Α. Η λατρεία του ήλιου και ο ζωδιακός κύκλος και η αντιστοίχισή τους με τον Χριστιανισμό

Από τα πρώτα λεπτά της ταινίας μπορεί κάποιος να αντιληφθεί ότι αυτό που θα επιχειρηθεί είναι μία αστρολογική ερμηνεία της θρησκείας. Κεντρική ιδέα είναι ότι τόσο ο Χριστιανισμός, όσο και οι άλλες αρχαίες θρησκείες είναι λατρείες του ήλιου, της σελήνης και των αστερισμών. Αυτή η ιδέα υπάρχει σε όλους τους συγγραφείς που αναφέρθηκαν στο πρώτο μέρος ως πηγές της ταινίας. Υπάρχει επίσης στη διδασκαλία της Blavatsky στο Secret Doctrine, στον πρώτο τόμο, κεφάλαιο 16,The Zodiac and its Antiquity, σελ. 710-730. Αντιγράφουμε για παράδειγμα:

«Η Παλαιά Διαθήκη είναι γεμάτη υπαινιγμούς στα δώδεκα σύμβολα του ζωδιακού κύκλου, και το όλο σχήμα είναι βασισμένο επάνω του - ήρωες, προσωπικότητες και γεγονότα. Έτσι στο όνειρο του Ιωσήφ, ο οποίος είδε έντεκα αστέρια να προσκυνούν το δωδέκατο, το οποίο ήταν το δικό του αστέρι, αναφέρεται σ' αυτό ο ζωδιακός κύκλος[i]».

«Τόσο κατοχυρωμένο είναι το γεγονός, ώστε οι ρωμαιοκαθολικοί συγγραφείς - ειδικά οι Γάλλοι ουλτραμονταντιστές[ii] - έχουν σιωπηρά συμφωνήσει να συνδέσουν τους δώδεκα Πατριάρχες των Εβραίων με τα σύμβολα του ζωδιακού κύκλου... Ο Υδροχόος είναι ο Ρουβήν, ο οποίος έχει δηλωθεί «ασταθής όπως το νερό[iii]»˙ Οι Δίδυμοι είναι ο Συμεών και ο Λεβί, εξαιτίας της ισχυρής αδελφικής τους σχέσης˙ ο Λέων είναι ο Ιούδας, «ο ισχυρός λέων» της φυλής, «ο σκύμνος[iv]»˙ οι Ιχθείς είναι ο Ζαβουλών, ο οποίος «θα κατοικούσε στο λιμάνι της θάλασσας[v]»˙ ο Ταύρος είναι ο Ισσάχαρ, διότι είναι «δυνατός ως όνος καθιστός» κτλ και γι' αυτό σχετίζεται με τους σταύλους[vi]˙ Σκορπιός είναι ο Δαν, ο οποίος περιγράφεται «ως φίδι, μια οχιά που κάθεται πάνω στο δρόμο[vii]» κτλ˙ Αιγόκερος είναι ο Νεφθαλείμ, ο οποίος είναι «ελάφι ξαμολυμένο[viii]»˙ Καρκίνος είναι ο Βενιαμείν, διότι είναι «λιμασμένος[ix]»˙ Ο Ζυγός, η ισορροπία, στον Ασσήρ, του οποίου «το ψωμί θα είναι παχύ[x]»˙ Τοξότης είναι ο Ιωσήφ «διότι το τόξο του άντεχε σε δύναμη[xi]». Και για να συμπληρώσουμε το δωδέκατο ζώδιο, για την Παρθένο, που ανεξαρτητοποιήθηκε από τον Σκορπιό, έχουμε την Δείνα, την μόνη κόρη του Ιακώβ. Η παράδοση θέλει οι αναφερθείσες φυλές να φέρουν τα δώδεκα ζώδια στα λάβαρά τους. Αλλά πραγματικά η Βίβλος, σε επίρρωση των παραπάνω είναι γεμάτη με θεολογικά-κοσμολογικά και αστρονομικά σύμβολα και προσωποποιήσεις[xii]».

Φυσικά δεν υπάρχει κανένας Πατέρας της Εκκλησίας και κανένας εκκλησιαστικός συγγραφέας που να ισχυρίζεται κάτι τέτοιο. Αυτά υπάρχουν μόνο στο μυαλό της ίδιας και των οπαδών της που θέλουν να ερμηνεύσουν την Βίβλο κατά το δοκούν.

Αλλά στο συγκεκριμένο κεφάλαιο η Blavatsky δεν μπαίνει καν στον κόπο ν' αποδείξει ότι ο Χριστιανισμός είναι μία λατρεία του ήλιου. Αυτό το θεωρεί δεδομένο. Αυτό που προσπαθεί είναι να δείξει ότι η αστρολογία (και όχι η αστρονομία, όπως επιμένουν μερικοί) είναι αρχαιότατη παράδοση. Η επικρατούσα άποψη στην εποχή της ήταν ότι την αστρολογία την εφηύραν οι αρχαίοι Έλληνες και από αυτούς την πήραν οι άλλοι λαοί. Για να δείξει η Blavatsky ότι δεν ισχύει αυτό προσπαθεί ν' αναγάγει τα ζώδια σε μια εποχή προγενέστερη των αρχαίων Ελλήνων, γι' αυτό και κάνει αυτούς τους συσχετισμούς, οι οποίοι, βέβαια, δεν τεκμηριώνονται ούτε από το κείμενο της Π. Διαθήκης ούτε από κανένα άλλο αρχαίο κείμενο. Δηλαδή κατασκευάζει τεκμήρια με βάση αυτό που θέλει, για ν' αποδείξει αυτό που θέλει.

Δεν διεκδικεί την πατρότητα της ιδέας των αστρολογικών συμβολισμών στην Βίβλο. Αντίθετα, επικαλείται τον Jean-Sylvain Bailly (1736-1793), Γάλλο αστρονόμο και επαναστάτη, που εκτελέστηκε στην γκιλοτίνα κατά την περίοδο της τρομοκρατίας, και το βιβλίο του Histoire de l' astronomie ancienne(1775).

Επίσης επικαλείται και τον Georg Friedrich Creuzer (1771-1858), Γερμανό φιλόλογο και αρχαολόγο, και το έργο του Symbolik und Mythologie der alten Voelker, besonders der Griechen (Leipsig, 1810), για τον οποίο γράφει: «Ο Creuzer πίστευε ότι ήταν πολύ εύκολο να δείξει ότι οι περισσότερες Θεογονίες ήταν στενά συνδεδεμένες με θρησκευτικά ημερολόγια, και ήταν συσχετισμένες με τον ζωδιακό κύκλο ως πρωταρχική πηγή τους˙ αν όχι με τον ζωδιακό κύκλο που είναι γνωστός σε μας, τότε με κάτι ανάλογο. Πίστευε ότι ο ζωδιακός κύκλος και οι μυστικιστικές του σχέσεις βρίσκονται στη βάση όλων των μυθολογιών, υπό την μια μορφή ή την άλλη, και ότι είχε υπάρξει στην παλιά του μορφή για πολύ καιρό, πριν εμφανιστεί με τη σημερινή του αστρονομικά καθορισμένη αμφίεση, που οφείλεται σε μια ασυνήθη συναρμογή γεγονότων[xiii].»

Ο Friedrich Creuzer δεν είπε αυτά που ισχυρίζεται η Blavatsky. Μάλλον τα αντίθετα. Ο Creuzer εξέτασε τις μυθολογίες των αρχαίων Αιγυπτίων, Ελλήνων, Ινδών, Περσών, λαών της Μεσοποταμίας, και βόρειων λαών, εξέτασε τους συμβολισμούς τους και κατέληξε σε κάποια συμπεράσματα. Τα συμπεράσματά του ήταν α) ότι πίσω από τα σύμβολα των μύθων των λαών αυτών βρίσκεται η ανάμνηση των γεγονότων που περιγράφονται στην αποκάλυψη του Θεού στο Μωυσή για τη δημιουργία του Κόσμου, β) η επίδραση αυτής της γνώσης επεκτείνεται πέραν από τη  μυθολογία των αρχαίων Ελλήνων και στη φιλοσοφία τους, στον Πλατωνισμό και στον Νεό- Πλατωνισμό. Ειδικά για την περίπτωση των Ελλήνων πίστευε ότι η μνήμη της δημιουργίας από τον Θεό πέρασε σ' αυτούς μέσω των Πελασγών, ενώ μέσω των Μάγων των Περσών πέρασε στους Ινδούς. Με απλά λόγια τα συμπεράσματα του Creuzer είναι ότι όλοι οι λαοί θυμούνται τα γεγονότα που περιγράφονται στη Γένεση και το λένε στους μύθους τους. Ο Πλάτωνας είτε έμμεσα είτε άμεσα είχε γνώση της αποκάλυψης του Θεού και αυτό πέρασε στην φιλοσοφία του, όπως και των Νέο-πλατωνικών. Σε ακόμη πιο απλά λόγια, ο Πρόκλος γνώριζε το έργο του Αγίου Διονυσίου του Αρεοπαγίτου και επηρεάστηκε από αυτό[xiv].

Σε μια εποχή που η θεωρία της Ινδο-Ευρωπαϊκής φυλής αναπτυσσόταν, και για να την πούμε με το όνομά της, η θεωρία της Άριας φυλής, διαμορφώνονταν η ιστορία της, καθορίζονταν τα ανθρωπομορφικά χαρακτηριστικά της, κατασκευάζονταν η μυθολογία της κτλ. η ιδέα ότι η φυλή αυτή είχε δεχθεί επιρροές από την εβραϊκή αποκάλυψη ήταν εξωφρενική για τον τευτογενή ακαδημαϊκο κόσμο.  Έτσι ο Creuzer κατηγορήθηκε από τους φίλους του ως «ρομαντικός», ενώ από τους εχθρούς του ως «Ιησουίτης». Οι απόψεις του πολεμήθηκαν με ένταση και η θεωρία της Άριας φυλής έγινε η επικρατούσα άποψη και την είδαμε σε όλο της το μεγαλείο στον εθνικοσοσιαλισμό των Ναζί.

Αυτό που πρέπει να επισημανθεί είναι ότι τα παραπάνω είναι δείγμα της μεθόδου της Blavatsky. Χρησιμοποιεί έναν συγγραφέα που είπε τα αντίθετα, διαστρέφοντας τα λεγόμενά του, ώστε να ταιριάζουν με τις απόψεις της. Θα της ήταν πιο εύκολο να χρησιμοποιήσει τον Thomas Paine, όπως οι σύμβουλοι του Zeitgeist, και το βιβλίο του The Origin o Freemasonry:

«Η Χριστιανική θρησκεία και  μασονία έχουν την μία και ίδια κοινή καταγωγή, και οι δυο προέρχονται από την λατρεία του ήλιου˙ η διαφορά ανάμεσα στην καταγωγή τους είναι ότι η Χριστιανική θρησκεία είναι μια παρωδία της λατρείας του ήλιου, στην οποία τοποθετούν έναν άνθρωπο, τον οποίο αποκαλούν Χριστό, στη θέση του ήλιου και του αποδίδουν τις ίδιες τιμές που αρχικά απέδιδαν στον ήλιο[xv]».

Εδώ μπορεί ν' αναφερθεί και ο Albert Pike και το Morals and Dogma of the Ancient and Accepted Scottish Rite:

«Υπάρχει μια απίστευτη σύμπτωση των χαρακτηριστικών που προσδιορίστηκαν από τον Ιακώβ στους γιους του, και αυτών από τα σύμβολα του ζωδιακού, ή τους πλανήτες που κατοικοεδρεύουν σε αυτά τα σύμβολα.

 Ο Ρουβήν είναι το ρέων ύδωρ....[xvi]» κτλ.

Αυτά μάλλον αρκούν για να δείξουν ότι η άποψη αυτή που διατυπώνεται στο Zeitgeist είναι θεοσοφικής-μασονικής προέλευσης.

Β. Η αντιστοίχιση του Ιησού Χριστού με άλλους ειδωλολατρικούς θεούς

Έχοντας εκφράσει οι παραμυθολόγοι την πεποίθησή τους, ότι ο Χριστιανισμός είναι μια ακόμη ηλιακή-αστρολογική λατρεία, προβαίνουν σε συμπεράσματα. Τα συμπεράσματα αυτά προκύπτουν από την συγκριτική εξέταση του Χριστιανισμού σε σχέση με τις άλλες ηλιακές-αστρολογικές λατρείες. Στην ταινία δεν παρουσιάζεται το σύνολο τους, αλλά κάποια πολύ συγκεκριμένα, που έχουν σχέση κυρίως με το πρόσωπο του Ιησού Χριστού.

Ο Θεάνθρωπος Ιησούς Χριστός με πρόσωπα της μυθολογίας των αρχαίων λαών της Μεσογείου και της Ινδίας, όπως ο Ώρος, ο Κρίσνα, ο Βάκχος, ο Μίθρα και άλλοι. Όλοι παρουσιάζονται ως Μεσσίες, με περιστατικά της μυθολογίας τους παρόμοια με τη ζωή του Χριστού.

Ας δούμε τώρα ποιοι είναι οι πρωτεργάτες αυτών των πεποιθήσεων. Εφόσον οι θεωρητικοί της ταινίας και του κινήματος Zeitgeist δεν είναι οι άνθρωποι που εισηγήθηκαν αυτές τις ιδέες, αλλά αυτοί που τις αναμασούν, θα δείξουμε ποιοι μίλησαν πρώτοι γι' αυτά.

Ο πρώτος εισηγητής της ταυτότητας του Ιησού με τον Ώρο ήταν ο Gerald Massey. Αρχικά στο βιβλίο του Natural Genesis εξέτασε τυπολογικά τις ομοιότητες του συμβόλου του σταυρού με παρόμοια σύμβολα της αρχαίας αιγυπτιακής λατρείας και στη συνέχεια επεκτάθηκε και σε άλλες ανατολικές θρησκείες[xvii].  Ο στόχος του έργου του αυτού ήταν να κατασκευάσει μια εξελικτική ιστορία των θρησκειών, βασισμένος σε τυπολογικές έρευνες, οπότε δεν επεκτάθηκε στο συγκεκριμένο θέμα.

Το επεξεργάστηκε εκτενέστερα σε ένα επόμενο βιβλίο του, το Ancient Egypt: TheLight of the World[xviii]. Στο βιβλίο αυτό πρόθεση του Gerald Massey ήταν να δείξει ότι τόσο η ανθρώπινη ιστορία, όσο και ο πολιτισμός ξεκίνησαν από την Αφρική. Από το βιβλίο αυτό παραθέτουμε κάποια αποσπάσματα:

«Ο μύθος του Χριστού είναι αιγυπτιακός, αλλά αρχικά ήταν χωρίς το δόγμα της ιστορικής προσωπικότητας» (σελ. 728).

«Ο Χριστιανισμός παραγνωρίζει πεισματικά ότι ο Ιησούς των Γνωστικών ήταν ο αιγυπτιακός Ώρος, ο οποίος συνέχιζε να υπάρχει σε διάφορες σέκτες των γνωστικών και με τα δυο ονόματα, Ώρος και Ιησούς» (σελ. 752).

Εδώ βλέπουμε και τον ισχυρισμό των θεοσοφιστών, ότι η απόκρυφη γνώση που αποκαλύπτουν, ήταν κτήμα των γνωστικών.

Η σύνδεση Χριστού-Ώρου ήταν επίσης θέμα μίας ομιλίας του  που κυκλοφόρησε και σε ανεξάρτητο τεύχος το 1887. Ο τίτλος της ήταν The Historical Jesus and the Mythical Christ. Παραθέτουμε μερικά αποσπάσματα:

«Διότι δύο ημερομηνίες γέννησης αποδίδονται στον Ιησού από τους Χριστιανούς Πατέρες, μία κατά το χειμερινό ηλιοστάσιο, και η άλλη  κατά την εαρινή ισημερία. Αυτές, που δεν μπορούν να είναι και οι δυο ιστορικές, βασίζονται στις δύο γεννήσεις του διπλού Ώρου στην Αίγυπτο. Ο Πλούταρχος μας λέει ότι η Ίσις γέννησε τον Ώρο, το παιδί, την εποχή του χειμερινού ηλιοστασίου, ενώ η εορτή της ενηλικίωσης ή του δεύτερου Ώρου ακολουθούσε την εαρινή ισημερία. Συνεπώς, το ηλιοστάσιο και η ισημερία αποδόθηκαν στην μία γέννηση του Ιησού από τους χριστιανολάτρες» (σελ. 6)

Εδώ το μπέρδεμα είναι εμφανές. Ο Gerald Massey εκλαμβάνει την ημέρα του Ευαγγελισμού της Θεοτόκου, την ημέρα της σύλληψης του Ιησού εκ Πνεύματος Αγίου, ως ημέρα γέννησης, οπότε του αποδίδει δύο γεννήσεις, ώστε να ταιριάζει σε δύο γεννήσεις του Ώρου. Με αυτό το σκεπτικό, βέβαια, όλοι οι άνθρωποι έχουμε δύο γεννήσεις, εφόσον για όλους ισχύει, κάποια μέρα να συλληφθούμε και μετά από εννιά μήνες να γεννηθούμε. Αν τώρα ο Gerald Massey ή οι θεωρητικοί του Zeitgeist δεν μπορέσουν ν' αποδείξουν ότι κανένας άνθρωπος δεν συνελήφθη από τους γονείς του κατά την εαρινή ισημερία, τότε δεν έχουμε καμιά πρωτοτυπία, καμιά μοναδικότητα στην περίπτωση του Ιησού, που να τον συνδέει με τον Ώρο, ως προς την γέννηση. Συνεπώς με αυτό το σκεπτικό οποιοσδήποτε συνελήφθη κατά την εαρινή ισημερία οπότε, υπό φυσιολογικές συνθήκες γεννήθηκε μετά από εννιά μήνες κατά το χειμερινό ηλιοστάσιο, θα μπορούσε να είναι ο Ώρος.

Ο Gerald Massey έπρεπε να προβεί σε αρκετούς αστρολογικούς υπολογισμούς για να καταλήξει ότι η ημερομηνία γέννησης του Ώρου ήταν η 25^η Δεκεμβρίου. Η ενέργεια αυτή ήταν αναγκαία εφόσον η ημερομηνία γέννησης του δεν μαρτυρείται πουθενά. Όσοι διαβάσουν τη διαδικασία στις σελίδες 739-741 του βιβλίου τουAncient Egypt: The Light of the World αντιλαμβάνονται ότι πρόκειται για κατασκευασμένη ημερομηνία. Δεν μαρτυρείται στις αρχαίες πηγές, ούτε στον Πλούταρχο, τον αρχαίο συγγραφέα που διέσωσε το μύθο του. Επίσης ο Gerald Massey παραγνωρίζει το γεγονός, ότι η 25^η Δεκεμβρίου δεν είναι  η ημερομηνία γέννησης του Ιησού, αλλά η ημέρα της εορτής της γέννησής του κατά το χριστιανικό εορτολόγιο. Και αυτή είναι συμβατική. Πριν τον δ' αι. εορτάζονταν την 6^η Ιανουαρίου, μαζί με την Βάπτιση. Η πραγματική ημερομηνία της γέννησης μας είναι άγνωστη.

Παρακάτω (Historical Jesus, sel. 7) παρουσιάζει και τον Μίθρα ως ηλιακό Μεσσία:

«Και ο Μίθρας φημολογούνταν ότι είχε γεννηθεί σε σπηλιά. Όπου λατρεύονταν ο Μίθρας, η σπηλιά καθιερώνονταν ως τόπος γέννησής του. Η σπηλιά μπορεί να ταυτοποιηθεί και η γέννηση του Μεσσία στην σπηλιά, δεν έχει σημασία υπό ποιο όνομα γεννήθηκε, μπορεί να προσδιοριστεί κατηγορηματικά. Η σπηλιά του Μίθρα ήταν ο τόπος γέννησης του ήλιου στο χειμερινό ηλιοστάσιο, όταν αυτό συνέβη την 25^η Δεκεμβρίου στο ζώδιο του Αιγόκερου, με την εαρινή ισημερία στο ζώδιο του Κριού».

Τι γίνεται, όμως με τους άλλους θεοσοφιστές; Δέχονται την αντιστοίχιση αυτή ή είναι μόνο άποψη του Massey; Ας δούμε το έργο της ιδρύτριας της θεοσοφίας, H. P. Blavatsky. Στο Secret Doctrine αναφέρει:

«Ο ήλιος εδώ αντιπροσωπεύει τον Λόγο (ή Χριστό ή Ώρο), ως η κεντρική Ουσία συνθετικά, και ως η διασκορπισμένη ουσία των ακτινοβόλων Οντοτήτων, διαφορετικών σε υπόσταση, αλλά όχι ως προς την ουσία[xix]».

«Όπως ακριβώς ο Ιαο των Μυστηρίων ήταν ξεχωριστός από τον Ιαχωβά, έτσι ήταν και ο ύστερος Ιαο και Αβραξας, ή Αβρασαξ, μερικών γνωστικών σεκτών πανομοιότυπος με τον Θεό των Εβραίων, που ήταν ο ίδιος με τον αιγυπτιακό Ώρο[xx]».

Είναι αλήθεια ότι η Blavatsky εισηγήθηκε την ιδέα, την οποία επεξεργάστηκε ο Massey, αλλά η ίδια προτιμούσε τη σύνδεση Ιησού-Κρίσνα-Βούδα. Στο Isis Unveiled διαβάζουμε στις σελίδες 537-539 όλες τις ομοιότητες, που βρίσκει μεταξύ των τριών. Σε κάποιο άλλο σημείο λέει:

«Στις ιδέες των Χριστιανών, Χριστός είναι ένα ακόμη όνομα για τον Ιησού. Η φιλοσοφία των Γνωστικών, των νεωστί μυημένων και των ιεροφαντών το αντιλαμβάνονταν διαφορετικά. Η λέξη Χριστός, όπως και όλες οι άλλες ελληνικές λέξεις, πρέπει ν' αναζητηθεί στη φιλολογική καταγωγή της - τη Σανσκριτική. Σε αυτή την τελευταία γλώσσα Κρις σημαίνει ιερός, και η ινδική θεότητα ονομαζόταν Κρίσνα (ο καθαρός ή ιερός) από αυτό. Από την άλλη, το ελληνικό Χριστός φέρει διάφορες σημασίες, όπως χρισμένος (καθαρό λάδι, χρίσμα) και άλλες. Σε όλες τις γλώσσες, αν και το συνώνυμο της λέξης σημαίνει καθαρή ή ιερή ουσία, είναι η πρώτη απόρροια της αόρατης θεϊκής αρχής, που φανερώνεται ως ενυπόστατο πνεύμα». (σελ. 158)

Η σύνδεση Ιησού-Βάκχου έχει επίσης το αντίστοιχό της στα γραπτά της Blavatsky. Στο Isis Unveiled γράφει:

«Θα διατηρούσαν ακόμα οι Χριστιανοί την ταυτότητα του «Πατέρα» του Ιησού και του Ιεχωβά, αν μπορούσαν να προσκομιστούν αποδείξεις αρκούντως ξεκάθαρες ότι ο "Θεός Κύριος" δεν ήταν άλλος από τον παγανιστικό Βάκχο, Διόνυσο;... αλλά έξω από την Ελλάδα ο Βάκχος ήταν ο πανίσχυρος "Ζαγρεύς, ο μεγαλύτερος των θεών". Ο Μωυσής φαίνεται να τον είχε λατρέψει προσωπικά και μαζί με το πλήθος στο όρος Σινά˙ πρέπει να παραδεχθούμε ότι ήταν ένας μυημένος ιερέας, ένας μύστης, που ήξερε πώς να άρει το πέπλο που κρέμεται πίσω από όλη αυτή την εξωτερική λατρεία, αλλά κράτησε το μυστικό. Και ο Μωυσής οικοδόμησε ένα θυσιαστήριο, και κάλεσε το όνομά του Jehovah-Nissi - (σ.σ. «Και ωκοδόμησε Μωυσής θυσιαστήριον Κυρίω και επωνόμασε το όνομα αυτού Κύριος καταφυγή μου», Εξοδος 17,15, κατά τη μετάφραση των Ο') - ή Iao-Nissi. Τι καλύτερη απόδειξη απαιτείται για να δείξει ότι ο Θεός του Σινά δεν είναι διαφορετικός από τον Βάκχο, τον Όσιρι, τον Ιεχωβά;» (σελ. 165)

«Ενώ η μυθική γέννηση και η ζωή του Ιησού είναι πιστό αντίγραφο αυτών του Κρίσνα των Βραχμάνων, ο ιστορικός χαρακτήρας του θρησκευτικού μεταρρυθμιστή στην Παλαιστίνη είναι το πραγματικό αντίγραφο του Βούδα στην Ινδία.» (σελ. 339)

Έχοντας διαπιστώσει την ταυτότητα αυτών των απόψεων ως θεοσοφικών διδασκαλιών, θα περάσουμε και στα κείμενα των μασόνων και θα εξετάσουμε αν υπάρχει κάτι παρόμοιο εκεί. Στη «βίβλο» της δογματικής των Μασόνων του Albert Pike, με τίτλο Morals and Dogma of the Ancient and Accepted Scottish Rite of Freemasonry, που ετοιμάστηκε για το Ανώτατο Συμβούλιο του 33^ου βαθμού της Νότιας Δικαιοδοσίας των Ηνωμένων Πολιτειών και εκδόθηκε στο Τσάρλεστον το 1871, γράφει:

«Ο Ώρος ήταν ο μεσίτης, που θάφτηκε τρεις μέρες, αναγεννήθηκε, και θριάμβευσε επί της αρχής του κακού. Η λέξη Heri, στα Σανσκριτικά, σημαίνει Ποιμένας, όπως και Σωτήρας. Ο Κρίσνα καλείται Heri, όπως και ο Ιησούς αποκαλεί τον εαυτό του Καλό Ποιμένα». (σελ. 81)

«Αν η κοιτίδα του μύθου ήταν η Αίγυπτος ή αν τον δανείσθηκε από την Ινδία είναι αδύνατο να το γνωρίζουμε. Αλλά οι Εβραίοι παρέλαβαν τα μυστήριά τους από τους Αιγύπτιους˙ και φυσικά ήταν γνώστες των μύθων τους, - που ήταν γνωστοί στους Αιγύπτιους μύστες, Ιωσήφ και Μωυσή. Ήταν ο μύθος (ή καλύτερα η αλήθεια ενδεδυμένη αλληγορία και εικασία) του Όσιρι, του Ήλιου, της Πηγής του Φωτός και της Αρχής του Καλού, και του Τυφώνα, της Αρχής του Σκότους και του Κακού. Σε όλες τις ιστορίες των θεών και των ηρώων βρίσκονται διατυπωμένες και κρυμμένες αστρονομικές λεπτομέρειες και η ιστορία των έργων της ορατής φύσης.» (σελ. 375 και μέχρι τη σελίδα 380 συνεχίζει με την ερμηνεία του μύθου της Ίσιδος και του Όσιρι, την αστρολογική ερμηνεία της και την ταύτισή της με άλλες ειδωλολατρικές λατρείες, του Διόνυσου, του Μίθρα και τα άλλα που βλέπουμε και στην ταινία).

«Και σε όλες αυτές τις ερμηνείες που δίνονται από τον Μακρόβιο για τον Ιερό Μύθο προς τιμήν του Ήλιου, που λατρευόταν με πολλά ονόματα, όπως Όσιρις, Ώρος, Άδωνις, Άττης, Βάκχος κτλ. βλέπουμε αμετάβλητα ότι αναφέρονται στη θεωρία των δύο Αρχών, Φωτός και Σκότους, και στους θριάμβους που κερδίζει ο ένας έναντι του άλλου»

Το μασονικό φιλοσοφικό-θρησκευτικό σύστημα που εκφράζει ο Albert Pike στο βιβλίο του είναι δυιστικό. Δέχεται δύο αρχές ισάξιες. Αυτές, στις χαμηλότερες βαθμίδες μύησης, κρατάνε αφηρημένα ονόματα, όπως το Καλό και το Κακό. Στις υψηλότερες βαθμίδες ονοματίζονται αποκαλύπτοντας την αλήθεια. Έτσι οι υψηλόβαθμοι μασόνοι πιστεύουν ότι η Αρχή του Καλού είναι ο Εωσφόρος, η Αρχή του Φωτός, ενώ η Αρχή του Κακού είναι ο Ιεχωβά, η Αρχή του Σκότους, ο Θεός των Χριστιανών. Πλήρης διαστροφή!

«Ο Ώρος, γιος της Ίσιδος, και ταυτόσημος με τον Απόλλωνα ή τον Ήλιο, επίσης πέθανε και επανήλθε στην ζωή και στην μητέρα του˙ και οι ιερείς της Ίσιδος γιόρταζαν αυτά τα μεγάλα γεγονότα με πένθιμες και χαρμόσυνες γιορτές που διαδέχονταν η μια την άλλη» (406). Συνεχίζει αναφέροντας τις ομοιότητες με τον Άδωνη στη Φοινίκη, τον Μίθρα στη Μικρά Ασία, τον Διόνυσο, τον Άττη στη Φρυγία, τον Απόλλωνα, τον Άμμωνα-Δία στην Κρήτη. «Όλα αυτά τα μυστήρια, λέει ο Κλήμης Αλεξανδρείας, δείχνουν σε μας μόνο φόνους και τάφους, όλες αυτές οι θρησκευτικές τραγωδίες, είχαν μια κοινή βάση, κοσμημένη με διάφορα στολίδια˙ και αυτή η βάση ήταν ο φανταστικός θάνατος και ανάσταση του Ήλιου, της Ψυχής του Κόσμου, αρχής της ζωής και της κίνησης στον Υποσελήνιο Κόσμο, και πηγή της διάνοιας μας, που είναι μόνο τμήμα του Αιωνίου Φωτός που φέγγει σε αυτό το άστρο, το πρωταρχικό τους κέντρο» (σελ. 408).

Από τον Robert Ingersoll και την ομιλία του Why I am an Agnostic, που εκδόθηκε στον 4^ο τόμο των έργων του στην Νέα Υόρκη το 1902, δανειζόμαστε:

«Ο Απόλλων ήταν ηλιακός θεός και πολέμησε και κατέκτησε το ερπετό της νύχτας. Ο Μπάλντουρ ήταν ηλιακός θεός. Ήταν ερωτευμένος με την Αυγή - μια υπηρέτρια. Ο Κρίσνα ήταν ηλιακός θεός. ... Ο Ηρακλής ήταν ηλιακός θεός, όπως και ο Σαμψών... Ο Όσιρις, ο Βάκχος, ο Μίθρας, ο Ερμής, ο Βούδας, ο Προμηθέας, ο Ζοροάστρης ο Περσέας, ο Καδόμ, ο Λάο-τσε, ο Φο-Χι, ο Ώρος ο Ραμσής, ήταν όλοι ηλιακοί  θεοί.

Όλοι αυτοί οι θεοί είχαν πατέρες θεούς και μητέρες παρθένες. Οι γεννήσεις σχεδόν όλων αναγγέλθηκαν από αστέρια, γιορτάστηκαν με ουράνια μουσική, και φωνές ανακοίνωσαν ότι ευλογία είχε έρθει στον φτωχό κόσμο. Όλοι αυτοί οι ηλιακοί θεοί γεννήθηκαν σε ταπεινά μέρη... Όλοι αυτοί οι ηλιακοί θεοί γεννήθηκαν στο χειμερινό ηλιοστάσιο - τα Χριστούγεννα. ... - όλοι βρήκαν βίαιο θάνατο, και όλοι εγέρθηκαν από τους νεκρούς.

Η ιστορία αυτών των θεών είναι η ακριβής ιστορία του Χριστού» (σελ. 47-48).

Από τον Albert Churchward και το Arcana of the Freemasonry μπορούμε να σημειώσουμε το εξής:

«Η προέλευση του θείου ονόματος [που το εβραϊκό κείμενο δίνει ως Yhvh] είναι από το αιγυπτιακό Hu και Iu, ένα από τα ονόματα του Ώρου. Αυτό είναι το όνομα «για τη λέξη», αν και υπάρχει ένα ακόμα μυστικό όνομα, γνωστό μόνο σε λίγους, το οποίο δεν έχω την άδεια ν' αποκαλύψω στον κόσμο[xxi]

Από τα παραπάνω κείμενα μπορεί κάποιος να καταλάβει ότι οι ιδέες που εκφράζονται εν περιλήψει στην ταινία Zeitgeist και εκτενέστερα στα βιβλία των θεωρητικών της ταινίας, είναι αναπαραγωγή θεοσοφικών-μασονικών διδασκαλιών.

Περιεχόμενα Εισαγωγή στο zeitgeist // Μέρος 2ο: Τα πρόσωπα // Μέρος 4ο (Υπό κατασκευήν)

Σημειώσεις

[i] H. P. Blavatsky, Secret Doctrine: The synthesis of science, religion and philosophy, London 1893, vol. 1 p.712: «The Old Testament is full of allusions to the twelve zodiacal signs, and the whole scheme is built upon it-heroes, personages, and events. Thus in the dream of Joseph, who saw eleven "Stars" bowing to the twelfth, which was his "Star," the Zodiac is referred to.»

[ii]  Ουλτραμοντανισμός. Ο όρος αναπτύχθηκε στην Γαλλία την αμέσως επόμενη της Μεταρρύθμισης εποχή και αναφέρεται στον Πάπα, τον άνθρωπο «πέρα από τα βουνά» (σ. σ. τις Άλπεις). Ως θεολογικό κίνημα υποστηρίζει την ανωτερότητα του Πάπα επί κάθε τοπικής ιεραρχίας.

[iii]  Εδώ η Blavatsky αναφέρεται προφανώς στο Γένεσις 49,3-4 « 3. Ρουβήν, πρωτότοκός μου, σύ ισχύς μου και αρχή τέκνων μου, σκληρός φέρεσθαι και σκληρός αυθάδης. 4. Εξύβρισας ως ύδωρ, μη εκζέσης˙»

[iv]  Γένεσις 49,9: «σκύμνος λέοντος Ιούδα˙ εκ βλαστού, υιέ μου, ανέβης˙ αναπεσών εκοιμήθης ως Λέων και ως σκύμνος˙ τις εγείρει αυτόν;»

[v]  Γένεσις 49,13: «Ζαβουλών παράλιος κατοικήσει, και αυτός παρ' όρμων πλοίων, και παρατενεί έως Σιδώνος»/

[vi]  Γεν. 49,14-15 «Ισσάχαρ το καλόν επεθύμησεν αναπαυόμενος εν μέσω των κλήρων˙ 15. Και ιδών την ανάπαυσιν ότι καλή, και τν γην ότι πίων, υπέθηκε τον ώμον αυτού εις το πονείν και εγενήθη ανήρ γεωργός.» Η αγγλική μετάφραση της Π. Διαθήκης λέει πράγματι «δυνατός σαν όνος» χωρίς ν' ακολουθεί την μετάφραση των Ο'.

[vii]  Γέν. 49,17-18: «και γενηθήτω Δαν όφις εφ ‘ οδού, εγκαθήμενος επί τρίβου, δάκνων πτέρναν ίππου, και πεσείται ο ιππεύς εις τα οπίσω, την σωτηρίαν περιμένων Κυρίου»

[viii] Δεν υπάρχει η αντιστοιχία στην μετάφραση των Ο' που λέει: Γεν 49,21 «Νεφθαλείμ στέλεχος ανειμένον, επιδιδούς εν τω γεννήματι κάλλος.» αλλά ή αγγλική μετάφραση έχει ως εξής «Naphtali is a doe let loose that bears lovely fawns.»

[ix] Γεν 49,27: «Βενιαμίν λύκος άρπαξ˙ το πρωϊνόν έδεται έτι και εις το εσπέρας δίδωσι τροφήν»

[x] Γεν. 49,20: «Ασήρ, πίων αυτού ο άρτος, και αυτός δώσει τρυφήν άρχουσι.»

[xi]  Γεν. 49,24: «και συνετρίβη μετά κράτους τα τόξα αυτών,...» αλλά κι εδώ ταιριάζει περισσότερο η αγγλική μετάφραση: «Yet his bow remained taut, and his arms were made agile».

[xii] H. P. Blavatsky, Secret Doctrine.., p.715.

[xiii] H. P. Blavatsky, Secret Doctrine.., p.715 : « Creuzer thought that it was very easy to show that most of the Theogonies were intimately connected with religious calendars, and were related to the Zodiac as to their prime origin ; if not to the Zodiac known to us now, then to something very analogous with it. He felt certain that the Zodiac and its mystic relations are at the bottom of all the mythologies, under one form or another, and that it had existed in the old form for ages, before it was brought out in the present defined astronomical garb, owing to some singular coordination of events».

[xiv] Για τις απόψεις του Georg Friedrich Creuzer μπορεί να πληροφορηθεί κανείς, εκτός από το έργο του Symbolik und Mythologie der alten Voelker, besonders der Griechen (Leipsig, 1810) και στα Burton Feldman, Robert D. Richardson, The Rise of Modern Mythology 1680-1860, Indiana University Press 1972, pp. 387-396 & Cristopher John Murray, Encyclopaedia of the Romantic 1760-1850,  New York 2004, vol. 2.p. 778. Για την διαμάxη επί των απόψεων του Creuzer  βλ. Ernst Hoowald, Der Kampf um Creuzers Symbolik, Tübingen 1926.

[xv] Thomas Paine, The Theological Works, Boston 1859, pp. 311-312

[xvi] Albert Pike, Morals and Dogma of the Ancient and Accepted Scottish Rite,Charleston 1871, p. 461-462.

[xvii]  Gerald Massey, Natural Genesis, London 1883, vol. 1 p.p. 449-455.

[xviii]  Gerald Massey, Ancient Egypt: The Light of the World, 2008, vol. 2 p.p. 727-890.

[xix]  H. P. Blavatsky, Secret Doctrine, London ³1893,  vol.1 p.159.

[xx]  H. P. Blavatsky, Secret Doctrine... vol. 2 p.496.

[xxi]  Albert Churchward, The Arcana of the Freemasonry, London 1915, p.100.

Περιεχόμενα Εισαγωγή στο zeitgeist // Μέρος Β: Τα πρόσωπα // Μέρος 1ο τής Αναίρεσης