Σαν τον Στάλιν, ο νεαρός Αδόλφος δεχόταν σκληρούς και τακτικούς ξυλοδαρμούς από τον πατέρα του. Ο Αλοϊσιος Χίτλερ περιγράφεται ως «απολυταρχικός και εγωιστής, με ελάχιστο ενδιαφέρον για τα αισθήματα της κατά πολύ νεώτερης συζύγου του και ελάχιστη κατανόηση για τα παιδιά του,»^[1]και επίσης ως «ένας σκληρός, άπονος και ευέξαπτος άνδρας».^[2]  Ο Αδόλφος είχε ένα μεγαλύτερο ετεροθαλή αδελφό από ένα προηγούμενο γάμο του πατέρα του, επίσης ονόματι Αλοϊσιος, ο οποίος παραπονιόταν πικρά πως ο πατέρας του συχνά τον έδερνε «ανελέητα».^[3] Υπάρχει ένα πλήθος άλλων ιστοριών σχετικά με την βιαιότητα του πατέρα του Αδόλφου, συμπεριλαμβανομένων και των σκληρών ξυλοδαρμών του οικογενειακού σκύλου, με προέκταση και στην ίδια την μητέρα του.

Ο μεγάλος ετεροθαλής αδελφός του Αδόλφου έφυγε από το σπίτι στα 14 του, χωρίς να επιστρέψει ποτέ, μέχρι τον θάνατο του πατέρα του. Φαίνεται πως ο Αδόλφος τότε δέχθηκε όλη την ένταση της πατρικής εχθρότητας. Η μεγαλύτερη ετεροθαλής αδελφή του Αδόλφου, η Πάολα, ανέφερε πως ο Αδόλφος «δεχόταν ένα γερό ξυλοδαρμό σε καθημερινή βάση.»^[4]  Από την άλλη, η μητέρα του Αδόλφου, η Κλάρα, η οποία είχε γεννήσει τρία παιδιά τα οποία πέθαναν πολύ νωρίς – πριν καν γεννηθεί ο Αδόλφος – είχε στρέψει όλη την αγάπη της στον Αδόλφο, και εκείνος πάντοτε είχε τρυφερές αναμνήσεις από την μητέρα του. Αν και σπανίως μιλούσε ο Χίτλερ για την οικογένειά του, είναι προφανές πως δεν τα πήγαινε καλά με τον πατέρα του.

Όταν απεβίωσε ο πατέρας του, ο Αδόλφος ήταν 14 ετών, και από τότε, δε είχε κανένα πρότυπο πατρικό. Η μητέρα του, σαν την μητέρα του Στάλιν, έσπρωξε τον γιό της προς την εκκλησία.  Για λίγα χρόνια συμβάδιζε με αυτό το πρόγραμμα, όμως όταν έφτασε στην ηλικία της θρησκευτικής του επιβεβαίωσης, είχε γίνει φανερά επαναστάτης, και από τότε δεν είχε τίποτε καλό να εκφράσει για τον Χριστιανισμό. Η στάση του απέναντι στον Ιουδαϊσμό είναι φυσικά πασίγνωστη. Παρά ταύτα, διατήρησε μια μετριοπαθή – αν και μάλλον αόριστη – πίστη στον Θεό.

Ο Χίτλερ ήταν βαθύτατα επηρεασμένος από δύο αθεϊστές φιλοσόφους: τον Σοπενχάουερ και τον Νίτσε.  Μπορούσε να απαγγέλει τον πρώτο με ακρίβεια σελίδας, και πολύ συχνά αναφερόταν στον δεύτερο.^[5]  Όπως όλοι οι πολιτικοί, όμως, περισσότερο νοιαζόταν για την δύναμη, και το αρχικό ενδιαφέρον του στους δύο αυτούς φιλοσόφους προέκυψε από την έμφαση που έδιναν στην ανθρώπινη θέληση. Η βαθύτατη εχθρότητά του προς τον Χριστιανισμό προέκυψε από την Εβραϊκή ρίζα του, την κοινωνική του δύναμη, και – εγώ θα πρόσθετα – την απεικόνιση του Θεού ως Πατέρα.