Οι «άθεοι» και η Εκκλησία

Σεβ. Μητροπολίτου Ναυπάκτου και Αγίου Βλασίου Ιεροθέου

Πολλοί από εμάς τους Κληρικούς συχνά σε κηρύγματά μας καταφερόμαστε εναντίον των «αθέων» που δεν βρίσκονται εκείνη την ώρα στον Ιερό Ναό, τους οποίους και θεωρούμε «εχθρούς» της Εκκλησίας. Αυτό είναι λάθος για τρεις βασικούς λόγους.

Ο πρώτος λόγος είναι ότι η ατμόσφαιρα της θείας Λειτουργίας δεν ευνοεί τέτοιες επιθετικές ενέργειες. Το κήρυγμα αναφέρεται στους εκκλησιαζομένους και πρέπει να συνδέεται στενά με τον σκοπό της θείας Ευχαριστίας, που είναι η μετοχή στο μυστήριο της Εκκλησίας.

Ο δεύτερος λόγος είναι ότι αυτούς που χαρακτηρίζουμε αθέους δεν είναι άθεοι, όπως εμείς νομίζουμε. Είναι γνωστόν ότι υπάρχει διαφορά μεταξύ αθέων, δεϊστών και αγνωστικιστών. Οι δεϊστές και αγνωστικιστές, που κατά βάσιν ήταν οι διαφωτιστές, δεν ήταν άθεοι, αλλά δεν πίστευαν στον Τριαδικό Θεό που πιστεύουμε εμείς. Άλλωστε, κατά την διδασκαλία των Πατέρων της Εκκλησίας, άθεοι υπάρχουν και μέσα στον «χώρο» της Εκκλησίας, όταν δεν έχουν προσωπική γνώση του Θεού. Επίσης, «άθεοι» με αυτήν την έννοια βρίσκονται σ' όλα τα κόμματα, όπως και πιστοί βρίσκονται σ' όλους τους πολιτικούς χώρους, γιατί η πολιτική δεν ταυτίζεται απόλυτα με την εκκλησιαστική ζωή και κανένα Κράτος δεν θα μπορούσε να είναι απόλυτα Χριστιανικό.

Ο τρίτος λόγος είναι ότι αυτός που σήμερα θεωρείται «εχθρός» της Εκκλησίας, μπορεί να είναι δυνάμει άγιος, όπως ο Σαύλος έγινε Απόστολος Παύλος. Επομένως οι επιθετικές ενέργειες δεν διευκολύνουν την ποιμαντική της Εκκλησίας. Σεβόμαστε και την αθεΐα των «αθέων», ώστε αφ' ενός μεν να σέβονται και εκείνοι την πίστη την δική μας, αφ' ετέρου δε γιατί με την ιδιαίτερη ποιμαντική προς αυτούς μπορεί να γίνουν πιο πιστοί από μας.