Αχιλλέας: «Ζευ άνα Δωδωναίε Πελασγικέ, τηλόθι ναίων Δωδώνης μ δέον δυσχειμάρου∙ αμφί δε Σελλοί σοι ναίουσι υποφήται ανιπτόποδες χαμαιεύναι» (Ομήρου Ηλίαδα ΙΙ 233).

Είναι εύκολο να καταλάβει κανείς γιατί οι νεοΕθνικοί προσπαθούν ποικιλοτρόπως και μανιοτρόπως να ταυτίσουν απολύτως Πελασγούς και Έλληνες, προσπάθεια βέβαια που συνοδεύεται με την ταύτιση Χριστού και Ιουδαϊσμού (βλέπε «Ιουδαιοχριστιανισμός»). Πάντως όπως και να έχουν τα πράγματα 2 είναι τα σίγουρα:

1. Ο Ζευς των Πελασγών δεν είναι ο μυθολογικός Ελληνικός Ζευς

2. Ο μυθολογικός ελληνικός Ζευς δεν είναι ο Ζευς των φιλοσόφων όπου αυτός εμφανίζεται.

Αν όλοι όλες οι αναφορές προς τον «Ζευ», αφορούν το αυτό πρόσωπο, τότε θα πρέπει να υποθέσουμε ότι οι πρόγονοί μας ήταν τρελοί ή δεν ήξεραν τι τους γίνεται.

Οι Πελασγοί θεωρούνται τμήματα της Άριας φυλής. Υπάρχουν Ιταλοπελασγοί, Ιλλυριοπελασγοί, Θρακοπελασγοί, Φρυγοπελασγοί, Αρμενοπελασγοί. Υπάρχουν απίθανες και παράδοξες απόψεις. Π.χ. από Πολωνούς, Τσέχους και Ρώσους ελέχθη ότι οι Πελασγοί ήταν κλάδος της σλαβικής ομοφυλίας (Denkovsky - Adam - Mickiewicz) και άλλοι υποστηρίζουν ότι ήταν πρόδρομοι των σημερινών Αλβανών (Dochan - Georg, von Hahn) και ακόμη ότι ήταν πρωτοσημιτικά και πρωτολιβυκά φύλα όλως ξένα προς τις Άριες φυλές.

Όταν τα ελληνικά φύλλα υπέταξαν τους Πελασγούς (κατά τον Διονύσιο τον Αλικαρνασσέα ο Δευκαλίων νίκησε τους Πελασγούς και άλλους ανάγκασε να φύγουν στην Ιταλία, άλλους δε τους υποδούλωσε ή αφομοίωσε τα Πελασγικά φύλλα) δέχθηκαν από αυτούς ως μάλλον προηγμένοι τον πολιτισμό τους και την θρησκεία τους (την λατρεία των δυνάμεων της φύσεως ή του ουρανού και της γης) και τα ονόματα των θεών των τα οποία (κατά τον Ηρόδοτο και τον Πλάτωνα) είχαν λάβει από τους Αιγυπτίους, διότι στην αρχή λάτρευαν τους θεούς όπως ακριβώς και τα φύλλα της Άριας φυλής, δηλαδή άνευ ναού και ειδώλου.

Ο Λυκάων, υιός του Πελασγού και της Ωκεανίδας Μελιβόης, είναι ο πρώτος που θυσίασε βρέφος ανθρώπου επί του βωμού του Διός. Οι υιοί του αργότερα φιλοξενώντας τον Δία που είχε πάρει την μορφή ανθρώπου, παρέθεσαν κρέατα ανθρώπινα μαζί με κρέατα ζώων αλλά τιμωρήθηκαν για ασέβεια. Αυτό αντιπροσωπεύει τον μύθο μέσω του οποίου φαίνεται η διαφορά Ελλήνων - Πελασγών.

Ο Στράβων θεωρεί ότι το Δωδωνικό μαντείο είναι κτίσμα των Πελασγών Σελλών, λαού βάρβαρου και ρυπαρού, ο οποίος όμως είχε το χρίσμα να επικοινωνεί με τον Δία και να χρησμοδοτεί (27 και Θ1). Προς αυτό συμφωνεί και ο Όμηρος ο οποίος χαρακτηρίζει τους Σελλούς «ανυπτόποδες κοιμωμένους κατά γην και υποφήτας» (Π 235). Αλλά και ο Ηρόδοτος διαχωρίζει Έλληνες και Πελασγούς (Α57, 585, 136-140, 294-95, Η44 και σημ. 4). Οι Πελασγοί σίγουρα ήταν διασκορπισμένοι μέσα στον Ελλαδικό χώρο αλλά έτσι ονομάζονται όλοι οι προέλληνες κάτοικοι και δηλαδή οι Κρήτες, Κάρες, Λέλεγες εις Κυκλάδες, Λυδοί, Φρύγιοι, Λύκιοι εις Μικράν Ασία) Απόδειξη ότι οι Πελασγοί είναι εξαπλωμένοι εις όλο τον ελλαδικό χώρο είναι οι πλείστες μνημειακές επιγραφές εις γλώσσα μη ελληνική.

ΠΕΛΑΣΓΟΙ ΚΑΙ ΝΕΟΕΘΝΙΚΟΙ

Κάποιοι «επιστήμονες» - «ιερείς» μιας παλιάς θρησκείας γυρίζουν την ιστορία ανάποδα… «Αρχαίοι Θεοί Ελλήνων»: Άξιο προσοχής είναι ότι οι αρχαίοι θεοί είναι θεοί των Πελασγών οι οποίοι στην αρχή ήταν τερατόμορφοι. Όταν δε υιοθετήθηκαν από τους Έλληνες μετατράπηκαν από τους τελευταίους σε ανθρωπόμορφους. Το σίγουρο είναι ότι οι Έλληνες με την τέχνη τους εξευγένισαν στο έπακρο αυτές τις θεότητες, τόσο με το κάλλος της τέχνης τους, όσο και με την πνευματική τους ανωτερότητα.

Πελασγοί - Έλληνες, η Εθνολογική και  Γλωσσική ταυτοσημεία (Πηγή: Περιοδικό «Ιχώρ», τεύχος 29, Σ. ΔΩΡΙΚΟΣ - Κ. ΧΑΤΖΗΓΙΑΝΝΑΚΗΣ, σελίδα 84)

Ελληνοπελασγική, η πρόγονος και μόνη ομογλωσσία (Πηγή: Περιοδικό «Ιχώρ», τεύχος 29, Σ. ΔΩΡΙΚΟΣ - Κ. ΧΑΤΖΗΓΙΑΝΝΑΚΗΣ, σελίδα 85)

Στον Ηρόδοτο βεβαιώνεται ότι οι Ίωνες και οι Αιολείς, με κλάδο τους τους Αχαιούς και τους Δωριείς, ήσαν Πελασγοί και η αναφορά αυτή και μόνη δείχνει την άμεση καταγωγή και ταυτότητα όλων των ιστορικών Ελληνικών φυλών από τους Πελασγούς, με τους οποίους βεβαίως συνδέονται και οι Αρκάδες, με τον Λυκάονα και τον υιό του Πελασγό. Η ταυτότητα αυτή εξηγεί και την σημασία που αποδίδει ο Ηρόδοτος στο γεγονός της μετάστασης των Πελασγών σε Έλληνες και την εκμάθηση της γλώσσας των τελευταίων με φυσικό και αβίαστο τρόπο: της συγκατοίκησης ομοφύλων που εξοικειώνονται με τα ελληνικά ιδιώματα ταχέως και ευχερώς. (Πηγή: Περιοδικό «Ιχώρ», τεύχος 29, άρθρο «Πελασγοί - Έλληνες, η εθνολογική και γλωσσική ταυτοσημεία»,  Σ. ΔΩΡΙΚΟΣ - Κ. ΧΑΤΖΗΓΙΑΝΝΑΚΗΣ, σελίδα 86) 

Είναι γνωστές οι προσπάθειες νέο-Εθνικών, σωστές ή μη δεν έχει καμιά απολύτως σημασία για την απολογητική, να συνταυτιστούν οι Πελασγοί με τους Έλληνες δια μέσω ή του έθνους ή της γλώσσας αλλά ποτέ όμως του Πολιτισμού, ώστε θρησκευτικά δρώμενα των Πελασγών να γίνουν αποδεκτά ως «Ελληνικά». Εντούτοις αν και σε αυτές τις προσπάθειες εντάσσεται κυρίως η απόδειξη της γλωσσικής συνέχειας ως στοιχεία συνταύτισης Πελασγών - Ελλήνων, εντούτοις ουδεμία τέτοια προσπάθεια γίνεται ή ουδέποτε αυτό το στοιχείο εκλαμβάνεται από τους νέο-Εθνικούς, ως προς την συνταύτιση Ρωμιών - Ελλήνων. Στην τελευταία περίπτωση χρησιμοποιείται κυρίως η θρησκεία ως στοιχεία διαφοροποιήσεως των. Έτσι

1. Οι Έλληνες γιατί δεν έκαναν μετάσταση σε Ρωμιούς αβίαστα;

2. Οι Έλληνες και οι Ρωμιοί γιατί δεν είναι της ίδιας και της αυτής Εθνολογικής ταυτοσημείας;

3. Οι Έλληνες και οι Ρωμιοί γιατί δεν είναι της ίδιας και της αυτής ομογλωσσίας;

4. Οι Έλληνες και οι Ρωμιοί εν τέλει σε τι διαφέρουν πέραν της θρησκείας και του πολιτισμού περισσότερο από ότι οι Έλληνες με τους Πελασγούς;

Διότι στο ίδιο Περιοδικό, στο ίδιο τεύχος αναφέρει:

«…τους Έλληνες, όχι τους ρωμιούς, όχι του Γραικούς ή τους Greeks, αλλά τους Έλληνες…» (Πηγή: Περιοδικό «Ιχώρ», τεύχος 29, άρθρο «Εκδοτικό Σημείωμα», Ευάγγελος Γ. Μπεξής, αρχαιολόγος - εκδότης, σελίδα 2.