Δεν είναι αδικία εκ μέρους του Θεού, να μην αναστηθούν και τα ζώα;

Η συζήτηση ξεκίνησε με μια πρώτη απλή ερώτηση, για το κατά πόσον είναι δίκαιη εκ μέρους του Θεού η ανάσταση των ανθρώπων, όταν τα ζώα δεν ανασταίνονται. Μια αρχική απάντηση λοιπόν, δόθηκε περιληπτικά από τον συνεργάτη μας.

Στη συνέχεια, το κείμενο του συνεργάτη μας θα παρουσιάζεται με σκούρο μπλε, ενώ του άπιστου συνομιλητή του, με μαύρο:

Χριστιανός:

Στην ουσία, βιολογικές μηχανές είμαστε. Και εμείς και τα ζώα. Προηγμένες βιολογικές μηχανές, της Ανώτατης Διάνοιας που ονομάζουμε Θεό. Υπάρχει στην κατασκευή του εγκεφάλου μας ένα "κατώφλι", το οποίο μας διαχωρίζει από τα ζώα, και μας κάνει "νοήμονες". Πίσω από αυτό, έχουμε αυτό που λέμε: "ζώο". Μπροστά από αυτό, έχουμε τη νόηση που ονομάζουμε "άνθρωπο" κατ' εικόνα Θεού.

Οι σκέψεις μας, δεν είναι παρά διαχείρηση ορμονών, που δημιουργούν αυτό που λέμε "σκέψη" και "ευφυία". Για την περιπλοκότητα όμως που απαιτείται ώστε να καταστεί κάποιος "εικόνα Θεού", χρειάζεται και η ανάλογη κατασκευή που να δημιουργεί αυτό το ΑΝΩΤΕΡΟ συστατικό του σύμπαντος που ονομάζουμε "πνεύμα", και που εικονίζει το Πνεύμα του Θεού. Για να μπορεί να καταστεί "πνεύμα", η απλή "ψυχική δύναμη" των ζώων, ώστε να έχει τη δυνατότητα να μένει αθάνατη, απαιτείται κάτι πολύ περιπλοκότερο και ανώτερο από τον δικό τους εγκέφαλο, που δεν διαθέτουν από κατασκευής τους.

Τα όμοια κοινωνούν με τα όμοια. Για να κοινωνήσει το υλικό πλάσμα με τον Θεό, πρέπει να έχει τόση νόηση, που να μπορεί να το κάνει. Διαφορετικά, όσο και αν προσπαθήσεις να μιλήσεις για τον Θεό σε ένα σκύλο σε ένα δελφίνι ή σε έναν βάτραχο, δεν υπάρχει περίπτωση να τα προσηλυτίσεις. Απλούστατα, ΔΕΝ κατανοούν τίποτα. Δεν έχουν "πνεύμα".

Τα κατώτερα αυτά πλάσματα, έλαβαν από τον Θεό το δώρο της ζωής για ένα μικρό διάστημα. Καλό και αυτό από το τίποτα. Από την ανυπαρξία τα κάλεσε σε ύπαρξη. Και αυτό δώρο είναι. Και όταν πεθαίνουν, πάλι κερδισμένα είναι. Τι είχανε, τι χάσανε. Και ούτε έχουν τη λογική για να στεναχωρηθούν για το ότι είναι θνητά όπως το νιώθει ο άνθρωπος, ο οποίος είναι πλασμένος να επιθυμεί την αθανασία. Για τα νοήμονα πλάσματα, ο Θεός έχει περισσότερα δώρα από μια προσωρινή ζωή, γιατί ΜΠΟΡΟΥΝ να τα λάβουν, μια και είναι κατασκευασμένα γι' αυτό. Τους δίνει εκτός από απλή ζωή, και αθάνατη ΚΑΤΑ ΧΑΡΙΝ ψυχή, που μπορεί να συνδιαλεχθεί με τον Ίδιο τον Θεό και να τον γνωρίσει ΠΡΟΣΩΠΙΚΑ.

Το να αναρωτιέται κάποιος "γιατί δεν θα αναστηθούν τα ζώα;", είναι σαν να ρωτάει: "γιατί δεν μπορώ να πλύνω τα ρούχα μου μέσα στο φούρνο της ηλεκτρικής κουζίνας;" Απλώς είναι κατασκευασμένα για άλλη, περιορισμένη  και συγκεκριμένη χρήση. Άλλωστε, αν ο φούρνος της κουζίνας έπλενε ρούχα, δεν θα ήταν φούρνος. Όπως αν ο σκύλος εκκλησιαζόταν, και μπορούσε να έχει αθάνατη ψυχή, δεν θα ήταν σκύλος! Θα ήταν "κάτι άλλο". Αυτό όμως που είναι, έχει συγκεκριμένες προδιαγραφές και όρια.

Ο συνεργάτης μας, θεώρησε τις ανωτέρω απαντήσεις επαρκείς. Όμως στην επιμονή του άθεου συνομιλητή, να ανακινεί το ζήτημα στις δύο επόμενες απαντήσεις του με σύντομα σχόλια μη αποδεχόμενος τις ανωτέρω εξηγήσεις, δόθηκαν επίσης οι εξής απαντήσεις:

Χριστιανός:

Το να θεωρείς άδικο (για συναισθηματικούς λόγους φυσικά, και όχι για λόγους τεκμηρίων), το ότι δεν ανασταίνονται τα ζώα, ισοδυναμεί με το να θεωρείς αδικία το ότι ότι ένας ελέφαντας δεν μπορεί να πετάξει!

Είναι καθαρά θέμα δυνατότητας του πλάσματος. Πώς να το κάνουμε; Ο Γάιδαρος ΔΕΝ πετάει! Δεν έχει τα φτερά για κάτι τέτοιο. Όπως ένα ζώο, ΔΕΝ έχει πνεύμα, ώστε αυτό να παραμείνει αθάνατο.

Θα ήταν εντελώς παράλογο και ανορθολογικό, να θεωρήσεις ότι η γάτα σου είναι μέρος της οικογένειάς σου, και να έχεις την απαίτηση να έχει αθάνατη ψυχή, κάτι που προϋποθέτει νοημοσύνη!

Παρ' όλα αυτά, ο άθεος συνομιλητής, δεν έδειξε να ικανοποιείται. Αντί γι' αυτό, παρέθεσε δύο παραδείγματα, ώστε να οδηγήσει τον συνεργάτη μας σε αντίφαση. Συγκεκριμένα, θέλησε να τον οδηγήσει στην παραδοχή ότι ένα έμβρυο δεν έχει ψυχή, ώστε ή να συγκρουσθεί με τη θέση της Εκκλησίας περί εκτρώσεων, ή να συμφωνήσει ότι τα ζώα θα έπρεπε να αναστηθούν. Έτσι και ο συνεργάτης μας, αναγκάσθηκε να απαντήσει εκτενέστερα. Πριν όμως παραθέσουμε την απάντηση του Χριστιανού, θα παραθέσουμε το επιχείρημα του άθεου συνομιλητή.

Το επιχείρημα του άθεου συνομιλητή ήταν το εξής:

Άθεος:

Αν η "αθάνατη ψυχή" προϋποθέτει νοημοσύνη, τότε σίγουρα υποστηρίζεις πως τα έμβρυα ορισμένων εβδομάδων και πολλές βιώσιμες τερατογενέσεις με μηδενική εγκεφαλική λειτουργία δεν έχουν ψυχή, σωστά;

Χριστιανός:

Στην προσπάθειά σου να με οδηγήσεις να έρθω σε αντίφαση με την πίστη της Εκκλησίας περί εκτρώσεων, υπεραπλουστεύεις το ζήτημα!

Με την ευκαιρία, μια και ανέφερα κάτι στο προηγούμενο μήνυμά μου, για το αρχαίο φιλοσοφικό βιβλίο του Αριστοτέλη: «Μετά τα Φυσικά», θα σου αναφέρω κάτι απ’ αυτό, για να δεις ότι ΗΔΗ ΑΠΟ ΤΗΝ ΠΡΟΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΗ ΕΠΟΧΗ αυτά είναι θέματα λυμένα, αλλά απλώς τα αγνοείς, γι’ αυτό κάνεις αυτού του είδους τις ερωτήσεις. Το πρώτο σημείο λοιπόν που απαντάει στο ερώτημά σου, θα το λάβω από εκεί:

Οι έννοιες της δυνάμεως και της ενεργείας χρησιμοποιήθηκαν επιστημονικά για πρώτη φορά από τον Αριστοτέλη στο περίφημο έργο του «Μετά τα Φυσικά». Το σιτάρι, κατά τον Αριστοτέλη, είναι ένα εν δυνάμει στάχυ. Το γονιμοποιημένο ωάριο είναι ένας εν δυνάμει άνθρωπος. Το αυγό είναι μία εν δυνάμει όρνιθα. Αντιθέτως, το ολοκληρωμένο στάχυ, ο ολοκληρωμένος άνθρωπος και η ολοκληρωμένη όρνιθα είναι ένα εν ενεργεία στάχυ, ένας εν ενεργεία άνθρωπος και μία εν ενεργεία όρνιθα αντιστοίχως.

Βλέπουμε λοιπόν ότι η εν δυνάμει κατάσταση προηγείται της αντίστοιχης εν ενεργεία καταστάσεως. Αυτό όμως είναι μία πεπλανημένη διαπίστωση. Διότι στην πραγματικότητα κάθε εν δυνάμει κατάσταση προέρχεται από μίαν εν ενεργεία κατάσταση, που προϋπήρχε: το σιτάρι δηλαδή προέρχεται από ένα προϋπάρχον στάχυ, το γονιμοποιημένο ωάριο προέρχεται από προϋπάρχοντες ανθρώπους και το αυγό προέρχεται από μία προϋπάρχουσα όρνιθα.

Ήδη λοιπόν από την εποχή εκείνη, ο Αριστοτέλης είχε δώσει σαφώς την έννοια της «δυνάμει» ύπαρξης. Και ένα έμβρυο, είναι ένα «δυνάμει» πρόσωπο. Κάτι όμως, που ΚΑΝΕΝΑ ζώο δεν μπορεί να είναι, γιατί δεν εμπεριέχουν στη φύση τους κανένα «δυνάμει» ανθρώπινο χαρακτηριστικό. Αυτό είναι κάτι που υπάρχει ΜΟΝΟ ΣΤΗΝ ΑΝΘΡΩΠΙΝΗ ΦΥΣΗ. Η δε ανθρώπινη φύση, είναι πλασμένη «κατ’ εικόνα Θεού», δηλαδή «εικόνα ανθρώπου Χριστού Ιησού». Κάτι που βεβαίως λείπει από τα ζώα.

Υπ’ αυτή την έννοια λοιπόν, ακόμα και μία τερατογένεση ανθρώπου, επειδή μετέχει της ανθρώπινης φύσης, που είναι κοινή και εικόνα του Χριστού, μετέχει δυνάμει στις επαγγελίες της ΘΕΡΑΠΕΙΑΣ του ΑΡΡΩΣΤΟΥ ανθρώπου αυτού, ώστε στον μέλλοντα αιώνα να αποκατασταθεί σε πλήρη λειτουργία. Κάτι που τα ζώα δεν το έχουν.

Το δεύτερο σημείο που είναι συμπληρωματικό και συνδέεται σαφώς με το πρώτο, είναι ότι το να υπάρχει κάποιος ως «πρόσωπο», δεν είναι κάτι που εξαρτάται ΜΟΝΟ από τη νοημοσύνη, ή την μηχανιστική μετοχή σε μία φύση, (εν προκειμένω την ανθρώπινη), αλλά ανήκει ΣΤΟΝ ΘΕΟ η δυνατότητα, και η πρόθεση, και η λειτουργία, να του δώσει αυτό που τον κάνει «πρόσωπο», δηλαδή τη σταμπαρισιά του «κατ’ εικόνα». Περισσότερα δες στη μελέτη που υπάρχει στην εξής διεύθυνση: http://www.oodegr.com/oode/genesis/adam5.htm Το να θεωρεί κάποιος ότι από μόνη της η νοημοσύνη αρκεί για να κληθεί κάποιος ως πρόσωπο, είναι υπεραπλούστευση, και αφήνει τον Θεό απ’ έξω. Και εγώ δεν υποστήριξα σε κανένα μου μήνυμα ή κείμενο, ότι η νοημοσύνη αρκεί από μόνη της γι’ αυτό. Απλώς σου ανέφερα το απλούστερο, κατανοώντας ότι αδυνατείς να εισέλθεις προς το παρόν σε πολυπλοκότερες Θεολογικές και φιλοσοφικές έννοιες. Αλλά εφ’ όσον το θέτεις, σου απάντησα και σε αυτό περιληπτικά.

Συνοπτικά λοιπόν:

Δεν υπάρχει συσχέτιση και αναλογία μεταξύ ζώου αφ’ ενός, και εμβρύου ή τερατογένεσης αφ’ ετέρου, επειδή αφ’ ενός τα ανθρώπινα αυτά ΑΤΕΛΗ όντα μετέχουν δυνάμει στην ανθρώπινη φύση, ενώ τα ζώα όχι, αφ’ ετέρου, επειδή ακόμα και η φύση μαζί με τη νοημοσύνη, δεν είναι επαρκής συνθήκη, ώστε να γίνει κάποιος «πρόσωπο», δηλαδή να κληθεί σε αιώνια κοινωνία με τον Θεό ΑΠΟ ΤΟΝ ΘΕΟ.

Ματαιοπονείς! Δεν υπάρχουν αντιφάσεις στη Χριστιανική πίστη! Αν υπήρχαν, θα τις είχα εντοπίσει τόσα χρόνια πριν με ρωτήσεις, και θα κάναμε παρέα στην ίδια αθεϊστική πλευρά! Γιατί είμαι κι εγώ μανιακός «ψάχτης»!

Μετά τα παραπάνω, ο άθεος συνομιλητής, έκανε μια προσπάθεια να εμείνει στις θέσεις του επί του ζητήματος, με τα εξής επιχειρήματα:

Άθεος:

Υποστήριξες πως η νοημοσύνη είναι απαραίτητη για την ύπαρξη "αθάνατης ψυχής". Αν αυτό συμβαίνει, τότε φυσικά τα έμβρυα και οι τερατογενέσεις δεν έχουν ψυχή.

Όσο για τα περί του Αριστοτέλους, μπορούμε να πούμε πως κάτι έχει εν δυνάμει νοημοσύνη, αν μπορεί να αποκτήσει νοημοσύνη στο μέλλον, αν δεν την έχει στο παρόν.

Όμως ένας τερατόμορφος άνθρωπος δίχως ανώτερη εγκεφαλική λειτουργία δεν έχει τη δυνατότητα να αποκτήσει νοημοσύνη στο μέλλον. Άρα δεν έχει νοημοσύνη ούτε εν δυνάμει. Εκτός βέβαια αν υποστηρίζεις πως έχει τη δυνατότητα να αποκτήσει νοημοσύνη (και άρα αθάνατη ψυχή) μόνο με τη θαυματουργική επέμβαση του Θεού. Μα, τότε ο Θεός μπορεί να κάνει και έναν προ-άνθρωπο ή και πίθηκο ακόμα να γίνει νοήμων επεμβαίνοντας θαυματουργικά. Με αυτήν την έννοια λοιπόν όλα τα ζωντανά όντα και ακόμα και οι πέτρες είναι "δυνάμει" νοήμονες.

Άρα υποστηρίζεις μάλλον πως τέτοιοι άνθρωποι, μη έχοντας νοημοσύνη, αν και ζουν πολλές φορές μήνες και χρόνια μετά τη γέννηση τους δεν έχουν ψυχή. Μάλλον αιρετική μου φαίνεται αυτή σου η τοποθέτηση.

Χριστιανός:

Πρόσεξε φίλε άθεε, πόσα λογικά άλματα έχει η σκέψη σου σε μία μόνο πρόταση:

Γράφεις:

Υποστήριξες πως η νοημοσύνη είναι απαραίτητη για την ύπαρξη "αθάνατης ψυχής". Αν αυτό συμβαίνει, τότε φυσικά τα έμβρυα και οι τερατογενέσεις δεν έχουν ψυχή.

Απαντάω:

1. Δεν είπα ότι ΜΟΝΟ η νοημοσύνη είναι απαραίτητη.

2. Δεν είπα ότι η νοημοσύνη είναι απαραίτητη ΕΝΕΡΓΑ.

3. Δεν είπα ότι η νοημοσύνη πρέπει να υπάρχει εξ αρχής της ύπαρξης του ανθρώπου.

Αυτά όμως τα ΥΠΕΘΕΣΕΣ, κάνοντας αυτά τα τρία λογικά άλματα. Επιπλέον, στην ίδια πρόταση, κάνεις και τα εξής λογικά άλματα:

4. Συγχέεις την ψυχή με την «αθάνατη ψυχή». Γιατί αυτό που λες δεν προκύπτει λογικά. Η νοημοσύνη ΔΕΝ είναι απαραίτητη για την ύπαρξη ψυχής, αλλά για την ύπαρξη «αθάνατης ψυχής». Ψυχή έχουν όλα τα ζωντανά όντα. Αλλά ΔΕΝ είναι αθάνατη. Αθάνατη γίνεται ΚΑΤΑ ΧΑΡΙΝ ΘΕΟΥ, όταν Αυτός ευδοκήσει να διατηρήσει μια ψυχή σε ύπαρξη, και μετά τον θάνατο του σώματος. Χωρίς μια τέτοια ΕΠΕΜΒΑΣΗ, τόσο η ψυχή των ζώων, όσο και των ανθρώπων, θα πέθαινε κι αυτή, και θα χανόταν. Συνεπώς, αντίθετα από το συμπέρασμα που βγάζεις, ότι «δεν έχουν ψυχή», το σωστό συμπέρασμα, με μια πρόχειρη ματιά, θα μπορούσε να είναι ότι δεν έχουν «αθάνατη ψυχή», και όχι «ψυχή» σκέτο, όπως το κατάλαβες.

5. Όμως ούτε αυτό το συμπέρασμα είναι σωστό. Επειδή η «αθάνατη ψυχή» όπως σου είπα ΔΕΝ είναι κάτι που γίνεται αυτόματα, αλλά ΚΑΤΑ ΧΑΡΙΝ. Όλες οι ψυχές (νοημόνων και ανοήτων ζώων) είναι κατά φύσιν ΘΝΗΤΕΣ ως κτίσματα. Και Ο ΘΕΟΣ είναι Αυτός που δίνει τη δυνατότητα διατήρησης της ψυχής των νοημόνων κτισμάτων Του, κατά χάριν, και όχι κατά φύσιν. Συνεπώς, το να προσπαθεί κάποιος να εντοπίσει με μόνο χαρακτηριστικό τη νόηση, αν ένα έμβρυο ή μία τερατογέννεση θα αποκτήσει αθάνατη ψυχή, είναι λογικό άλμα, γιατί προσπερνάει τον σημαντικότερο παράγοντα, που είναι η ΒΟΥΛΗΣΗ ΤΟΥ ΘΕΟΥ. Και ο Θεός δίνει την αθάνατη ψυχή, σε ΚΑΘΕ μέτοχο της ανθρώπινης φύσης, είτε αυτός είναι έμβρυο, είτε είναι γενετικά ελαττωματικός με οποιονδήποτε τρόπο. Επειδή κάθε μέτοχος της ανθρώπινης φύσης, είναι είτε ενεργά, είτε ΔΥΝΑΜΕΙ, πλασμένος «κατ’ εικόνα Θεού».

6. Επιπλέον, σου διαφεύγει και το εξής: ΠΡΙΝ κάποιος πεθάνει βιολογικά, όσο νοήμονας και αν είναι, η αθάνατη ψυχή του, μόνο ΔΥΝΑΜΕΙ είναι αθάνατη. ΟΠΩΣ ΑΚΡΙΒΩΣ συμβαίνει και με ένα έμβρυο, ή έναν τερατογενημένο. Ενεργά η αθανασία της ψυχής, δίνεται μόνο σε κάποιον που ΠΕΘΑΙΝΕΙ. Ως τότε, την κατέχει μόνο ως ΥΠΟΣΧΕΣΗ, δηλαδή ΔΥΝΑΜΕΙ. Συνεπώς, σε τίποτα δεν διαφέρει ο νοήμονας από το έμβρυο και τον τερατογεννημένο, που έχει δυνάμει τις ίδιες επαγγελίες ΓΙΑ ΤΟ ΜΕΛΛΟΝ.

7. Και εδώ βρίσκεται και το τελευταίο σου λογικό άλμα (που εντόπισα). Εφ’ όσον η εκπλήρωση των επαγγελιών περί αθάνατης ψυχής είναι κάτι μελλοντικό για τους «κοινούς θνητούς», το αν η ψυχή του εμβρύου είναι ακόμα σε πρώιμη μορφή διαμόρφωσης, ή σε ελλειπή μορφή για έναν τερατογεννημένο, ΔΕΝ ΣΗΜΑΙΝΕΙ ότι θα παραμείνει έτσι και στον Μέλλοντα Αιώνα, όπου θα δοθεί στον καθέναν απ’ αυτούς, ολοκλήρωση και θεραπεία αντίστοιχα. Γιατί στην ΔΥΝΑΜΕΙ ανθρώπινη φύση τους, εμπεριέχεται η δυνατότητα δεκτικότητας όλων αυτών των συμπληρώσεων και ολοκληρώσεων, επειδή μετέχουν στη θεραπευμένη ανθρώπινη φύση, που θεραπεύθηκε εν Χριστώ Ιησού.

Βλέπεις πόσα λογικά σφάλματα εμπεριέχει ο τρόπος με τον οποίο εξετάζεις τα πράγματα; Αν οι αυτοαποκαλούμενοι «ορθολογιστές», έπαιρναν μερικά μαθήματα λογικής από τους Χριστιανούς, θα μπορούσαν να ελπίζουν στον πραγματικό ορθολογισμό χωρίς λογικά άλματα και αυθαίρετες συνεπαγωγές.

Γράφεις:

Όσο για τα περί του Αριστοτέλους, μπορούμε να πούμε πως κάτι έχει εν δυνάμει νοημοσύνη, αν μπορεί να αποκτήσει νοημοσύνη στο μέλλον, αν δεν την έχει στο παρόν.

Όμως ένας τερατόμορφος άνθρωπος δίχως ανώτερη εγκεφαλική λειτουργία δεν έχει τη δυνατότητα να αποκτήσει νοημοσύνη στο μέλλον. Άρα δεν έχει νοημοσύνη ούτε εν δυνάμει. Εκτός βέβαια αν υποστηρίζεις πως έχει τη δυνατότητα να αποκτήσει νοημοσύνη (και άρα αθάνατη ψυχή) μόνο με τη θαυματουργική επέμβαση του Θεού. Μα, τότε ο Θεός μπορεί να κάνει και έναν προ-άνθρωπο ή και πίθηκο ακόμα να γίνει νοήμων επεμβαίνοντας θαυματουργικά. Με αυτήν την έννοια λοιπόν όλα τα ζωντανά όντα και ακόμα και οι πέτρες είναι "δυνάμει" νοήμονες.

Απάντηση:

Ακριβώς την ενέργεια του Θεού εννοώ φυσικά. Σου ξεκαθάρισα ήδη από το προηγούμενο μήνυμα, ότι όλα αυτά ΔΕΝ γίνονται αυτόματα, αλλά κατά χάριν Θεού. Και εδώ θα σου δώσω άλλο ένα στοιχείο, περί των ψυχών. Οι ψυχές δεν είναι κάτι μονολιθικό και στατικό όπως υποθέτεις. Είναι κάτι που ΣΥΜΠΛΗΡΩΝΕΤΑΙ και ΔΙΑΜΟΡΦΩΝΕΤΑΙ, ανάλογα με τις ΔΥΝΑΤΟΤΗΤΕΣ ΤΗΣ ΦΥΣΗΣ ΤΟΥ ΚΑΘΕ ΟΝΤΟΣ. Και μόνο τα νοήμονα όντα (ενεργά ή δυνάμει) έχουν απεριόριστη δυνατότητα διαμόρφωσης. Το έμβρυο, έχει όλες αυτές τις δυνατότητες ως δυνάμει άνθρωπος, και ο τερατογεννημένος, έχει επίσης όλες αυτές τις δυνατότητες, μέσω της ΔΙΚΑΙΩΜΑΤΙΚΗΣ ΤΟΥ ΘΕΡΑΠΕΙΑΣ ως μέρους της ανθρώπινης φύσης. Όχι επειδή αυτός καθεαυτός ως υπόσταση έχει τη δυνατότητα αυτή, αλλά επειδή τη δυνατότητα αυτή, του τη δίνει Η ΑΝΘΡΩΠΙΝΗ ΦΥΣΗ που είναι κτισμένη κατ’ εικόνα Θεού ΩΣ ΦΥΣΗ. Και για τη φύση (ή ουσία) του ανθρώπου, σου μίλησα ήδη επαρκώς από το προηγούμενο μήνυμά μου, περί του πώς πρέπει να μετέχει κάποιος σε αυτή για να έχει και τις δυνατότητες του κατ’ εικόνα.

Είναι προφανές ότι η «λογική» του «ορθολογισμού», αγνοεί τη διάκριση μεταξύ των εννοιών «ουσία» (ή φύση) και «υπόσταση» (ή πρόσωπο). Γιατί όταν αποδίδει κάποιος μόνο στην υπόσταση του «ΑΤΟΜΟΥ» τις δυνατότητες θεραπείας, και αφ’ ενός ξεχνάει τον Θεό, αφ’ ετέρου ξεχνάει τη μετοχή του ατόμου στην ανθρώπινη φύση, την «κατ’ εικόνα» του Θεού πλασμένη, τότε στερείται των απαραίτητων λογικών εργαλείων, ώστε να κατανοήσει το ζήτημα. Και ως αποτέλεσμα θεωριολογεί και συμπεραίνει, λογαριάζοντας χωρίς τον ξενοδόχο (που είναι ο Θεός), αλλά και χωρίς το… ξενοδοχείο, που είναι η ανθρώπινη ομοουσιότητα!

Αυτό σημαίνει λοιπόν, ότι από τη στιγμή που τα ζώα, οι πίθηκοι και οι… πέτρες, δεν έχουν την «κατ’ εικόνα του Θεού» ουσία, ΔΕΝ έχουν ούτε τη δυνατότητα, ούτε την επαγγελία να αποκτήσουν αθάνατη ψυχή. Απλούστατα, η φύση τους, έχει περιορισμούς, ανάλογους με την ουσία του κάθε πλάσματος. Έχει τους περιορισμούς της ουσίας του, κάτι που ο άνθρωπος ΔΕΝ έχει. Γιατί η ουσία του ανθρώπου, δεν έχει περιορισμούς στο πού μπορεί να φθάσει. Με άλλα λόγια, από όλη την επίγεια υλική κτίση, μόνο ο άνθρωπος έχει δεδομένη στην ουσία του τη δυνατότητα να υπερβεί και αυτήν ακριβώς τη φύση του. Γιατί γι’ αυτό ακριβώς μιλάμε, μια και ακόμα και ο άνθρωπος, είναι κατά φύσιν θνητός, και μόνο κατά χάριν αθάνατη ψυχή. Μια χάρη που έχει δοθεί μόνο στον άνθρωπο, δια Ιησού Χριστού. Και αυτή ακριβώς είναι η ουσία της σωτηρίας εν Χριστώ Ιησού. Η δυνατότητα της ανθρώπινης φύσης, να ΥΠΕΡΒΕΙ τη φύση του και να γίνει αθάνατος κατά χάριν, αλλά και θεός κατά χάριν, όμοιος με τον Δημιουργό του. Αλλά ο Χριστός ΕΝΑΝΘΡΩΠΙΣΕ. Δεν «ενπιθίκισε», ούτε «ενλιοντάρισε». Γι’ αυτό ούτε οι πίθηκοι, ούτε τα λιοντάρια μετέχουν στην υπέρβαση της φύσης τους. Κάτι που άλλωστε δεν έχουν τη δυνατότητα ως κατασκευές να κάνουν.

Για παράδειγμα, να σου πω το εξής: Έχουμε δύο μητρικές πλακέτες υπολογιστών. Η μία, μπορεί να αναβαθμισθεί με έναν νέο επεξεργαστή, επειδή έτσι έχει κατασκευαστεί ΕΞ ΑΡΧΗΣ, με τις συγκεκριμένες δυνατότητες, ως πιο εξελιγμένο μοντέλο. Η δεύτερη, ΔΕΝ μπορεί να αναβαθμισθεί, γιατί η κατασκευή της, δεν της το επιτρέπει. Οποιαδήποτε αναβάθμισή της, θα ισοδυναμούσε με πλήρη καταστροφή του όλου συστήματος. Αυτό συμβαίνει και με τα ζώα. Είναι ΑΠΟ ΚΑΤΑΣΚΕΥΗΣ ανεπίδεκτα αναβάθμισης σε αθανασία ψυχής.

Αυτό επίσης σημαίνει ότι εκτός από τον άνθρωπο στην επίγεια υλική κτίση, δεν υπάρχει άλλη ύπαρξη, που να μπορεί να θεωρηθεί ούτε ενεργά, ούτε δυνάμει, κατά χάριν δικαιούχος της αθάνατης ψυχής. Γι’ αυτό και το σκεπτικό σου ότι θα μπορούσε ο Θεός θαυματουργικά να δώσει αθάνατη ψυχή στους προανθρώπους, ή στις… πέτρες, δεν στέκει.

Και για να το καταλάβεις, θα σου πω κάτι ακόμα: Μια πέτρα, που αποκτάει ψυχή, (είτε θνητή είτε αθάνατη), παύει να είναι πέτρα. Ομοίως, ένας πίθηκος που αποκτάει νοημοσύνη, παύει να είναι πίθηκος, και γίνεται άνθρωπος. ΚΑΙ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΠΛΕΟΝ Ο ΙΔΙΟΣ, ΑΛΛΑ ΑΛΛΟΣ. Με άλλα λόγια, η ανακατασκευή ενός ζώου σε νοήμον ον, (κάτι που βεβαίως θα μπορούσε να κάνει ο Θεός), ΙΣΟΔΥΝΑΜΕΙ ΜΕ ΑΦΑΝΙΣΜΟ ΤΟΥ ΖΩΟΥ, γιατί στη θέση του υπάρχει κάτι άλλο! Στη θέση της ψυχής του ζώου, θα είχαμε μια ΑΛΛΗ ψυχή! Και όχι την ίδια ψυχή «αναβαθμισμένη». Γιατί οι προδιαγραφές των ψυχών των άλλων όντων, πλην του ανθρώπου, δεν έχουν δυνατότητα αναβάθμισης, αλλά μόνο εξαφάνισης.

Θα σου κάνω εδώ μια αντιδιαστολή για να κατανοήσεις τι συμβαίνει, και ΓΙΑΤΙ υπάρχουν αυτά τα όρια στη ζωική κτίση:

Αν κάποιος μεγαλοφυής μεν, (παλαβός δε) επιστήμονας, κάνει μια γενετική επέμβαση σε ένα ποντίκι, με τρόπο που αυτό στη διάρκεια της ζωής του, αναπτύξει φτερά πουλιού, και αρχίσει να πετάει, αυτό το ζώο, ΘΑ ΠΑΨΕΙ ΝΑ ΕΙΝΑΙ ΠΟΝΤΙΚΙ. Γιατί το ποντίκι, είναι συγκεκριμένο είδος, με συγκεκριμένες ιδιότητες, και εξ’ ορισμού δεν πετάει. Εκεί, θα αλλοιώσει ο επιστήμονας αυτός τη φύση του ποντικιού. Θα έχει φτιάξει ένα νέο είδος, μια νέα ΟΥΣΙΑ. Όμως, το (πρώην) ποντίκι αυτό, (ας το ονομάσουμε «Κίτσο»), δεν θα πάψει να είναι το ίδιο ΩΣ ΥΠΟΣΤΑΣΗ. Θα είναι ακόμα ο «Κίτσος». Θα έχει αλλάξει φύση, αλλά θα είναι ακόμα η ίδια υπόσταση, το ίδιο άτομο.

Αν τώρα, ο ίδιος αυτός μεγαλοφυής (παλαβός δε, για να μην ξεχνιόμαστε) επιστήμονας, κάνει μια νέα γενετική τροποποίηση στον Κίτσο, αυτή τη φορά στον ΕΓΚΕΦΑΛΟ, και το πλάσμα αυτό αποκτήσει νοημοσύνη ανθρώπου, τότε δεν θα αλλοιωθεί απλώς η φύση του, αλλά θα αλλοιωθεί Η ΥΠΟΣΤΑΣΗ ΤΟΥ. ΘΑ ΠΑΨΕΙ ΝΑ ΕΙΝΑΙ Ο ΚΙΤΣΟΣ. Θα είναι ένα νοήμον πλάσμα, άσχετο με αυτό που υπήρχε πριν. Σαν κάτι να γεννήθηκε από το μηδέν, και σαν ο Κίτσος να πέθανε διαπαντός. Και ο λόγος είναι, ότι εδώ, δεν έχουμε επέμβαση σε ένα κοινό χαρακτηριστικό του όντος, αλλά ΣΤΟ ΙΔΙΟ ΤΟ ΚΕΝΤΡΟ ΤΗΣ «ΠΡΟΣΩΠΙΚΟΤΗΤΑΣ» του, (αδόκιμος ο όρος «προσωπικότητα» για τα ζώα, αλλά το λέω αυτό για να γίνω κατανοητός). Η νοημοσύνη, δεν αναβαθμίζει απλώς το ΜΗ ΝΟΗΜΟΝ ον, αλλά το εξαφανίζει τελείως, και δίνει στη θέση του ένα άλλο, νοήμον! Δεν είναι λοιπόν δυνατόν να αναβαθμισθεί η νοημοσύνη ενός μη νοήμονος όντος, χωρίς αυτό να πάψει να υφίσταται ως υπόσταση. Στα νοήμονα όντα όμως, η δυνατότητα αυτή υπάρχει, γιατί η νοημοσύνη τους είναι κατ’ εικόνα Θεού. Δεν αλλοιώνει την προσωπικότητά τους η βελτίωση των νοητικών τους ικανοτήτων. Είναι κατασκευασμένα να είναι επιδεκτικά αυτής της αναβάθμισης. Το «ατού» τους, είναι αυτό ακριβώς: Η προηγμένη κατασκευή στη νοημοσύνη τους, και η επιδεκτικότητα «αναβάθμισης».

Αν τώρα ρωτήσεις, γιατί αυτό δεν συμβαίνει στα έμβρυα και στις τερατογεννέσεις, θεωρώ ότι η απάντηση είναι απλή:

Το έμβρυο, είναι ΑΔΙΑΜΟΡΦΩΤΗ ΨΥΧΗ, και ολοκληρώνει τις δυνατότητές της στο σχηματισμό της προσωπικότητας του συγκεκριμένου προσώπου που θα γεννηθεί, και θα ωριμάσει. Συνεπώς, δεν έχουμε εδώ ένα ζώο που ήδη έχει φθάσει στα όριά του, ή που ως υπόσταση τα όριά του προσδιορίζονται σε συγκεκριμένα σημείο δυνατοτήτων. Γι’ αυτό το έμβρυο, ως δυνάμει άνθρωπος, δεν υφίσταται θάνατο, αλλά ανάπτυξη της προσωπικότητάς του.

Ομοίως και ο τερατογεννημένος, (στο βαθμό που ο Θεός γνωρίζει κατά πόσον η μετάλλαξή του τον διατηρεί εντός της ανθρώπινης φύσης), εφ’ όσον έχει έναν ανενεργό εγκέφαλο, κάθε θεραπεία του, δεν ισοδυναμεί με καταστροφή μιας ήδη υπάρχουσας προσωπικότητας, αλλά με μια απελευθέρωση των δυνατοτήτων μιας δυνάμει προσωπικότητας να αναπτυχθεί! Ο φίλος μας ο Κίτσος όμως, το ποντικάκι, αν του βάζαμε νοημοσύνη, θα χανόταν διαπαντός. Και στη θέση του θα είχαμε έναν άλλον, με νοημοσύνη αυτή τη φορά, (Που ίσως διάλεγε το όνομα: Μήτσος). Αλλά άλλος θα ήταν ο Κίτσος, και άλλος ο Μήτσος. Και αν ο Θεός ήθελε ένα ποντίκι να είναι Μήτσος και όχι Κίτσος, θα τον έφτιαχνε εξ αρχής άνθρωπο, και δεν θα τον «αναβάθμιζε» εκ των υστέρων, λες και δεν ήξερε να κάνει σωστά τη δουλειά του από πριν!

Επεξεργασία: Γ. Κ.