Κεφάλαιο 2ο

Mεγαλώνοντας με την οργάνωση

ΑΦΗΓΗΣΗ ΤΟΥ ΝΙΚΟΥ

Μία από τις πρώτες μου λέξεις σαν μωρό, ήταν η λέξη: "Iεχωβά". Οι γονείς μου προσπαθούσαν φιλότιμα να με διδάξουν όσο περισσότερα μπορούσαν, και να με κάνουν "πρότυπο", σύμφωνα με τα μέτρα τής οργάνωσης. Πράγματι, αυτό το κατόρθωσαν, όσον αφορά τη διδαχή, απέτυχαν όμως παταγωδώς, όσον αφορά τη διαγωγή. Φυσικά, αυτό το τελευταίο δεν το γνώριζαν, μια και πάντοτε φρόντιζα να δείχνω προς τους έξω μια βιτρίνα, τον καλύτερο εαυτό μου, όπως άλλωστε έκαναν κάποιοι ομόπιστοί μου που γνώριζα "καλά".

Στην πραγματικότητα, πίστευα ολόψυχα στη θρησκεία μου, και πάντοτε είχα το σκοπό να γίνω πραγματικά "καλό παιδί", και "καλός Χριστιανός". Παρά τη μικρή μου ηλικία όμως, είχα αναπτύξει ήδη πολλά πάθη, και όλες μου οι προσπάθειες να γίνω πράγματι ό,τι έδειχνα, απέβαιναν άκαρπες.

Παρά τις αποτυχίες μου αυτές όμως, στο θέμα τής διδαχής προόδευα συνεχώς. Σε προσχολική ηλικία, ήξερα να αναλύω με λεπτομέρειες το βιβλίο: "Παράδεισος", ένα βασικό βοήθημα τής Οργάνωσης με πολλές εικόνες. Γνώριζα όλες σχεδόν τις ιστορίες τής Αγίας Γραφής, καλύτερα από τον μέσο Ορθόδοξο, ακόμα και από πολλούς ομοπίστους μου. Η καθημερινή μου έγνοια, ήταν το πώς θα οδηγούσα κι άλλους στη δική μου θρησκεία, πιστεύοντας πως αν δεν γίνονταν "Μάρτυρες", ο Θεός θα τους αφάνιζε στον "Aρμαγεδδώνα", δηλαδή (σύμφωνα με την τότε πίστη μου), στην καταστροφή που θα έφερνε ο Θεός σε όποιον δεν γινόταν "Μάρτυρας". Συχνά μάλιστα, (λίγο πριν το 1975 που η οργάνωση είχε προφητεύσει το τέλος τού κόσμου), έχοντας βαρεία τη συνείδησή μου, έβλεπα εφιάλτες πως ερχόταν ο Αρμαγεδδώνας, κι εγώ πέθαινα μέσα στις φωτιές και τους σεισμούς.

Όλα τα δόγματα πού διδάχτηκα, τα θεωρούσα τεκμηριωμένες πραγματικότητες, και μάλιστα, οι γονείς μου με είχαν εφοδιάσει με δεκάδες Αγιογραφικά εδάφια, τα οποία αποστήθιζα προς υποστήριξη αυτών τών δογμάτων, και προς κατάρριψη τών επιχειρημάτων τών άλλων.

Συχνά, η μητέρα μου με έπαιρνε "στο έργο", δηλαδή στις εκστρατείες που έκανε για διάδοση τής πίστης της. Επίσης, δεν παρέλειπε να με παίρνει σε όλες τις "συναθροίσεις", δηλαδή ένα είδος κατήχησης, υποκατάστατο τού Χριστιανικού εκκλησιασμού. Ακόμα, με έπαιρνε και στις "συνελεύσεις", που ήταν συναθροίσεις με μεγάλο αριθμό παρακολουθούντων. Τον καιρό τής νηπιακής μου ηλικίας, υπήρχε δικτατορία στη χώρα, και οι συνελεύσεις γίνονταν κρυφά, σε δάση, όπου πηγαίναμε δήθεν για εκδρομή με πούλμαν. Κατά καιρούς, και οι συναθροίσεις γίνονταν ανά 2 ή 3 άτομα, επειδή απαγορεύονταν οι συγκεντρώσεις. Όλα αυτά, με μάθαιναν να είμαι πρόθυμος να διακινδυνέψω, ή να αγνοήσω το κράτος, ώστε να κάνω εκείνο που θεωρούσα θέλημα τού Θεού.

Ένας βασικός τομέας τής προσηλυτιστικής μου δραστηριότητας, ήταν οι συνομήλικοί μου. Θυμάμαι κάποια μητέρα, που δεν άφηνε το γιο της να κάνει παρέα μαζί μου, για να μη τον παρασύρω.

Όχι μόνο μικροί, αλλά και μεγάλοι κινδύνευαν από τις δραστηριότητές μου. Η μητέρα μου, με χρησιμοποιούσε να μιλάω αντί γι’ αυτήν, εκπλήττοντας τους άλλους, και κάνοντάς τους να προσέχουν.

Όταν πήγα στο σχολείο, οι δασκάλες και ο δάσκαλός μου, σύντομα αντιλήφθηκαν, ότι στα θρησκευτικά, γνώριζα περισσότερα απ’ αυτούς, και μάλιστα μπορούσα να τους φέρω εύκολα σε δύσκολη θέση όταν τολμούσαν να διαφωνήσουν με τη δική μου πίστη. Συνέβη μάλιστα να συζητήσω και με κατηχήτριες, που όμως οι δύστυχες δεν ήξεραν να δικαιολογήσουν την πίστη τους απέναντι σε ένα παιδάκι, και η μία κατέφυγε σε ατυχείς, και αντιχριστιανικές απειλές, λέγοντάς μου πως ο πατέρας μου που μόλις είχε πεθάνει, θα βράζει στα καζάνια τής κόλασης, και πως κι εγώ θα καταντήσω εκεί. Φυσικά, τής απάντησα πως ο Θεός δεν είναι σαδιστής για να βασανίζει ανθρώπους! Μετά απ’ αυτό, έφυγε.

Μεγαλώνοντας, συζητούσα όλο και με περισσοτέρους ανθρώπους, αλλά δεν συνάντησα κανέναν που να μπορεί να υπερασπίσει την πίστη του ικανοποιητικά. Έτσι, μεγάλωνε η εμπιστοσύνη μου στη θρησκεία μου, μαζί με την έπαρση στο μυαλό μου. Συνήθιζα να προκαλώ, και να λέω: Φέρτε μου όποιον θέλετε! τον καλύτερο θεολόγο σας! θα του δείξω ποια είναι η αλήθεια. Δεν παρέλειπα όμως, να πω, πως: αν μου αποδείξει από την Αγία Γραφή πως έχω λάθος, εγώ θα αλλάξω την θρησκεία μου, γιατί μ’ ενδιαφέρει η αλήθεια. Και αυτό που έλεγα, το πίστευα, όπως απέδειξε το μέλλον...

Όταν πήγα στο Γυμνάσιο, έτυχα σ’ έναν θεολόγο, που έβλεπε το θέμα τής πίστης με φανατισμό, και με αντιμετώπιζε με ισχυρογνωμοσύνη και αμάθεια. Αυτός ο τρόπος αντιμετώπισης όμως, δεν πέρασε απαρατήρητος από τους συμμαθητές μου. Κάθε φορά που διαφωνούσαμε και επιχειρηματολογούσαμε στην τάξη, στο διάλειμμα έρχονταν συμμαθητές μου, και μου έλεγαν:

"καλά τού τα είπες!". Αν και δεν τον έπειθα, κέρδιζα πάντοτε στις εντυπώσεις. Έτσι, οι συμμαθητές μου θα ήταν προετοιμασμένοι να ανοίξουν συζήτηση με όποιον "Μάρτυρα" θα χτυπούσε κάποτε την πόρτα τους, έχοντας τις καλύτερες εντυπώσεις.

Ένα άλλο ανοιχτό πεδίο δράσης, είχα με τα παιδιά εκείνα τού σχολείου που δεν πίστευαν στον Θεό. Όταν άκουγαν τις συζητήσεις μου με τον θεολόγο, μου έκαναν ερωτήσεις για τη θρησκεία μου, λέγοντας ότι όλες οι θρησκείες είναι απάτη. Τότε, τους αποδείκνυα λογικά, πως υπάρχει ένας δημιουργός, και προχωρούσα να τους αναπτύξω την πίστη μου, ως τη μόνη που μπορεί να δώσει σίγουρες και σωστές απαντήσεις.

Θυμάμαι κάποτε στο Λύκειο, είχα μια μακρά συζήτηση με δύο φίλους μου, για το αν υπάρχει Θεός, και για το αν η Αγία Γραφή είναι αλήθεια. Αν και δεν είχαν απαντήσεις στα επιχειρήματά μου, δεν ήθελαν να πεισθούν, και η συζήτηση ξεχάστηκε. Πέρασαν αρκετοί μήνες, και μια μέρα, ήρθαν να μου πουν πως πίστεψαν, και πως "βρήκαν την αλήθεια", και ήθελαν να βοηθήσουν κι εμένα να γνωρίσω τον Θεό!

Αποδείχθηκε, πως είχαν προσχωρήσει σε μία Πεντηκοστιανή ομάδα, πεπεισμένοι από τα "θαύματα" που είδαν εκεί. Εγώ, προσπάθησα να τους πείσω, πως τα θαύματα αυτά, οφείλονταν σε δαιμονικές δυνάμεις, και όχι στο Άγιο Πνεύμα. Άλλωστε, δεν είχα καμία αμφιβολία γι’ αυτό, μια και είχα από μικρός διδαχθεί, πως στην κρίση, κάποιοι θα πουν πως στο όνομα τού Κυρίου έκαναν θαύματα πολλά, αλλά ο Κύριος θα τους απαντήσει: "ποτέ δεν σας εγνώρισα. Φύγετε από μένα οι εργαζόμενοι την ανομία!" (Ματθαίος 7/ζ΄ 22,23.) Έτσι, αν και εγώ δεν είχα να παρουσιάσω κάποιο θαύμα από τον Θεό, δεν πειθόμουν από κανένα θαύμα. Αυτό δεν με προβλημάτιζε ιδιαίτερα, επειδή η οργάνωση με είχε εφοδιάσει με άλλο ένα εδάφιο κατά τών θαυμάτων: "...είτε προφητείες θα καταργηθούν, είτε γλώσσες θα παύσουν..." (Α΄ Κορινθίους 13/ιγ΄ 8).

Περισσότερο απ’ όλα όμως, με έπειθε εναντίον τους, το ότι αυτοί που έκαναν τα θαύματα, πίστευαν σε διδασκαλίες που είχα μάθει να θεωρώ δαιμονικές, όπως το δόγμα τής Τριάδος, και η αθανασία τής ψυχής. Έτσι, οι συζητήσεις μας πλέον, δεν περιστρέφονταν γύρω από τα θαύματα, αλλά γύρω απ’ αυτά τα δόγματα.

Αν και τα παιδιά αυτά τα κατάφερναν καλά στην επιχειρηματολογία, η μικρή τους εμπειρία για την Αγία Γραφή, λίγων μηνών μόνο, δεν τους επέτρεπε να αντιπαρατεθούν εναντίον μου επαρκώς, με αποτέλεσμα να τους κάνω τέτοιες ερωτήσεις, που να μαλώνουν μεταξύ τους για κάποια θέματα. Τότε, έβλεπα μόνο ό,τι νόμιζα ότι με συνέφερε να βλέπω. Θαύμαζα για την ενότητα και την καλή κατάρτιση που είχαμε εμείς οι "Μάρτυρες", σε αντιπαράθεση με αυτούς τους γεμάτους σύγχυση "αιρετικούς".

Παρ’ όλα αυτά, δεν μπόρεσα να μην προβληματισθώ, βλέποντας την πίστη τους. Άραγε, ο Θεός θα σκότωνε αυτά τα πιστά παιδιά στον "Αρμαγεδδώνα;" Σ’ αυτή την ερώτηση, ανακουφίστηκα, ενθυμούμενος την απάντηση τής οργάνωσης: "Αν είναι άξιοι για σωτηρία, ο Θεός θα φροντίσει να "γνωρίσουν την αλήθεια" πριν τον Αρμαγεδδώνα."

Δυστυχώς γι’ αυτά τα παιδιά, και για τους προβληματισμούς μου, ένα χρόνο μετά, έγιναν και πάλι άθεοι, παρά τα όσα θαύματα είδαν εκεί, λέγοντας πως τα προκάλεσαν "άγνωστες πνευματικές οντότητες", ή "ανθρώπινες ψυχικές δυνάμεις". Από τότε, άρχισαν να ζουν όσο πιο απρόσεκτα μπορούσαν, για να απολαύσουν "το τώρα", γιατί, όπως έλεγαν: "Ποιος μπορεί να γνωρίζει την αλήθεια;" 15 χρόνια αργότερα, συνάντησα τον έναν τους, πιστό Ορθόδοξο... Τότε όμως, αυτή η οπισθοδρόμησή τους, με βεβαίωσε για το πόσο δίκιο είχε η δική μου θρησκεία.

Τον καιρό εκείνο, γνώρισα και τον Γιώργο, ένα πρόσωπο που θα έπαιζε σπουδαίο ρόλο στην κατοπινή ζωή μου. Ας αφήσουμε όμως τον ίδιο να αφηγηθεί τη γνωριμία μας.