Ιατρικά συγγράμματα τών Ιατρών τής Ρωμανίας

	Νεοπαγανιστικές απάτες Απάντηση στις συκοφαντίες τού Νεοπαγανισμού Ορθόδοξη Ομάδα Δογματικής Έρευνας	Ενότητα Ρώμη

Σύμφωνα με τους αρχαιόθρησκους, τους αντιχριστιανούς και τους εθνικοπαγανιστές, στη Ρωμανία η ιατρική είχε καταδικαστεί από την Εκκλησία και τα ιατρικά συγγράμματα των Αρχαίων είχαν εξαφανιστεί. Όμως τα ιστορικά ντοκουμέντα και πάλι τους διαψεύδουν. Παρακάτω παρατίθενται ορισμένα μόνο, τα κυριότερα, από τα βυζαντινά ιατρικά συγγράμματα.

Από τον Παλλάδιο (6^ος αι.) έχουμε σημειώσεις μιας εισαγωγικής ιατρικής παράδοσης σχετικά με το Περί αιρέσεων του Γαληνού· ένα σχόλιο στο 6^ο βιβλίο των Επιδημιών Ιπποκράτη, σχόλια στο ιπποκρατικό Περί αγμών (κατάγματα), μια σύνοψη σχετικά με τους πυρετούς (Περί πυρετών σύντομος σύνοψις).

Ο Αρχέλαος συνέγραψε το Ιατρική τέχνη.

Ο Αλέξανδρος από τις Τράλλεις το Περί ελμίνθων και Περί οφαλθμών.

Ο Θεόφιλος το Περί διαχωρημάτων και το Περί της των πυρετών διαφοράς.

Η Μητρωδώρα (έζησε μετά τον 6^ο αι.) συνέγραψε το Περί των γυναικείων παθών της μήτρας).

Ο Παύλος Νικαίος συνέγραψε 130 κεφάλαια σχετικά με τη διάγνωση και τη θεραπεία διαφόρων παθήσεων (Περί διαγνώσεως και θεραπείας διαφόρων νοσημάτων), στη θεραπευτική του οποίου μεγάλο ρόλο παίζουν τα λουτρά η αλλαγή κλίματος και η δίαιτα, ενώ απουσιάζουν τα περίαπτα και τα μαγικά μέσα.

Στη μέση και ύστερη βυζαντινή εποχή ο Μελέτιος συνέγραψε το Περί στοιχείων.

Ο Μερκούριος συνέγραψε το Περί σφυγμών.

Ο Λέων (α’ μισό του 9^ου αι.) συνέγραψε την επτάτομη Σύνοψη ιατρική και το Περί ιδιωμάτων ανθρώπων.

Τα Ιππιατρικά εκδόθηκαν τον 10^ο αι.

Ο Ρωμανός (10^ος -11^ος αι.) συνέγραψε το Περί σημείων οξέων και χρονίων παθών και με το όνομά του εμφανίζονται συνταγές που καταρτίστηκαν με βάση επίσημους καταλόγους νοσοκομείων.

Ο Συμεών Σηθ συνέγραψε το Σύνταγμα κατά στοιχείον περί τροφών δυνάμεων, ένα βοτανικό λεξικό και ένα κείμενο σχετικό με τις αισθήσεις της όσφρησης, γεύσης και αφής.

Ο Ιερόφιλος συνέγραψε ιατρικά κείμενα.

Κάποιος Ιωάννης συνέγραψε το Θεραπευτική και ιατρείαι συντεθείσαι παρά διαφόρων ανδρών κατά την εκτεθείσαν ακολουθίαν του ξενώνος, δηλαδή με βάση συνταγές από επίσημους καταλόγους ενός νοσοκομείου.

Ο Δαμνάστης (11^ος αι.) συνέγραψε το Περί κυουσών και βρεφών θεραπείας σε τέσσερα κεφάλαια.

Ο Σπλήνιος έγραψε το Περί της γενέσεως του ανθρώπου.

Ο Ιωάννης (12^ος αι.) συνέγραψε το Περί ούρων.

Ο Νικηφόρος Βλεμμύδης συνέγραψε το Ιατρικά μέτρα, Περί ιατρικής διδασκαλίας και Περί σώματος.

Ο Δημήτριος Πεπαγωμένος (13^ος αι.) έγραψε ένα εμπεριστατωμένο έργο για την ποδάγρα (Liber de podagra) καθώς και το Ιερακοσόφιον.

Ο Ιωάννης Χούμνος έγραψε το Δίαιτα προφυλακτική εις ποδάγραν.

Ο Αντώνιος Πυρόπουλος (15^ος αι.) εμφανίζεται σε διάφορα χειρόγραφα ως συγγραφέας ιατρικών κειμένων.

Κάποιος Ανδρειωμένος επίσης αναφέρεται ως συγγραφέας ιατρικών έργων.

Ο Γεώργιος Σαγκουινάτιος έγραψε το Περί σφυγμών.

Επίσης:

τα Ιατρικά Εκκαίδεκα, του Αέτιου εκ της Αμίδας (μέσα 6^ου αι.), 16 τόμων, εκ των οποίων ο 7^ος αφορά την οφθαλμολογία (φάρμακα και επεμβάσεις), γύρω στα 600 μ.Χ.

η δωδεκάτομη Παθολογία του εκ Τράλλεων Αλεξάνδρου (ο Αλέξανδρος είναι ο πρώτος που χορήγησε σίδηρο ως εσωτερικό φάρμακο),

το Υπόμνημα του Αιγινίτη του Παύλου στα 640 μ.Χ. με αναφορές στη χειρουργική και τα εργαλεία της, με λεπτομέρειες για 120 εγχειρήσεις από τη μαστεκτομή ως την αφαίρεση ουρολίθων,

η Σύνοψις της Ιατρικής, των Νικήτα και Λέοντα στις αρχές του 9^ου αι., που αναφέρεται σε χειρουργικά θέματα και εργαλεία,

το Περί παντών των νοσημάτων από κεφαλής έως ποδών του Θεοφάνη Νοννου ή Χρυσοβαλάντη τον 10^ο αι.,

το Περί ούρων και το Θεραπευτική μέθοδος, του Ιωάννη Ζαχαρία, που ήταν μεγάλη ιατρική εγκυκλοπαίδεια του 14^ου αι.,

το Περί σφυγμών και ούρων ενός αγνώστων στοιχείων Αλεξάνδρου που εξεδόθη πολλές φορές στα λατινικά (Βυζαντινός Δόμος, τ. 4),

το Περί της ανθρώπου κατασκευής του ιατρού Θεόφιλου,

το Περί ανατομικής του ανθρώπου του μοναχού Μελέτιου,

το Δυναμικό του Νικόλαου Μυρεψού, το οποίο περιλαμβάνει 2.656 φαρμακευτικές συνταγές κι ως τον 15^ο αι αποτελούσε το επίσημο φαρμακολογικό σύγγραμμα της ιατρικής σχολής του Πανεπιστημίου του Παρισίου («ίσχυε στη Γαλλία ως επίσημη φαρμακολογία ως τον 17^ο αιώνα» (Hunger Herbert, Βυζαντινή λογοτεχνία, τ. Γ’, σ. 142)),

η Ιατρική μέθοδος, η Θεραπευτική μέθοδος και το Περί ούρων («η λατινική μετάφραση γνώρισε δώδεκα εκδόσεις κατά τον 16^ο αιώνα» (Hunger Herbert, Βυζαντινή λογοτεχνία, τ. Γ’, σ. 143)) του Ιωάννη Ακτουάριου.