Κεφάλαιο 10.

Μπορεί η Εκκλησία να έχει ακαθάρτους πρεσβυτέρους;

Μπορεί κάποιος να πει: 

"Εντάξει, μπορεί ο λαός να είναι αδιάφορος, και έτσι να έχει μεγάλο ποσοστό ακαθάρτων. Μπορεί κάπου κάπου, κάποιος πρεσβύτερος να ασεβεί, μα όχι στο βαθμό που γίνεται εδώ στην Ελλάδα!  Όταν υπάρχει τόσο μεγάλο ποσοστό σκανδάλων, και μάλιστα στην ανώτερη "ηγεσία" τής Ορθόδοξης Εκκλησίας, δεν μπορεί ο Θεός να δέχεται τη λατρεία μιας θρησκείας που επιτρέπει να συνεχίζονται τα σκάνδαλα!".

Φυσικά, το ποσοστό τών σκανδάλων, δεν είναι τόσο μεγάλο όσο θα ήθελαν οι αλλόθρησκοι.  Πολλές φορές, το ίδιο θέμα ακούγεται ξανά και ξανά, κάποιοι μπερδεύονται και το λένε για άλλον πρεσβύτερο, και το ίδιο θέμα, παίρνει άλλες διαστάσεις.  Ακόμα όμως κι αν ήταν αλήθεια όλα όσα διαδίδονταν, ακόμα κι αν είχε μείνει μόνο ένας καλός πρεσβύτερος, θα ίσχυε αυτό που αναφέρθηκε στα προηγούμενα κεφάλαια.  Ο Θεός δεν κρίνει το λαό του με ποσοστά, ακόμα και αν πρόκειται για πρεσβυτέρους.

Ο πρεσβύτερος θα κριθεί προσωπικά ως άνθρωπος, και θα λάβει ό,τι του αξίζει στη δικαιοκρισία τού Θεού.  Δεν θα καταδικάσει ο Θεός τον αθώο μαζί με τον ένοχο!  Άλλωστε, υπάρχουν εκκλησιαστικοί κανόνες, που φροντίζουν για τη διαπαιδαγώγηση ασεβούντων κληρικών, όταν η ενοχή τους αποδεικνύεται.  Ως άνθρωποι, χρειάζονται κι αυτοί παιδεία! 

Το ερώτημα όμως που παραμένει είναι:

"Δέχεται ο Θεός τη λατρεία ενός ακατάλληλου πρεσβυτέρου;  Μπορεί να έχει αξία η λειτουργία του;"

Ας δούμε για μία ακόμα φορά, τι λέει γι’ αυτό η Αγία Γραφή, την οποία οι ευσεβιστές υποστηρίζουν ότι ακολουθούν.

Το πρώτο παράδειγμα που θα αναφέρουμε (από τα πολλά που υπάρχουν), είναι από το βιβλίο Α΄ Σαμουήλ, 2/β΄ 22-25.  Εκεί μιλάει για τους δύο γιους τού Ηλεί, τού αρχιερέα τού Ισραήλ, τους μελλοντικούς αρχιερείς τού λαού.  Αυτοί, με την ανοχή τού πατέρα τους, πόρνευαν με τις γυναίκες που έρχονταν στο ναό τού Θεού, και σύμφωνα με το 2/β΄ 12-17, έτρωγαν από το λίπος τών θυσιών, πράγμα το οποίο ο Θεός απαγόρευε στο νόμο του, και μάλιστα το έπαιρναν και με τη βία από τους πιστούς.  Έτσι, σκανδάλιζαν τον κόσμο, και οι άνθρωποι απέφευγαν να θυσιάζουν στο Θεό.

Όμως, παρέμεναν και αυτοί, και ο αρχιερέας πατέρας τους στο ναό, ως ιερείς τού Θεού.  Δεχόταν άραγε ο Θεός τις θυσίες αυτών τών αναξίων ιερέων; 

Και βέβαια τις δεχόταν!  Και αυτό φαίνεται στο κεφάλαιο 1/α΄ εδάφια 3-5, όπου ο Θεός δέχθηκε τη θυσία τών γονέων τού προφήτη Σαμουήλ, και σύμφωνα με το εδάφιο 19, τους απάντησε χαρίζοντάς τους ένα γιό προφήτη!  Μάλιστα, η Άννα η μητέρα τού Σαμουήλ, πήρε, και δέχτηκε την ευλογία τού αναξίου αρχιερέως Ηλεί!  (1/α΄ 17,18).

Βεβαίως, ο Θεός τελικά απέσυρε την προστασία του από τους αναξίους ιερείς, με αποτέλεσμα να χάσουν τη ζωή τους, σύμφωνα με τη συνέχεια τής αφήγησης.  (2/β΄ 31-36).  Εκείνος όμως ήταν που εκτέλεσε κρίση, και όχι οι άνθρωποι.  Ο Θεός ούτε τον Ισραήλ απέρριψε εξ’ αιτίας τών αναξίων αρχιεραίων, ούτε τους δικαίους Λευίτες.  Ούτε έπαψε να δέχεται τις θυσίες τών πιστών Ισραηλιτών, από τα χέρια τών αναξίων ιερέων.  Το ίδιο συμβαίνει και σήμερα.  Ακόμα και όταν κάποια ασέβεια γίνεται ανεκτή από τους υπευθύνους και σκανδαλίζει τους πιστούς, ο Θεός έχει τον τελευταίο λόγο.  Δεν απορρίπτει την Ορθόδοξη Εκκλησία του, ούτε τους δικαίους και αξίους πρεσβυτέρους.  Ακόμα συνεχίζει να δέχεται την ιερουργία από τα χέρια τών αναξίων, ώσπου Εκείνος να αποδώσει δικαιοσύνη.  Έτσι, οι κατήγοροι σκανδαλοθήρες ευσεβιστές, μένουν αδικαιολόγητοι, μια και όπως είπαμε στην αρχή, ό,τι συνέβει στον Ισραήλ τότε, θα συνέβαινε και στη Χριστιανική Εκκλησία, κατά τον απόστολο Πέτρο, στη Β΄ Πέτρου 2/β΄ 1-3 κλπ.

Ας δούμε ένα δεύτερο παράδειγμα, που δείχνει πως ο Θεός δέχεται ως λειτουργό του ακόμα κι έναν ακάθαρτο.

Είναι γνωστό πως η σταύρωση τού Κυρίου έγινε κατά την επιβολή τών τότε αρχιερέων τού τότε λαού τού Θεού, τού Ισραήλ.  Ο ευαγγελιστής Ιωάννης στο ευαγγέλιό του, στο 11/ια΄ κεφάλαιο και εδάφια 47-53, μας αποκαλύπτει το εξής γεγονός:  Ο Καϊάφας, ο αρχιερέας εκείνης τής χρονιάς, σε μία συνάντηση που είχε με άλλους ιερείς και με τους Φαρισαίους, συνωμότησε να δολοφονήσουν τον Ιησού Χριστό, επειδή έκανε πολλά θαύματα και έπειθε το λαό.  Είπαν λοιπόν: 

"Εάν αφήσουμε αυτόν τον άνθρωπο, θα τον πιστέψουν όλοι, και τότε θα έλθουν οι Ρωμαίοι να αφανίσουν τον λαό και το έθνος μας".  Είπε λοιπόν και ο αρχιερέας Καϊάφας: "Μας συμφέρει  να πεθάνει ένας άνθρωπος υπέρ τού λαού, και να μη απολεσθεί όλο το έθνος". 

Στο σημείο αυτό, ο ευαγγελιστής Ιωάννης μας πληροφορεί ότι αυτό δεν το είπε ο Καϊάφας από μόνος του, αλλά προφήτευσε ότι έμελλε ο Ιησούς να πεθάνει υπέρ τού έθνους, επειδή ήταν αρχιερέας τής χρονιάς εκείνης". 

Σκεφθείτε!  Ο Θεός έδωσε προφητεία σ’ έναν άνθρωπο, τη στιγμή που σχεδίαζε τη δολοφονία τού Ιησού Χριστού, μόνο και μόνο επειδή ήταν αρχιερέας τής χρονιάς εκείνης!  Τι δείχνει αυτό;

Ότι: Μπορεί ο Θεός να αποδοκιμάζει έναν ασεβή λειτουργό του, μα τον αποδοκιμάζει ως άνθρωπο.  Ως ιερέα όμως τον δέχεται, και ευλογεί τη θεόδοτη λειτουργία του.

Πώς όμως φέρονταν οι απόστολοι απέναντι σε τέτοιους αναξίους ιερείς;  Ακολούθησαν την τακτική τών συγχρόνων ευσεβοφανών κατηγόρων;  Ας δούμε:

Στις Πράξεις 23/κγ΄ 1-5, αναφέρει ο Ευαγγελιστής Λουκάς, μία ιστορία με τον απόστολο Παύλο.  Είχαν φέρει τον απόστολο στο συνέδριο ως κατηγορούμενο, και την ώρα που τους μιλούσε, ο αρχιερέας Ανανίας, πρόσταξε τους παρισταμένους να τον χτυπήσουν στο στόμα.  Τότε ο Παύλος τού είπε: "Ο Θεός μέλλει να σε χτυπήσει τοίχε ασβεστωμένε.  Και συ κάθεσαι να με κρίνεις κατά το νόμο, και παρανομώντας διατάζεις να με χτυπούν;"

Τότε οι παριστάμενοι τού είπαν:  "Τον αρχιερέα τού Θεού βρίζεις;"

Ο απόστολος ζήτησε αμέσως συγνώμη:

 "Δεν ήξερα αδελφοί ότι είναι αρχιερέας!  Επειδή είναι γραμμένο:   <<Άρχοντα τού λαού σου δεν θέλεις κακολογήσει>>".

Τι έχουν να πουν γι’ αυτό οι επικριτές τών ιερέων τού Θεού;  Έχουν τον ίδιο σεβασμό για τους πρεσβυτέρους τής Εκκλησίας όπως ο απόστολος Παύλος;  Ή μήπως τους κατηγορούν και τους κακολογούν με αισχρότητα;  Μήπως κρίνουν ότι ο Θεός άλλαξε Εκκλησία εξ’ αιτίας αυτών τών πρεσβυτέρων;  Για μία ακόμα φορά, φαίνεται η αντιχριστιανική τους πορεία.  Όχι μόνο δεν αναγνωρίζουν τους πρεσβυτέρους  και επισκόπους τού Υψίστου, αλλά ούτε και τους σέβονται κιόλας.  Άκρα αντίθεση με τη συμπεριφορά τών αποστόλων, απέναντι στους διώκτες τής Εκκλησίας ιερείς τού Υψίστου.

Ας δούμε όμως, και κάποια παραδείγματα για την κατάσταση που επικρατούσε ΜΕΣΑ στη Χριστιανική Εκκλησία, τον καιρό τών αποστόλων, όπως αυτά περιγράφονται στην Καινή Διαθήκη.  Στη Β΄ Κορινθίους 10-12/ι΄-ιβ΄ ιδιαίτερα, μαθαίνουμε ότι ο απόστολος Παύλος, ήταν λυπημένος, επειδή κάποιοι "απόστολοι" λεγόμενοι, είχαν καταδουλώσει την Εκκλησία τής Κορίνθου, και κατηγορούσαν τον απόστολο Παύλο.  Έτσι, ο απόστολος αναγκάζεται να επιχειρηματολογήσει σε αυτά τα τρία κεφάλαια, για να τους θυμίσει τον κόπο του γι’ αυτούς, ώστε να καταλάβουν πως οι κατήγοροί του, είναι κακοί ποιμένες τής Εκκλησίας τής Κορίνθου.

Παρακαλούμε τον αναγνώστη να διαβάσει προσεκτικά αυτά τα τρία κεφάλαια, ώστε να αποκτήσει προσωπική άποψη για την αναξιότητα τών ποιμένων τής Εκκλησίας τής Κορίνθου.

Αυτή όμως, δεν ήταν η μοναδική περίπτωση!  Ο απόστολος Ιωάννης, γράφοντας την επιστολή του Γ΄ Ιωάννου προς τον Χριστιανό Γάιο, του γράφει στα εδάφια 9,10:  "Εγραψα κάτι στην Εκκλησία.  Αλλά ο φιλοπρωτεύων (φίλος τής αρχηγίας) Διοτρεφής, δεν μας δέχεται.  Γι’ αυτό όταν έρθω, θα τού θυμίσω τα έργα που κάνει, φλυαρώντας με λόγια πονηρά για εμάς, και μη αρκούμενος σ’ αυτά, ούτε τους αδελφούς δέχεται, και τους... εμποδίζει, και διώχνει από την Εκκλησία". 

Σκεφθήτε!  Ο πρεσβύτερος τής Εκκλησίας αυτής, δεν δεχόταν τον απόστολο Ιωάννη και άλλους Χριστιανούς στην Εκκλησία!  Και παρ’ όλα αυτά, ήταν Εκκλησία τού Χριστού, και ας είχε ανάξιο και διώκτη τών αποστόλων πρεσβύτερο.  Και μάλιστα, ούτε ο Γάιος ή κάποιος άλλος, ούτε ο ίδιος ο Ιωάννης, ζήτησαν την καθαίρεσή του, και ούτε τον αρνήθηκαν σαν πρεσβύτερο!

Ας δούμε και ένα τελευταίο παράδειγμα για το ότι στην Εκκλησία τής εποχής τών αποστόλων, υπήρχαν και ανάξιοι ποιμένες, και ας δούμε ταυτόχρονα, αν τους δεχόταν ως επισκόπους ο ίδιος ο Ιησούς Χριστός, και πώς τους συμπεριφερόταν.

Ο απόστολος Ιωάννης, στην Αποκάλυψη 3/γ΄ 1-4, κατέγραψε τα λόγια τού Ιησού Χριστού, στην επιστολή Του προς την Εκκλησία τών Σάρδεων.  Η επιστολή απευθύνεται προς τον "άγγελο" τής Εκκλησίας αυτής, δηλαδή τον "αγγελιαφόρο" τών βουλών τού Θεού προς αυτούς, τον Επίσκοπό τους.  Το ότι δεν πρόκειται για πνεύμα αλλά για άνθρωπο, μπορούμε να το καταλάβουμε, από το χωρίο 3/γ΄ 7,10, όπου ο Ιησούς Χριστός απευθύνεται επίσης προς τον "άγγελο  τής Εκκλησίας τής Φιλαδελφείας", και στο εδάφιο 10, τον συμπεριλαμβάνει μεταξύ τών "κατοικούντων επί τής γης".  Εάν λοιπόν κατοικεί στη γη, δεν είναι άγγελος με την έννοια τού πνεύματος, αλλά τού "αγγελιαφόρου", και συνεπώς οι "άγγελοι" τών 7 εκκλησιών προς τους οποίους απευθύνονται αυτές οι 7 επιστολές τού Κυρίου, είναι οι υπεύθυνοι ποιμένες τής κάθε Εκκλησίας.  Όπως λοιπόν ο άγγελος τής Εκκλησίας τής Φιλαδελφείας είναι ο επίσκοπός της, κατά τον ίδιο τρόπο και ο άγγελος τής Εκκλησίας τών Σάρδεων, είναι ο Επίσκοπος, ο υπεύθυνος ποιμένας της.

Στην Αποκάλυψη 3/γ΄ 1-4 λοιπόν, ο Κύριος Ιησούς Χριστός, παραγγέλλει προς τον επίσκοπο αυτής τής Εκκλησίας, "να ξυπνήσει, επειδή μόνο το όνομα έχει ότι ζει, ενώ είναι (πνευματικά) νεκρός".  Του λέει πως "γνωρίζει τα έργα του", και πως "πρέπει να συνέλθει, και να στηρίξει ό,τι άλλο μέλλει να πεθάνει εξ’ αιτίας του, επειδή τα έργα του δεν είναι τέλεια ενώπιον τού Θεού".  Τον προειδοποιεί, πως "θα τον πιάσει στον ύπνο αν δεν αγρυπνήσει, σαν κλέφτης".  Του λέει επίσης, πως "έχει μερικούς στην Εκκλησία του, που είναι ακόμα καθαροί, και πως θα πάρουν άξιο μισθό, επειδή είναι άξιοι".

Τι λέει εδώ;  Πως στην Χριστιανική Εκκλησία τής εποχής τών αποστόλων, υπήρχαν Επίσκοποι (που όπως είδαμε και στα προηγούμενα παραδείγματα), ήταν πνευματικά νεκροί!  Είχαν κακά έργα, σκανδάλιζαν τους Χριστιανούς, και γίνονταν αιτία πνευματικού θανάτου για πολλούς.  Στην Εκκλησία τών Σάρδεων μάλιστα, μόνο μερικοί είχαν μείνει καθαροί Χριστιανοί, πράγμα που σημαίνει ότι η πλειονότητα τής Εκκλησίας ήταν ακάθαρτοι.  Υπήρχε εκεί μία ακάθαρτη κατά την πλειονότητα Εκκλησία, με έναν πνευματικά νεκρό Επίσκοπο!

Κατά τις ευσεβοφανείς λοιπόν αυτές ομάδες, μία τέτοια διεφθαρμένη Εκκλησία, δεν είναι τού Χριστού.

Όμως, σύμφωνα με αυτά τα λόγια τού Κυρίου, συνέχιζε να την αποδέχεται, έτσι ακάθαρτη, όσο λίγοι κι αν ήταν άξιοι!  Ακόμα δεν αρνήθηκε την ιδιότητα τού Επισκόπου του ως "αγγέλου" του, και μάλιστα τον καλεί να σταθεί στο ύψος τής αποστολής του, και δεν τον "καθαιρεί " ούτε ο ίδιος, ούτε ο Ιωάννης επειδή αμάρτησε.

Ακόμα, παρατηρούμε ότι η Εκκλησία αυτή συμπεριλαμβάνεται μεταξύ τών 7 Εκκλησιών που είχαν ως έλαιο το Άγια Πνεύμα, σαν λυχνίες τού Θεού που ήταν.  (Αποκάλυψις 1/α΄ 20).  Αυτό δείχνει, ότι η Εκκλησία παραμένει ταμειούχος τής χάριτος, έστω κι αν ο ποιμένας της και η πλειονότητα τού εκκλησιάσματος, είναι "πνευματικά νεκροί".  Άλλωστε, το ότι η αξία τής προσωπικότητας τού Επισκόπου είναι κάτι διαφορετικό από την αξία τής ποιμαντικής του λειτουργίας, φαίνεται από τα λόγια τού Κυρίου Ιησού, στο Ματθαίος ζ’  22,23:  "Πολλοί θα πουν προς εμένα εκείνη την ημέρα: <<Κύριε, Κύριε, δεν προφητέψαμε στο όνομά σου, και στο όνομά σου εκβάλαμε δαιμόνια, και στο όνομά σου κάναμε θαύματα πολλά;  Και τότε θα ομολογήσω προς αυτούς, ότι <<Ποτέ δεν σας αναγνώρισα.  Φεύγετε από μένα οι εργαζόμενοι την ανομία>>".  Ο Κύριος με αυτά τα λόγια, δεν αρνείται πως πράγματι οι άνθρωποι αυτοί προφήτευαν (όπως ο αρχιερέας που συνωμότησε το θάνατο τού Κυρίου), ή εξέβαλαν δαιμόνια κι έκαναν θαύματα, (όπως ο κλέφτης και προδότης Ιούδας), στο όνομά του.  Όμως, αν και χάριν τής Εκκλησίας σεβόταν το λειτούργημά τους, ως πρόσωπα δεν τους αναγνώρισε ποτέ ως αξίους. 

Για άλλη μία φορά λοιπόν, καλούμε τους ανθρώπους αυτούς που χάριν σκανδάλων απεχώρησαν τους εαυτούς τους από την Εκκλησία, να είναι συνεπείς προς τη διδασκαλία τους.  Εάν κατηγορούν την Ορθόδοξη Εκκλησία και τους ποιμένες της στην εποχή μας, τότε ας την κατηγορήσουν και ας την απορρίψουν και στον καιρό τών αποστόλων. - ή τουλάχιστον ας αλλάξουν απόψεις.