Κανίβαλλοι Νεκροφάγοι Ασκητές του Ινδουϊσμού

Επιστροφή στην Κεντρική σελίδα	Ανατολικές Θρησκείες

Κανίβαλλοι Νεκροφάγοι Ασκητές του Ινδουϊσμού

Ρεπορτάζ: Μ. ΠΕΤΡΟΥΤΣΟΥ - Σ. ΜΑΝΙΑΤΗΣ - Δ. ΠΑΠΑΓΕΩΡΓΙΟΥ

Πηγή: Εφημερίδα Ελευθεροτυπία 28/06/2007.

http://www.enet.gr/online/online_hprint?q=%D3%DD%EA%F4%E1&a=&id=40321700

Ο «Εξάντας» στο Βαρανάσι της Ινδίας

Στιγμιότυπο από το ντοκιμαντέρ του Γ. Αυγερόπουλου «Οι σάρκες του Σίβα»

Τις ακόλουθες πληροφορίες που συλλέξαμε από τη διαφήμιση μιας εκπομπής στην εφημερίδα Ελευθεροτυπία, περί των Κανιβάλλων Ασκητών της ειδωλολατρικής θρησκείας του Ινδουϊσμού, αφήνουμε τα σχόλια στην κρίση των αναγνωστών:

Νεκροφάγοι ασκητές

Αγκόρι Σάντους ονομάζονται οι ινδουιστές ασκητές που, σύμφωνα με τον μύθο, για να ενωθούν με το θείο, τρώνε τις σάρκες των μισοκαμένων πτωμάτων που επιπλέουν στον Γάγγη. Υπάρχουν ή όχι; Και αν υπάρχουν, είναι απλώς παρανοϊκοί κανίβαλοι ή όντα που ανήκουν σε μια πραγματικότητα που εμείς αδυνατούμε να αντιληφθούμε; Με το αποψινό ντοκιμαντέρ του «Εξάντα» που προβάλλει η ΝΕΤ στις 22.00, ο Γιώργος Αυγερόπουλος επιχειρεί να ρίξει φως σε αυτόν τον μύθο με τις «Σάρκες του Σίβα».

Το Βαρανάσι είναι ο ιερός τόπος των ινδουιστών, ό,τι η Μέκκα για τους μωαμεθανούς και τα Ιεροσόλυμα για τους χριστιανούς. Σύμφωνα με τις Βέδες, τα ιερά κείμενα του Ινδουισμού, όποιος πεθαίνει και αποτεφρώνεται στο Βαρανάσι, κερδίζει την πολυπόθητη λύτρωση. Ο θάνατος στο Βαρανάσι είναι για τους ινδουιστές χαρά και ευλογία. Οι συγγενείς μάλιστα του ετοιμοθάνατου θεωρούν καθήκον τους να προσφέρουν αυτό το δώρο στους αγαπημένους τους που φεύγουν από τη ζωή.

Στις όχθες του ιερού Γάγγη όπου επιπλέουν τα καμένα πτώματα των πιστών, ο Γιώργος Αυγερόπουλος ανιχνεύει τα ήθη, τα έθιμα και τις παραδόσεις, τον τρόπο σκέψης και την κουλτούρα του Ινδουισμού. Η κάμερα καταγράφει τα βαθιά, στοχαστικά λόγια των ινδουιστών ασκητών και στην ηρεμία του βλέμματός τους, αναζητά τον τρόπο με τον οποίο αντιλαμβάνονται τον κόσμο.

Με το βλέμμα του δύσπιστου ορθολογιστή, το συνεργείο του «Εξάντα» ξενυχτάει στο Βαρανάσι και αναζητά τους Αγκόρι Σάντους, τη σέκτα των ασκητών που για να ενωθούν με το Θείο τρώνε τα απομεινάρια από τα καμένα πτώματα που ξεβράζει ο ιερός ποταμός. Υπάρχουν ή είναι μύθος; Και αν υπάρχουν, πρόκειται απλώς για παρανοϊκούς κανίβαλους ή για θεοσεβούμενους ασκητές που στην προσπάθειά τους να επικοινωνήσουν με τον Σίβα, έχουν ξεπεράσει κατά πολύ όσα οι αμύητοι αδυνατούν ακόμη και να αντιληφθούν;

Η νεκροφαγία λαμβάνει χώρα πολύ σπάνια, ίσως και μόνο μία φορά στη ζωή ενός Αγκόρι Σάντους, στο πλαίσιο μιας τελετουργικής προσευχής. Μέσα από αυτήν επιδιώκουν να συμφιλιωθούν με οτιδήποτε τους προκαλεί φόβο και αποτροπιασμό.