Οι δυο πρώτοι «θεολόγοι» της αρχαίας Ελλάδας, ο Όμηρος και ο Ησίοδος, δεν έχουν ακούσει τίποτα για τον Ορφέα. Συνεπώς, τα εμφανιζόμενα ως «πανάρχαια» έργα του είναι πρόσφατα, πλασμένα την ιστορική περίοδο. Το ίδιο σχεδόν πρόσφατη είναι και η θρησκευτική μεταβολή που επιχείρησε στην Ελλάδα.

Ο Ορφέας ήταν «υιός μεν Οιάγρου Θράξ δε το γένος».^[3] Την αρχαία εποχή η Θράκη επεκτείνονταν σε όλα τα κεντρικά και ανατολικά Βαλκάνια, μέχρι την Ουκρανία και τη Γερμανία.. Δεν αποτελούσε μέρος της Ελλάδας, εκτός από τις αποικίες στα παράλια. Ήταν αλλόγλωσση, και την θεωρούσαν αλλόφυλη και βάρβαρη. Γίνονταν όμως πολλές επιμιξίες, ειδικά με τους Αθηναίους. Ο Θεμιστοκλής ήταν γιος Θρακιώτισσας που ονομάζονταν Αβρότονον (είναι παρατσούκλι) και είχε αρκετά προβλήματα γι’ αυτό. Η Αθήνα έβλεπε τα θρακικά παράλια σα σκάλα στο δρόμο του σιταριού που εισήγαγε από τη Μαύρη Θάλασσα.

 Ο Ορφισμός, αν και προέρχεται κύρια από τη Θράκη και την Φρυγία, είχε Αιγυπτιακές καταβολές. Επίσης, είχε δυο πλευρές. Την Ιστορική, που είναι αρκετά πρόσφατη, μια που γνώρισε μεγάλη διάδοση στους ιστορικούς χρόνους, όχι νωρίτερα. Την Μυθολογική, που λέει πως ο Ορφέας, σαν εισηγητής των «Μυστηρίων» και άλλων τελετών, ήταν ο δημιουργός της αρχαίας Ελληνικής θρησκείας. Και αυτή όμως, δεν πάει πολύ πίσω χρονικά, μια που τον θέλει Αργοναύτη, ελάχιστα αρχαιότερο του Τρωικού πολέμου, σύγχρονο με το γιο του Πρίαμου Θειοδάμαντα, (από τον οποίο διδάχτηκε την Μαντική των Λίθων^[4]) και ξάδελφο (δηλαδή περίπου συνομήλικο) του Θράκα βασιλιά Ρήσου, που σκοτώθηκε στην Τροία.^[5] (Ευριπίδης. Ρήσος, 951) Οι Μυθολογικές τους μητέρες ήταν Μούσες. Άλλοι λένε πως μητέρα του ήταν η Μενίππη, κόρη του Θάμυρι, μεγάλου μουσικού.^[6]

Ο Διόδωρος Σικελιώτης, μιλά για «Πελασγικά Γράμματα»^[7] εννοώντας το Φοινικικό αλφάβητο,που χρησιμοποιήθηκε από τον Ορφέα, τον Λίνο, και τον Προναπίδη, που ήταν δάσκαλος του Ομήρου. Αυτή η μαρτυρία χρονολογεί τον Ορφέα μετά την πτώση των Μυκηνών. Τότε εμφανίστηκε το Φοινικικό αλφάβητο.

Το πρόσφατο της Ορφικής ποίησης φαίνεται και από τις διαδόσεις για έργα που έγραψαν διάφοροι ποιητές, και που κατόπι βαφτίστηκαν Ορφικά. Αυτοί ήταν πολύ νεότεροι από τον Ορφέα. Αναφέρονται οι: Πρόδικος ο Σάμιος, αλλά και ο μέγας Πυθαγόρας, που ανήγαγε ορισμένες διδασκαλίες του δήθεν στον Ορφέα,^[8] ακόμη οι Ίων, Θεόγνητος, Κέρκωψ ο Πυθαγόρειος, Ονομάκριτος (της εποχής του Πεισιστράτου) Τιμοκλής, Περίνος, Ζώπυρος, Νικίας, Ηρόδικος, και Βροτίνος.Αναφέρονται και μεταγενέστεροι, αλλά ομώνυμοι του «πρώτου» Ορφέα ποιητές. Έτσι έχουμε ΟρφέαΚικωναίο, Αρκά, Κροτωνιάτη, Καμαριναίο, αλλά και ένα Θράκα βασιλιά.^[9]

Η Θράκη κατά τον Ηρόδοτο. Ο πολυπληθέστερος λαός του κόσμου, όπως γράφει, μαζί με τους Ινδούς.

Η Θράκη στους Ιστορικούς χρόνους, γύρω στα 350 π.Χ. Ήδη ο λαός αυτός, διασπασμένος σε φυλές και χωρίς κεντρική εξουσία, απορροφάται από άλλα φύλα.

Η λέξη «θρησκεία», πίστευαν οι αρχαίοι, προέρχονταν γλωσσικά και πρακτικά, από την αλλόφυλη «Θράκη»! Η λέξη δεν σημαίνει απλά ευλάβεια προς θεούς, αλλά και πίστη σε ξένο δόγμα!

«Θρήσκος: αλλόπιστος. Από το Θραξ, γεν. Θρακός. Και η λέξη θρησκεία προέρχεται από την ευσέβεια των Θρακών για τα θεία, και από τις ιερουργίες του Ορφέα» ^[10]

 «…γιατί λένε πως πρώτος ο Θράκας Ορφέας συγκρότησε τα Ελληνικά Μυστήρια. Έτσι, το να τιμάς θεό το είπαν θρησκεύειν, γιατί ήταν θρακική ανακάλυψη» ^[11]

«…πρώτος ο Θράκας Ορφέας παρέδωσε τα Μυστήρια των θεών, συνεπώς το μυστήριο ονομάστηκε θρησκεία»^[12]

«Ούτε και αυτά τα όργια των Θρακών, από τα οποία βγήκε το θρησκεύειν, όπως λένε…» ^[13]

Δελφικοί ιερείς σαν τον Πλούταρχο, ισχυρίστηκαν, επίσης, πως το «θρησκεύειν» προέρχεται από την πατρίδα του Ορφέα, ή μάλλον η ίδια η λέξη άλλαξε νόημα από την Θρακική [ομόηχη] θρησκευτική εισβολή, «επί το βαρβαρικώτερον». «απ’ αυτά, θεωρείται πως και το να πιστεύεις στη θρησκεία, κατέληξε να γίνει ο ορισμός υπερβολικών και περίεργων τελετών» ^[14] Δηλαδή, η θρησκεία των «Ελλήνων» (και η ίδια η λέξη) κατέληξε [=γενέσθαι] να σημειοδοτεί υπερβολικές και περίεργες [=κατακόροις και περιέργοις] γι’ αυτούς τελετές! Γι’ αυτό βγήκε και το ρήμα«θράττειν: ταράσσειν, ενοχλείν, νύσσειν, κινείν, δυσωπείσθαι και υφοράσθαι».^[15] Πάτρια θρησκεία - ενόχληση με τα ούλα της. Δεν τα λέω εγώ, ούτε μόνο ο Πλούταρχος, αλλά και ο Ηρόδοτος, παρόλο που οι δυο σοφοί διαφωνούν σε πολλά (άλλα):

«Δεν μπορεί να παραδεχτώ πως είναι σύμπτωση που όσα γίνονται στη θεϊκή λατρεία στην Ελλάδα και την Αίγυπτο είναι όμοια. Αλλιώς, θα έμοιαζαν με τις (υπόλοιπες) ελληνικές συνήθειες και δεν θα είχαν εισαχθεί πρόσφατα».^[16] Θα αναλύσουμε αμέσως την σχέση Ορφέα – Αιγύπτου.

Φανταστείτε πως οι Ηρόδοτος και Πλούταρχος απέχουν αιώνες, δεν ταυτίζονται και σε πολλά (άλλα) και όμως, η πάτρια θρησκεία φάνταζε ξένη ακόμα και στον νεότερο (τον Πλούταρχο) που ήταν και ιερέας της. Μέχρι και νέα θεότητα δημιουργήθηκε, η Τελετή, που συμβόλιζε τις νέες ιερουργίες και Μυστήρια. Το άγαλμά της απεικονίζονταν πλάι στον Ορφέα.^[17]

Ο Διονύσιος Αλικαρνασσέας αποκαλεί τις τελετές της αρχαίας μας θρησκείας «τερατώδεις»!:

(Ο Ρωμύλος) «απέρριψε τους πατροπαράδοτους Μύθους» (για τους θεούς) «που είχαν βλασφημίες ή κακολογίες γι’ αυτούς, πιστεύοντας πως» (αυτοί οι Μύθοι) «δεν είναι αντάξιοι όχι μόνο για θεούς, αλλά μήτε και για καλούς ανθρώπους» /…/(Στη Ρώμη δεν υπάρχει) «καμιά πένθιμη και μαυροφορεμένη γιορτή, με γυναίκες να στηθοδέρνονται και να θρηνούν για χαμένους θεούς, όπως γίνεται στην Ελλάδα, με την αρπαγή της Περσεφόνης και τα Πάθη του Διονύσου, και τα παρόμοια» /…/ «ούτε και καταλήψεις ανθρώπων από θεϊκά πνεύματα, μανιασμένους χορούς, βακχικά όργια, μυστικές τελετές, ξενύχτια αντρών και γυναικών μέσα στα ιερά, ούτε τίποτα άλλο απ’ αυτά τα τερατώδη…»^[18]

Βέβαια, αν είσαι Έλλην όνομα και πράμα, παίρνεις σφουγγάρι και τα σβήνεις αυτά, λόγω…σεβασμού στο ιδανικό σου, και πάνω από όλα από τον μεγάλο σου πατριωτισμό… Έγκλημα πάθους, που λένε. Ταυτόχρονα, πνέεις μένεα κατά των… Χριστιανών που έφεραν μια ξένη θρησκεία στην πατρίδα μας, και κατάστρεψαν την…. «Ελληνική»! Μήπως, λοιπόν, στόχος αυτών των πατριωτών, δεν είναι η (νέα) θρησκεία [ο Χριστιανισμός] αλλά η ίδια η Νέα Ελλάδα, που τάχα εγκατέλειψε τα πάτρια;

Η λατρεία του... κεφαλιού του "Ξένου θεού" Διονύσου, όπως αναφέρει ο Παυσανίας

Αν και η Ορφική επιρροή είναι σχετικά πρόσφατη στην Ελλάδα, φαίνεται πως για τη Θράκη ήταν αρχαιότερη, αλλά όχι και προαιώνια: Ο Χάροψ βοήθησε το Διόνυσο να εξοντώσει τον «ασεβή» βασιλιά της Θράκης Λυκούργο, (καμιά σχέση με τον Σπαρτιάτη Λυκούργο) και σαν ανταμοιβή, ο θεός τον έκανε βασιλιά και του δίδαξε τις οργιαστικές τελετές του. Αφού ήταν ο Διόνυσος που έφερε νέα θρησκεία και νέες τελετές, πως μπορεί να χαρακτηρίζουν τον Λυκούργο «ασεβή» επειδή υπερασπίζονταν την παλιά θρησκεία; Τα ίδια λέμε και σήμερα για τους Εβραίους που αντέδρασαν στις νεοφανείς διδασκαλίες κάποιου Ιησού...

 Τελοσπάντων, «ο Οίαγρος, ο γιος που απέκτησε ο Χάροπας, παρέλαβε από τον πατέρα του το βασίλειο και τις παραδοσιακές τελετές των μυστηρίων, που αργότερα, ο Ορφέας ο γιος του Οιάγρου, τις έμαθε από τον πατέρα του»… «επέφερε πολλές αλλαγές στα όργια» (άλλη μετάφραση:) «μετέφερε πολλά από τα μυστήρια στα όργια»^[19] Αυτές οι αλλαγές δεν ήταν αυθαίρετες. Όπως και άλλοι αρχαίοι σοφοί και «θεουργοί», ο Ορφέας πέρασε από το σχολείο της Αιγύπτου, όπως λέει ο Διόδωρος Σικελιώτης:

«…απεδήμησε μεν εις Αίγυπτον, κακεί πολλά προσεπιμαθών μέγιστος εγένετο των Ελλήνων εν τε ταις θεολογίαις και ταις τελεταίς και ποιήμασι και μελωδίαις…» ^[20] «Πήρε από την Αίγυπτο τις περισσότερες από τις μυστικές τελετουργίες, τις οργιαστικές τελετές που συνοδεύουν τις περιπλανήσεις του και τη μυθική παράδοση για τις εμπειρίες του στον Άδη. Γιατί η λατρεία του Όσιρη είναι ίδια με εκείνη του Διονύσου, ενώ της Ίσιδας είναι πανομοιότυπη με την αντίστοιχη της Δήμητρας και μόνο τα ονόματα έχουν αλλάξει»^[21]

Ο Διόνυσος λατρεύονταν στους Δελφούς σχεδόν ισότιμα με τον Απόλλωνα. Οι Ορφικοί έλεγαν πως ήταν ο πατέρας του Φοίβου, σύμφωνα με το Μύθο του Όσιρι που αναφέρει ο Πλούταρχος και ο Διόδωρος.

«Το ότι ο Ορφέας, που ήταν Οδρύσης» [φυλή Θρακών] «έφερε στην Αθήνα τις τελετές των Διονυσίων και των Παναθηναίων αλλά και των Θεσμοφορίων και των Ελευσινείων, και φτάνοντας από την Αίγυπτο μετέφερε τα όργια της Ίσιδας και του Όσιρι σαν της Δήμητρας και Διόνυσου αντίστοιχα, μας το διδάσκει και ο Πλούταρχος από την Χαιρώνεια της Βοιωτίας, το διδάσκει ακόμα και ο Σικελιώτης Διόδωρος, κάνει δε μνεία και ο Δημοσθένης ο ρήτορας, που λένε πως ο Ορφέας υπέδειξε αυτές τις αγιότατες τελετές»^[22]

 «Στα κατοπινά χρόνια, ο Ορφέας» … «Επειδή είχε διδαχθεί τη θεολογία των Αιγυπτίων, μετέφερε την αρχαία γέννηση του Όσιρι στους νεότερους χρόνους και για να ευχαριστήσει τους Καδμείους» [Θηβαίους] «καθιέρωσε καινούργια τελετουργία όπου δίδασκε στους μυούμενους ότι ο Διόνυσος γεννήθηκε από την Σεμέλη και τον Δία. Οι άνθρωποι, είτε γιατί εξαπατούνταν από άγνοια, είτε επειδή ο Ορφέας είχε μεγάλη αξιοπιστία και κύρος στους σχετικούς με τα θεολογικά, αλλά κυρίως επειδή ήταν ιδιαίτερα κολακευτικό να θεωρούν τον θεό Έλληνα» … «υιοθέτησαν τις τελετές του.» ^[23] Αυτή ήταν η «πάτρια»θρησκεία μας!

Ακριβώς τα ίδια διαδίδονται και σήμερα. Όλα είναι δήθεν Ελληνικά. (εκτός από τον Χριστιανισμό, φυσικά) Έλληνες είναι οι Αιθίοπες, οι Δρυίδες, οι Βραχμάνοι, οι Σαμάνοι, οι Αζτέκοι, ενώ οι Πατέρες της Εκκλησίας είναι Ανθέλληνες, «και επειδή είναι ιδιαίτερα κολακευτικό», ή «από άγνοια», τα υιοθετούμε αβασάνιστα.

Ακούσαμε έναν «Εθνικό». Ας ακούσουμε και έναν Χριστιανό, τον Ευσέβιο Καισαρείας: «Από τους Αιγύπτιους μετέφερε ο Ορφέας τα Αιγυπτιακά μυστήρια και πρώτος τα διέδωσε στους Έλληνες, όπως ακριβώς ο Κάδμος διέδωσε στους Έλληνες τα φοινικικά [λατρευτικά έθιμα] μαζί με τη γνώση των γραμμάτων.» «ο Κάδμος, ο γιος του Αγήνορα, καθιέρωσε για τους θεούς μερικά από τη Φοινίκη και άλλα από την Αίγυπτο ή και από κάπου αλλού,^[24] και τα μυστήρια, τις τελετές, τα ξόανα, τους ύμνους τις ωδές και επωδές, [καθιέρωσε] ο Θράκας Ορφέας, ή όποιος να ναι τελοσπάντων, Έλληνας ή βάρβαρος, και έγιναν αρχηγοί της πλάνης. Κανένα παλιότερο δεν γνωρίζουν από αυτούς, θα σας ομολογήσουν οι Έλληνες, πρώτος λοιπόν ο Ορφέας, μετά ο Μουσαίος, που έζησαν περίπου την εποχή των Τρωικών, ή λίγο πριν. Αλλά, σύμφωνα και μ’ αυτούς, τίποτα περισσότερο δεν εφάρμοσαν [δίδαξαν]από την παραπλανημένη θεολογία των Φοινίκων και των Αιγυπτίων.» ^[25]

Ο Ευσέβιος κάνει λάθος. Ο Κάδμος ήταν παλιότερος από τον Ορφέα. (δεν τον νοιάζει κι όλας, «όποιος να ‘ναι», λέει, αυτό που τον ενδιαφέρει είναι η προέλευση της λατρείας, που λησμονεί όμως πως είναι ίδια με αυτήν της… δικιάς του) Όμως, ο Κάδμος είχε σχέσεις με τη Θράκη. Στα ταξίδια του, πριν καταλήξει στη Θήβα, παρέμεινε εκεί, και μάλιστα ένας δικός του, ο Θάσος, ίδρυσε την ομώνυμη πόλη.^[26] Φαίνεται πως ο Κάδμος άνοιξε και τα μεταλλεία χρυσού στο Παγγαίον.^[27] Έτσι, η υποτιθέμενη θρακική προέλευση του Ορφισμού είναι μάλλον ανύπαρκτη. Άλλωστε, και ο Ορφέας διδάχτηκε στην Αίγυπτο, όπου και η καταγωγή του Κάδμου. Το παλιό όνομα της Θάσου ήταν Ηερία^[28] = Αίγυπτος.^[29] Ο Θάσος της άλλαξε το όνομα. Φαίνεται πως το νησί, προηγουμένως, ήταν αρχαιότερη Αιγυπτιακή αποικία, ή έστω, κέντρο Αιγυπτιακών λατρειών. Έτσι, ο Ορφέας (=οι Θράκες) μπορεί και να μην ταξίδεψε στην Αίγυπτο, αλλά η Αίγυπτος να ήρθε σ’ αυτόν… άσε που και ο γείτονάς του, ο Μακεδών, ήταν γιος του… Όσιρι! (φτού!)

Ο Ορφέας, λέει ο Διόδωρος, δημιούργησε το Μύθο του Άδη, του Ερμή ως Ψυχοπομπού, του Κέρβερου, την Αχερουσία, τον Χάροντα, κλπ. μιμούμενος ή αυτοσχεδιάζοντας πάνω στα αιγυπτιακά ταφικά έθιμα,«τα μεν μιμησάμενον, τα δ’ αυτόν ιδία πλασάμενον»^[30]

 Στο κεφ. για τον Οιδίποδα θα βρούμε ίχνη της προσπάθειας του Κάδμου να μεταφέρει Αιγυπτιακές και Φοινικικές λατρείες, που φαίνεται ήταν η πρώτη στην Ελλάδα. Αυτή η προσπάθεια απέτυχε. Αναλύοντας τον Θηβαϊκό Μύθο, θα δούμε πως οι Έλληνες (ο «καταραμένος» και «αμαρτωλός» Οιδίπους) σκότωσαν την πρώτη Πυθία (την Αιγύπτια Σφίγγα) και ακολούθησε εμφύλιος θρησκευτικός πόλεμος (οι Επτά επί Θήβας) που κράτησε πολλά χρόνια. Ο ίδιος ο Κάδμος, ή ο γιος του, εξορίστηκε στους «Εγχελαίους» σύμφωνα με διάφορες παραλλαγές, για αβάσιμους λόγους, που λίγη σκέψη τους κάνει προφανείς. Τα Μυστήρια της Σαμοθράκης, Φοινικικής και Τρωικής προέλευσης, αναπαρίσταναν τους «Ιερούς Γάμους» του Κάδμου με την Αρμονία…

Ο Ορφισμός ήταν ξένο σώμα ακόμα και στην ίδια του την πατρίδα, τη Θράκη. Ο Ορφέας συνδέεται με την Φοινίκη, όχι μόνο επειδή έπλασε τον Μύθο του Όσιρι-Διόνυσου στην Θήβα. (όπως είδαμε) Η θεολογία του συγγένευε με την Φοινικική. «Μήπως και ο Ορφέας, δεν συνδέει με τον Κρόνο τα νήματα της καθολικής δημιουργίας;»/…/«και ακόμα καθαρώτερα οι Φοίνικες υποστηρίζουν τα ίδια γι’ αυτόν»[τον Κρόνο]«με μεγαλύτερη σαφήνεια…»^[31] Τα παράλια της Θράκης ήταν αποικισμένα από Φοίνικες, πριν τους Έλληνες, και οι Θράκες βασιλιάδες δεν ανήκαν στην ίδια φυλή με τους υπηκόους τους. Ένας από αυτούς, ο Φινέας, ήταν Φοίνικας, μάλλον και οι υπόλοιποι.

Άλλοι λένε πως δεν ήταν ο Ορφέας, αλλά ο Μελάμπους που εισήγαγε τα Μυστήρια. «Μελάμποδα δε Αμυθάονος άλλοι φασίν εξ Αιγύπτου μετακομίσαι τη Ελλάδι τας Δηούς (=Δήμητρας =Ίσιδας) εορτάς»^[32] Όλοι οι καλοί χωράνε… Που τα φαντάστηκαν αυτά οι Χριστιανοί παπάδες; Λέει ο Διόδωρος: «Λένε επίσης πως ο Μελάμπους πήρε από την Αίγυπτο τις τελετές που κάνουν οι Έλληνες προς τιμήν του Διονύσου, καθώς και τους μύθους για τον Κρόνο, τις Τιτανομαχίες και όλες γενικά τις ιστορίες για τα πάθη των θεών»^[33] Ας ρωτήσουμε και τον Ηρόδοτο: «Ο Μελάμπους ήταν ένας σοφός άνθρωπος που έμαθε τη Μαντική τέχνη μόνος του, και αφού έψαξε στην Αίγυπτο, έφερε και πολλά άλλα στους Έλληνες μαζί με όσα αφορούν τον Διόνυσο, με μικρές παραλλαγές» /…/ «ίσως ο Μελάμπους διδάχτηκε τη λατρεία του Διονύσου από τον Κάδμο τον Τύριο, και όσους ήρθαν μαζί του από την Φοινίκη στη χώρα που τώρα λέμε Βοιωτία»^[34] Ο κύκλος Αίγυπτος-Φοινίκη-Θράκη, κοντεύει να κλείσει… Μας λείπει η Μικρά Ασία, το κυρίως πιάτο δηλαδή.

Και ο Διόνυσος ακολούθησε τη ίδια πορεία. «Περιπλανήθηκε στην Αίγυπτο και την Συρία, [Φοινίκη] όπου πρώτος τον υποδέχτηκε ο Αιγύπτιος βασιλιάς Πρωτέας, αμέσως μετά φτάνει στα Κύβελα της Φρυγίας και αφού εκεί τον εξάγνισε η Ρέα, [η ασιατική θεά Κυβέλη] του έμαθε τις τελετές και του έδωσε την στολή, [των τελετών] τράβηξε για τη Θράκη» ^[35] Αυτή είναι η πλήρης περιγραφή των ξένων επιρροών που διαμόρφωσαν την αρχαία Ελληνική θρησκεία.

Έτσι κι αλλιώς ο Ορφέας δεν ήταν Έλληνας. Ο Παυσανίας, που είδε μια απεικόνισή του στους Δελφούς, παραξενεύεται που ο μουσικός δεν παριστάνεται με θρακική ενδυμασία, αλλά «Ελληνικόν δε το σχήμα».^[36] Αυτό σημαίνει πως ο εικονογραφικός τύπος που επικρατούσε, τον έδειχνε με θρακικό «σχήμα». Ο Ορφέας παριστάνονταν με Φρυγικό σκούφο ή και ντυμένος σαν Ανατολίτης, με τιάρα και αναξυρίδες, (βράκες) και γι’ αυτό η λατρεία του ήταν δημοφιλής μέχρι και τη Βαβυλώνα.^[37] Η πορεία «Ελληνοποίησης» του Θρακοφρύγα απόστολου, συνεχίζεται μέχρι σήμερα… Στα«Αργοναυτικά» του Ορφέα, οι οπαδοί του «Ελληνοκεντρισμού» βρήκαν την απόδειξη πως ο Θράκας δίδαξε τους Αιγύπτιους!

Γράφει ο «Μύστης» Χαραλαμπόπουλος: «Ο νέος αυτος,» [ο Ορφέας] «μετέβη στην Αίγυπτο, όπου δίδαξε, «εξελόχευσε» τον Ιερό Λόγο» ^[38]

Αυτά, λέει, τα διάβασε στα «Αργοναυτικά», που γράφουν το αντίθετο: «Άλλα δε σοι κατέλεξ’ άπερ είσιδον ηδ’ ενόησα, Ταίναρον ηνίκ’ έβην σκοτίην οδόν /..../ Ηδ’ ότ’ εν Αιγύπτω ιερόν λόγον εξελόχευσα, Μέμφιν ες ηγαθέην περάσας ιεράς τε πόληας…» Δηλαδή: «και άλλα θα σου πω όσα είδα και κατάλαβα, όταν κατέβηκα στο σκοτεινό δρόμο του Ταίναρου» (τον Κάτω Κόσμο) «και όταν στην Αίγυπτο εξελόχευσα τον ιερό λόγο, περνώντας από την αγνή Μέμφιδα στις ιερές πόλεις…»

Πρόκειται για μια περιπλάνηση όπου ο Ορφέας αποκτά, δεν μεταδίδει γνώσεις… Πήγε και στην Τροία, όπου διδάχτηκε τη Μαντεία. Η αφήγηση αφορά «όσα είδε και κατάλαβε». Το «εξελόχευσα», εδώ, σημαίνει «ξετρύπωσα», «ανακάλυψα» «ξεγέννησα», «έβγαλα από τη Μήτρα του» τον ιερό λόγο, που ήταν κρυφός, ως μέρος των Αιγυπτιακών Μυστηρίων, τα οποία αντέγραψε. Η άλλη έννοια της λέξης, «γεννώ», δεν μπορεί να σχετιστεί με διδασκαλία, αλλά με δημιουργία, γέννηση κάτι νέου. Δηλαδή, ο Ορφέας έπρεπε να πάει στην Αίγυπτο για να γεννήσει - δημιουργήσει τον ιερό λόγο. Ξαναγυρνάμε αυτόματα στην πρώτη έννοια. Επιπλέον, η μετάφραση «δίδαξα» (τους Αιγύπτιους) αντιφάσκει με όλες τις άλλες σχετικές πηγές που αναφέραμε ήδη.

Δεύτερη μνεία, στο ίδιο ποίημα: «Αιγύπτω Λιβύη τε βροτοίς αμά θέσφατα φαίνων»^[39] (Μτφρ.Στην Αίγυπτο μαζί και τη Λιβύη φανέρωσα τα θέσφατα των θεών στους θνητούς) Η λέξη«θέσφατο», σήμερα σημαίνει «κανόνας, νόμος, έθιμο» αλλά στην αρχαιότητα σήμαινε «χρησμός, θέληση του θεού, (άνθρωπος) υπό του θεού πεμφείς». «Θεσφατίζω-ώ: προφητεύω, χρησμολογώ, είμαι θεόπνευστος, μαντεύομαι». Η λέξη προέρχεται από το «θεο-φατώ» = μιλώ σαν θεός – σαν εκπρόσωπος του θεού.^[40] Κανείς δεν διαψεύδει πως ο Ορφέας ήταν Μάντης. Άλλωστε, υπήρχε Μαντείο του στη Λήμνο, όπου μίλαγε το… κομμένο του κεφάλι!^[41] Από το να αποκαλύπτεις το θέλημα του θεού (αυτό πίστευαν πως έκαναν οι Μάντεις) μέχρι το να θεμελιώνεις την Αιγυπτιακή… θρησκεία, υπάρχει απόσταση… Ο Ορφέας δεν θα είχε μυηθεί στα Αιγυπτιακά Μυστήρια αν δεν είχε επιδείξει την Μαντική του προδιάθεση, ώστε να πειστούν οι Αιγύπτιοι «Μύστες» πως αυτός ο Βάρβαρος άξιζε κάποιας προσοχής…

Η θεωρία της Ορφικής προέλευσης των Αιγυπτιακών τελετών, βασίζεται λοιπόν σε μια εσκεμμένα «λάθος» μετάφραση,^[42] και απευθύνεται σε αμαθείς, που «εξαπατούνται από άγνοια» ή και επειδή «είναι ιδιαίτερα κολακευτικό να θεωρούν τον θεό Έλληνα». Τίποτα δεν έχει αλλάξει από την εποχή που περιγράφει ο Διόδωρος. Οι Ελληνοκεντριστές αντιμετωπίζουν με απελπιστική ασέβεια παραδόσεις που οι ίδιοι αποκαλούν ιερές, γιατί μας θεωρούν, όχι άδικα, βεκεσέληνους… ^[43] Αν είναι να μεταφράζουμε εμπνευσμένα, ιδού το γνήσιο νόημα όπως παραδίδεται από το λεξικό Σούδας: «Ελοχεύθη: εγεννήθη ή εγαμήθη.»

Η παιδεραστεία στην αρχαία Ελλάδα

 Σύμφωνα με Λατινικές κυρίως πηγές, ο Ορφέας μετέφερε στην Ελλάδα και τηνπαιδεραστία, και αυτός ήταν ο λόγος που τον σκότωσαν οι γυναίκες… Λένε πως μίσησε το γυναικείο φύλο γιατί έχασε την Ευρυδίκη. Άλλοι λένε πως ήταν ερωμένος του Απόλλωνα, και άλλοι πως είχε ερωμένο το γιο του Βορέα, τον Καλάη.^[44] Άλλοι λένε πως ήταν ο Θάμυρις «Θράκας της φυλής των Ηδωνών, γιος του Φιλάμμωνα και της Αρσινόης, ποιητής, οκτώ γενιές πριν τον Όμηρο, άλλοι λένε πέντε /…/ πρώτος ερωτεύτηκε ένα αγόρι που τόλεγαν Υμεναίο, γιο της Καλλιόπης και του Μάγνητα, άλλοι λένε πως κάποιος Κρητικός, ο Τάλωνας, ερωτεύτηκε τον Ραδάμανθυ, άλλοι λένε πως πρώτος ο Λάιος αγάπησε τον Χρύσιππο, το γιο του Πέλοπα, άλλοι λένε πως πρώτοι οι Ιταλοί το βρήκαν» [την παιδεραστία] «από τις ανάγκες των εκστρατειών, αλλά στην πραγματικότητα, ήταν ο Δίας που πρώτος αγάπησε τον Γανυμήδη» ^[45] Η αρχή της διαστροφής τοποθετείται λοιπόν σε προχωρημένο (Μυθολογικά) χρόνο, και συνδέεται με τη νέα θρησκεία και τα νέα ηθικά της μηνύματα. Ακόμη και ο Όμηρος δεν κάνει καμιά μνεία για ομοφυλοφιλικές τάσεις ανάμεσα στους Έλληνες, παρουσιάζει μάλιστα τον Αχιλλέα και τον Πάτροκλο, το μετέπειτα διάσημο ερωτικό ζευγάρι, να κοιμόνται με σκλάβες. Μάλιστα, η ομόκοιτη του Πάτροκλου, η Ίφη, ήταν δώρο του φίλου του.^[46]

 Αν ο Ορφέας πήγε στα Αιγυπτιακά Μυστήρια και μυήθηκε σε αυτά, πρέπει να είχε υποστεί περιτομή, όπως όλοι οι Αιγύπτιοι Ιερείς και οι Εβραίοι… (μόνο όσοι περιτέμνονταν είχαν δικαίωμα πρόσβασης στα Αιγυπτιακά Μυστήρια του ανώτατου βαθμού) «Πυθαγόρας αυτοίς γε τούτοις, δι ους και περιετέμετο, ίνα δη και εις τα άδυτα κατελθών την μυστικήν παρ’ Αιγυπτίων εκμάθοι φιλοσοφίαν»^[47]) Αν μάλιστα τα δημιούργησε, όπως επιμένουν οι Ελληναράδες, τότε ο Ορφέας καθιέρωσε την περιτομή στην Αίγυπτο! ( και κατ’ επέκταση στο Ισραήλ) Να χαρώ πάτρια θρησκεία! Φυσικά, δεν έγινε έτσι, αλλιώς η περιτομή θα ήταν και Ελληνικό έθιμο. Ο Ορφέας ήξερε που να σταματήσει…

Η Αιγυπτιακή καταγωγή του Ορφισμού φαίνεται ακόμα και από την επιλογή που κάνει στους ύμνους του, όταν αναφέρεται στην μακροβιότητα: «ζώντας όσο και τα πυκνόφυλλα στην κορυφή βλαστάρια των φοινίκων»^[48]Ποιος Θράκας, έστω, Έλληνας, έστω, Δυτικός. «με γαλανά μάτια και ξανθή κόμη, με Δωρικές καταβολές»^[49] (καλά κρασά) θα κουβάλαγε φοίνικες στην ιερή μας ποίηση, με τόσα είδη αιωνόβιων δέντρων στο Βόρειο Ημισφαίριο, άσε την Ελλάδα; Γνωρίζουμε πως το αρχαιότερο γνωστό Μαντείο στην Ελλάδα, αυτό του Δία στη Δωδώνη, βασίζονταν στην Ιερή του Βελανιδιά. Βέβαια, φοίνικες υπάρχουν και στη Μέση Ανατολή και το Ισραήλ. (Ας μην είμαστε τοπικιστές! Λίγη υπομονή…) Ας θυμηθούμε την Κυριακή των Βαΐων και τον Χριστιανισμό που κατάστρεψε τις εθνικές μας παραδόσεις –υιοθετώντας τις Ορφικές και Απολλώνιες. (δεν κάνω χιούμορ, όπως καταλάβατε) Άλλωστε, ήταν οι Χριστιανοί που ταύτισαν τον Ιησού με τον Ορφέα. Αυτό φαίνεται σε πρώιμες χριστιανικές παραστάσεις, που τον δείχνουν μέχρι και… σταυρωμένο.

Οι κριτικές κατά των Ορφικών, που ήταν φορέας διάδοσης της Θρακο-Αιγυπτο-φρυγικής λατρείας, ήταν πολλές. Ο Ηρόδοτος αμφιβάλλει –πολύ σωστά- για την αρχαιότητα των κειμένων τους.^[50] ο Αριστοτέλης αμφισβητεί την ύπαρξη του Ορφέα, ο Παυσανίας αμφιβάλλει για την γνησιότητα των ύμνων του Μουσαίου, (συνοδού, μαθητή ή δάσκαλου του Θράκα προφήτη) και του Ορφέα, λέγοντας χαρακτηριστικά: «τα καλούμενα Ορφικά»,^[51] ενώ ο Θεόφραστος και ο Πλάτων ειρωνεύονται τους Ορφικούς.^[52] Η πανελλήνια ειρωνική χρήση του «βεκεσέληνος» αλλά και του «προσέληνος» (=αρχαίοι, και κατ’ επέκτασιν βλάκες, καθυστερημένοι^[53]), ήταν, ουσιαστικά, σαρκασμός της νέας λατρείας, ειδικά αφού πιστεύανε πως ο Ορφέας και ο Μουσαίος κατάγονταν από την Σελήνη. «Μουσαίου και Ορφέως, Σελήνης τε και Μουσών εκγόνων»^[54]

«Ο Πλάτων κοροϊδεύει τους μαθητές του Ορφέα, που λέει ότι όσους έζησαν καλά τους περιμένει στον Άδη ως βραβείο η αιώνια μέθη» γράφει ο Πλούταρχος.^[55] Βέβαια, ο Αθηναίος φιλόσοφος δεν τολμά να τραβήξει τα πράγματα στα άκρα. Δεν παραλείπει όμως να αποκαλέσει τον Ορφέα «δειλό» γιατί δεν τόλμησε να πεθάνει για την αγάπη του.^[56] Αλλά και ο Πλούταρχος ζορίστηκε, όταν άρχισε να απέχει από την ωοφαγία εξ αιτίας ενός ονείρου, «δημιούργησα υπόνοιες πως ενστερνιζόμουν τα Ορφικά ή Πυθαγορικά δόγματα», ^[57] σαν να ήταν κάτι κακό, γιατί το αυγό ήταν ιερό γι’ αυτούς. Οι Νέγροι στην Αφρική δεν τρώνε αυγά.

 Να τι έλεγε ο Δημώναξ: «Ακούγοντας την Πρόρρηση» (των Ελευσινίων Μυστηρίων, μια ανακοίνωση όπου απαριθμούνταν όσοι αποκλείονταν από τη συμμετοχή σε αυτά) «τόλμησε να ρωτήσει δημόσια τους Αθηναίους το λόγο που αποκλείουν τους βαρβάρους, ενώ αυτός που καθιέρωσε την τελετή, ήταν ένας βάρβαρος Θράκας, ο Εύμολπος»^[58] Ας επισημάνουμε πως ένα από τα κληρονομικά ιερατικά γένη των Μυστηρίων ήταν απόγονοι του «βάρβαρου» αυτού, οι Ευμολπίδες. Οι Αθηναίοι απείλησαν να εκτελέσουν τον φιλόσοφο γιατί δεν συμμετείχε στην τελετή...

 Ο Ορφέας πέθανε μαρτυρικά, κατασπαραγμένος από τις Μαινάδες. Ευγενικά, είπαν πως πέθανε γιατί αποκάλυψε τα μυστικά των θεών.^[59] Ο πραγματικός λόγος του κακού θανάτου του ήταν πως έπρεπε να πληρώσει για την ασέβεια να καταργήσει την παλιά θρησκεία… «Έχουν πει» [οι θεολόγοι και Μυθογράφοι] «για τους θεούς πράγματα που δεν θα τολμούσε να πει κανείς ούτε για τους εχθρούς του» /…/ «ο Ορφέας, που χρησιμοποίησε τέτοια λόγια περισσότερο από κάθε άλλον, πέθανε διαμελισμένος»^[60] Βέβαια, ο Ισοκράτης μιλά για το δωδεκάθεο. Ή όχι; Παρόμοια, και για τον ίδιο λόγο κατά βάθος, πέθανε στο Σταυρό και η νεότερη έκδοση του Ορφέα, χίλια χρόνια μετά! Έτσι, οι πιστοί μπορούν να ακολουθούν τις νέες θρησκείες χωρίς το φόβο της εκδίκησης των παλιών θεών, μια που άλλοι ξεπλήρωσαν αυτήν την αμαρτία…

Η Αιγυπτιακή επιρροή δεν περιορίστηκε στη θρησκεία. Άλλωστε, η Φιλοσοφία, η Μαντεία, και οι Μυήσεις σε Μυστήρια, συγχέονταν εκείνη την εποχή. «Ήταν τόση η ευλάβεια για την θεϊκή σοφία των Αιγυπτίων, και το μαρτυράνε οι σοφότεροι Έλληνες, οι Σόλων, Θαλής, Πλάτων, Εύδοξος, Πυθαγόρας, και όπως λένε μερικοί, και ο Λυκούργος, που πήγαν στην Αίγυπτο και συναναστράφηκαν με τους ιερείς. Λένε πως ο Εύδοξος μαθήτευσε στον Χόνουφι από τη Μέμφιδα, ο Σόλωνας στον Σόγχι από την Σάη, ο Πυθαγόρας τον Οίνουφι από την Ηλιούπολη…» (της Αιγύπτου) /…/ «…τα περισσότερα από αυτά που λέγονται ιερογλυφικά γράμματα» [Αιγυπτιακές γραφές-εντολές] « δεν διαφέρουν και πολύ από τα Πυθαγόρεια παραγγέλματα…» ^[61]

Η μόνη διαφωνία των Χριστιανών κατηγόρων της αρχαίας Ελλάδας είναι στα ονόματα των Αιγύπτιων ιερέων! Ας ακούσουμε τον τρομερό Κλήμη Αλεξανδρείας: Μτφρ: «Εξιστορούν πως ο μεν Πυθαγόρας μαθήτευσε στον Αιγύπτιο Αρχιμάντη Σώγχη, ο Πλάτων στον Σέχνουφι από την Ηλιούπολη, ο δε Εύδοξος ο Κνίδιος στον επίσης Αιγύπτιο Κόνουφι. Ο Δημόκριτος, τα ηθικά συγγράμματα της Βαβυλώνας τα ‘κανε δικά του. Λένε πως την στήλη του Ακίκαρου, αφού μεταφράστηκε, την ένταξε στα δικά του βιβλία κι από πάνω έβαλε τίτλο γραμμένο ‘αυτά είπε ο Δημόκριτος’»

 »Ο Πυθαγόρας φανερώθηκε πως ήταν είτε Τυρρηνός ή Τύριος, ο δε Αντισθένης ήτανε Φρύγας, κι’ ο Ορφέας Οδρύσης ή Θράκας. Τον Όμηρο παρουσιάζουν οι περισσότεροι σαν Αιγύπτιο,» [άλλοι τον λένε Σύριο ^[62]] «ο δε Θαλής ήταν Φοινικικής καταγωγής ^[63] και λέγεται πως εντάχθηκε στους Αιγύπτιους Μάντεις, όπως και ο Πυθαγόρας, που πήγε στους ίδιους, και μάλιστα έκανε περιτομή γι’ αυτούς, ώστε να μπορέσει να κατέβει στα άδυτα και να μάθει την μυστική τους φιλοσοφία, και έκανε και παρέα με τους ανώτερους Χαλδαίους [Μεσοποτάμιους αστρολόγους] και Μάγους [Πέρσες ιερείς]…» ^[64] Λένε πως όσο ο Πυθαγόρας ήταν στην Αίγυπτο, «επιξενωθέντα δια φιλοσοφίαν»,αιχμαλωτίστηκε από τους Πέρσες κατακτητές και μεταφέρθηκε στη Μεσοποταμία, όπου έμαθε τις διδασκαλίες των Χαλδαίων.^[65]

«…γιατί ο Αναξαγόρας και ο Πυθαγόρας φτάνοντας στην Αίγυπτο συναναστράφηκαν τους εκεί Αιγύπτιους και Εβραίους σοφούς και κατανόησαν τη φύση του κόσμου, αργότερα και ο Πλάτων, όπως λέει ο Πλούταρχος στους Παραλλήλους –βίους» ^[66] «…και Πυθαγόραν ιστορούσιν…» «…απελθείν εις Αίγυπτον και Βαβυλώνα φιλομαθείας χάριν.»^[67] Και ο φιλόσοφος Ζήνων ήταν Φοινικικής καταγωγής.^[68]

 Άστα να πάνε…

Αυτές οι «μεταπτυχιακές» σπουδές γινότανε στην Ηλιούπολη της Αιγύπτου, που ήταν μεγάλο θεολογικό κέντρο. Οι Ρόδιοι έλεγαν πως η πόλη χτίστηκε από ένα γιο του Ήλιου και της Ρόδου, τον Ακτίδα. Στο νησί αυτό, κυρίαρχη θεότητα ήταν ο Ήλιος. Εκεί, δίπλα στο Καζίνο, είχαν εγκατασταθεί και Φοίνικες του Κάδμου. (παντού φυτρώνουν, οι κερατάδες) Ηλιούπολη (Βααλβέκ = πόλη του Ήλιου-Βαάλ) υπήρχε και στη Συρία. Εκεί λάτρευαν τον Δία-Ήλιο-Βαάλ, την Αφροδίτη, τον Διόνυσο και τον Ερμή. Οι Αιγύπτιοι ονόμαζαν την πόλη τους Πι-Ρα (Πόλη του Ρα = Ήλιου) και έλεγαν πως χτίστηκε από απογόνους του Χαμ.^[69] Οι Εβραίοι λέγανε πως την έχτισαν αυτοί, κατά την παραμονή τους στην Αίγυπτο.^[70] Διαλέχτε.

 Η διδασκαλία πολλών φιλοσόφων, όπως λένε, είχε και «κρυφή» πλευρά, που αποκαλύπτονταν μόνο σε λίγους μαθητές, όπως και τα Ορφικά Μυστήρια. Αναφέρεται ο Αριστοτέλης, ο Επίκουρος, ο Ζήνων, κ.ά. ^[71] Η μέθοδος διδασκαλίας των φιλοσόφων, άρα, ήταν εμπνευσμένη από τα Μυστήρια. Οι Πυθαγόρειοι δεν έκρυβαν την ύπαρξη της μυστικής τους πλευράς, και εκτελούσαν όποιον «μυημένο» την διέδιδε. Ο ίδιος νόμος ίσχυε για τα Ελευσίνια Μυστήρια. Η γνώση των σοφών Ελλήνων πρέπει να προέρχονταν από κάποια «Μυστήρια», που εξ ορισμού ήταν ξένα, γιατί τα ντόπια δέχονταν μεγάλο αριθμό πιστών, οπότε η φιλοσοφική μυστικότητα θα ήταν άχρηστη. Βέβαια, πολλοί θα ήταν αυτοί που διέδιδαν ανάλογες φήμες για να δώσουν αξία στον εαυτό τους. Ο Μύθος (;) για «μυστικές διδασκαλίες» υπάρχει και σήμερα, σε πολλές πανεπιστημιακές σχολές. Η λέξη «μυστικό» ή «μυστήριο» στον τίτλο, εξασφαλίζει την εκδοτική επιτυχία πολλών βιβλίων. Είναι μια γνήσια κληρονομιά του αρχαίου μας πολιτισμού στην ανθρωπότητα, και ανόθευτη διδαχή και μέθοδος της «πάτριας θρησκείας» των Ελλήνων:

«Και σε τι θα διαφέραμε τότε από τους άλλους αν

τα λόγια που μας μόρφωσαν γίνονταν κοινά σε όλους;»

έγραφε ο εκπολιτιστικώς εκστρατεύων στην Ασία Μεγαλέξαντρος στον Αριστοτέλη… ^[72] Ο Αριστοτέλης, όμως, δημοσίευσε τα «μυστικά», και ο Αλέξανδρος εκτέλεσε τον ανηψιό του φιλόσοφου, τον ιστορικό Καλλισθένη και οι Αθηναίοι μήνυσαν τον ίδιο τον Αριστοτέλη για «ασέβεια». Το ‘σκασε και πέθανε λίγο αργότερα… Η πνευματική δημιουργία ήταν και είναι ένα θανάσιμο παιχνίδι…

Εθνική υπερηφάνεια, ε; Που θα βρισκόμασταν, άραγε, αν δεν μας είχε καταστρέψει ο Μεσαίωνας!!!

Σημειώσεις

1. (΄΄την παλαιά δεισιδαιμονία΄΄ λέει επί λέξει ο χριστιανός Ευσέβιος)

2. Ευσέβιος Καισαρείας, Ευαγγελική προπαρασκευή, Β΄, β, σελ. 53

3. Διόδωρος Σικελιώτης, Δ΄, 25.

4. Ορφέως, «Λιθικά».Το ότι ο Θειοδάμας ήταν γιος του Πριάμου είναι μεταγενέστερο σχόλιο. Στη λιθομαντεία του, όμως, εντάσσονται και οι διδασκαλίες του γιου του Πριάμου Έλενου, τις οποίες μεταφέρει ο Θειοδάμας. Έτσι, η Τρωική προέλευση της Ορφικής Λιθομαντείας είναι αναμφισβήτητη.

5. Κάκτου, ορφικά, τομ Β σελ. 232. και σελ 41 κ. έ.

6. Κάκτου, ορφικά, τομ Β σελ. 172. Τζέτζης.

7. Διόδωρος Σικελιώτης, Γ΄, 67, 2-4, Κάκτου, Ορφικά, τομ 2, σελ 185

8. Κλήμη Αλεξανδρείας, Στρωματείς» Α, XXI, σελ 287.

9. Σούδα, λήμμα «Ορφεύς»

10. «θρήσκος: ετερόδοξος. εκ του Θραξ Θρακός. και θρηισκεία παρά την Θρακών επιμέλειαν την προς το θείον και την Ορφέως ιερουργίαν…» Κάκτου, ορφικά, τομ Β σελ. 180, Μέγα Ετυμολογικόν

11. «Λέγεται γαρ Ορφεύς Θραξ πρώτος τεχνολογήσαι τα Ελλήνων μυστήρια. και το τιμάν θεόν θρησκεύειν εκάλεσαν, ως Θρακίας ούσης της ευρέσεως…» Λεξικό Σούδας, λήμμα «Θρησκεύειν»

12. «…πρώτος Ορφεύς μυστήρια θεών παρέδωκεν. όθεν και θρησκεία το μυστήριον καλείται» Κάκτου, ορφικά, τομ Β σελ. 180, Σχολιαστής Ευριπίδη

13. «Ουδέ Θρακών όργια ταύτα παρ’ ων και το θρησκεύειν, ως λόγος» Κάκτου, ορφικά, τομ Β σελ. 294. Γρηγόριος Ναζιανζηνός Κατά Ιουλιανού, 39. 680

14. «Αφ' ων δοκεί και το θρησκεύειν όνομα ταις κατακόροις γενέσθαι και περιέργοις ιερουργίαις» Πλούταρχος, βίος Αλεξάνδρου, 2

15. Σούδα, λήμμα «θράττειν»

16. «ομότροπα αν ην τοίσι Έλλησι και ου νεωστί εισηγμένα» Ηρόδοτος, 2, 49

17. Παυσανίας, Βοιωτικά, 30, 4

18. Διονύσιος Αλικαρνασσεύς, Ρωμαϊκή αρχαιολογία, τομ. Β΄, σελ 65-67.

19. Διόδωρος Σικελιώτης, Γ΄, 65

20. Διόδωρος Σικελιώτης, Δ΄, 25.

21. Διόδωρος Σικελιώτης, Α 96, 2-3, στα Ορφικά, τομ 4 σελ. 163

22. Κάκτου, Ορφικά, τομ. Β΄, σελ 244, Θεοδώρητου, Ελληνικών θεραπευτική παθημάτων.

23. Διόδωρος Σικελιώτης, Α 23 Ορφικά Κάκτου, τομ 2 σελ 235-236

24. Υπομονή, υπομονή…

25. Ευσέβιος Καισαρείας (Χριστιανός) Ευαγγελική προπαρασκευή, Α 6.4 και Ι 4,4

26. Απολλόδωρος, Γ΄, I, 1 και IV, 1

27. Ευσέβιος Καισαρείας Ευαγγελική προπαρασκευή, Ι΄, ε΄,στ΄, σελ. 375

28. Ευσέβιος Καισαρείας, Ευαγγελική προπαρασκευή, ΣΤ΄, ζ΄, 207

29. Απολλώνιος Ρόδιος, Αργοναυτικά Δ΄, 261-275

30. Διόδωρος Σικελιώτης, Α΄, β΄, 92, 96

31. Κάκτου, Ορφικά, τομ. Γ΄, σελ. 287. Δαμάσκιος.

32. Κλήμη Αλεξανδρείας, Προτρεπτικός προς Έλληνας, ΙΙ, σελ 24.

33. Διόδωρος Σικελιώτης, Α΄, β΄, 97

34. Ηρόδοτος, 2, 49 (αποσπάσματα)

35. «…περιπλανάται Αίγυπτόν τε και Συρίαν, και το μεν πρώτον Πρωτεύς αυτόν υποδέχεται βασιλεύς Αιγυπτίων, αύθις δε εις Κύβελα της Φρυγίας αφικνείται, κακεί καθαρθείς υπό Ρέας και τας τελετάς εκμαθών, και λαβών παρ’ εκείνης την στολήν, δια της Θράκης ηπείγετο» Απολλόδωρος, Γ΄, V, 1

36. Παυσανίας, Φωκικά, 30, 6.

37. Φιλόστρατος, Τα ες Τυανέα Απολλώνιον, Α΄,XXV

38. Ι. Χαραλαμπόπουλου, «Απολλώνια ηλιολατρεία» σελ. 6

39. Ορφ. «Αργοναυτικά», 101-102.

40. Λεξικό Δημητράκου, λήμματα «Θεσφατίζω», «Θέσφατος» «Θεσφατώ» «θεοφατίζω»

41. Λουκιανός, Προς τον απαίδευτον… 11. Φιλόστρατος, Ηρωικός, 703, Κλήμης Αλεξανδρείας, «Στρωματείς», Α΄, ΧΧΙ, σελ. 288, κλπ

42. Λεξικό Δημητράκου: «Εκλοχεύω τίκτω, γεννώ/…/» πρώτη έννοια. «β) μτφ παράγω, εκβάλλω: Ορφ. Αργ. 43 ηδ’ όσον Αιγύπτω ιερόν λόγον εξελόχευσα» (επί λέξει) Συγγενεύει το: Εκλοχίζω: εκλέγω, ξεχωρίζω. (στο ίδιο)

43. Ανοητότατους (Λεξικό Σούδας)

44. Οβίδιος, Βιργίλιος, κλπ. και από Έλληνες οι Κλήμης Ρώμης και Στοβαίος, που μεταφέρει γνώμες του Φανοκλή. Κάκτου, Ορφικά, τομ. Β΄, σελ.216-221

45. «Θραξ εξ Ηδωνών υιός Φιλάμμωνος και Αρσινόης, εποποιός όγδοος προ Ομήρου, κατά δε άλλους πέμπτος» /…/ «πρώτος ηράσθη παιδός Υμεναίου τούνομα, υιού Καλλιόπης και Μάγνητος, οι δε Κρήτα φασί τινά Τάλωνα Ραδαμάνθυος ερασθήναι, οι δε Λάιον φασίν ερασθήναι πρώτου Χρυσίππου, του Πέλοπος υιού, οι δε Ιταλιώτας πρώτους κατ’ ανάγκην στρατείας ευρέσθαι τούτο, κατά δε αλήθειαν αυτός ο Ζεύς πρώτος ηράσθη Γανυμήδους». Σούδα, λήμμα «Θάμυρις ή Θαμύρας»

46. Ιλιάς, Ι, 663- 668

47. Κλήμης Αλεξανδρείας, Στρωματείς, XV σελ 261 - 262

48. Ορφικά Κάκτου, τομ 3 σελ 403.

49. Ι. Χαραλαμπόπουλου, Απολλώνια ηλιολατρεία, σελ. 6

50. Ηρόδοτος, 2.53

51. Παυσανίας, Αττικά, 14, 3 και 37, 4.

52. Εγκυκλοπαίδεια Ελευθερουδάκη, λήμματα «Ορφεύς» και «Ορφισμός», Πλάτων «Πολιτεία» Β 364e (Ορφικά, τομ.4 σελ. 178) και αλλού.

53. Λεξικό Σούδας, λήμμα «Βεκεσέληνε»

54. Πλάτων, Πολιτεία, Β 364 e

55. Πλούταρχος, Κίμων – Λεύκιος 1, στα Ορφικά του Κάκτου, τομ Γ, σελ 41

56. Πλάτων, Συμπόσιον, 179d, Κάκτου, Ορφικά, τομ β σελ. 200-201

57. «υπόνοιαν μέντοι παρέσχον /…/ ενέχεσθαι δόγμασιν Ορφικοίς ή Πυθαγορικοίς» Πλούταρχος, Ηθικά (Συμπόσ.) 635 e, στα Ορφικά του Κάκτου, τομ. Γ σελ. 164

58. Λουκιανός, Δημώνακτος βίος, 34

59. Παυσανίας, Βοιωτικά, 30, 5

60. Ισοκράτης, Βουσ. 38-39, Κάκτου, Ορφικά, τομ.Γ΄, σελ 55

61. Πλούταρχος, «Περί Ίσιδος και Οσίριδος» 10.

62. Αθήναιος, Δειπνοσοφισταί, Δ΄, 45, σελ. 135.

63. Το λέει και ο Ηρόδοτος (Κλειώ, 170)

64. «Ιστορείται δε Πυθαγόρας μεν Σώγχιδι τω Αιγυπτίω αρχιπροφήτη μαθητεύσαι, Πλάτων δε Σεχνούφιδι τω Ηλιοπολίτη, Εύδοξος δε ο Κνίδιος Κονούφιδι τω και αυτώ Αιγυπτίω» «Δημόκριτος γαρ τους βαβυλωνίους λόγους ηθικούς ιδίους πεποίηται. Λέγεται γαρ την Ακικάρου στήλην ερμηνευθείσαν τοις ιδίοις συντάξαι συγγράμμασι κάτα επισημήνασθαι ως παρ’ αυτού, ‘τάδε λέγει Δημόκριτος’ γράφων». «εί γε Τυρρηνός ή Τύριος ο Πυθαγόρας εδείκνυτο, Αντισθένης δε Φρύξ ήν και Ορφεύς Οδρύσης η Θραξ. Όμηρον γαρ οι πλείστοι Αιγύπτιον φαίνουσιν, Θαλής δε Φοίνιξ ών το γένος και τοις Αιγυπτίων προφήταις συμβεβληκέναι είρηται, καθάπερ και ο Πυθαγόρας αυτοίς γε τούτοις, δι ους και περιετέμετο, ίνα δη και εις τα άδυτα κατελθών την μυστικήν παρ’ Αιγυπτίων εκμάθοι φιλοσοφίαν, Χαλδαίων τε και Μάγων τοις αρίστοις συνεγένετο…» Κλήμης Αλεξανδρείας, Στρωματείς, XV σελ 261 – 262.

65. Γεώργιος Σύγγελος, «Χρονογραφία», σελ. 397.

66. «Ότι Αναξαγόρας και Πυθαγόρας εις Αίγυπτον αφικόμενοι και τοις Αιγυπτίων και Εβραίων αυτόθι σοφοίς ομιλήσαντες την περί των όντων γνώσιν ηκουτίσθησαν, ύστερον δε και Πλάτων, ως Πλούταρχος εν τοις Παραλλήλοις φησίν.»Λεξικό Σούδας, λήμμα «Αίγυπτος»

67. Στράβων, 14, σελ. 57

68. Σούδα, λήμμα «Ζήνων»

69. Εγκυκλοπαίδεια Ελευθερουδάκη, λήμματα «Ηλιούπολις» «Ρόδος», «Ηλιάδες», «Ήλιος» «Ακτίς», «Βααλβέκ»

70. Παλαιά Διαθήκη, Έξοδος, Α΄, 11

71. Κλήμης Αλεξανδρείας, «Στρωματείς» ΙΧ, σελ. 135-136

72. Πλούταρχος, βίος Αλεξάνδρου, 7. Όταν ο φιλόσοφος δημοσίευσε μερικές από τις μυστικές του διδασκαλίες ο Αλέξανδρος διαμαρτυρήθηκε εγγράφως: «τίνι γαρ δη διοίσομεν ημείς των άλλων, ει καθ’ ους επαιδεύθημεν λόγους, ούτοι πάντων έσονται κοινοί;» Έτσι εκπολιτίσαμε την Ασία…