Ισχυρίζονται κάποιοι Αρχαιόπληκτοι:

"Η Π. Διαθήκη είναι γεμάτη από ρατσιστικά διαδάγματα όπου ο «λαός του Γιαχβέ» παίρνει το δικαίωμα «από το θεό» να σφάξει όποιον θέλει".

ΑΠΑΝΤΗΣΗ:

Κατηγορείται ο Θεός της Π.Δ. ότι  είναι ρατσιστής και ότι διατάζει εξαρχής και δίχως λόγο την εξολόθρευση των γειτονικών του Ισραήλ λαών: Αυτό αποδεικνύεται ψέμα. Η Π.Δ. δείχνει ότι δεν διέταξε ο Θεός από την αρχή το Ισραήλ να σκοτώσει όλους τούς κατοίκους της γης Χαναάν. Αντίθετα, υποσχέθηκε ότι εάν ο λαός του τον εμπιστεύονταν, αυτός ο ίδιος θα έδινε στους Χαναναίους λόγο να άφηναν βαθμιαία τη γη. Γιατί όμως τους έδιωξε, δεν μάς το λένε οι Νεοπαγανιστές.

Προχωράμε στο δεύτερο μέρος τής απάντησης:

Β. Δεν υπήρξε "γενοκτονία" τών λαών τής Χαναάν

Κοιτώντας στις περιγραφές των διαταγών του Θεού που οι Νεοπαγανιστές αποκαλούν βάρβαρο, θα διαπιστώσουμε αν αυτές αφορούν γενοκτονία η εκδίωξη των ειδωλολατρικών λαών. Οι επαγγελίες του Θεού σχετικά με την τύχη των λαών της Χαναάν χωρίζονται σε δύο κατηγορίες. Αυτές της «εξόντωσης» και αυτές της «εκδίωξης».

Ας δούμε πρώτα τους στίχους της «εξόντωσης»:

1. «εκτρίψω [= θα ξεπαστρέψω] αυτούς» (ΕΞΟΔΟΣ ΚΓ’, 23).

2. «και απολείτε πάντας τους κατοικούντας την γην» (ΑΡΙΘΜΟΙ ΛΓ’, 53).

3. «εξολοθρεύσαι έθνη μεγάλα και ισχυρότερά σου προ προσώπου σου» (ΔΕΥΤΕΡΟΝΟΜΙΟΝ Δ’, 38).

4. «και παραδώσει αυτούς Κύριος ο Θεός σου εις τας χείράς σου και πατάξεις αυτούς, αφανισμώ αφανιείς αυτούς» (ΔΕΥΤΕΡΟΝΟΜΙΟΝ Ζ’, 2).

5. «και απολείς αυτούς απωλεία μεγάλη, έως αν εξολοθρεύσητε αυτούς» (ΔΕΥΤΕΡΟΝΟΜΙΟΝ Ζ’, 23).

6. «ούτος [ο Θεός] εξολοθρεύσει αυτούς, και ούτος αποστρέψει αυτούς από προσώπου σου, και απολεί αυτούς εν τάχει» (ΔΕΥΤΕΡΟΝΟΜΙΟΝ Θ’, 3).

7. «Εάν δε εξολοθρεύση Κύριος ο Θεός σου τα έθνη..» (ΔΕΥΤΕΡΟΝΟΜΙΟΝ ΙΒ’, 29).

8. «Αλλ’ ή αναθέματι αναθεματιείτε αυτούς, τον Χετταίον και Αμορραίον και Ευαίον και Ιεβουσαίον και Γεργεσαίον, ον τρόπον ενετείλατό σοι Κύριος ο Θεός σου» (ΔΕΥΤΕΡΟΝΟΜΙΟΝ Κ’, 17).

9. «Κύριος ο Θεός ημών ούτος εξολοθρεύσει αυτούς από προςώπου ημών, έως αν απόλωνται» (ΙΗΣΟΥΣ ΝΑΥΗ ΚΓ’, 5).

Οι στίχοι της «εκδίωξης»:

1. «όταν γαρ εκβάλω τα έθνη από προσώπου σου..» (ΕΞΟΔΟΣ ΚΓ’, 18).

2. «Θα φέρνω σύγχυση σε κάθε λαό που θα πολεμάτε και θα κάνω τους εχθρούς σας να τρέπονται σε φυγή» (ΕΞΟΔΟΣ ΚΓ’, 27).

3 «Θα προκαλέσω πανικό, που θα διώξει τους Ευαίους, τους Χαναναίους και τους Χετταίους από μπροστά σας» (ΕΞΟΔΟΣ ΚΓ’, 28).

4. «Θα τους διώχνω από μπροστά σας λίγο λίγο, ώσπου εσείς να πολλαπλασιαστείτε και να κυριαρχήσετε στη χώρα» (ΕΞΟΔΟΣ ΚΓ’, 30).

5. «Θα παραδώσω στην εξουσία σας τους κατοίκους εκείνης της χώρας και θα τους διώξετε από ‘κει» («..παραδώσω εις τας χείρας υμών τους εγκαθημένους εν τη γη και εκβαλώ αυτούς από σού») (ΕΞΟΔΟΣ ΚΓ’, 31).

6. «και εκβαλεί [ο άγγελος] τον Αμορραίον και Χετταίον και Φερεζαίον και Γεργεσαίον και Ευαίον και Ιεβουσαίον και Χαναναίον» (ΕΞΟΔΟΣ ΛΓ’, 2).

7. «κι εγώ θα διώξω από μπροστά σας [εκβάλλω από προςώπου υμών] τους Αμορραίους, τους Χαναναίους, τους Χετταίους, τους Φερεζαίους, τους Ευαίους και τους Ιεβουσαίους» (ΕΞΟΔΟΣ ΛΔ’, 11).

8. «όταν θα έχω διώξει από μπροστά σας τα άλλα έθνη» (ΕΞΟΔΟΣ ΛΔ’, 24).

9. «με τέτοιες πράξεις μολύνθηκαν τα έθνη, αυτά που εγώ τα διώχνω από μπροστά σας» (ΛΕΥΙΤΙΚΟΝ ΙΗ’, 24)

10. «Μην υιοθετείτε τις συνήθειες των εθνών που εγώ διώχνω από μπροστά σας» (ΛΕΥΙΤΙΚΟΝ Κ’, 23).

11. «απέστειλε Μωυσής κατασκέψασθαι την Ιαζήρ, και κατελάβοντο αυτήν και τας κώμας αυτής και εξέβαλον τον Αμορραίον τον κατοικούντα εκεί» (ΑΡΙΘΜΟΙ ΚΑ’, 32).

12. «εκδιώξαι πάντας τους εχθρούς σου προ προσώπου σου» (ΔΕΥΤΕΡΟΝΟΜΙΟΝ ΣΤ’, 19).

13. «Όταν ο Κύριος, ο Θεός σας, σας φέρει στη χώρα, που τώρα πάτε να την κατακτήσετε, θα διώξετε στο πέρασμά σας πολλά έθνη: τους Χετταίους, τους Γεργεσαίους, τους Αμορραίους, τους Χαναναίους, τους Φερεζαίους, τους Ευαίους και τους Ιεβουσαίους, εφτά έθνη μεγαλύτερα και ισχυρότερα από σας» (ΔΕΥΤΕΡΟΝΟΜΙΟΝ Ζ’, 1).

14. «Αυτός θα τους συντρίψει και θα τους υποτάξει σ’ εσάς˙ κι εσίς θα τους διώξετε και θα τους εξοντώσετε στη στιγμή» (ΔΕΥΤΕΡΟΝΟΜΙΟΝ Θ’, 3).

15. «και εκβαλεί Κύριος πάντα τα έθνη ταύτα από προσώπου υμών» (ΔΕΥΤΕΡΟΝΟΜΙΟΝ ΙΑ’ 23).

16. «και εκβαλεί από προσώπου σου εχθρόν» (ΔΕΥΤΕΡΟΝΟΜΙΟΝ ΛΓ’, 27).

17. «Καθώς οι Ισραηλίτες θα προχωρούν, εγώ θα διώχνω από μπροστά τους τους κατοίκους όλων αυτών των περιοχών» (ΙΗΣΟΥΣ ΝΑΥΗ ΙΓ’, 6).

18. «Έστειλα πριν από σας σφήκες που έδιωξαν στο πέρασμά σας τους δύο βασιλιάδες των Αμορραίων. Δεν ήταν ούτε το ξίφος σας ούτε το τόξο σας που τους έδιωξαν» (ΙΗΣΟΥΣ ΝΑΥΗ ΚΔ’, 12).

19. «Ο Κύριος έδιωξε στο πέρασμά μας όλους εκείνους τους λαούς, ιδιαίτερα τους Αμορραίους, που κατοικούσαν σ’ αυτή τη χώρα» (ΙΗΣΟΥΣ ΝΑΥΗ ΚΔ’, 18).

20. «Γι’ αυτό κι εγώ δε θα διώξω πια από μπροστά τους κανένα από τα έθνη που είχαν παραμείνει στη χώρα» (ΚΡΙΤΑΙ Β’, 21).

21. «[Οι Ισραηλίτες] έδιωξαν τους Χαναναίους, τους Φερεζαίους, τους Ιεβουσαίους, τους Συχεμίτες και όλους τους Γεργεσαίους και κατοίκησαν σ’ αυτά τα βουνά για πολλά χρόνια» (ΙΟΥΔΙΘ Ε’, 16).

Τι συμβαίνει; Ο Θεός επιδίωκε εκδίωξη από τη Χαναάν η φυσικό (βιολογικό) αφανισμό, δηλαδή γενοκτονία, των Χαναναίων; Για ποιο λόγο έχουμε το φαινομενικό παράδοξο, για τα ίδια έθνη ο Θεός άλλοτε να υπόσχεται ότι θα τα εξοντώσει και άλλοτε ότι (απλώς) θα τα διώξει από την Παλαιστίνη;

Καταρχήν είναι προφανές ότι υπάρχει διαφορά μεταξύ του αφανισμού και της εκδίωξης. Το «εκβαλώ» των παραπάνω στίχων έχει την σημασία που έχει στο ΕΞΟΔΟΣ ΣΤ’ 1: «εκβαλεί [ο Φαραώ] αυτούς εκ τής γης αυτού». Όπως φαίνεται, το «εκβαλώ» και το «εξαποστέλλω» δεν σημαίνουν «εξολοθρεύω», αφού οι Εβραίοι φεύγοντας από την Αίγυπτο δεν φονεύτηκαν. Η υπόσχεση του Θεού για εκδίωξη των Χαναναίων σημαίνει ότι αυτοί (ή ένα μέρος τους) δεν θανατώνονται, αλλά εκδιώκονται από τη Γη της Επαγγελίας. Η υπόσχεση του Θεού για εξόντωση των Χαναναίων σημαίνει ότι αυτοί εξοντώνονται και δεν κατορθώνουν να φύγουν. Το πρώτο μας συμπέρασμα, λοιπόν, είναι ότι δεν γίνεται ταυτόχρονα να εξοντώθηκαν (όλοι) οι Χαναναίοι και να εκδιώχτηκαν. Αυτό πρέπει να μας οδηγήσει στις εξής σκέψεις για το «τι εξοντώνεται» και «ποιοι εκδιώκονται».

Υπήρχαν τμήματα του κάθε λαού από τους πολλούς λαούς της Χαναάν, τα οποία αντιλήφθηκαν ότι πρώτον ήρθε η στιγμή της τιμωρίας των λαών τους λόγω της αμαρτωλότητάς τους και δεύτερον ότι ο Ισραήλ βοηθιόταν από τον Θεό. Αυτά τα τμήματα των λαών, αυτοί οι άνθρωποι, κατάλαβαν ότι το καλύτερο που μπορούσαν να κάνουν ήταν να φύγουν από τη Χαναάν, ώστε να αποφύγουν να συνυποστούν τη μοίρα των αμαρτωλών Χαναναών, και το χειρότερο που μπορούσαν να κάνουν ήταν να κάτσουν να πολεμήσουν (στο πλευρό των αμαρτωλών Χαναναίων και βασιλιάδων) τους Ισραηλίτες. Αυτοί οι άνθρωποι, οι Χαναναίοι, κυριολεκτικά «το έσκασαν», ώστε να γλιτώσουν την αναπόφευκτη, σε έναν πόλεμο, φυσική εξόντωση.

Επίσης, υπήρχαν κάποια τμήματα του πληθυσμού των Χαναναίων που, αν και προσπάθησαν να φέρουν αντίσταση, γρήγορα έχασαν και πανικοβλήθηκαν και αποφάσισαν να φύγουν από τη Χαναάν το συντομότερο δυνατόν. Αυτοί «εκδιώχτηκαν».

Υπήρχαν κάποιοι Χαναναίοι, οι οποίοι ήταν αμαρτωλοί, δεν κατανοούσαν καθόλου ότι 1) είχε έρθει ο καιρός της τιμωρίας για την αμαρτωλότητα της Χαναάν και 2) ότι ο Ισραήλ ήταν φορέας της τιμωρίας,  είτε επιτίθεντο στους Ισραηλίτες είτε δεν παραδίνονταν. Αυτοί «αφανίστηκαν» είτε στη μάχη είτε μετά τη μάχη, όταν οι πόλεις τους καταλαμβάνονταν από τους Ισραηλίτες. Η εξόντωση μετά από κατάληψη μιας πόλης δε θα πρέπει να ενοχλήσει τους αντιχριστιανούς, διότι και οι Έλληνες τα ίδια κάνουν στην Τροία, την ίδια περίπου εποχή. Και ας μη ξεχνάμε ότι αυτοί οι αμαρτωλοί Χαναναίοι είχαν μέτρο σύγκρισης: τους καλούς Χαναναίους που αντιλαμβάνονταν την κατάσταση.

Αυτό που καταστρέφεται, ξεπαστρεύεται, αφανίζεται, εξολοθρεύεται δεν είναι αναγκαστικά οι λαοί της Χαναάν ως άτομα, αλλά οι λαοί ως «έθνη», ως «κράτη», ως «πολιτισμός/κουλτούρα». Ως άτομα, ο καθένας τους μπορούσε να διαλέξει είτε τη φυγή και την εκδίωξη είτε την παραμονή του στη Χαναάν με επακόλουθο τον φυσικό αφανισμό. Δηλαδή ο Θεός δεν διέταξε απαραίτητα «γενοκτονία», δηλαδή σφαγή των Χαναναίων. Αυτοί μπορούσαν να φύγουν, ώστε να μην συνυποστούν τις συνέπειες της αμαρτωλότητας των ομοεθνών τους.

Εξαφανίζεται/εξολοθρεύεται, λοιπόν, κάθε έθνος από τα αναφερόμενα, ως έθνος, ως εθνική μονάδα. Δεν εξαφανίζονται/εξολοθρεύονται απαραίτητα τα μέλη του. Δεν υπόσχεται αυτό ο Θεός στους Ισραηλίτες. Υπόσχεται την εξολόθρευση/διάλυση των εθνών-κρατών αυτών με ταυτόχρονη εκδίωξη των μελών τους. Η διάλυση ενός έθνους/κοινωνίας δεν απαιτεί απαραίτητα εξόντωση των μελών του. Η εξόντωση κάποιων Χαναναίων ήταν αποκλειστικά επιλογή δική τους: αν έμεναν, αν δεν παραδίνονταν, αν πολεμούσαν τους Ισραηλίτες, τότε εξοντώνονταν. Αν έφευγαν, σώζονταν. Είναι φανερό ότι αυτό δε συνιστά γενοκτονία. Άλλο η εκδίωξη και άλλο η γενοκτονία.

Ένα χαρακτηριστικό παράδειγμα του πώς συνυπάρχει το «εκβαλώ» και το «απολώ» υπάρχει στο ΕΞΟΔΟΣ ΚΑ’:

32 "Ο Μωυσής έστειλε ανθρώπους σε αναγνωριστική αποστολή στην Ιαζήρ. Οι Ισραηλίτες κυρίεψαν τα περίχωρά της και έδιωξαν τους Αμορραίους που ήταν εκεί. 33 Έπειτα γύρισαν και ανέβαιναν από το δρόμο της Βασάν. Ο βασιλιάς της Βασάν, ο Ωγ, βγήκε με το στρατό του να τους πολεμήσει κοντά στην Εδρεΐ. 35 Έτσι οι Ισραηλίτες χτύπησαν αυτόν, τους γιους και το στρατό του. Δεν άφησαν κανέναν ζωντανό, και κυρίεψαν και τη χώρα του".

Προφανώς, δε βγήκαν όλοι οι κάτοικοι της χώρας Βασάν, άντρες, γυναίκες, γέροι, παιδιά να πολεμήσουν τον στρατό του Μωϋσή, ούτε και ο Μωϋσής πολεμώντας χρησιμοποιούσε στη μάχη όλο τον εβραϊκό «λαό», αλλά ο «εθνικός στρατός» της Βασάν. Βλέπουμε ότι οι άοπλοι κάτοικοι της Ιαζήρ και των χωριών δεν σφαγιάστηκαν, αλλά διώχτηκαν. Ο στρατός που παρετάχθη κατά των Εβραίων «επατάχθη» και σφαγιάστηκε. Επίσης το εδάφιο που προαναφέραμε, ΕΞΟΔΟΣ ΚΓ’, 31, παρόλο που ρητά αναφέρει ότι οι Χαναναίοι θα «παραδοθούν στα χέρια» του Ισραήλ, υπόσχεται ότι αυτοί θα εκδιωχθούν, όχι ότι θα εξοντωθούν.

Ακριβώς όπως συμπεριφέρεται ο Θεός στους Χαναναίους, έτσι συμπεριφέρεται και στους Ισραηλίτες, όταν κι αυτοί με τη σειρά τους αμαρτάνουν:

ΙΕΡΕΜΙΑΣ ΚΑ’ 8 "Μετά ο Κύριος έδωσε εντολή στον Ιερεμία να πει στο λαό: «Λέει ο Κύριος: "σας έδωσα τη δυνατότητα να διαλέξετε ανάμεσα στη ζωή και στο θάνατο: 9 Όποιος παραμείνει σ’ αυτή την πόλη [=Ιερουσαλήμ] θα σκοτωθεί στον πόλεμο από τα ξίφη των εχθρών η θα πεθάνει από την πείνα κι από το θανατικό. Αλλά όποιος βγει και παραδοθεί στους Βαβυλωνίους που σας πολιορκούν, θα σώσει τουλάχιστο τη ζωή του. 10 Αποφάσισα να κάνω κακό σ’ αυτή την πόλη˙ όχι καλό. Εγώ ο Κύριος το λέω. Θα την παραδώσω στα χέρια του βασιλιά της Βαβυλώνας και θα την κάνει στάχτη"»."

ΙΕΡΕΜΙΑΣ ΛΗ’ 2 "Ο Κύριος λέει: "Όποιος μείνει σ’ αυτή την πόλη θα σκοτωθεί στον πόλεμο ή θα πεθάνει από την πείνα και τις ασθένειες. Όποιος όμως βγει έξω και παραδοθεί στους Βαβυλώνιους δε θα σκοτωθεί και τουλάχιστον θα σώσει τη ζωή του. 3 Η πόλη αυτή θα παραδοθεί εξάπαντος στο στρατό του βασιλιά της Βαβυλώνας κι αυτός θα την κυριέψει". 17 Τότε είπε ο Ιερεμίας στο Σεδεκία: «Ο Κύριος, ο Θεός του σύμπαντος, ο Θεός του Ισραήλ, λέει: "αν πράγματι βγεις και παραδοθείς στους άρχοντες του βασιλιά της Βαβυλώνας, θα ζήσεις εσύ και η οικογένειά σου, κι αυτή η πόλη δε θα πυρποληθεί. 18 Αν όμως δε βγεις να παραδοθείς στο βασιλιά της Βαβυλώνας, τότε θα παραδοθεί η πόλη στους Βαβυλώνιους που θα την πυρπολήσουν, αλλά κι εσύ δε θα ξεφύγεις από τα χέρια τους"»". 

Δηλαδή, όπως οι αμαρτωλοί Ισραηλίτες θα έσωζαν τις ζωές τους, αν επέλεγαν να παραδοθούν στους Βαβυλώνιους και να το σκάσουν/μεταναστεύσουν από την Παλαιστίνη, ενώ αν επέλεγαν να αντισταθούν, θα έχαναν τις ζωές τους, κατά τον ίδιο τρόπο και οι Χαναναίοι, αν έφευγαν και δεν αντιστέκονταν στους Ισραηλίτες, οι ζωές τους θα γλίτωναν. Στο κάτω-κάτω, όπως βλέπουμε, τα εδάφια στα οποία ο Θεός υπόσχεται εκδίωξη είναι διπλάσια από τα εδάφια στα οποία υπόσχεται εξολόθρευση.

Υπάρχουν όμως κάποιοι, που μπορεί να δεχτούν ότι δεν υπήρξε γενοκτονία ούτε εντολή/υπόσχεση του Θεού για γενοκτονία, αλλά θεωρούν ότι έχουμε να κάνουμε με μια τεράστια επιχείρηση «εθνοκάθαρσης», πράγμα που είναι επίσης απαράδεκτο, έστω κι αν είναι λιγότερο κακό από μια επιχείρηση γενοκτονίας. Κι εδώ πρέπει να μιλήσουμε για το λόγο της εκδίωξης των λαών αυτών από την Παλαιστίνη.

Ναι, γράφει η Π.Δ. «Θα τους εξοντώσετε τελείως όλους: Τους Χετταίους, τους Αμορραίους, τους Χαναναίους, τους Φερεζαίους, τους Ευαίους και τους Ιεβουσαίους, όπως σας έχει διατάξει ο Κύριος, ο Θεός σας» (ΔΕΥΤΕΡΟΝΟΜΙΟ Κ’ 16-17), αλλά γιατί αυτό; «Αλλιώς, αυτοί θα σας μάθουν να κάνετε τις βδελυρές τους πράξεις, αυτές που κάνουν στις λατρείες των θεών τους, κι έτσι θα αμαρτήσετε στον Κύριο, τον Θεό σας» (ΔΕΥΤΕΡΟΝΟΜΙΟ Κ’ 18).

Η εξόντωση των πολεμιστών (το εδάφιο αναφέρεται στην «επόμενη μέρα» της μάχης) αλλά και η εκδίωξη των Χαναναίων από την Παλαιστίνη διατάχτηκε ώστε να μην συναναστραφούν οι Ισραηλίτες τους Χαναναίους και σιγά-σιγά δεχτούν να λατρέψουν τους χαναανιτικούς θεούς – αν το έκαναν οι Ισραηλίτες, θα πάθαιναν τα ίδια. Ήταν καταρχήν ένα μέτρο προφύλαξης που έπρεπε να πάρει ο Θεός υπέρ των Ισραηλιτών. Σκοπός του Θεού ήταν μέσω του Ισραήλ να προετοιμαστεί η ανθρωπότητα για την έλευση του Μεσσία. Γι’ αυτό το σκοπό – καθώς και λόγω της υπόσχεσης προς τον Αβραάμ – έπρεπε να επανέλθει στην Παλαιστίνη ο Ισραήλ κι εκεί να ακολουθήσει το Νόμο του Θεού. Όχι για να αλλάξει απλώς κύριο η χώρα εκείνη.

Κατά δεύτερον, οι λαοί αυτοί ήταν «αμαρτωλοί». Οι θρησκευτικές κ.α. πρακτικές και συνήθειές τους ήταν ανήθικες, όχι μόνο με τα κριτήρια του Θεού αλλά και με τα κριτήρια των υπόλοιπων λαών της Μέσης Ανατολής. Έπρεπε να τιμωρηθούν με τον ένα ή τον άλλο τρόπο, αφού πρώτα τους είχε δοθεί χρόνος μετάνοιας. Η τιμωρία τους λοιπόν είχε τη μορφή εκδίωξης από τη χώρα τους – ώστε να διαλυθεί ο κοινωνικός ιστός, η «κουλτούρα», η οποία συντηρούσε και συνέχιζε από γενιά σε γενιά τις αηδιαστικές θρησκευτικές πρακτικές και έθιμα – και όχι της βιολογικής εξόντωσής τους.

Γιατί να συνιστά «εθνοκάθαρση» η τιμωρία αυτή; Το αντίθετο, θα μπορούσε κανείς να ισχυριστεί ότι οι Χαναναίοι «τη γλίτωσαν» πολύ φθηνά. Οι Αιγύπτιοι δεν ανθρωποθυσίαζαν ούτε κτηνοβατούσαν... προς τιμήν του θεού (!) ούτε είχαν ιερή πορνεία και ομοφυλοφιλία˙ ούτε ούτε οι Βαβυλώνιοι ούτε οι Ασσύριοι. Οι Χαναναίοι τα είχαν όλα αυτά. Κάπως έπρεπε να τιμωρηθούν, ώστε να σταματήσουν ή να μειωθούν τέτοιες πρακτικές. Μέσω της εκδιωξης διαλύθηκε/καταστράφηκε η εθνική-κρατική κουλτούρα που επέτρεπε/προωθούσε τις πρακτικές τους. Στ’ αλήθεια, δε θα 'πρεπε να λυπηθούμε για την εξαφάνιση ενός «τρόπου ζωής» και μιας κουλτούρας που προωθούσε την θρησκευτική (υποχρεωτική, όπως θα δούμε αλλού) πορνεία, τη θρησκευτική ομοφυλοφυλία, την θρησκευτική κτηνοβασία και τις θυσίες βρεφών στους «θεούς».

Δεν έχουμε, λοιπόν, μια αδικαιολόγητη, πανάρχαια (πρώτη φορά στην ιστορία) «εθνοκάθαρση». Έχουμε μια ήπια τιμωρία. Επιπλέον πρέπει να τονίσουμε ότι: οι Χαναναίοι δεν διώχτηκαν επειδή ήταν Χαναναίοι στο έθνος, αλλά επειδή ήταν αμαρτωλοί, ακριβώς όπως αργότερα οι Εβραίοι δεν εκδιώχτηκαν (με την αιχμαλωσία στους Βαβυλώνιους) επειδή ήταν Εβραίοι, αλλά επειδή ήταν αμαρτωλό έθνος.

Αυτό το τελευταίο έχει μεγάλη σημασία. Στο Β’ ΒΑΣΙΛΕΙΩΝ Α’, 3-8 και βλέπουμε έναν Αμαληκίτη στην καταγωγή, που ήταν μέλος του ισραηλιτικού στρατού, δηλαδή οι Ισραηλίτες τον εμπιστεύονταν αρκετά ώστε να του δώσουν όπλο ώστε να πολεμήσει τους ίδιους τους Αμαληκίτες. Ο Αμαληκίτης λέει ότι είναι «γιος ενός Αμαληκίτη που παροικεί στη γη των Ιουδαίων». Με άλλα λόγια ο πατέρας του ανθρώπου αυτού είχε μεταναστεύσει στην επικράτεια του Ισραήλ και είχε ένα γιο του στον ισραηλιτικό στρατό, δίχως οι Ισραηλίτες να πειράξουν την αμαληκιτική οικογένεια λόγω της καταγωγής της. Τους επέτρεψαν να ζουν. Το ενδιαφέρον είναι ότι, όταν ο αμαληκίτης στρατιώτης του ισραηλιτικού στρατού αποκαλύπτει την καταγωγή του, ο Δαυίδ δεν εκπλήσσεται (ούτε κάποιος άλλος Ισραηλίτης), πράγμα που μάλλον σημαίνει ότι και άλλοι Αμαληκίτες είχαν μεταναστεύσει/παροικήσει στα ισραηλιτικά εδάφη και είχαν λάβει αξιώματα. Ωστόσο υποτίθεται ότι οι Ισραηλίτες έσφαζαν όποιον ξένο έβρισκαν στη «Γη της Επαγγελίας»! Αυτή η υπόθεση αποδεικνύεται εσφαλμένη.

Στην πραγματικότητα, όπως φαίνεται οι Ισραηλίτες δέχονταν τους παλαιότερους κατοίκους της περιοχής, ενσωματώνοντάς τους – πιθανόν αφού αυτοί (όντας τα μη αμαρτωλά μέλη των Χαναανιτικών εθνών) είχαν αποκηρύξει την χαναανιτική ειδεχθή «κουλτούρα». Το ίδιο βλέπουμε και στο Β’ ΒΑΣΙΛΕΙΩΝ ΚΓ’, 8, όπου ένας Χαναναίος κατέχει υψηλό αξίωμα. Συνεπώς υπήρξαν τμήματα των Χαναναίων που αντελήφθησαν τι επρόκειτο να γίνει, δεν αντιστάθηκαν, έφυγαν η ζήτησαν προστασία στους Ισραηλίτες και αφομοιώθηκαν μαζί τους. Άρα το ζήτημα δεν ήταν η εξόντωση των μη ισραηλιτικών φυλών.

Έχουμε αναφερθεί παραπάνω στην θεωρία της αντιεξουσιαστικής συνωμοσιολογίας, ότι δηλαδή οι Εβραίοι, για να δικαιολογήσουν την εθνοκάθαρση της Χαναάν εφηύραν τόσο το Θεό και τις υποσχέσεις του όσο και τους «αμαρτωλούς και άξιους τιμωρίας Χαναναίους». Έχουμε αποδείξει ότι ούτε η Π.Δ. λέει ψέματα παρουσιάζοντας ως ιδιαίτερα αμαρτωλούς/ανήθικους τους Χαναναίους ούτε οι Ισραηλίτες είχαν καμία διάθεση να καταλάβουν τη Χαναάν – το αντίθετο, ήθελαν να επιστρέψουν ως δούλοι στην Αίγυπτο. Άλλωστε οι Ισραηλίτες παθαίνουν αργότερα τα ίδια – οι αντιεξουσιαστές συνωμοσιολόγοι ξεχνούν ότι ο Θεός φέρεται (δες παρακάτω) και στο Ισραήλ με τα ίδια κριτήρια – και αυτά τα παθήματα τα καταγράφουν στην Π.Δ.˙ αυτή η καταγραφή δε θα γινόταν ποτέ από τους ίδιους τους Ισραηλίτες, εάν ο Θεός, οι Χαναναίοι κ.ο.κ. ήταν «άλλοθι για εθνοκάθαρση».

Έτσι, δεν ευσταθεί η άποψη ότι «η Π.Δ. παρουσιάζει τους εχθρούς των Ισραηλιτών πάντοτε κακούς και ύπουλους, ενώ τον Ισραήλ καλό και αδικημένο», διότι είναι δεκάδες οι στίχοι που παρουσιάζονται οι Ισραηλίτες ως κακοί, άπιστοι, διεφθαρμένοι, αμαρτωλοί.

Αναφέρουν ορισμένοι κατήγοροι της Π.Δ. τον κατάλογο των ηττηθέντων Χαναναίων βασιλέων, ο οποίος βρίσκεται στο ΙΗΣΟΥΣ ΝΑΥΗ ΙΒ’, 9-24. Πρόκειται για είκοσι εννέα ηττημένους βασιλείς. Έτσι, οι κατήγοροι της Π.Δ. ισχυρίζονται πως η ήττα και καταστροφή των 29 αυτών βασιλείων της Χαναάν συνεπαγόταν και την γενοκτονία των Χαναναίων. Η αλήθεια δεν είναι αυτή. Καταρχήν είναι (με αρχαιολογικά ευρήματα) αποδεδειγμένο ότι την εποχή που διαδραματίζονταν τα γεγονότα αυτά η «πόλη» στην Παλαιστίνη είχε κατά μέσο όρο περίπου 1000-3000 κατοίκους, και υπήρχαν και αρκετές με 700. Αν δεχτούμε ένα μέσο όρο 2000 κατοίκων ανά πόλη-βασίλειο, και αν δεχτούμε ότι οι κάτοικοι των 29 αυτών πόλεων σφάγηκαν, τότε έχουμε περίπου 62.000 σφαγμένους Χαναναίους. Αλλά, για να εκτιμήσουμε τη σοβαρότητα της κατάστασης πρέπει να έχουμε υπόψη ότι

1) ήταν παράδοση οι κάτοικοι κάθε πόλης που καταλαμβανόταν με τη βία να σφάζονται ή να πωλούνται ως δούλοι και

2) ο αριθμός αυτός είναι πολύ μικρός αν συγκριθεί με το σύνολο του χαναανιτικού πληθυσμού. Το Ισραήλ αριθμούσε – σύμφωνα με την Π.Δ. -  περί τα 1,5 εκατομμύριο ψυχές. Οι Χαναναίοι, ως πληθυσμός, ήταν πολύ περισσότεροι από το Ισραήλ (ΔΕΥΤΕΡΟΝΟΜΙΟΝ Ζ’, 1 και 7). Συνεπώς 70.000 σε σύνολο (ας πούμε) 2 εκατομμυρίων, δε συνιστά, όχι απλώς ούτε καν «γενοκτονία», αλλά ούτε σοβαρές απώλειες. Οι Ισραηλίτες είχαν διαταχτεί να εξοντώνουν μόνο όσους παρέμεναν στις πόλεις (ΔΕΥΤΕΡΟΝΟΜΙΟΝ Κ’, 16) ή κρύβονταν – δηλαδή δεν μετανάστευαν εκτός Χαναάν – (ΔΕΥΤΕΡΟΝΟΜΙΟΝ Ζ’, 20).

Άλλωστε: ΙΗΣΟΥΣ ΝΑΥΗ Ι’, 11 "και ενώ οι Αμορραίοι έφευγαν κυνηγημένοι από τους Ισραηλίτες, και είχαν φτάσει στην κατωφέρεια της Βαιθ-Χωρών, ο Κύριος έριξε πάνω τους από τον ουρανό χαλάζι χοντρό σαν πέτρες ως την Αζηκά˙ και σκοτώθηκαν από το χαλάζι αυτό πολύ περισσότεροι απ’ όσους εξόντωσαν οι Ισραηλίτες".

Μια ακόμη απόδειξη ότι, όταν μιλά η Π.Δ. για αφανισμό, δεν εννοεί αυτό που νομίζουμε, δηλαδή σφαγιασμό, αλλά εκδίωξη, είναι ο συνδυασμός των ΕΞΟΔΟΣ ΚΓ’, 23 και των Β’ ΒΑΣΙΛΕΙΩΝ ΚΓ’, 8 και Β’ ΒΑΣΙΛΕΙΩΝ ΚΔ’, 16, 21. Στο εδάφιο της ΕΞΟΔΟΥ διαβάζουμε ότι ο Θεός λέει πως τους Αμορραίους, τους Χετταίους, τους Φερεζαίους, τους Χαναναίους, τους Γεργεσαίους, τους Ευαίους και τους Ιεβουσαίους που κατοικούν την Παλαιστίνη θα τους «ξεπαστρέψει» («εκτρίψω αυτούς»). Όμως, στα εδάφια του Β’ ΒΑΣΙΛΕΙΩΝ διαβάζουμε, ότι όχι μόνο εξακολουθούν στα χρόνια του Δαυίδ να υπάρχουν Χαναναίοι, αλλά και ένας «δυνατός του Δαυίδ» δηλαδή ισχυρός αυλικός του είναι ο Ιεβοσθέ ο Χαναναίος, και επίσης, αλλού, υπάρχει ο Ορνά ο Ιεβουσαίος, υπήκοος του Δαυίδ. Επειδή ο Δαυίδ θέλει να χτίσει θυσιαστήριο του Θεού στο αλώνι του Ορνά, αγοράζει – και δεν το αρπάζει, πράγμα εύκολο για έναν κατακτητή – από αυτόν το αλώνι.

ΙΗΣΟΥΣ ΝΑΥΗ ΙΓ’, 13 "Οι Ισραηλίτες όμως δεν μπόρεσαν να διώξουν τους Γεσουρίτες και τους Μααχαθίτες, και έτσι αυτοί έμειναν ανάμεσά τους".

ΙΗΣΟΥΣ ΝΑΥΗ ΙΣΤ’, 10 "Οι απόγονοι του Εφραΐμ δεν εκδίωξαν τους Χαναναίους που κατοικούσαν στη Γεζέρ˙ έτσι οι Χαναναίοι παρέμειναν ανάμεσα στους Εφραϊμίτες".

ΙΗΣΟΥΣ ΝΑΥΗ ΙΘ’, 48 (μτφ. Ο’) "Οι Αμορραίοι εξακολουθούσαν να κατοικούν στο Ελώμ και στη Σαλαμίν".

ΚΡΙΤΑΙ Α’ 21 "Οι Βενιαμινίτες όμως δεν μπόρεσαν να εκδιώξουν τους Ιεβουσαίους, που κατοικούσαν στην Ιερουσαλήμ.   27 Οι απόγονοι του Μανασσή δεν μπόρεσαν κι αυτοί να εκδιώξουν τους κατοίκους από τις πόλεις Βαιθ-Σεάν, Τανάκ, Δωρ και Μεγιδδώ κι από τα περίχωρά τους. Έτσι και οι Χαναναίοι συνέχισαν να κατοικούν σ’ αυτήν την περιοχή. 28 Όταν οι Ισραηλίτες ισχυροποιήθηκαν, υποχρέωσαν τους Χαναναίους να εκτελούν καταναγκαστικά έργα γι’ αυτούς, αλλά δεν μπόρεσαν να τους εκδιώξουν εντελώς. 29 Ούτε οι απόγονοι του Εφραΐμ μπόρεσαν να εκδιώξουν τους Χαναναίους που κατοικούσαν στη Γεζέρ. 30 Επίσης οι απόγονοι του Ζαβουλών δεν μπόρεσαν κι αυτοί να διώξουν τους κατοίκους της Κιδρών και της Νααλάλ, κι έτσι οι Χαναναίοι συνέχισαν να κατοικούν μαζί τους. 31 Ούτε οι απόγονοι του Ασήρ μπόρεσαν να εκδιώξουν τους κατοίκους των πόλεων Ακκώ, Σιδών, Ααλάβ, Αχζίβ, Χελβά, Αφίκ και Ρεχώβ. 32 Γι’ αυτό η φυλή του Ασήρ αναγκάστηκε να συγκατοικήσει με τους Χαναναίους που ζούσαν στη χώρα. 33 Επίσης οι απόγονοι του Νεφθαλί δεν μπόρεσαν κι αυτοί να διώξουν τους κατοίκους της Βαιθ-Σέμες και της Βαιθ-Ανάθ˙ έτσι εγκαταστάθηκαν ανάμεσα στους Χαναναίους που κατοικούσαν στη χώρα. 34 Οι Αμορραίοι περιόρισαν τους αογόνους του Δαν στα βουνά και δεν τους άφηναν να κατέβουν στην πεδιάδα. 35 Έτσι οι Αμορραίοι συνέχισαν να κατοικούν στη Χαρ-Χέρες, στην Αϊαλών και στη Σααλβίμ. Όταν όμως οι απόγονοι του Ιωσήφ ισχυροποιήθηκαν, τους υποχρέωσαν να εκτελούν καταναγκαστικά έργα γι’ αυτούς".

Βλέπουμε ότι ενώ κανονικά (έχει σημασία αυτό) οι ισραηλιτικές φυλές θα έπρεπε, η κάθε μια, να εκδιώξουν από τα εδάφη της (και όχι να εξοντώσουν) τους κατοίκους των περιοχών αυτών, τους αφήνουν να ζουν. Είναι σημαντικό, όμως, ότι η εντολή του Θεού ήταν η εκδίωξη κι όχι η εξόντωση. Απόδειξη γι΄ αυτό είναι ότι η Π.Δ. αντιπαραβάλει, σε κάθε στίχο, την συγκατοίκηση (αυτό που έγινε) προς την εκδίωξη (αυτό που θα έπρεπε να γίνει) κι όχι την συγκατοίκηση προς την εξόντωση (αν υποτεθεί ότι είχε αρχικά δώσει εντολή για εξόντωση, ο Θεός). Και ποια είναι η αντίδραση του Θεού στην παράβαση της εντολής του για εκδίωξη των Χαναναίων; Αυτή:

ΚΡΙΤΑΙ Β’ 3 «Σας δηλώνω λοιπόν: Δε θα διώξω από μπροστά σας τους κατοίκους αυτής της χώρας. Θα είναι εχθροί σας, και οι θεοί τους θα γίνουν παγίδα για σας».

Δηλαδή, η παράβαση, από τους Ισραηλίτες, της εντολής του Θεού για εκδίωξη των Χαναναίων οδηγεί το Θεό να τιμωρήσει τους Ισραηλίτες και απλώς να... αφήσει τους Χαναναίους να συνεχίσουν να κατοικούν στους τόπους τους! Ακόμη και σ’ αυτήν την περίπτωση βλέπουμε ότι οι Ισραηλίτες κατέλαβαν την Παλαιστίνη δίχως να σφάξουν τους κατοίκους της.

Όπως και να ‘χει, ύστερα από όλα αυτά διαπιστώνουμε ότι οι Ισραηλίτες ποτέ δεν διετάχθησαν να κυνηγήσουν τους κατοίκους της Χαναάν «ως τα πέρατα της γης» σφάζοντάς τους. Αν οι Χαναναίοι έφευγαν, οι Ισραηλίτες σύναπταν και συνθήκες μαζί τους. Όλα έγιναν για να κρατηθούν σε απόσταση οι Χαναναίοι και οι ειδωλολατρικές αντιλήψεις τους που θα μπορούσαν να επηρεάσουν τον εβραϊκό μονοθεϊσμό. Όπως είδαμε, το σχέδιο του Θεού ήταν οι περισσότεροι άνθρωποι απλώς να φύγουν (αν και είχαν μολύνει τη γη με βρεφοκτονίες και πορνεία και άξιζαν κάποιου είδους τιμωρία). Ο Θεός δεν είπε στους Ισραηλίτες να σφάξουν όποιον βρουν μπροστά τους στην πορεία προς την Χαναάν ούτε να κατακτήσουν όποια χώρα αυτοί από μόνοι τους ήθελαν. Δεν επρόκειτο, δηλαδή, για μια εκστρατεία με σκοπό τη δημιουργία αυτοκρατορίας:

ΑΡΙΘΜΟΙ ΚΑ’ 21 "Οι Ισραηλίτες έστειλαν αγγελιοφόρους στο Σιχόν, βασιλιά των Αμορραίων και του είπαν: 22 «Άφησέ μας να περάσουμε μέσα από τη χώρα σου. Δε θα βγούμε από την πορεία μας για να μπούμε στα χωράφια και στα αμπέλια σας ούτε θα πιούμε νερό από τα πηγάδια σας. Θα ακολουθήσουμε το βασιλικό δρόμο μέχρις ότου βγούμε από τα σύνορά σου». 23 Ο Σιχόν όμως δεν τους επέτρεψε να περάσουν από το έδαφός του. Συγκέντρωσε όλο το στρατό του και βγήκε εναντίον τους στην έρημο. Έφτασε στην Ιαχσά και επιτέθηκε στους Ισραηλίτες. 24 Οι Ισραηλίτες όμως τον νίκησαν στη μάχη".  

ΔΕΥΤΕΡΟΝΟΜΙΟΝ Β’ 5 "Μην αρχίσετε πόλεμο εναντίον τους [των Ιδουμαίων], γιατί δεν πρόκειται να σας δώσω ούτε μια σπιθαμή γης από τη χώρα τους. 9 Ο Κύριος μου είπε: «Μην ενοχλήσεις τους Μωαβίτες και μην αρχίσεις πόλεμο εναντίον τους, γιατί δεν πρόκειται να σου δώσω στην κατοχή σου τίποτε από τη χώρα τους». 19 «Όταν φτάσετε κοντά στους Αμμωνίτες, μην τους ενοχλήσετε και μην αρχίσετε πόλεμο εναντίον τους, γιατί δεν πρόκειται να σας δώσω τίποτε από τη χώρα των Αμμωνιτών για διοκτησία σας»".

Χαρακτηριστικό είναι, πως ο Θεός διατάζει τους Ισραηλίτες να μην παίρνουν τον χρυσό και τον άργυρο από τα αγάλματα των θεών των Χαναναίων, αλλά να τα καίνε στη φωτιά (Δευτερονόμιον, ζ’, 25).

Ακόμη και οι γυναίκες των ηττημένων Χαναναίων έπρεπε να υφίστανται μια συμπεριφορά που, για τα δεδομένα της εποχής, ήταν πολύ καλή.

ΔΕΥΤΕΡΟΝΟΜΙΟΝ ΚΑ’ 11 "Αν κάποιος από σας δει ανάμεσά τους μια ωραία γυναίκα και την ερωτευθεί και θελήσει να την πάρει γυναίκα του, 12 μπορεί να τη φέρει στο σπίτι του. Η γυναίκα θα ξυρίσει το κεφάλι της, θα κόψει τα νύχια της, 13 και θα βγάλει τα φορέματα της αιχμαλωσίας από πάνω της˙ θα μείνει στο σπίτι και θα κλάψει τον πατέρα της και τη μάνα της για ένα μήνα˙ τότε μόνο ο άντρας μπορεί να την πλησιάσει και να την κάνει γυναίκα του. 14 Αν αργότερα δεν του αρέσει πια η γυναίκα, μπορεί να την αφήσει ελεύθερη˙ πάντως απαγορεύεται να την πουλήσει ή να την μεταχειριστεί σαν δούλη, αφού την υποχρέωσε να γίνει γυναίκα του".

Για να γίνει κατανοητό ότι η ίδρυση του κράτους του αρχαίου Ισραήλ μετά την Έξοδο δεν είχε σχέση με εθνικιστικά ιδεολογήματα και αντιλήψεις, είναι ενδιαφέρον να μάθουμε την στάση των Ορθόδοξων Ιουδαίων θρησκευτικών ηγετών σχετικά με την ίδρυση του σύγχρονου κράτους του Ισραήλ. Στο άρθρο «Zionists do not Represent Jews» - Οι Σιωνιστές δεν αντιπροσωπεύουν τους Εβραίους (www.jewsagainstzionism.com) διαβάζουμε: «Η Άγια Γη δόθηκε στον Ιουδαϊκό λαό υπό τον όρο ότι θα τηρούν την Τορά (τον Νόμο) και τις εντολές της. Όταν αποτύγχαναν να κάνουν αυτό, η κυριαρχία τους πάνω στη γη αφαιρούνταν από αυτούς, και πήγαιναν σε εξορία. Από εκείνον τον καιρό μας απαγορεύεται από την Τορά με μια πολύ σοβαρή απαγόρευση να ιδρύσουμε μία Εβραϊκή ανεξάρτητη κυριαρχία στην Άγια Γη ή οπουδήποτε αλλού στον κόσμο. Μάλλον, είμαστε υποχρεωμένοι να είμαστε νομοταγείς προς τα έθνη στα οποία κατοικούμε κάτω από την προστασία τους…Από τους αρχαίους καιρούς, οι σχέσεις μεταξύ των λαών των Εβραίων και των Αράβων ήταν ειρηνικές, αδελφικές και φιλικές πάντοτε…Επίσης, στην Άγια Γη, οι πατέρες μας ζούσαν ως γείτονες αρμονικά με τους Παλαιστίνιους κατοίκους της γης, βοηθώντας ο ένας τον άλλον, για αμοιβαίο όφελος… Αμέσως με την ίδρυση του Σιωνιστικού κινήματος, πλήθη Εβραίων κάτω από την ηγεσία των Ραββίνων τους, ξεκίνησαν μια μάχη ενάντια στον Σιωνισμό… Οι ηγέτες του Ορθόδοξου Ιουδαϊσμού αντιτάχθηκαν σφοδρά στο κίνημα με όλη τους την ισχύ… Οι Σιωνιστές αρνήθηκαν να ακούσουν την φωνή των Ραββίνων και την εξουσία της Τορά… Προς μεγάλη μας λύπη, από τότε άρχισε η παρακμή των καλών σχέσεων μεταξύ των Εβραίων και των Αράβων κατοίκων της γης».

Και, φυσικά, καμία σχέση δεν είχαν οι Άραβες κάτοικοι της Παλαιστίνης των αρχών του 20^ου αι. με τους Χαναναιους του 12^ου π.Χ. αι... Ούτε ανθρωποθυσίαζαν ούτε έρριχναν τα παιδιά τους στη φωτιά ως θυσία στον Αλλάχ ούτε είχαν ιερή πορνεία ούτε ιερή ομοφυλοφιλία ούτε κάτι παρόμοιο κοινό με τους Χαναναίους.

Με άλλα λόγια:

1) Οι Ισραηλίτες διατάχθηκαν να διώξουν τους Χαναναίους από τη Χαναάν λόγω των δίχως σταματημό αμαρτιών των Χαναναίων και της υπόσχεσης του Θεού στον Αβραάμ.

2) Μόνο όσοι Χαναναίοι αντιστέκονταν σφάζονταν. Οι υπόλοιποι απλώς εκδιώκονταν. Δεν υπάρχει γενοκτονία,  αλλά εκδίωξη.

3) Ο σκοπός της εκδίωξης ήταν να μην έρθουν σε επαφή οι Χαναναίοι με τους Ισραηλίτες και έτσι οι τελευταίοι μολυνθούν με τα ειδωλολατρικά και πλήρως ειδεχθή έθιμά τους. Δεν ήταν «εθνοκάθαρση», αλλά «κάθαρση των αμαρτωλών» – ακριβώς όπως και οι Εβραίοι όταν αμαρτάνουν «εκδιώκονται», όχι επειδή είναι Εβραίοι, αλλά επειδή είναι αμαρτωλό έθνος.

Θα δούμε τώρα μια περίπτωση που οι κατήγοροι της Π.Δ. αποκαλούν «γενοκτονία». Αυτή την διαταγής για εξολόθρευση των Μαδιανιτών, όπως αυτή περιγράφεται στους ΑΡΙΘΜΟΥΣ ΛΑ’. Έτσι οι κατήγοροι της Π.Δ. ισχυρίζονται

1) ότι οι Ισραηλίτες έσφαξαν όλον τον αρσενικό πληθυσμό (ΑΡΙΘΜΟΙ ΛΑ’, 7)

2) ότι έσφαξαν όλους τους άρρενες αιχμαλώτους, συμπεριλαμβανομένων και των μικρών αγοριών (ΑΡΙΘΜΟΙ ΛΑ’, 17),

3) ότι έσφαξαν τις μη παρθένες αιχμάλωτες γυναίκες και κράτησαν μόνο τις παρθένες αιχμάλωτες ζωντανές (ΑΡΙΘΜΟΙ ΛΑ’, 17) προφανώς κάνοντάς τους «τέστ παρθενικότητας», ώστε να τις δώσουν ως σκλάβες του σεξ στους νικητές άντρες Ισραηλίτες (ΑΡΙΘΜΟΙ ΛΑ’, 18).

4) Κι όλα αυτά επειδή ήταν εντολή του Γιαχβέ, επειδή οι Μαδιανίτες απλώς λάτρευαν έναν άλλο θεό, τον Βαάλ.

5) Έτσι ο Θεός της Π.Δ. επιδοκιμάζει τη σφαγή μικρών αγοριών, γυναικών, και το βιασμό μικρών κοριτσιών. Μάλιστα δεν είναι αμέτοχος, αλλά είναι αυτός που διατάζει το Μωυσή να κηρύξει τον πόλεμο κατά των Μαδιανιτών και στο τέλος (στίχ. 28) ζητά και μερίδιο!

Στην περίπτωση αυτή έχουμε να αντιμετωπίσουμε επιχειρήματα ανθρώπων που απλούστατα ούτε διάβασαν ολόκληρη την Π.Δ. ούτε είναι εξοικειωμένοι με τον πολιτισμό και τις συνθήκες της Μ. Ανατολής της εποχής εκείνης. Ας παραθέσουμε όμως το κείμενο.

ΑΡΙΘΜΟΙ ΛΑ’ 1 "Ο Κύριος είπε στο Μωυσή: 2 «Πάρε εκδίκηση από τους Μαδιανίτες για χάρη των Ισραηλιτών. Μετά από αυτό θα πεθάνεις». 3 Τότε ο Μωυσής μίλησε στο λαό και τους είπε: «Ας εξοπλιστούν μερικοί άντρες από σας για πόλεμο. Θα επιτεθούν στους Μαδιανίτες για να πραγματοποιήσουν την εκδίκηση του Κυρίου εναντίον τους. 4 Θα στείλετε στον πόλεμο χίλιους άντρες από κάθε φυλή, από όλες τις φυλές του Ισραήλ». 5 Συγκεντρώθηκαν λοιπόν απ’ όλο το λαό χίλιοι από κάθε φυλή, δηλαδή δώδεκα χιλιάδες οπλισμένοι για πόλεμο. 6 Όλους αυτούς τους έστειλε ο Μωυσής στον πόλεμο και μαζί τους το γιο του ιερέα Ελεάζαρ, τον Φινεές. Αυτός κρατούσε στα χέρια του τα ιερά σκεύη και τις σάλπιγγες για τα διάφορα παραγγέλματα. 7 Πολέμησαν εναντίον των Μαδιανιτών, όπως ο Κύριος είχε διατάξει το Μωυσή και σκότωσαν όλους τους άντρες τους. 8 Στους νεκρούς περιλαμβάνονταν και οι πέντε βασιλιάδες της Μαδιάμ: Ευΐ, Ρέκεμ, Σουρ, Ουρ και Ρεβά. Σκότωσαν επίσης και το Βαλαάμ, γιο του Βεώρ. 9 Οι Ισραηλίτες αιχμαλώτισαν τις γυναίκες των Μαδιανιτών μαζί με τα παιδιά τους και λεηλάτησαν τα ζώα τους, τα κοπάδια τους, όλα τα υπάρχοντά τους 10 και πυρπόλησαν όλες τις πόλεις τους και τις κατασκηνώσεις τους. 11 Όλη αυτή τη λεία και τα λάφυρα, ανθρώπους και ζώα, 12 τα έφεραν στο Μωυσή και στον Ελεάζαρ, τον ιερέα, καις την ισραηλιτική κοινότητα, που ήταν στρατοπεδευμένη στις πεδιάδες της Μωάβ, κοντά στον Ιορδάνη, απέναντι από την Ιεριχώ. 13 Ο Μωυσής και ο Ελεάζαρ, ο ιερέας, καθώς και οι υπόλοιποι αρχηγοί της κοινότητας βγήκαν από το στρατόπεδο για να προϋπαντήσουν το στρατό. 14 Τότε ο Μωυσής οργίστηκε με τους αρχηγούς του στρατού, τους χιλίαρχους και τους εκατόνταρχους, που γύριζαν από την εκστρατεία. 15 «Γιατί αφήσατε ζωντανές τις γυναίκες;» τους έλεγε. 16 «Αυτές είναι που με συμβουλή του Βαλαάμ παρέσυραν τους Ισραηλίτες να απιστήσουν στον Κύριο κι έτσι στη Φεγώρ ξέσπασε η πληγή πάνω στην κοινότητα του Κυρίου. 17 Τώρα λοιπόν θα σκοτώσετε κάθε αρσενικό παιδί και κάθε γυναίκα που έχει πλαγιάσει με άντρα και συνευρέθηκε μαζί του. 18 Τα κορίτσια όμως που είναι παρθένες αφήστε τα να ζήσουν για σας. 19 Εσείς θα μείνετε έξω από το στρατόπεδο εφτά μέρες. Όλοι όσοι από εσάς σκοτώσατε άνθρωπο... 32 Τα λάφυρα, ό,τι δηλαδή είχε μείνει από τη λεηλασία που έκαναν οι πολεμιστές για τους εαυτούς τους, ήταν εξακόσιες εβδομήντα πέντε χιλιάδες πρόβατα, 33 εβδομήντα δύο χιλιάδες βόδια, 34 εξήντα μία χιλιάδες γαϊδούρια. 35 Όσο για τους ανθρώπους, ο αριθμός των παρθένων γυναικών ήταν τριάντα δύο χιλιάδες. 36 Τα μισά απ’ αυτά, δηλαδή το μερίδιο των πολεμιστών, ήταν τριακόσιες τριάντα εφτά χιλιάδες πεντακόσια πρόβατα. 37 Η προσφορά για τον Κύριο από τα πρόβατα αυτά ήταν εξακόσια εβδομήντα πέντε. 38 Από τις τριάντα έξι χιλιάδες βόδια, η προσφορά για τον Κύριο ήταν εβδομήντα δύο. 39 Από τις τριάντα χιλιάδες πεντακόσια γαϊδούρια, η προσφορά στον Κύριο ήταν εξήντα ένα, 40 και από τις δεκαέξι χιλιάδες αιχμαλώτους, η προσφορά για τον Κύριο ήταν τριάντα δύο. 47 Από αυτό το μισό, που ήταν το μερίδιο των Ισραηλιτών, ο Μωυσής πήρε ένα στα πενήντα, από τους αιχμαλώτους και από τα ζώα, και τα έδωσε στους Λευίτες, που υπηρετούσαν στη σκηνή του Κυρίου".

Ας αναλύσουμε έναν-έναν τους ισχυρισμούς των κατηγόρων της Π.Δ.

1) Δεν υπήρχε ανάγκη για «τέστ παρθενικότητας», όπως το εννοούμε σήμερα, διότι εκείνη την εποχή στη Μ. Ανατολή μπορούσε κανείς σχετικά εύκολα να μάθει πολλά πράγματα για την εθνικότητα ή την κοινωνική θέση των ανθρώπων (άρα και των γυναικών) από τα ρούχα τους, την κόμμωσή τους και τα στολίδια τους. Στη Βαβυλώνα, οι γυναίκες έπαυαν να φορούν πέπλο, αλλά φορούσαν μια μαντίλα. Στην Ασσυρία γινόταν το αντίθετο, οι παντρεμένες φορούσαν πέπλο. Στην περιοχή που μας ενδιαφέρει η παρθενικότητα δεικνύονταν με κάποιου είδους ρουχισμό (π.χ. η ρόμπα της Ταμάρ στο Β’ ΒΑΣΙΛΕΙΩΝ ΙΓ’). Πιο εύκολα δειχνόταν ότι μια γυναίκα ήταν παντρεμένη και συνεπώς μη παρθένα. Το πέπλο, τα κοσμήματα και συγκεκριμένα είδη κόμμωσης. Παρομοίως μπορούσε μια ανύπαντρη, μη παρθένα (π.χ. ιερόδουλη η κοινή πόρνη) να ανακαλυφθεί από τον καλλωπισμό της («είδος έχουσα πορνικόν», δηλαδή στόλισμα πόρνης ΠΑΡΟΙΜΙΑΙ Ζ’, 10)  ή τα διάφορα σημάδια ή τα λυτά μαλλιά, την περίεργη κόμμωση και τα πολυτελή ρούχα. Έτσι ήταν εύκολο να διαπιστώσει κανείς ποιες γυναίκες ήταν πόρνες και ιερόδουλες καθώς και ποιες ήταν παντρεμένες. Αντίθετα από την εποχή μας, όπου όλοι φορούν πάνω-κάτω τα ίδια ρούχα, εκείνη την εποχή και σ’ εκείνη την περιοχή (αυτό το έθιμο υπήρχε και στα μέρη μας τουλάχιστον ως πριν 2 αιώνες, τουλάχιστον για την εθνικότητα π.χ. οι Έλληνες είχαν μουστάκι κι όχι γενειάδα, την οποία είχαν οι Τούρκοι) η αμφίεση και η κόμμωση έδειχναν και την κοινωνική θέση της γυναίκας. Για να ανακαλυφθεί ποιες ήταν παρθένες, δηλαδή ούτε παντρεμένες ούτε πόρνες, δεν χρειαζόταν «τεστ παρθενικότητας» από γιατρούς. Το λόγο, για τον οποίο έγινε επιλογή των παρθένων, τον αναφέρουμε παρακάτω.

2) Είναι εντελώς ψευδής ο ισχυρισμός ότι οι Ισραηλίτες άφησαν να ζήσουν οι παρθένες, ώστε να τις έχουν ως «σκλάβες του σεξ». Οι περισσότερες κοπέλες παντρεύονταν μόλις άρχισαν να μπορούν να γεννούν παιδιά, δηλαδή κατά τα 12-13, στην αρχαία Μέση Ανατολή. Επομένως, οι Ισραηλίτες άφησαν ζωντανές μόνο τις κοπέλες που ήταν κάτω από 11 και που ουσιαστικά ήταν ακόμη παιδιά, όχι γυναίκες. Στην Π.Δ. βλέπουμε το Θεό μέσω των προφητών να κατηγορεί τους Ισραηλίτες για ένα σωρό πράγματα, από μοιχεία και κακία ως απιστία. Συνεχώς η Π.Δ. κακολογεί τους Ισραηλίτες, όπως θα δούμε. Ωστόσο, είναι βεβαιωμένο και σημαντικό ότι οι Ισραηλίτες δεν κατηγορούνται για παιδοφιλία. Συνεπώς, η κατηγορία ότι τα μικρά κοριτσάκια διασώθηκαν για να τα χρησιμοποιούν σεξουαλικά οι Ισραηλίτες δεν στέκει ούτε υποστηρίζεται από άλλα στοιχεία. Η άποψη ότι η πρόταση να τις κρατήσουν «για τον εαυτό τους» (στίχ. 18) δεν σημαίνει απαραίτητα «για την ευχαρίστησή τους», αλλά αναφέρεται ως η αντίθετη εναλλακτική κατάσταση του «για τον Γιαχβέ», που σήμαινε να σκοτωθούν. «Για τον εαυτό τους» σημαίνει απλώς «μην τις σκοτώσετε». Δεν υπάρχει κάτι που να υποδηλώνει ότι το «κρατήστε τες ζωντανές» συνεπάγεται απαραίτητα «κρατήστε τες ζωντανές για σκλάβες του σεξ».

3) Ο λόγος για τον οποίο σφάχτηκαν οι Μαδιανίτες δεν έχει να κάνει καθόλου με τη λατρεία του Βαάλ καθεαυτή. Εδώ πρέπει να ανατρέξουμε σε διάφορα κεφάλαια του βιβλίου των ΑΡΙΘΜΩΝ, ώστε να δούμε τον λόγο. Αυτός δίνεται κατ’ αρχήν στο κεφάλαιο που αναφέραμε,  στους στίχους 15 και 16. Εκεί ο Μωυσής, ρωτά γιατί δεν θανατώθηκαν οι γυναίκες και λέει στους άρχοντες ότι αυτές ήταν η αιτία που αποστάτησαν οι Ισραηλίτες. Έτσι

i) Μετά την ήττα των Αμορραίων, ο βασιλιάς των Μωαβιτών, Βαλάκ, ανησύχησε για την ισχύ των Ισραηλιτών. Οι σύμμαχοί του, οι Αμορραίοι, είχαν ηττηθεί και ο ίδιος είχε ελάχιστη στρατιωτική δύναμη και αρκετή εξυπνάδα, ώστε να μην επιτεθεί στους Ισραηλίτες (να υπενθυμίσουμε ότι ο Θεός είχε τονίσει στους Ισραηλίτες να μην επιχειρήσουν να καταλάβουν τη Μωάβ). Στέλνει το γιο του στον προφήτη Βαλαάμ, που ζούσε στην χώρα Φαθουρά, δίπλα στον Ευφράτη, ώστε να τον προσκαλέσει στη Μωάβ, προκειμένου να καταραστεί (!) τους Ισραηλίτες (ΑΡΙΘΜΟΙ ΚΒ’, 1-6), για να ηττηθούν από τους Μωαβίτες. Ο Βαλαάμ δέχεται, αλλά ο Θεός τον προστάζει να ευλογήσει τους Ισραηλίτες (ΑΡΙΘΜΟΙ ΚΓ’ και ΚΔ’).

ii) Εδώ να διευκρινίσουμε ότι οι Μωαβίτες και οι Μαδιανίτες ήταν ενωμένοι ως κράτος και ως φυλή (π.χ. ΑΡΙΘΜΟΙ ΚΒ’, 7), ώστε να μην αναρωτηθεί κανείς, τι δουλειά έχουν οι μεν με την τιμωρία των δε.

iii) Ο Βαλαάμ αντιλαμβάνεται ότι ο Ισραήλ έχει την προστασία του Θεού, γι’ αυτό είναι ανίκητος. Συλλαμβάνει λοιπόν ένα σχέδιο, με το οποίο θα έκανε τους Ισραηλίτες να απομακρυνθούν από την πίστη στο Θεό, να χάσουν την εύνοιά του άρα και την προστασία του και να μπορούν να ηττηθούν στρατιωτικά από τους Μωαβίτες/Μαδιανίτες. Το σχέδιο είναι απλό: οι Μωαβίτισσες και οι Μαδιανίτισσες θα ταξίδευαν στις περιοχές που ήταν οι Ισραηλίτες, θα είχαν σεξουαλικές σχέσεις μαζί τους (πρώτη παράβαση των εντολών του Θεού) κι έπειτα θα τους προέτρεπαν – με όπλο το σεξ – να λατρεύσουν μαζί τους τους θεούς των Μωαβιτών/Μαδιανιτών, ώστε ο Θεός του Ισραήλ να οργιστεί μαζί του και να εγκαταλείψει τους Ισραηλίτες. Οι Μωαβίτες άρχοντες συμφωνούν, ο Βαλαάμ απευθύνεται στις Μωαβίτισσες/Μαδιανίτισσες και είτε με τον ένα είτε με τον άλλο τρόπο (άμεση πειθώς, έμμεση με πίεση των ανδρών τους ή των αρχόντων τους) τις πείθει. Μόνο ένας προφήτης, σαν το Βαλαάμ, ο οποίος άλλωστε επικοινωνούσε με το Θεό, θα μπορούσε να αντιληφθεί τόσο οξυδερκώς την αιτία της ισχύος του Ισραήλ και τον τρόπο που αυτή η ισχύς θα έπαυε να υπάρχει. Άλλωστε, στο κεφ. ΛΑ’ ρητά κατονομάζεται ως ο εμπνευστής του σχεδίου. Έτσι:

ΑΡΙΘΜΟΙ ΚΕ’ 1 "Και κατέλυσεν Ισραήλ εν Σαττείν· και εβεβηλώθη ο λαός εκπορνεύσαι εις τας θυγατέρας Μωάβ. 2 και εκάλεσαν αυτούς εις τας θυσίας τών ειδώλων αυτών, και έφαγεν ο λαός τών θυσιών αυτών και προσεκύνησαν τοις ειδώλοις αυτών. 3 και ετελέσθη Ισραήλ τω Βεελφεγώρ· και ωργίσθη θυμώ Κύριος τω Ισραήλ. 4 και είπε Κύριος τω Μωυσή· λαβέ πάντας τους αρχηγούς τού λαού και παραδειγμάτισον αυτούς Κυρίω κατέναντι τού ηλίου, και αποστραφήσεται οργή θυμού Κυρίου από Ισραήλ. 5 και είπε Μωυσής ταις φυλαίς Ισραήλ· αποκτείνατε έκαστος τον οικείον αυτού τον τετελεσμένον τω Βεελφεγώρ. 6 Και ιδού άνθρωπος τών υιών Ισραήλ ελθών προσήγαγε τον αδελφόν αυτού προς την Μαδιανίτιν εναντίον Μωυσή και εναντίον πάσης συναγωγής υιών Ισραήλ, αυτοί δε έκλαιον παρά την θύραν τής σκηνής τού μαρτυρίου. 7 και ιδών Φινεές υιος Ελεάζαρ υιού Ααρών τού ιερέως εξανέστη εκ μέσου τής συναγωγής και λαβών σειρομάστην εν τη χειρί 8 εισήλθεν οπίσω τού ανθρώπου τού Ισραηλίτου εις την κάμινον και απεκέντησεν αμφοτέρους, τον τε άνθρωπον τον Ισραηλίτην και την γυναίκα δια τής μήτρας αυτής· και επαύσατο η πληγή από υιών Ισραήλ. 9 και εγένοντο οι τεθνηκότες εν τη πληγή τέσσαρες και είκοσι χιλιάδες. 10 Και ελάλησε Κύριος προς Μωυσήν λέγων· 11 Φινεές υιος Ελεάζαρ υιού Ααρών τού ιερέως κατέπαυσε τον θυμόν μου από υιών Ισραήλ εν τω ζηλώσαί μου τον ζήλον εν αυτοίς, και ουκ εξανήλωσα τους υιούς Ισραήλ εν τω ζήλω μου. 12 ούτως είπον· ιδού εγώ δίδωμι αυτώ διαθήκην ειρήνης, 13 και έσται αυτώ και τω σπέρματι αυτού μετ’ αυτόν διαθήκη ιερατείας αιωνία, ανθ’ ων εζήλωσε τω Θεώ αυτού και εξιλάσατο περί τών υιών Ισραήλ. 14 το δε όνομα τού ανθρώπου τού Ισραηλίτου τού πεπληγότος, ος επλήγη μετά τής Μαδιανίτιδος, Ζαμβρί υιος Σαλώ, άρχων οίκου πατριάς τών Συμεών· 15 και όνομα τη γυναικί τη Μαδιανίτιδι τη πεπληγυία Χασβί, θυγάτηρ Σουρ άρχοντος έθνους Ομμώθ, οίκου πατριάς εστι τών Μαδιάμ. 16 Και ελάλησε Κύριος προς Μωυσήν λέγων· λάλησον τοις υιοίς Ισραήλ λέγων· 17 εχθραίνετε τοις Μαδιηναίοις και πατάξατε αυτούς, 18 ότι εχθραίνουσιν αυτοί υμίν εν δολιότητι, όσα δολιούσιν υμάς δια Φογώρ και δια Χασβί θυγατέρα άρχοντος Μαδιάμ αδελφήν αυτών την πεπληγυίαν εν τη ημέρα τής πληγής δια Φογώρ".

(Σε μετάφραση: "1 Όταν ο λαός του Ισραήλ εγκαταστάθηκε στη Σιττείμ, άρχισε να πορνεύεται με τις Μωαβίτισσες. 2 Αυτές τους προκάλεσαν να συμμετάσχουν στις θυσίες των θεών τους κι εκείνοι έφαγαν απ’ τις θυσίες και λάτρεψαν τους θεούς των Μωαβιτών. 3 Ο Κύριος οργίστηκε πάρα πολύ που ο λαός Ισραήλ πήρε μέρος στη λατρεία του Βάαλ-Φεγώρ 4 και είπε στο Μωυσή: «Πιάσε όλους τους αρχηγούς του λαού και θανάτωσέ τους για μένα απένατι στον ήλιο. Έτσι θα πάψει ο καταστροφικός θυμός μου εναντίον του λαού». 5 Τότε είπε ο Μωυσής στους δικαστές του Ισραήλ: «Καθένας σας να θανατώσετε όσους από τους ανθρώπους σας πήραν μέρος στη λατρεία του Βάαλ-Φεγώρ». 6 Εκείνη τη στιγμή έφτασε ένας Ισραηλίτης φέρνοντας στους δικούς του μια Μαδιανίτισσα˙ και τον είδε ο Μωυσής και όλη η ισραηλιτική κοινότητα, την ώρα που αυτοί έκλαιγαν μπροστά στην είσοδο της σκηνής του Μαρτυρίου. 7 Μόλις το είδε αυτό ο Φινεές, γιος του Ελεάζαρ και εγγονός του ιερέα Ααρών, σηκώθηκε μέσα από την κοινότητα και μ’ ένα δόρυ στο χέρι του 8 καταδίωξε τον Ισραηλίτη ως μέσα στη σκηνή του και τους διαπέρασε και τους δύο, έτσι που το δόρυ βγήκε από την κοιλιά της γυναίκας. Τότε σταμάτησε η συμφορά ανάμεσα στους Ισραηλίτες. 9 Αυτοί που πέθαναν από τη συμφορά ήταν είκοσι τέσσερις χιλιάδες. 10 Ο Κύριος είπε στον Μωυσή: 11 «Ο Φινεές, γιος του Ελεάζαρ και εγγονός του Ααρών του ιερέα, απέτρεψε την οργή μου από τους Ισραηλίτες, γιατί συγκριτικά μ’ αυτούς έδειξε μεγάλο ζήλο για μένα˙ έτσι δεν εξολόθρευσα τους Ισραηλίτες στην οργή μου. 12 Γι’ αυτό να του πεις ότι εγώ κλείνω μαζί του συμφωνία φιλίας. 13 Γι’ αυτόν και για τους απογόνους του θα ισχύει διαθήκη αιώνιας ιεροσύνης, γιατί έδειξε ζήλο για το Θεό του και έφερε στους Ισραηλίτες τη συγχώρηση των αμαρτιών τους. 14 Ο Ισραηλίτης που θανατώθηκε μαζί με τη Μαδιανίτισσα ήταν ο Ζιμβρή, γιος του Σαλού, αρχηγού οικογενείας στη φυλή Συμεών. 15 Και η Μαδιανίτισσα λεγόταν Καζβί, κόρη του Σουρ, αρχηγού φυλής, από πατριαρχική οικογένεια της Μαδιάν. 16 Ο Κύριος είπε στο Μωυσή: 17 «Επιτεθείτε στους Μαδιανίτες και χτυπήστε τους 18 για το κακό που σας έκαναν και σας αποπλάνησαν με τις πονηριές τους στην υπόθεση του Φεγώρ και στην υπόθεση της συμπατριώτισσάς τους της Καζβί, που θανατώθηκε τη μέρα που σας βρήκε η συμφορά»").

Δηλαδή οι Μαδιανίτισσες φτάνουν στις περιοχές που διέμενε ο Ισραήλ (στίχ. 1), οι Ισραηλίτες πορνεύουν με αυτές (στίχ. 1), αυτές τους προσκαλούν στις θυσίες των ξένων θεών, στα ειδωλολατρικά γεύματα. Οι Ισραηλίτες προσκολώνται στον Βάαλ του Φεγώρ (στίχ. 3), με αποτέλεσμα ο Θεός να οργιστεί για την απείθειά τους (στίχ. 4). Μέχρι στιγμής τα πράγματα παν σύμφωνα με το σχέδιο του Βαλαάμ. Ωστόσο, ο Θεός δεν κάθεται απαθής: λέει στο Μωυσή να τιμωρήσει όσους συμμετείχαν στις θυσίες και είχαν σεξουαλική σχέση με τις Μαδιανίτισσες. Αυτό γίνεται, φονεύονται είκοσι τέσσερις χιλιάδες Ισραηλίτες (στίχ. 9). Οι Ισραηλίτες μετανοούν για την αποστασία τους (στίχ. 6). Καταπαύει η οργή του Θεού – αντίθετα απ’ ό,τι προσδοκούσε ο Βαλαάμ και οι Μαδιανίτες. Τότε ο Θεός λέει στους Ισραηλίτες να πολεμήσουν  και να πατάξουν τους Μαδιανίτες (στίχ. 17), γιατί αυτοί φέρθηκαν ύπουλα και δόλια. Ο Θεός, φυσικά, ήξερε το σχέδιο των Μαδιανιτών, γι’ αυτό αναφέρθηκε στην δολιότητά τους και γι’ αυτό το λόγο προτρέπει το Μωυσή να πολεμήσει και να πατάξει τους Μωαβίτες. Οι Μωαβίτισσες φαίνεται πως διέφυγαν και εκτός από την θυγατέρα του Σουρ (στίχ. 15) θα επέτρεψαν στη Μωάβ, όπως φαίνεται από το κεφάλαιο ΛΑ’. Συνεπώς η τιμωρία στο κεφάλαιο ΛΑ’ δεν είναι ξεκομμένη ούτε ξαφνική ή αδικαιολόγητη (ώστε να προκαλεί δικαίως αισθήματα αγανάκτησης), όπως θέλουν να μας πείσουν οι κατήγοροι της Π.Δ., αλλά συνδέεται με το κεφάλαιο ΚΕ’. Ούτε ξύπνησε μια μέρα ο Μωυσής και σκέφτηκε «ας πάμε να σφάξουμε τώρα τους Μαδιανίτες».

Μπορεί κάποιοι εδώ να αναρωτηθούν «και γιατί να τιμωρούνται οι Ισραηλίτες και οι Μαδιανίτες, απλώς επειδή οι δεύτεροι προσκάλεσαν τους πρώτους στη λατρεία του Βάαλ και οι πρώτοι δέχτηκαν; Τι σόι τύραννος είναι αυτός ο Θεός της Π.Δ., να τιμωρεί όποιον τον απορρίπτει;» Η απάντηση είναι ότι ο Θεός εξαρχής δεν επέβαλε τη Διαθήκη με τους Ισραηλίτες. Τους ζήτησε να την επικυρώσουν οι ίδιοι, όχι απλώς ο Μωυσής ως εκπρόσωπος του λαού, αλλά ο ίδιος ο λαός, τους προειδοποίησε για τις συνέπειες της απιστίας τους, τους ενημέρωσε για τις συνέπειες της πίστης τους κι αυτοί δέχτηκαν (ΕΞΟΔΟΣ ΙΘ’, 8˙ ΕΞΟΔΟΣ ΚΔ’, 7˙ ΔΕΥΤΕΡΟΝΟΜΙΟΝ ΚΖ’, 15-26). Δεν υπήρξε λοιπόν κάτι το εξουσιαστικό εκ μέρους του Θεού που «δεν άφηνε να αλλάξουν λατρεία οι Ισραηλίτες». Μόνοι τους είχαν δεσμευτεί να υπακούσουν στους όρους της Διαθήκης και στο κάτω-κάτω δεν ζήτησαν έντιμα απαλλαγή από αυτήν (πράγμα που θα τους έδινε το δικαίωμα να λατρεύουν όποιον θέλουν) προτού διαπράξουν την αποστασία τους.

iv) Στο κεφάλαιο αυτό (το ΛΑ’), στους στίχους 15-16 βλέπουμε τον λόγο που ο Μωυσής διατάζει την εξόντωση των μη παρθένων Μαδιανιτισσών αιχμαλώτων. «15 Είπε ο Μωυσής σ’ αυτούς: "γιατί συλλάβατε αιχμάλωτες και τις φέρατε ζωντανές εδώ; 16 Δεν έπρεπε αυτές να ζήσουν, διότι αυτές ήταν η αιτία, σύμφωνα με τη συμβουλή του Βαλαάμ, να αποστατήσουν οι Ισραηλίτες από τον Κύριο, να καταφρονήσουν τις εντολές Του, να λατρεύσουν το είδωλο Φογώρ, κι έτσι να αποσταλεί εκ μέρους του Κυρίου μεγάλη τιμωρία στο Ισραήλ"». Με άλλα λόγια οι αιχμάλωτες, μη παρθένες Μαδιανίτισσες αυτές ήταν οι ίδιες που είχαν αποδεχτεί το ύπουλο σχέδιο του Βαλαάμ και προσπάθησαν να κάνουν τους Ισραηλίτες να αποστατήσουν κατά του Θεού. Το αν οι αιχμάλωτες ήταν παρθένες ή όχι έπαιζε μεγάλο ρόλο, διότι μόνο οι μη παρθένες αιχμάλωτες μπορούσαν να είχαν συμμετάσχει σε σεξουαλικά όργια με τους Ισραηλίτες˙ οι παρθένες αιχμάλωτες Μωαβίτισσες απλούστατα δεν είχαν συνευρεθεί ποτέ με κανέναν κι επομένως δεν ήταν αυτές που είχαν παρασύρει τους Ισραηλίτες στη λατρεία του Βαάλ στο κεφάλαιο ΚΕ’. Συνεπώς αυτές δεν άξιζαν να φονευτούν, ενώ αντίθετα οι μη παρθένες έπρεπε να τιμωρηθούν, διότι συμμετείχαν στη δολιότητα του Βαλαάμ και των Μωαβιτών.

v) Μπορεί κάποιος να πει ότι οι Μωαβίτισσες αναγκάστηκαν είτε από τις συζύγους τους είτε από τους άρχοντες. Κατά πρώτον αυτή η υπόθεση δεν επιβεβαιώνεται από κανένα στίχο, το αντίθετο μάλιστα, στο στίχο 16, αυτές έκαναν τους Ισραηλίτες να αποστατήσουν «κατά το ρήμα Βαλαάμ» (κι όχι «υπό την πίεσή» του), δηλαδή φαίνεται πως πείστηκαν για την ορθότητα της «αποστολής» που τους ανέθεσε ο Βαλαάμ και οι Μωαβίτες. Κατά δεύτερον, ακόμη κι αν υποτεθεί ότι αρχικά εξαναγκάστηκαν από τους Μωαβίτες άρχοντες και τους Μωαβίτες άντρες/γονείς τους να αφήσουν (παντρεμένες γυναίκες, ανύπαντρες παρθένες που θα έχαναν την παρθενιά τους με Ισραηλίτες, πόρνες) τη χώρα τους και να ταξιδέψουν σε καταυλισμούς ξένων, θα μπορούσαν – όταν έφταναν στους ισραηλιτικούς καταυλισμούς – να ομολογήσουν στο Μωυσή το σκοπό του ταξιδιού τους κι ότι εξαναγκάστηκαν, οπότε δε θα τιμωρούνταν. Δεν έκαναν κάτι τέτοιο, άρα πείστηκαν είτε αμέσως είτε σταδιακά ότι αυτό ήταν για το «καλό της Μωάβ».

vi) Η δολιότητα της πράξης των Μαδιανιτών και των Μαδανιτισσών στη σημερινή εποχή θα είχε το εξής αντίστοιχο: κάπου 10-15 χιλιάδες γυναικών, που ενώ γνώριζαν ότι είχαν AIDS, πείθονται από την ηγεσία της πόλης τους να ταξιδέψουν σε μια άλλη πόλη – την οποία θεωρούν εχθρική με τη δική τους, ενώ στην πραγματικότητα η άλλη πόλη δεν αισθάνεται καμία εχθρότητα για την πόλη των γυναικών – για να προσφέρουν δωρεάν σεξ στους άντρες της πόλης αυτής, αποκρύπτοντάς τους ότι έχουν aids, με σκοπό να μολύνουν όλο τον πληθυσμό της πόλης, συμπεριλαμβανομένων και των γυναικών και παιδιών των αντρών˙ κι όλα αυτά γίνονται με την πλήρη συγκατάθεση των γονιών και των αντρών των γυναικών αυτών.

Από τον αριθμό των φονευμένων Ισραηλιτών (24.000) μπορούμε να αντιληφθούμε ότι ήταν χιλιάδες (τουλάχιστον 16.000) οι Μαδιανίτισσες που συμμετείχαν στην επιχείρηση αυτή. Η «κουλτούρα» κι ο πολιτισμός ενός λαού σαν τους Μωαβίτες-Μαδιανίτες, με την δολιότητα, την συγκατάθεση ανδρών και γυναικών, την διατάραξη κάθε έννοιας οικογενειακής ζωής (σ’ αυτές τις 16.000 τουλάχιστον οι 10.000 θα ήταν είτε παντρεμένες είτε παρθένες, δηλαδή μιλάμε για 10.000 οικογένειες που αποδέχτηκαν ένα τέτοιο αίσχος για τον εαυτό τους), σίγουρα ήταν χειρότερα από την θρησκευτική πορνεία των Χαναναίων. Συνεπώς άξιζαν να καταστραφούν. Δεν επρόκειτο για τιμωρία ενός λαού που είχε τη δική του, παράξενη ίσως, σεξουαλική συμπεριφορά ούτε για τιμωρία «επειδή λάτρευαν άλλους θεούς». Στο κάτω-κάτω, δίχως να κινδυνεύουν επιτέθηκαν στους Ισραηλίτες. Επιπλέον, παρόλο που οι Μωαβίτισσες είχαν διαπιστώσει την δύναμη του Θεού (ο οποίος εξόντωσε τους αποστάτες Ισραηλίτες και απέτρεψε την αποστασία συνολικά του Ισραήλ), όταν πήγαν να διαφθείρουν τους Ισραηλίτες, δεν μετανόησαν ούτε έδειξαν καμία αλλαγή στη στάση τους.

vii) Μερικοί θα αναρωτηθούν γιατί να σφαγούν τα αγόρια. Η απάντηση σχετίζεται με το ιστορικό πλαίσιο της εποχής. Πρώτον διότι αντίθετα από τα κορίτσια, τα αγόρια ήταν επίφοβα όντας η συνέχεια του ηττημένου έθνους (ας ξαναθυμίσουμε στους αρχαιόπληκτους κατήγορους της Π.Δ. ότι και οι Έλληνες σκότωσαν όλα τα αρσενικά παιδιά της Τροίας, για τον λόγο αυτόν). Δεύτερον, δεν υπήρχε η πιθανότητα να τα βάλουν οι Ισραηλίτες σε ένα ίδρυμα ή να τα παραδώσουν στους συγγενείς τους, ψάχνοντάς τους στην έρημο. Τρίτον, εκείνη τη στιγμή δεν υπήρχε η δυνατότητα οι Ισραηλίτες, που ζούσαν σε καταυλισμούς και μετακινούνταν συνεχώς πορευόμενοι προς τη Χαναάν, να αντέξουν επιπλέον πληθυσμό (περίπου ίσο με τον αριθμό των 32.000 παρθένων Μαδιανιτισσών). Τέταρτον, η άλλη εναλλακτική πιθανότητα, να τα αφήσουν να αργοπεθάνουν στην έρημο, δίχως τροφή η οικογένεια, στο έλεος των δουλεμπόρων δεν είναι κι η καλύτερη. Εφόσον υπήρχαν αυτές οι επιλογές, αναγκαστικά έπρεπε να παρθεί η λιγότερο οδυνηρή ή η λιγότερο μακροχρόνια οδυνηρή απόφαση. Για το θέμα των παιδιών κάνουμε λόγο σε παρακάτω παράγραφο.

viii) Η τιμωρία-εξολόθρευση αφορούσε μόνο την υποομάδα των Μαδιανιτών που συμφώνησε και συνέπραξε στο σχέδιο του Βαλαάμ. Οι Κιναίοι λ.χ. ήταν Μαδιανίτες (ΚΡΙΤΑΙ Α’, 16˙ ΚΡΙΤΑΙ Δ’, 11), αλλά οι ζωές τους δεν πειράχτηκαν από τον Σαούλ. Επιπλέον, οι Μαδιανίτες στρατιώτες θα ήταν περίπου 8.000-15.000, αφού οι Ισραηλίτες ήταν 12.000. Μικρός αριθμός μάλλον. Δεν επρόκειτο λοιπόν για επιχείρηση αφανισμού των Μωαβιτών, αλλά για τιμωρία της συγκεκριμένης ομάδας ανθρώπων.

ix) Οι πρώτοι που τιμωρήθηκαν ήταν οι Ισραηλίτες. Μετά τιμωρήθηκαν οι Μαδιανίτες. Δεν έχουμε δηλαδή να κάνουμε με σφαγή λόγω «εθνικού μίσους». Αν ήταν έτσι, τότε οι 24.000 Ισραηλίτες δεν θα θανατώνονταν ποτέ κι ούτε θα θανατώνονταν πρώτοι. Τι είδους «γενοκτονία» είναι αυτή;

ΣΟΦΙΑ ΣΟΛΟΜΩΝΤΟΣ ΙΒ’ 11 "Κανέναν δε φοβόσουν, Κύριε, όταν τους φερνόσουν με επιείκεια, παρ’ όλη τους την αμαρτία. 12 Ποιος, αλήθεια, μπορεί να σε ελέγξει για τις πράξεις σου; Ποιος μπορεί ν’ αντισταθεί στις αποφάσεις σου; Ποιος θα σε κατηγορήσει για τα ειδωλολατρικά έθνη που κατέστρεψες, ενώ εσύ ο ίδιος τα είχες δημιουργήσει; Η ποιος θα σου αντισταθεί υπερασπίζοντας τους διεφθαρμένους; 20 Του εχθρούς των παιδιών σου, οι οποίοι ήταν άξιοι θανάτου, τους τιμώρησες με τόση μετριοπάθεια και επιείκεια και τους έδωσες την ευκαιρία και το χρόνο για ν’ απαλλαχθούν από την κακία τους".