Σύμφωνα με τον Λιβάνιο, ο Ιουλιανός «έχοντας τους θεούς στο πλευρό του» κι ένα μικρό στρατό θα πετύχαινε την παράδοση των Περσών (Μονωδία επί Ιουλιανώ, 5). Μάλιστα ο Λιβάνιος περίμενε «πως κεραυνοί κι αστραπές και τα άλλα βέλη των ουρανίων [θεών] θα έπεφταν πάνω στα κεφάλια των Περσών» (Μονωδία επί Ιουλιανώ, 6).

Ο Λιβάνιος πίστευε ότι ο Ιουλιανός έγραψε τα βιβλία του με τη βοήθεια των θεών (Μονωδία επί Ιουλιανώ, 18).

Ο μεγάλος εθνικός ρήτορας θεωρούσε τους σεισμούς στην Αντιόχεια ως, θεϊκούς ασφαλώς, προάγγελους της ταραχής και της αταξίας (Μονωδία επί Ιουλιανώ, 30). Ακόμη πίστευε ότι η ρωμαϊκή εξουσία εδραιώθηκε εξαιτίας της θεϊκής βοήθειας: «χάρη στη συμμαχία τους με τους θεούς αυτούς κατάφερναν οι Ρωμαίοι να νικούν στις μάχες» και από «μικροί και ταπεινοί κατόρθωσαν τα μέγιστα» (Υπέρ των ιερών, 5 και 31).

Η «λαμπρή νίκη του Μαραθώνα» «δεν οφείλεται τόσο στους δέκα χιλιάδες Αθηναίους όσο στον Ηρακλή και στον Πάνα» και «η θεϊκή Σαλαμίνα, όχι τόσο στα τριακόσια καράβια των Ελλήνων όσο στους Ελευσίνιους συμμάχους που έσπευσαν στη ναυμαχία υπό τους ήχους των ιερών τους ύμνων» (Υπέρ των ιερών, 32).

Δίχως εορτές ο θεός Νείλος δεν πλημμυρίζει (Υπέρ των ιερών, 35). Όσο για τους αμόρφωτους Εθνικούς του 4^ου αι., «πιστεύουν πως θα πάνε οι κόποι τους χαμένοι, αφού στερήθηκαν τους θεούς που θα βοηθήσουν, ώστε οι κόποι τους να ευοδωθούν» (Υπέρ των ιερών, 10).

Θα περίμενε κανείς οι, (σε αντίθεση με τους Χριστιανούς), «ορθολογιστές Εθνικοί» του 4^ου αι, υπέρ των οποίων κόπτονται σήμερα οι, εθνικιστές και μη, αρχαιολάτρες, να απέδιδαν τις στρατιωτικές νίκες και την αύξηση της πολιτικής ισχύος στους ορθούς πολιτικούς και στρατιωτικούς σχεδιασμούς και χειρισμούς και όχι σε λιτανείες, ιερούς ύμνους και εμφανίσεις φαντασμάτων. Οι δήθεν ορθολογιστές Εθνικοί δεν είχαν διαφορά στην αντίληψη για το βαθμό επέμβασης του θείου στα γήινα από τους «θρησκόληπτους» Χριστιανούς· μόνο οι δεύτεροι όμως θεωρούνται «αθεράπευτα ανορθολογιστές» από τους Νεοπαγανιστές!

Γιάννης Τ.