Γεννημένες
κατώτερες
"Ένα ιδιαίτερο χαρακτηριστικό της
οικογενειακής θρησκείας ήταν ότι «δεν μπορούσε να μεταδοθεί παρά
μόνον από πατέρα σε γιο. (...) Η μεταβίβαση της οικογενειακής
λατρείας γινόταν μόνον από άνδρα σε άνδρα, η γυναίκα δεν είχε
δικαίωμα να πάρει μέρος παρά μόνον μέσω του πατέρα ή του συζύγου
της, και τέλος μετά το θάνατό της η γυναίκα δεν είχε το ίδιο
μερίδιο με τον άντρα της στις τελετές των νεκρικών γευμάτων»
Περί του ιδιωτικού βίου των αρχαίων Ελλήνων, Θ.Β. Βενιζέλου, α'
> έκδοση Αθήναι 1873, επανέκδ. Δημιουργία
«Η γέννηση θυγατέρας δεν εκπλήρωνε τον αντικειμενικό σκοπό
του γάμου. Η κόρη δεν μπορούσε να συνεχίσει τη λατρεία, γιατί
την ημέρα του γάμου της απαρνιόταν την οικογένεια και τη λατρεία
του πατέρα της και ανήκε πια στην οικογένεια και στη θρησκεία
του συζύγου της. Η οικογένεια και η λατρεία δεν μπορούσε να
συνεχιστεί παρά μόνον από τα αρσενικά μέλη.»
Περί του ιδιωτικού
βίου των αρχαίων Ελλήνων, Θ.Β. Βενιζέλου, α' > έκδοση Αθήναι
1873, επανέκδ. Δημιουργία
Να θυμήσουμε επίσης στους Νεοπαγανιστές, που κόπτονται για την
ιεροσύνη των γυναικών, ότι στην αρχαία εποχή απαγορευόταν σε
γυναίκες η συμμετοχή στα Ελευσίνια μυστήρια <Ιστορία
του Ελληνικού Έθνους, Εκδοτικής Αθηνών
Α.Ε.
>(τ. ΣΤ', σ.493) . Γιατί αυτά, αφού ήταν θρησκευτικώς ίσες ;
«Είναι αλήθεια ότι, όσο [η θυγατέρα] ήταν ανύπανδρη, ο νόμος
δεν της στερούσε τυπικά το μερίδιό της από την κληρονομιά˙
πρέπει όμως να αναρωτηθούμε αν στην πραγματικότητα είχε τη
δυνατότητα να γίνει πραγματική κληρονόμος. Γιατί δεν πρέπει να
ξεχνάμε ότι η κόρη αυτή βρισκόταν κάτω από την κηδεμονία του
αδελφού ή των συγγενών της, ότι παρέμενε υπό το καθεστώς για όλη
της τη ζωή, ότι η κηδεμονία κατά την παλαιά νομοθεσία είχε
καθιερωθεί για την προστασία της περιουσίας και όχι της νύφης,
και ότι αποσκοπούσε στη διατήρηση των αγαθών μέσα στην
οικογένεια˙ ότι τέλος η κόρη δεν μπορούσε σε καμιά ηλικία να
παντρευτεί ούτε να αλλάξει κηδεμόνα χωρίς την άδεια του κηδεμόνα
της. Αυτά τα δεδομένα που είναι αρκετά ενδεικτικά, μας
επιτρέπουν να πιστέψουμε ότι υπήρχε, αν όχι μέσα στις διατάξεις
του νόμου, τουλάχιστον στην πρακτική και στα ήθη, μια σειρά
δυσκολιών που εμπόδιζαν την κόρη να γίνει απόλυτος κύριος του
μεριδίου της από την πατρική περιουσία, όπως ήταν ο γιός για το
δικό του. Δεν έχουμε αποδείξεις ότι η κόρη ήταν αποκλεισμένη από
την κληρονομιά˙ έχουμε όμως τη βεβαιότητα ότι, ως παντρεμένη,
δεν κληρονομούσε τον πατέρα της και ότι, ως ανύπανδρη, δεν
μπορούσε ποτέ να διαχειριστεί την κληρονομιά της. Έστω και
κληρονόμος, ήταν μόνο προσωρινά και κάτω από ορισμένες συνθήκες
απλός επικαρπωτής˙ δεν είχε δικαίωμα ούτε να διαθέσει ούτε να
υποθηκεύσει χωρίς την άδεια του αδελφού ή των συγγενών της, οι
οποίοι μετά το θανατό της θα κληρονομούσαν την περιουσία, της
οποίας είχαν την επιμέλεια κατά το διάστημα της ζωής της."Περί
του ιδιωτικού βίου των αρχαίων Ελλήνων, Θ.Β. Βενιζέλου, α' >
έκδοση Αθήναι 1873, επανέκδ. Δημιουργία
Ενάμιση αιώνα μετά τον Κικέρωνα, ο Κάτων,
θέλοντας να ξαναζωντανέψει τα αρχαία ήθη, είχε επαναφέρει το
νόμο του Βοκώνιου, ο οποίος απαγόρευε: 1) να καταστήσει κάποιος
κληρονόμο του γυναίκα, έστω και μοναχοκόρη, παντρεμένη ή
ανύπανδρη˙ 2) να κληροδοτήσει σε γυναίκες πάνω από το ήμισυ της
πατρικής περιουσίας (in Verr., II, 1, 42). ΟιΑθηναίοι ρήτορες,
στις αγορεύσεις τους είχαν συχνά την ευκαιρία να δείξουν ότι οι
θυγατέρες δεν κληρονομούσαν (Ισαίος, Προς Ξεναίνετον˙ Δημοσθένης,
Προς Βοιωτόν περί προικός μητρώας, 22-24).
"Περί του ιδιωτικού βίου των αρχαίων
Ελλήνων, Θ.Β. Βενιζέλου, α' > έκδοση Αθήναι 1873, επανέκδ.
Δημιουργία
|