Παγανιστικές Απάτες

Νεοπαγανιστικές απάτες	Απάντηση στις ψευδείς συκοφαντίες τού Νεοπαγανισμού

Το να είναι κάποιος επίσκοπος της Αθήνας, είναι "κόκκινο πανί" για τους αρχαιοπλήκτους. Πρέπει να συκοφαντηθεί εξάπαντος! Ακόμα και μέσα από τα λόγια εκείνα, με τα οποία υμνεί την Αθήνα!

Ο κ. Ρασσιάς ισχυρίζεται ότι ο Μιχαήλ Χωνιάτης, επίσκοπος Αθηνών, (12^ος αι.) χαιρόταν με την παρακμή των Αθηνών λέγοντας «όλωλε σύμπαν των Αθηνών το κλέος!». «Έπρεπε λοιπόν –για να μπορέσει να καυχηθεί πολλούς αιώνες αργότερα ο αρχιεπίσκοπος Μιχαήλ Χωνιάτης ότι "όλωλε σύμπαν των Αθηνών το κλέος!"- να ταπεινωθούν τα δύο κυρίαρχα σύμβολα αυτής της "ειδωλολατρικής" πόλεως (...)» (Βλάση Ρασσιά, Υπέρ της των Ελλήνων Νόσου, εκδ. Ανοιχτή Πόλη, β’ έκδοση, σ. 84).

Η αλήθεια είναι, ότι ο κ. Ρασσιάς δεν λέει την αλήθεια για τον Μιχαήλ Χωνιάτη. Γιατί αλλιώς, θα γνώριζε (ή μήπως το γνωρίζει;) ότι η – τάχα προσβλητική προς την Αθήνα – φράση, την οποία παραθέτει, είναι στίχος από τον αποκαλούμενο «θρήνο των Αθηνών» του Μ. Χωνιάτη, αυτού που υποτίθεται ότι «καυχάται» και χαίρεται που χάθηκε το κλέος των Αθηνών.

Παραθέτουμε όλο το ποίημα του μητροπολίτη (κι όχι... αρχιεπίσκοπου Αθηνών και πάσης Ελλάδος) Αθηνών Μιχαήλ Χωνιάτη.

Έρως Αθηνών των πάλαι θρυλουμένων

έγραψε ταύτα ταις σκιαίς προσαθύρων

και του πόθου το θάλπον υπαναψύχων.

Επεί δ’ ετ’ ουκ ην ουδαμού φευ! προσβλέπειν

αυτήν εκείνην την αοίδημον πόλιν

την, δυσαρίθμου και μακραίωνος χρόνου

λήθης βυθοίς κρύψαντος, ηφαντωμένην,

ερωτολήπτων ατεχνώς πάσχω πάθος˙

οί τας αληθείς των ποθουμένων θέας

αμηχανούντες ως παρόντων προσβλέπειν,

τας εικόνας ορώντες αυτών, ως λόγος,

παραμυθούντας, των ερώτων την φλόγα.

Ως δυστυχής έγωγε, καινός Ιξίων,

ερών Αθηνών, ως εκείνος της Ήρας.

είτα λαθών είδωλον ηγκαλισμένος.

Φεύ! οία πάσχω και λέγω τε και γράφω.

Οικών Αθήνας ουκ Αθήνας που βλέπω,

κόνιν δε λυπράν και κενήν μακαρίαν.

Πού νυν τα σεμνά, τλημονεστάτη πόλις;

Ως φρούδα πάντα και κατάλληλα μύθοις,

δίκαι, δικασταί, βήματα, ψήφοι, νόμοι,

δημηγορίαι ( τε ) πειθανάγκη ρητόρων,

βουλαί, πανηγύρεις τε και στρατηγίαι

των πεζομάχων άμα και των ναυμάχων,

η παντοδαπή Μούσα, των λόγων κράτος.

Όλωλε σύμπαν των Αθηνών το κλέος˙

γνώρισμα δ’ αυτών ουδ’ αμυδρόν τις ίδη.

Συγγνωστός ουκούν, είπερ ουκ έχων βλέπειν

των Αθηναιων την αοίδημον πόλιν,

ίνδαλμα ταύτης γράφειν.

Η αγάπη για την Αθήνα, την άλλοτε ένδοξη έγραψε αυτούς τους στίχους, ακόμα λατρεύοντας τις σκιές

και φέρνοντας δροσιά στης νοσταλγίας μου τη θέρμη˙

γιατί πουθενά, αχ πουθενά, δε βλέπεις πια

την χιλιοτραγουδισμένη πόλη, όπως ήταν κάποτε. Πολύς ο καιρός, ασύλληπτος για τις αισθήσεις μας,

που κρύβεται θαμμένη βαθειά μες στη λήθη.

Γι’ αυτό κι εγώ πικρά υποφέρω, σαν τον ερωτευμένο

που δεν μπορεί να αντικρίσει το πρόσωπο της αγαπημένης του,

που δεν μπορεί να τη δει μπροστά του ολοζώντανη, και μόνο την εικόνα της θυμάται, σαν να μιλάει μαζί της,

παρηγοριέται και σβήνει τη φλόγα του έρωτά του.

Κακότυχος λοιπόν είμαι κι εγώ, σαν τον Ιξίονα: Αγαπάω την Αθήνα όπως αυτός κάποτε αγάπησε την Ήρα, ανύποπτος αγκαλιάζοντας το απατηλό της είδωλο.

Πως πονάω αλί, τι λέω, τι γράφω; Ζω στην Αθήνα, μα πουθενά δεν βλέπω την Αθήνα, μόνο σκόνη θλιβερή, πουθενά γνήσια ευτυχία.

Τι έγιναν οι ναοί σου, δύσμοιρη πόλη;

Χάθηκαν όλα, σαν παραμύθι:

Το δικαστήριο κι οι δικαστές, το βήμα των ρητόρων,

οι ψήφοι, οι νόμοι, οι δημηγορίες των ρητόρων, οι συνεδριάσεις της βουλής, οι λαμπρές γιορτές,

οι πολέμαρχοι στη στεριά και στην θάλασσα, η πληθωρική Μούσα, η δύναμη του λόγου.

Χάθηκε χωρίς ίχνη το μεγαλείο της Αθήνας,

ούτε ένα σημάδι δεν έμεινε, έστω και θαμπό.

Γι’ αυτό συγχωρέστε με, εμένα, που δεν μου έδωσε η Μοίρα να δω με τα μάτια μου την πολυθρύλητη πόλη της Αθηνάς, αν η πένα μου χάραξε εδώ την εικόνα της.

Πόσο θράσος χρειάζεται, για να συκοφαντεί κάποιος ως εχθρό της Αθήνας, έναν άνθρωπο που την αγάπησε τόσο, ώστε να την υμνήσει με τόση τέχνη; Και μάλιστα χρησιμοποιώντας διαστρεβλωμένα τα λόγια του ίδιου αυτού του ποιήματός του;