Ο ποιητής Νίκος Καρούζος που πέθανε πριν έξι χρόνια, κάποτε είχε γράψει μια αλήθεια. «Μη με διαβάζετε, όταν δεν έχετε µαντέψει τη δύναμη που κάνει την αγάπη εφάμιλλη τού θανάτου... Μη με διαβάζετε, όταν έχετε δίκιο. Μη με διαβάζετε όταν δεν ήρθατε σε ρήξη με το σώμα».

Το διάβασµα είναι στην πραγµατικότητα μια προσπάθεια να βγη κανείς, από την ατομικότητά του και να εισέλθη σε µια άλλη υπόσταση. Με τον τρόπο αυτό μπορεί να αμφισβητήση την δική του πείρα και να δεχθή την πείρα τού άλλου. Αυτό στην πραγµατικότητα είναι ένα ρίσκο, ένα ριψοκίνδυνο πράγμα.

Δεν είναι εύκολο κανείς να συνδέση την αγάπη με τον θάνατο και να την θεωρήση εφάμιλλη τού θανάτου. Αυτό συνδέεται και με την υπέρβαση τού εγώ, τών αισθήσεων και τών αισθητών, αυτού τού ίδιου τού θανάτου.

Τελικά, δεν μπορεί και δεν πρέπει να διαβάση κανείς όταν έχει δίκιο, δηλαδή όταν είναι απόλυτα ταυτισµένος με τις ιδέες του, τις θεωρίες του και τις εμπειρίες του, όταν είναι ανίκανος να συντελέση στην γονιµοποίηση και την γονιμότητα.

Ο Αλέν Μπεντολιλά ο οποίος είναι επιστημονικός σύμϐουλος τού Παρατηρητηρίου Ανάγνωσης στο Παρίσι, κάνει λόγο για «το σηµειολογικό ρίσκο που αναλαμβάνει κάθε αναγνώστης ανοίγοντας ένα βιβλίο». Λέει χαρακτηριστικά: «Το να διαβάσεις ή μάλλον το να τολµήσεις να διαβάσεις, προϋποθέτει αναγκαστικά να βρεις τη δύναμη να αντιμετωπίσεις το άγνωστο. Το άνοιγμα ενός βιβλίου προκαλεί αναστάτωση και άγχος: Αναστάτωση στην προοπτική να ανακαλύψεις και να εξοικειωθείς με τον Κόσμο κάποιου άλλου. Άγχος, γιατί η κατάκτηση και εξερεύνηση δεν είναι εκ προοιμίου δεδομένες. Βεβαίως, όσο προχωρούμε στην ανάγνωση ενός βιβλίου, οδηγούμαστε σε υποθέσεις. Συχνά επιβεβαιώνονται και ενίοτε ακυρώνονται από τη συνέχεια τού κειµένου. Μα τίποτε δεν είναι τελείως σίγουρο. Υπάρχει πάντα στην ανάγνωση ένα ρίσκο, που πρέπει να αποδεχθείς».

Αυτή η διαδικασία συνδέεται στενά με την ωρίμανση τού ανθρώπου. Πράγμα το οποίο σηµαίνει ότι το διάβασµα ενός βιβλίου είναι µια έκπληξη, και από αυτό το ξάφνιασμα αναδύεται ένας κόσμος που μπορεί να οδηγήση σε µια υπέρβαση και να ικανοποιήση την λεγόμενη διαστατική οντολογία.

Γι αυτό πιστεύω ότι το διάβασµα είναι πάντα καλύτερο από το στήσιμο µπροστά στην τηλεόραση, από την θέα μιας εικόνος, που ερμηνεύεται µέσα από τις δικές µας προσλαμβάνουσες παραστάσεις, οπότε είναι ατομικιστική. Η τηλεόραση οδηγεί τον άνθρωπο σε µια ευρύτητα γνώσης, ενώ το διάβασµα σε µιά βαθύτητα γνώσης.

Αισθάνομαι την ανάγκη και ως συγγραφεύς να το πω καθαρά: «μη με διαβάζετε, όταν έχετε δίκιο», γιατί δεν θα με καταλάβετε, ούτε θα αποκτήσουμε κοινωνία.