τη Δαμασκό για να συλλάβει χριστιανούς (όταν τάχα ήταν ακόμα διώκτης χριστιανών). Και τότε συμβαίνει ένα ...θαύμα που αλλάζει τη ζωή του. Ο Θεός εμφανίζεται μπροστά του και τον ρωτάει: «Σαούλ, Σαούλ, γιατί με διώκεις;». Για να κάνει την όλη ιστορία πιο πομπώδη, παραθέτει η Βίβλος μερικές λεπτομέρειες που γελοιοποιούν το ήδη παράλογο και απίθανο θαύμα:

Οι άντρες που συνόδευαν το Σαύλο έμειναν μ' ανοιχτό το στόμα, γιατί άκουγαν τη φωνή, δεν έβλεπαν όμως κανέναν. Πράξεις Αποστολών 9.7

Όμως λίγο αργότερα λέει ο Παύλος:

Όσοι ήταν μαζί μου είδαν το φως και φοβήθηκαν• δεν άκουσαν όμως τη φωνή εκείνου που μιλούσε. Πράξεις Αποστολών 22.9

Πρώτα λοιπόν άκουγαν αλλά δεν έβλεπαν κανέναν, μετά όμως είδαν αλλά δεν άκουσαν. Και ερωτώ:

Άκουγαν οι άντρες που συνόδευαν το Παύλο τη φωνή του Θεού ή δεν την άκουγαν;"

 

Παρατηρήσεις στα εξεταζόμενα χωρία

Ας δούμε λοιπόν τα δύο εδάφια προσεκτικά, όπως είναι διατυπωμένα στην Αγία Γραφή, μαζί με τα συμφραζόμενά τους, και θα καταλάβουμε τι συμβαίνει, κάτι που αφήνει έκθετους τους ανίδεους απίστους.

Πράξεις 9/θ: 3-7: "3 εν δε τω πορεύεσθαι εγένετο αυτόν εγγίζειν τη Δαμασκω, και εξαίφνης περιήστραψεν αυτόν φως από του ουρανού, 4 και πεσών επί την γην ήκουσε φωνήν λέγουσαν αυτώ· Σαούλ Σαούλ, τι με διώκεις; 5 είπε δε· τις ει, κύριε; ο δε Κύριος είπεν· εγώ ειμι Ιησούς ον συ διώκεις· 6 αλλά ανάστηθι και είσελθε εις την πόλιν, και λαληθήσεταί σοι τι σε δει ποιείν. 7 οι δε άνδρες οι συνοδεύοντες αυτώ ειστήκεισαν ενεοί, ακούοντες μεν της φωνής, μηδένα δε θεωρούντες".

Πράξεις 22/κβ: 6-9: "6 Εγένετο δε μοι πορευομένω και εγγίζοντι τη Δαμασκω περί μεσημβρίαν εξαίφνης εκ του ουρανού περιαστράψαι φως ικανόν περί εμέ, 7 έπεσόν τε εις το έδαφος και ήκουσα φωνής λεγούσης μοι· Σαούλ Σαούλ, τι με διώκεις; 8 εγώ δε απεκρίθην· τις ει, Κύριε; είπέ τε προς με· εγώ ειμι Ιησούς ο Ναζωραίος, ον συ διώκεις. 9 οι δε συν εμοί όντες το μεν φως εθεάσαντο και έμφοβοι εγένοντο, την δε φωνήν ουκ ήκουσαν του λαλούντός μοι".

Με μια πρώτη ματιά, φαίνεται ότι εδώ έχουμε αντίφαση. Στη μία περίπτωση άκουσαν τη φωνή οι σύντροφοι του Παύλου, στην άλλη λέει ότι δεν την άκουσαν. Τι γίνεται λοιπόν; Ας κάνουμε μερικές πρώτες παρατηρήσεις:

1. Και τα δύο αυτά εδάφια, έχουν γραφεί από τον ίδιο συγγραφέα, τον Λουκά, στο ίδιο βιβλίο. Πώς είναι δυνατόν λοιπόν να έγραψε δύο αντίθετα πράγματα ο ίδιος συγγραφέας στο ίδιο βιβλίο; Αυτό οι επίδοξοι "κριτικοί" της Αγίας Γραφής δεν το σκέφτηκαν.

2. Και στα δύο, αναφέρει ότι ένα φως έλαμψε γύρω από τον Παύλο, τόσο ισχυρό, που έπεσε στο έδαφος.

3. Το φως αυτό, το είδαν όλοι. Και ο Παύλος, και οι σύντροφοί του.

4. Οι σύντροφοί του, δεν είδαν όμως κανέναν να μιλάει, αν και είδαν φως, και άκουσαν τη φωνή.

5. Και το σημείο που θα εξετάσουμε είναι: Εφόσον στο ένα εδάφιο γράφει ότι "άκουγαν τη φωνή", πώς λέει στο άλλο ότι "δεν άκουσαν τη φωνή του λαλούντος";

6. Για ποιου τη φωνή μιλάει ότι "άκουγαν"; Για του Χριστού ή για του Παύλου; Γιατί αυτό είναι κάτι που στο εδάφιο δεν φαίνεται. Λέει: "ακούοντες μεν της φωνής, μηδένα δε θεωρούντες". Όμως δεν λέει εκεί ότι αναφέρεται στη φωνή του Χριστού. Θα μπορούσε να αναφέρεται το εδάφιο στη φωνή του Παύλου, επειδή υπήρξε συζήτηση. "Άκουγαν λοιπόν τη φωνή (του Παύλου), όμως δεν έβλεπαν κανέναν" (στον οποίο απαντούσε ο Παύλος). Και μόνο αυτό, θα ήταν ικανό να δώσει μια απάντηση, και το αναφέρουμε, για να δείξουμε πόσο εύκολο είναι να απαντηθούν οι προχειρότητες των εχθρών της Αγίας Γραφής. Όμως προφανώς συμβαίνει κάτι άλλο στην πραγματικότητα. Και εμάς δεν μας ενδιαφέρει να δώσουμε απλώς μια απάντηση με προχειρότητα, αλλά να δούμε τι πραγματικά λέει το εδάφιο αυτό. Προχωράμε λοιπόν στην τελευταία παρατήρηση-ερώτημα:

7. Μήπως η λέξη: "φωνή", έχει στην Αγία Γραφή περισσότερες από μία έννοιες;

Αυτό ακριβώς συμβαίνει, και αυτό θα αποδείξουμε στη συνέχεια. Αλλά αυτό το ερώτημα φυσικά ούτε καν πέρασε από το στενό και προκατειλημμένο μυαλό των εχθρών της Αγίας Γραφής. Γιατί νομίζοντας ότι είναι σοφότεροι από τους πιστούς, μωραίνονται (Ρωμαίους 1/α: 22).

 

Οι δύο έννοιες της λέξης: "φωνή" στην Αγία Γραφή

Στην Αγία Γραφή, η λέξη: "φωνή", σημαίνει δύο πράγματα:

1. Την έναρθρη ομιλία κάποιου

2. Τον απλό άναρθρο ήχο.

Ας δούμε από την ίδια την Αγία Γραφή, αποδείξεις για τις δύο αυτές σημασίες, με τρία παραδείγματα (από τα πολλά), για την κάθε έννοια:

1. Η έννοια της έναρθρης ομιλίας:

Εβραίους 12/ιβ: 19: "και σάλπιγγος ήχω και φωνή ρημάτων ης οι ακούσαντες παρητήσαντο μη προστεθήναι αυτοίς λόγον".

Β΄ Πέτρου 1/α: 17: "φωνής ενεχθείσης αυτώ τοιάσδε υπό της μεγαλοπρεπούς δόξης: "ούτός εστιν ο υιος μου ο αγαπητός, εις ον εγώ ευδόκησα"".

Πράξεις 11/ια: 7: "ήκουσα δε φωνής λεγούσης μοι: "αναστάς, Πέτρε, θύσον και φάγε"".

Στα τρία αυτά παραδείγματα, βλέπουμε σαφέστατα, ότι η λέξη "φωνή", έχει εδώ την έννοια της έναρθρης ομιλίας, με λέξεις και λογική σημασία. Στο πρώτο είναι "φωνή ρημάτων", και στα δύο επόμενα παραδείγματα, αναφέρονται και τα λόγια της φωνής.

Μάλιστα είναι σημαντική η διευκρίνιση που κάνει το εδάφιο στο πρώτο παράδειγμα: "φωνή ρημάτων". Γιατί δηλαδή αυτή η διευκρίνιση; Είναι δυνατόν να υπάρχει και φωνή χωρίς ρήματα; Φυσικά! Θα το δούμε στη δεύτερη έννοια της λέξεως "φωνή", αμέσως τώρα:

2. Η έννοια του "ήχου":

Αποκάλυψις 18/ιη: 22: "φωνή μύλου ου μη ακουσθή εν σοί έτι". Μιλάει ο μύλος καθώς αλέθει;

Ιωάννης 3/γ: 8: "το πνεύμα όπου θέλει πνεί, και την φωνήν αυτού ακούεις, αλλ' ουκ οίδας πόθεν έρχεται και που υπάγει". Μιλάει με λέξεις ο αέρας όταν πνέει;

Α΄ Κορινθίους 14/ιδ: 7: "όμως τα άψυχα φωνήν διδόντα, είτε αυλός είτε κιθάρα". Σαφέστατη δήλωση, ότι τα "άψυχα" δίνουν φωνή, δηλαδή ήχο.

 

Τι θέλουμε να πούμε με τα παραπάνω; Θέλουμε να πούμε, ότι στα δύο εξεταζόμενα εδάφια των Πράξεων, η λέξη: "φωνή", έχει διαφορετική σημασία στο ένα από το άλλο, και έτσι δεν έχουμε αντίφαση! Στο ένα εδάφιο, μας λέει ότι οι σύντροφοι του Παύλου άκουσαν ήχο. Στο άλλο μας λέει, ότι δεν άκουσαν τα λόγια. Καμία αντίφαση λοιπόν!

 

Η διπλή χρήση της λέξεως: "φωνή" από τον ίδιο συγγραφέα

Επειδή όμως γνωρίζουμε ότι οι εχθροί της Αγίας Γραφής, δεν θα παρατήσουν τόσο εύκολα τα όπλα, θα δούμε κάτι ακόμα. Θα προλάβουμε μια πιθανή αντίρρησή τους, στην προσπάθειά τους να διατηρήσουν αυτό το επιχείρημά τους κατά της Αγίας Γραφής.

Ίσως λοιπόν κάνουν την εξής ένσταση: "Μπορεί η λέξη "φωνή" να έχει δύο σημασίες, όμως δεν είναι δυνατόν να χρησιμοποιείται με δύο σημασίες από τον ίδιο συγγραφέα, όπως λέτε ότι κάνει ο Λουκάς στις Πράξεις".

Βεβαίως μια τέτοια ερώτηση είναι δίκοπο μαχαίρι για τους εχθρούς της Αγίας Γραφής. Γιατί πώς είναι δυνατόν ένας συγγραφέας όπως ο Λουκάς, να μη χρησιμοποιεί δύο διαφορετικές έννοιες μιας λέξης στο ίδιο σύγγραμμά του, αλλά στο ίδιο αυτό σύγγραμμα, να γράφει δύο εντελώς αντίθετα και αλληλοσυγγρουόμενα πράγματα, όπως υποστηρίζουν αυτοί; Γιατί στο ένα μπορεί και στο άλλο δεν μπορεί;

Βεβαίως το ερώτημα αυτό, δεν έχει αξία και για άλλον έναν λόγο. Στο πρώτο από τα εξεταζόμενα εδάφια, η αφήγηση είναι του Λουκά. Στο δεύτερο από τα εδάφια αυτά, αφηγείται ο ίδιος ο Παύλος την περιπέτειά του, σε πρώτο πρόσωπο. Έχουμε λοιπόν στο μεν πρώτο, άλλον αφηγητή, και στο δεύτερο άλλον. Δεν μιλάμε λοιπόν για το ίδιο πρόσωπο, που χρησιμοποιεί δύο διαφορετικές έννοιες, αλλά για δύο πρόσωπα, που το καθένα χρησιμοποιεί τη δική του έννοια, σύμφωνα με τις λεκτικές συνήθειές του.

Όμως, ακόμα και το ίδιο πρόσωπο αν ήταν, δεν είναι κάτι ασυνήθιστο, η διπλή χρήση μιας λέξης, με περισσότερες από μία έννοιες στο ίδιο βιβλίο. Προχωράμε να δείξουμε σαφέστατα, ότι όχι μόνο είναι δυνατόν να γίνει μια τέτοια διπλή χρήση της λέξης "φωνή" σε ένα βιβλίο, αλλά ακόμα και στο ίδιο κεφάλαιο, ακόμα και σε κοντινά εδάφια!

Παραθέτουμε λοιπόν στο κείμενο (και σε μετάφραση δίπλα), ένα άλλο απόσπασμα από την Αγία Γραφή, που όχι μόνο κάνει διπλή χρήση της λέξεως: "φωνή", αλλά που κάνει και κάποιες διαφωτιστικές αναλύσεις για τη λέξη: "φωνή" (!!!):

Α΄ Κορινθίους 14/ιδ: 5-13:

Αρχαίο Ελληνικό Κείμενο

Μετάφραση Σ. Φίλου

5 θέλω δε πάντας υμάς λαλείν γλώσσαις, μάλλον δε ίνα προφητεύητε· μείζων γαρ ο προφητεύων ή ο λαλών γλώσσαις, εκτός ει μη διερμηνεύη, ίνα η εκκλησία οικοδομήν λάβη. 6 νυνί δε, αδελφοί, εάν έλθω προς υμάς γλώσσαις λαλών, τι υμάς ωφελήσω, εάν μη υμίν λαλήσω ή εν αποκαλύψει ή εν γνώσει ή εν προφητεία ή εν διδαχή; 7 όμως τα άψυχα φωνήν διδόντα, είτε αυλός είτε κιθάρα, εάν διαστολήν τοις φθόγγοις μη διδω, πως γνωσθήσεται το αυλούμενον ή το κιθαριζόμενον; 8 και γαρ εάν άδηλον φωνήν σάλπιγξ δω, τις παρασκευάσεται εις πόλεμον; 9 ούτω και υμείς δια της γλώσσης εάν μη εύσημον λόγον δώτε, πως γνωσθήσεται το λαλούμενον; έσεσθε γαρ εις αέρα λαλούντες. 10 τοσαύτα ει τύχοι γένη φωνών εστιν εν κόσμω, και ουδέν αυτών άφωνον· 11 εάν ουν μη ειδώ την δύναμιν της φωνής, έσομαι τω λαλούντι βάρβαρος και ο λαλών εν εμοί βάρβαρος. 12 ούτω και υμείς επεί ζηλωταί εστε πνευμάτων, προς την οικοδομήν της εκκλησίας ζητείτε ίνα περισσεύητε. 13 Διόπερ ο λαλών γλώσση προσευχέσθω ίνα διερμηνεύη.

5. Θέλω, μάλιστα, όλοι να μιλάτε γλώσσες, περισσότερο όμως να προφητεύετε· επειδή, αυτός που προφητεύει είναι μεγαλύτερος παρά αυτός που μιλάει με γλώσσες, εκτός αν διερμηνεύει, για να πάρει οικοδομή η εκκλησία. 6. Και τώρα, αδελφοί, αν έρθω σε σας μιλώντας με γλώσσες, τι θα σας ωφελήσω, αν δεν σας μιλήσω ή με αποκάλυψη ή με γνώση ή με προφητεία ή με διδασκαλία; 7. Και τα άψυχα, όταν δίνουν φωνή, είτε αυλός είτε κιθάρα, αν δεν δώσουν ξεχωρισμένους τούς ήχους, πώς θα γνωριστεί αυτό που παίζεται με τον αυλό ή με την κιθάρα; 8. Επειδή, αν η σάλπιγγα δώσει ασαφή φωνή, ποιος θα ετοιμαστεί για πόλεμο; 9. Έτσι κι εσείς, αν διαμέσου τής γλώσσας δεν δώσετε μια ευκατάληπτη φωνή, πώς θα γνωριστεί αυτό που λέγεται; Επειδή, θα μιλάτε στον αέρα. 10. Υπάρχουν, ας πούμε, τόσα πολλά είδη γλωσσών μέσα στον κόσμο, και κανένα απ' αυτά δεν είναι χωρίς σημασία. 11. Αν, λοιπόν, δεν γνωρίσω τη σημασία τής φωνής, θα είμαι βάρβαρος σ' αυτόν που μιλάει, και εκείνος που μιλάει, βάρβαρος σε μένα. 12. Έτσι κι εσείς, επειδή είστε ζηλωτές πνευματικών χαρισμάτων, ζητάτε να περισσεύετε σ' αυτά για την οικοδομή τής εκκλησίας.Γι' αυτό, αυτός που μιλάει με γλώσσα, ας προσεύχεται για να γίνει ικανός να διερμηνεύει.

Η επιχειρηματολογία του Παύλου εδώ, αποσκοπεί στο να πείσει τους Κορινθίους, ότι δεν είναι σωστό να λαλούν σε άγνωστες γλώσσες στην Εκκλησία, αν δεν υπάρχει ο ερμηνευτής. Και με την ευκαιρία αυτή, διατυπώνει πολλές ενδιαφέρουσες αποδείξεις για τη λέξη φωνή.

Στην παραπάνω ανάλυση του Παύλου, έχουμε να παρατηρήσουμε τα εξής που μας ενδιαφέρουν για τη μελέτη μας:

1. Χρησιμοποιεί εναλλάξ τη λέξη: "φωνή", μία για τα άψυχα ως "ήχο", και μία για τα έλλογα, ως "ομιλία".

2. Χρησιμοποιεί τη λέξη φωνή και ένα παράγωγό της 5 φορές, εκ των οποίων τις δύο πρώτες φορές με την έννοια του "ήχου", και τις δύο επόμενες με την έννοια της "γλώσσας".

3. Το παράγωγο της λέξης "φωνή" που χρησιμοποιεί, το χρησιμοποιεί με πολύ διαφωτιστικό τρόπο. Είναι η λέξη: "άφωνον". Εκεί λέει: "τοσαύτα ει τύχοι γένη φωνών εστιν εν κόσμω, και ουδέν αυτών άφωνον·11 εάν ουν μη ειδώ την δύναμιν της φωνής, έσομαι τω λαλούντι βάρβαρος και ο λαλών εν εμοί βάρβαρος". Παρατηρήστε ότι "άφωνον" λέει τον ήχο χωρίς λεκτική σημασία, παρά το ότι πριν χρησιμοποιούσε τη λέξη: "φωνή" για άψυχα, με την έννοια του ήχου. Είναι πολύ σημαντικό στην παρατήρηση αυτή, ότι εδώ ο Παύλος χρησιμοποιεί τη λέξη: "φωνή", με ΔΥΟ ΑΝΤΙΘΕΤΕΣ ΕΝΝΟΙΕΣ. Ενώ λέει ότι τα άψυχα έχουν φωνή, πιο κάτω λέει ότι ένας ήχος χωρίς γλωσσική έννοια, είναι "άφωνος"! Σαφέστατη διπλή χρήση της λέξης στο ίδιο συμφραζόμενο.

Όπως λοιπόν ο Παύλος χρησιμοποιεί εδώ τη λέξη: "φωνή" με δύο διαφορετικές ΚΑΙ ΑΝΤΙΘΕΤΕΣ έννοιες, έτσι και στον Λουκά, στις Πράξεις που εξετάζουμε, η λέξη: "φωνή", καταγράφεται με δύο διαφορετικές και ΑΝΤΙΘΕΤΕΣ έννοιες.

Είναι χαρακτηριστική εδώ, η ΠΡΟΒΛΕΨΗ του Θεού για τους μελλοντικούς κακοήθεις "κριτικούς" της Αγίας Γραφής, που φρόντισε να συμπεριληφθεί στην Αγία Γραφή η ανωτέρω αυτή ανάλυση, ώστε να τους αποστομώσει εκ των προτέρων και να τους δείξει τη μικρότητά τους!

 

Συμπέρασμα

Αν και έχει ήδη γίνει κατανοητή η διπλή χρήση της λέξης "φωνή" από τον Λουκά στις Πράξεις, θα συνοψίσουμε λίγο το θέμα και θα παραθέσουμε και ένα ακόμα παράδειγμα, γιατί δεν ξεχνάμε ότι απαντάμε και σε "μπουνταλάδες" φανατικούς, που δεν κατανοούν τι διαβάζουν, στην προσπάθειά τους να βρουν προβλήματα στην Αγία Γραφή.

Στον Ιωάννη 12/ιβ: 28-30, αναφέρει ο ευαγγελιστής ένα περιστατικό, που συνέβη λίγες μέρες πριν σταυρωθεί ο Κύριος. Συνέβη κάτι καθώς μιλούσε ο Χριστός, και ζητούσε από τον Πατέρα του να δοξάσει το όνομά Του: ""πάτερ, δόξασόν σου το όνομα". Ήλθεν ουν φωνή εκ του ουρανού: "Και εδόξασα και πάλιν δοξάσω". 29 ο ουν όχλος ο εστώς και ακούσας έλεγε βροντήν γεγονέναι· άλλοι έλεγον· άγγελος αυτώ λελάληκεν. 30 απεκρίθη ο Ιησούς και είπεν· ου δι' εμέ αύτη η φωνή γέγονεν, αλλά δι' υμάς".

Έχουμε εδώ μια παρόμοια περίπτωση, σαν αυτό που συνέβη κατά τη μεταστροφή του Παύλου. Ακούγεται μια ΦΩΝΗ, την οποία άλλοι αντιλαμβάνονται ως φωνή, και άλλοι ως "άφωνη" βροντή. (Θα θυμόσαστε ότι η λέξη: "άφωνη", χρησιμοποιήθηκε από τον Παύλο για τον ήχο που δεν έχει λεκτικό νόημα).

Ομοίως λοιπόν, όταν ο Παύλος κατά τη μεταστροφή του άκουσε μια φωνή και την κατάλαβε ευκρινώς, και συζήτησε μάλιστα μαζί της, οι άλλοι σύντροφοί του, την αντιλήφθηκαν ως απλή βροντή, ή άλλο άσχετο και χωρίς νόημα ήχο.

Στο ένα εδάφιο λοιπόν, κάνει χρήση της μιας έννοιας της λέξης: "φωνή", λέγοντας ότι "άκουσαν τη φωνή", και εννοώντας ότι "άκουσαν τον ήχο".

Στο άλλο εδάφιο κάνει χρήση της άλλης έννοιας της λέξης: "φωνή", λέγοντας ότι "δεν άκουσαν τη φωνή του λαλούντος", και εννοώντας ότι "δεν κατάλαβαν έναρθρο νόημα από κάποιον ομιλητή". Και το ότι χρησιμοποιεί την έννοια αυτή, φαίνεται και από την αναφορά σε "λαλούντα", δίνοντας σαφώς το νόημα της "έλλογης ομιλίας".

Δεν νομίζουμε ότι υπάρχει κάτι περισσότερο να πούμε, για κάθε λογικό και απροκατάληπτο αναγνώστη.

Γ. Κ.