Μας λένε οι Νέο – Παγανιστές ανιστόρητοι:

"Ενώ ο Κωνσταντίνος Παλαιολόγος μαχόταν στα τείχη της Κωνσταντινούπολης, 500 χιλιάδες καλόγεροι τραγουδούσαν χαρούμενοι στα μοναστήρια τους και δεν συνεισέφεραν στην άμυνα. Οι Χριστιανοί προτιμούσαν τους Τούρκους".

Απαντούμε:

Πρώτη παρατήρηση: Αφού οι Νεο-Δωδεκαθεϊστές εθνικιστές δεν θεωρούνε ελληνικό το Βυζάντιο και τους πιάνει αηδία μόνο με την σκέψη περί Βυζαντίου, τι τους νοιάζει αυτό κι ο "ξένος" βασιλιάς του και το τέλος του;

Δεύτερη παρατήρηση: Από πού βρήκαν το νούμερο αυτό; Γιατί εντός της Πόλης όλοι κι όλοι ήταν 80 χιλιάδες, και πάνω από τα 5/6 ήταν γέροι και γυναικόπαιδα. Άλλα εδάφη δεν είχε πια η Ρωμαϊκή αυτοκρατορία, πέρα από την ίδια την Κωνσταντινούπολη. Πού ήταν αυτοί οι 500 χιλιάδες μέσα στα μοναστήρια στην Πόλη; Κρυμμένοι στα έγκατα της γης μήπως; Καλά είναι σοβαροί οι Νεοπαγανιστές και οι εθνικιστές αρχαιολάτρες ή πουλάνε τρέλα; Ή μήπως εννοούνε πως έπρεπε να μαζευτούν μέσα στην Κωνσταντινούπολη όλο το ελληνικό έθνος; (αφού  οι Νεοπαγανιστές δεν τους λογαριάζουν για Έλληνες όλους αυτούς εκεί μέσα, τι χτυπιούνται;) Και πώς θα περνούσαν μέσω των τουρκικών στρατευμάτων που πολιορκούσαν την Κωνσταντινούπολη, οι 500 αυτές χιλιάδες; Θα τους έλεγαν: "συγγνώμη, μπορούμε να περάσουμε μέσα;" Ή μήπως ξεχνούν οι Νεοπαγανιστές και οι αρχαιοεθνικιστές ότι όλες οι περιοχές - όλη η Μικρασία και σχεδόν όλα τα Βαλκάνια -  ήταν υπό τουρκική κατοχή και συνεπώς δεν θα άφηναν κανέναν οι Τούρκοι να πλησιάσει, πόσω μάλλον 500 χιλιάδες; Και τι θα πήγαιναν να κάνουν 500 χιλιάδες μοναχοί σε μια πόλη που περίμενε να πέσει στους Τούρκους; Μιλάμε για φοβερή παραφροσύνη!

Τρίτη παρατήρηση: οι Χριστιανοί δεν συμπαθούσαν τους Τούρκους. Απλώς θυμόντουσαν τα μύρια δεινά που ο λαός (ΟΛΟΙ Χριστιανοί ήταν τότε, και συνεπώς λαός=χριστιανοί, είτε αρέσει σε μερικούς είτε όχι) υπέφερε από τους Φράγκους οι οποίοι ήθελαν να τους εκλατινίσουν γλωσσικώς και θρησκευτικώς.

Ο φιλολατίνος Βαρλαάμ ο Καλαβρός, λίγα χρόνια πριν την Άλωση του 1453 γράφει χαρακτηριστικά στον καθολικό Πάπα: "Δεν είναι οι δογματικές διαφορές που χωρίζουν τις ελληνικές καρδιές από τη δικιά σου, όσο το μίσος που κυριεύει το πνεύμα τους για τους Λατίνους, σαν αποτέλεσμα των πολλών και μεγάλων δεινών που κατά καιρούς υπέφεραν από αυτούς και εξακολουθούν να υποφέρουν οι Έλληνες κάθε μέρα". Στα 1400 ο Κρητικός Ιωσήφ Βρυεννός λέει: "Ας μην απογοητευτεί κανείς από φρούδες ελπίδες ότι τα ενωμένα στρατεύματα των Ιταλών θα έρθουν να μας σώσουν. Αν αυτοί ισχυρίζονται ότι θα ξεσηκωθούν για να μας υπερασπιστούν, θα πάρουν τα όπλα μόνο για να καταστρέψουν την Πόλη μας, τη φυλή μας και το όνομά μας".

Γιατί όμως τα έλεγαν αυτά; Λόγω θρησκοληψίας; Λόγω παραφροσύνης; Τους έπιασε ξαφνικά τουρκολατρεία τους ανθρώπους της εποχής εκείνης, ή θυμόντουσαν τα όσα δεινά τράβηξαν και τραβούσαν ακόμα και στα 1453 από τους Δυτικούς; Ασφαλώς για να αντιπαθούν τους Δυτικούς τόσο πολύ θα είχαν ισχυρότατους λόγους! Δε μπορεί να μην είχαν! Στο προηγούμενο άρθρο μας για την πτώση της Κωνσταντινούπολης, δείξαμε τι επακολούθησε την Άλωση της Κωνσταντινούπολης από τους Λατίνους, και έμεινε ανεξίτηλο μαζί με τα υπόλοιπα γεγονότα της Φραγκοκρατίας στη μνήμη των Ελλήνων της εποχής του 1453.

Τέταρτη παρατήρηση: ασφαλώς πρέπει να πάψει το παραμύθι της συνωμοσίας ότι η Εκκλησία "παρέσυρε" το λαό κάνοντάς τον αντιδυτικό και φανατίζοντάς τον, ή ότι μόνο η εκκλησία ήταν αντιδυτική ενώ ο λαός παρασύρθηκε από τους παπάδες. Ο ΛΑΟΣ ΗΤΑΝ ΑΥΤΟΣ που υπέφερε περισσότερο στα χρόνια της Φραγκοκρατίας, και γι' αυτό και ήταν αντιδυτικός. Είναι ντροπή αυτοί που κατά τα άλλα μιλούν εξ ονόματος του λαού να ισχυρίζονται πως ο λαός δεν ήξερε το συμφέρον του ή πως ήταν μικρό παιδί που το παρέσυρε η Εκκλησία, και δεν έβλεπε τα όσα του προκαλούσαν οι Λατίνοι από το 1204 και μετά. Ο λαός ΗΤΑΝ η Εκκλησία.

Επίσης προβάλλεται από μερικούς, ως πειστήριο της δήθεν προδοτικής στάσης της Εκκλησίας κατά την πολιορκία της Κωνσταντινούπολης ο στίχος «είναι θέλημα Θεού η Πόλη να τουρκέψει» που βρίσκει κανείς σε θρήνους για την Άλωση. Ξεχνούν όμως πως στους ίδιους θρήνους βρίσκει κανείς το στίχο «πάλι με χρόνια με καιρούς πάλι δικά μας είναι». Πώς γίνεται να επιδιώκεται προδοτικά από την Εκκλησία η πτώση της Πόλης κι από την άλλη να δίνεται ελπίδα πως κάποτε θα την ξαναπάρουμε; Αν η Εκκλησία ήταν φιλότουρκη και είχε προδοτικό ρόλο κατά την Άλωση, τότε σκοπός της θα ήταν όχι να σπείρει ελπίδες ότι «πάλι με χρόνια με καιρούς» θα ξαναγίνουν δικά μας τα χαμένα, αλλά το αντίθετο: να λέει ότι δεν υπάρχει περίπτωση να απελευθερωθούμε.  Επίσης ξεχνιέται ότι σε άλλους θρήνους (π.χ. τον ποντιακό «Πάρθεν η Ρωμανία») στο άκουσμα της είδησης της Άλωσης «μοιρολογούν τα εκκλησιάς, κλαίγνε τα μοναστήρια». Αν η Εκκλησία και τα μοναστήρια είχαν προδοτικό ρόλο και αν ήταν φιλότουρκα, τότε καθόλου δε θα θρηνούσαν για την Άλωση, και η λαϊκή μούσα δεν θα ανέφερε τέτοια αντίδραση.

Και ας μην παπαγαλίζουν οι "αρχαιολάτρες" εθνικιστές το ρητό του Νοταρά «καλύτερα να δει κανείς στην Πόλη Τούρκους παρά Λατίνους». Ο Νοταράς δεν συνεργάστηκε με τους Τούρκους, και δε πρόδωσε ούτε την πίστη του ούτε την αξιοπρέπειά του έχασε, και αποκεφαλίστηκε. Οι ανθενωτικοί δεν έλεγαν «θέλουμε να υποδουλωθούμε στους Τούρκους», αλλά «αν τυχόν υποδουλωθούμε, είναι προτιμότερο από τους Τούρκους παρά από τους Λατίνους». Αυτά τα δύο πράγματα δεν σημαίνουν καθόλου το ίδιο πράγμα. Το πρώτο («θέλουμε να υποδουλωθούμε στους Τούρκους») σημαίνει προδοσία, αλλά ουδέποτε το είπαν οι ανθενωτικοί. Το δεύτερο, αυτό που είπαν οι ανθενωτικοί («αν τελικά κάποιοι μας υποδουλώσουν, καλλίτερα να είναι οι Τούρκοι παρά οι Λατίνοι») συνιστά απάντηση σε ένα δίλημμα υποθετικό, κι όχι εθελοδουλεία.

Και φυσικά, διαφεύγει από πολλούς η λεπτομέρεια πως η διοίκηση της Εκκλησίας είχε υπογράψει την Ένωση των Εκκλησιών, οπότε τι εννοούν με τον όρο «Εκκλησία» όταν ισχυρίζονται πως «η Εκκλησία βοήθησε τους Τούρκους να πάρουν την Πόλη»; Αν εννοούν την διοίκηση της Εκκλησίας αυτή ήταν φιλενωτική. Μήπως εννοούν τον λαό, δηλαδή το πλήρωμα της Εκκλησίας; Και κάτι άλλο. Στα αλήθεια, είναι δυνατόν να  πιστεύουν οι αντίχριστοι πως κάποιοι ανθενωτικοί καλόγεροι κατόρθωσαν κάτω από τη μύτη των υπερασπιστών των τειχών να ανοίξουν τις πύλες; Αόρατοι έγιναν δηλαδή και γλίστρησαν μπροστά από τα άγρυπνα μάτια αυτών που επιθεωρούσαν τα πάντα; Θαύμα! θαύμα!

Τα αίτια της πτώσης

Η πτώση της Ρωμαϊκής αυτοκρατορίας, ήταν κάτι φυσιολογικό, γιατί υπάρχει η φυσική μεταβολή λόγω του χρόνου. Κάθε αυτοκρατορία έχει την αρχή της και το τέλος της. Σε μια μακρά περίοδο χρόνου, θα βρεθούν οι συγκυρίες εκείνες που θα οδηγήσουν στην πτώση της. Η Ρωμαϊκή αυτοκρατορία όμως, κράτησε περισσότερο από όλες τις άλλες αυτοκρατορίες της ιστορίας. Όχι μόνο δεν είναι παράξενο που κάποτε έπεσε, αλλά το παράξενο είναι το ότι κράτησε τόσο πολύ, πάνω από 1500 χρόνια! Η αποδοχή του Χριστού από την πλειονότητα των υπηκόων της, έγινε παράγων ευλογίας και συνοχής γι’ αυτήν. Έδωσε παράταση χρόνου στην ήδη φθίνουσα αυτοκρατορία για άλλα 1000 χρόνια, και την διατήρησε τόσο πολύ, ως τον καιρό που η ανθρώπινη κακία διατάραξε τις ισορροπίες, και δημιούργησε τα αίτια εκείνα που επέφεραν την πτώση της.

Ας δούμε όμως, τα αίτια της πτώσης της Κωνσταντινούπολης με χρονολογική κατάταξη:

1. Η φθορά που δημιούργησε στη Ρωμαϊκή αυτοκρατορία το σχίσμα των Εκκλησιών, διασπώντας τη συνοχή της, και ενισχύοντας ανεξάρτητες και πολιτισμικά ξένες δυνάμεις, όπως οι Φράγκοι, που για αιώνες υπέσκαπταν την ισχύ του Δυτικού (και κατά συνέπειαν και του Ανατολικού) Ρωμαϊκού κράτους. Ήταν μια φθορά αργή και σταθερή, που έφθασε στην κορύφωσή της με τα γεγονότα της πτώσης.

2. Η καταστροφή της πόλης από την 4^η Σταυροφορία το 1204, που περιγράψαμε, απογύμνωσε την πρωτεύουσα του κράτους από τον πλούτο και την οικονομική ισχύ της, και ρήμαξε τους κατοίκους της. Στην πραγματικότητα, η πτώση της έγινε τότε. Οι δυόμισι αιώνες που πέρασαν, απλώς τη συντήρησαν από τον αφανισμό. Η καταστροφή της από τους Σταυροφόρους, τη στέρησε από τη δυνατότητα να αντιδράσει και να σταθεί απέναντι στον επόμενο κίνδυνο που εμφανίστηκε, στους Οθωμανούς.

3. Η διαρκής επέκταση των Οθωμανών, από τον 13^ο αιώνα, που βρήκαν την πόλη λεηλατημένη και ανίσχυρη, συνέχισε να αφαιρεί εδάφη και δύναμη στην αυτοκρατορία. Διαρκώς ως την τελική της πτώση τον 15^ο αιώνα, κατέτρωγαν και λιγόστευαν τα εδάφη της, στερώντας την όλο και περισσότερο από τη δυνατότητα να αντιδράσει. Το ίδιο φυσικά έκαναν και οι Δυτικοί από την άλλη μεριά. Οι Οθωμανοί με τη διαρκή φθορά που της δημιουργούσαν, έκαναν το τέλος της μη αναστρέψιμο.

4. Ο διαμελισμός της απομένουσας αυτοκρατορίας σε μικρά δεσποτάτα, μείωναν την εναπομείνασα ισχύ της αυτοκρατορίας.

5. Ο 14^ος αιώνας! Αυτό συνήθως λησμονιέται. Ο προηγούμενος αιώνας από αυτόν της Άλωσης, ΗΤΑΝ Ο ΧΕΙΡΟΤΕΡΟΣ ΑΙΩΝΑΣ ΤΗΣ ΑΝΘΡΩΠΙΝΗΣ ΙΣΤΟΡΙΑΣ από κάθε άποψη. Κατά τον 14^ο αιώνα, ο παγκόσμιος πληθυσμός μειώθηκε κατά 30%, κυρίως από τη Βουβωνική Πανώλη. Η ασθένεια αυτή, αφού σάρωσε την Ασία, χτύπησε την Ευρώπη προς το τέλος του 1347. Η σακατεμένη αυτοκρατορία από τους Φράγκους και από τους Οθωμανούς, δεν είχε δυνάμεις να αντέξει όσο άλλες περιοχές.  Αμέσως μετά από τη Βουβωνική Πανώλη (τον Μαύρο Θάνατο) όπως τον ονόμαζαν, ήρθε ο μεγάλος σεισμός του 14^ου αιώνα, που γκρέμισε την πόλη σε ερείπια. Γιατί ο 14^ος αιώνας, ήταν επίσης ο αιώνας με τους χειρότερους σεισμούς  της ιστορίας! Και η Κωνσταντινούπολη δεν έμεινε έξω από τη συμφορά. Αλλά δεν είχε πλέον και δυνάμεις να αντιμετωπίσει αυτές τις καταστροφές.

Έτσι, ο 15^ος αιώνας, ο αιώνας της Άλωσης, βρήκε την Κωνσταντινούπολη φτωχή, χτυπημένη και ελάχιστη. Αν κάποιος δει έναν χάρτη της εποχής της Άλωσης, θα αντιληφθεί ότι η πραγματική έκταση της παλιάς Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας, τώρα πια περιοριζόταν μόνο σε μια πόλη! Μόνο στην ίδια την Κωνσταντινούπολη!

Τα εδάφη της ήταν ανύπαρκτα. Οι Οθωμανοί την χτυπούσαν συνεχώς. Οι επιδρομές των Νορμανδών είχαν σταματήσει κάθε δραστηριότητα στον Ελληνικό χώρο, και είχαν σπάσει το Ρωμαϊκό μονοπώλιο μεταξιού. Οι πρώτες τρεις σταυροφορίες είχαν μετατοπίσει το ανατολικό εμπόριο από την Κωνσταντινούπολη στην Ιταλία, συνδέοντας την Δυτικοευρωπαϊκή αγορά κατ’ ευθείαν με τη Συρία, και στερώντας έτσι κάθε οικονομικό πόρο. Και μετά την 4^η Σταυροφορία που την τσάκισε, τους Οθωμανούς, την Πανώλη και τους Σεισμούς, τι έμενε πλέον; Μόνο η Άλωση!

Οι εσωτερικές συγκυρίες της πτώσης

Και πάλι όμως, παρά τους μόνο 4.937 μάχιμους, συν 2000 ξένους και τους 700 Γενοβέζους που ήλθαν εθελοντικά να πολεμήσουν υπό τον Γενοβέζο ήρωα Ιωάννη Ιουστινιάνη, και παρά τα μόνο 9 πλοία που υπήρχαν εκείνες τις ημέρες στο λιμάνι, η πόλη θα μπορούσε και πάλι να δώσει μια μικρή παράταση στην πτώση της. Παρά τους 250.000 τουλάχιστον άνδρες του Μωάμεθ Β΄, και των 420 πλοίων του.

Οι δύο πρώτες επιθέσεις ήταν ανεπιτυχείς. Στην πρώτη επίθεση των Οθωμανών, όπου έστειλε ο Μωάμεθ όλους τους τυχοδιώκτες του στρατού του, και τους πλιατσικολόγους, η τάφρος γέμισε με νεκρούς επιτιθεμένους, ενώ οι απώλειες των Ρωμηών ήταν μηδαμινές. Το ίδιο και στην δεύτερη επίθεση, από τους Μογγολικής καταγωγής Τσαούσηδες, οι Ρωμηοί, αν και με μεγαλύτερες απώλειες, απέκρουσαν και αυτό το κύμα, και πήραν θάρρος. Η τάφρος είχε πια κλείσει από τα πτώματα των επιτιθεμένων. Το τρίτο κύμα, θα πατούσε πάνω στα πτώματά τους για να περάσει την τάφρο.

Το 3^ο κύμα, οι φοβεροί Γενίτσαροι, παιδιά Ρωμηών που αρπάχθηκαν από τα σπίτια τους και υπέστησαν την πλύση εγκεφάλου υπέρ του «Προφήτη» των Οθωμανών, επιτέθηκαν. Και πάνω που φαινόταν ότι θα αποκρουσθούν και αυτοί, και πως ο Μωάμεθ θα φύγει νικημένος από την τραυματισμένη πρωτεύουσα, συνέβη ένα καθοριστικό γεγονός, που άλλαξε την πορεία της μάχης. Ο τραυματισμός του Γενοβέζου Ιωάννη Ιουστινιάνη.

Έπεσε χτυπημένος από μια σφαίρα. Και τότε συνέβη μία από τις μεγαλύτερες παρεξηγήσεις της ιστορίας. Ο Ιουστινιάνης ήταν ένας πολεμιστής που είχε τον πόλεμο ως επάγγελμα. Η φήμη του ήταν παγκόσμια, και όταν οι 700 σιδηρόφρακτοι στρατιώτες του εμφανίστηκαν για βοήθεια της πόλεως, όλοι ήταν σίγουροι ότι ούτε αυτή τη φορά δεν θα νικηθεί. Ο Παλαιολόγος μάλιστα τον έκανε αρχιστράτηγο, και πράγματι, χωρίς τη βοήθειά του, η πόλη θα είχε πέσει αμέσως.

Όμως το βόλι τον χτύπησε σε πολύ παράξενο σημείο. Η σφαίρα διαπέρασε το μπράτσο του, και καρφώθηκε στον θώρακά του από τα πλευρά. Τα αίματα όμως δεν φαίνονταν μέσα από τον θώρακα. Όλοι είδαν μόνο το χτυπημένο χέρι του. Όμως ο Ιουστινιάνης, ήξερε ότι δεν μπορεί να συνεχίσει τη μάχη, και έδωσε εντολή να τον μεταφέρουν στο πλοίο του. Όλοι όμως νόμισαν ότι ο Ιουστινιάνης λιγοψύχησε από ένα μικρό τραύμα στο χέρι, και χαρακτήρισαν την πράξη του φυγή. Όμως πράγματι ο Ιουστινιάνης είχε χτυπηθεί στο στήθος, και από αυτό το τραύμα πέθανε αργότερα στη Χίο. Με την αποχώρηση λοιπόν των Γενοβέζων, και με το ηθικό των Ρωμηών πεσμένο, η επίθεση των Γενιτσάρων πέτυχε.

Η Κερκόπορτα ήταν μία μικρή, ελάσσωνος σημασίας πόρτα των τειχών, την οποία είχαν αφήσει ανοιχτή οι Έλληνες, προκειμένου να μπαινοβγαίνουν στην Πόλη για διάφορους λόγους έκτατης ανάγκης, καθώς να εισέρχονται και να εξέρχονται αγγελιαφόροι και κατάσκοποι. Οι λίγοι γενίτσαροι που την διάβηκαν σκοτώθηκαν αμέσως από τους Βενετούς, οι οποίοι πολεμούσαν εκεί. Κάποιοι λίγοι που γλίτωσαν, τράβηξαν στο εσωτερικό της Βασιλεύουσας κυνηγώντας αμάχους και αδιαφορώντας για τους τελευταίους υπερασπιστές. Η άμυνα έσπασε στην πύλη του Αγίου Ρωμανού, προς την κοιλάδα του Λύκου. Ήταν το πιο καταπονημένο μέρος των τειχών και η κύρια μάζα των Τούρκων πέρασε από εκεί πλευροκοπώντας τον Αυτοκράτορα και τους τελευταίους μαχητές. Η Κερκόπορτα έχει συνδεθεί με την άλωση της Πόλης στους λαϊκούς θρύλους περισσότερο, αλλά τείνει να αποτελέσει κοινό τόπο.

Αυτά ήταν λοιπόν τα γεγονότα, οι αιτίες και οι περιστάσεις της Άλωσης. Όλα τα άλλα που μας λένε διάφοροι ανιστόρητοι συκοφάντες, είναι επιπλέον αποδείξεις του χαμηλού τους ήθους και της πλάνης τους.

Περισσότερα όμως για το θέμα τών Μοναχών κατά την πτώση τής Πόλης, μπορείτε να βρείτε στο 3ο Μέρος τής σειράς αυτής άρθρων, με θέμα: Υπήρξαν ποτέ οι 200.000 έως και 500.000 μοναχοί που δήθεν εγκατέλειψαν στην τύχη της την Κωνσταντινούπολη, κατά την Άλωση του 1453;

Πηγές:

Περιοδικό: «Θεός και Θρησκεία» Νο 3. Αφιέρωμα στην Άλωση της Πόλης.

Ιστοσελίδα: «Ενάντια στα λάθη της Αρχαιοπληξίας»