Κεφάλαιο 12.

Εκκλησία και πολιτική

Κάτι που σκανδαλίζει πολλούς, είναι η ανάμιξη κληρικών στην πολιτική.  Είναι άραγε σωστό αυτό;    Εδώ, θα πρέπει να κάνουμε πάλι διάκριση τής Εκκλησίας, και τού κάθε μεμονωμένου πρεσβυτέρου, και διάκριση τής λειτουργίας κάποιου ως πρεσβυτέρου, και τής λειτουργίας του ως ελευθέρου πολίτη μιας χώρας. 

Ο πρεσβύτερος, κατά τη λειτουργία τής Εκκλησιαστικής του αυτής ιδιότητος, οφείλει να μην την υπερβαίνει, εμπλεκόμενος σε πολιτικές ή άλλες υποθέσεις.  Ως πολίτης όμως μιας χώρας, οφείλει να συμβάλλει στην πορεία τής χώρας του, με τον τρόπο πολιτείας που θεωρεί σωστότερο.  Εάν κάποιος πρεσβύτερος χρησιμοποιεί το Εκκλησιαστικό του λειτούργημα ως μέσο για όφελος κάποιας πολιτικής παράταξης, αυτή είναι προσωπική του αστοχία, και όχι τής Εκκλησίας, η οποία, ποτέ δεν υποστήριξε κάποια πολιτική παράταξη ΩΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑ, ούτε δημιούργησε πολιτικό "εκκλησιαστικό" κόμμα κατά το υπόδειγμα τών Χριστιανοδημοκρατών άλλων χωρών.  Αντιθέτως, εξέφρασε την αντίθεσή της, σε όποιους επεχείρησαν κάτι τέτοιο.

Γιατί όμως η Εκκλησία ανακατεύεται ΩΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑ σε ζητήματα που αφορούν νόμους και υποθέσεις τής κυβέρνησης; 

Για να απαντήσουμε σε αυτό το ερώτημα, θα πρέπει να εξετάσουμε τι είναι η "πολιτική". 

Κάθε έθνος, ευρισκόμενο μεταξύ άλλων λαών, κάθε άνθρωπος μεταξύ άλλων ανθρώπων, καθώς και η Εκκλησία μεταξύ τών δομών που υπάρχουν γύρω της, όλοι αυτοί, ενεργούν με κάποιο συγκεκριμένο τρόπο προς τους έξω, και προς το περιβάλλον τους.  Αυτός ακριβώς ο τρόπος ενεργείας, είναι η "πολιτεία", η "πολιτική" που ακολουθεί ο καθένας.  Πολιτική λοιπόν, ασκούν όλοι οι άνθρωποι, όλες οι θρησκείες, και όλα τα έθνη.  Όμως, πολιτική ονομάζουμε σήμερα, κυρίως την πολιτεία κάποιου κράτους.

Όπως όλοι οι άνθρωποι, έτσι και οι Χριστιανοί ζουν σε κρατικές οντότητες.  Η κατά τόπους Εκκλησία λοιπόν, έχει μέλη της, τα ίδια μέλη τής εθνικής ομάδας, τα οποία μέλη, υπόκεινται ταυτόχρονα στους νόμους τού κράτους, αλλά και στις Εκκλησιαστικές τους υποχρεώσεις.  Είναι λοιπόν αναπόφευκτο, να υπάρχει είτε συνεργασία, είτε ανταγωνισμός μεταξύ τής Εκκλησίας, και τών εκάστοτε κυβερνήσεων σε κάποια θέματα, που και οι δύο καλούνται να ασχοληθούν μαζί τους.

Άλλες φορές λοιπόν υπάρχει συνεργασία, ώστε οι πολίτες τού κράτους και τής βασιλείας τού Χριστού να "πολιτεύονται" απρόσκοπτα και για τις δύο τους αυτές ιδιότητες. 

Ανταγωνισμός όμως μπορεί να υπάρξει, όταν οι νομοθέτες τού κράτους, δεν λαμβάνουν υπ’ όψιν τη Χριστιανική πίστη τών πολιτών τους, και ζητούν απ’ αυτούς, πράγματα ασυμβίβαστα με την ιδιότητα τού Χριστιανού.  Κατά τον ίδιο τρόπο, προκαλείται ανταγωνισμός, όταν κάποιοι λειτουργοί τού Κυρίου, κάνουν κακή χρήση τής ιδιότητός τους, και επεμβαίνουν σε θέματα τής πολιτικής, τα οποία δεν αφορούν την Εκκλησία.  Συνήθως όμως, οι πολιτικοί είναι αυτοί που επεμβαίνουν στα τής Εκκλησίας, και σπανιότερα οι λειτουργοί στα τής πολιτείας. 

Είναι φυσικό να κατηγορούν την Εκκλησία για "συνεργασία με το κράτος" οι ευσεβοφανείς αυτές ομάδες, επειδή δεν μπορούν να καταλάβουν την αναγκαιότητα αυτής τής συνύπαρξης κρατικών νόμων και Εκκλησιαστικής ζωής.  Επειδή είναι μειονοτικές ομάδες, δεν μπορούν να έχουν επαρκή ωφέλεια από τους κρατικούς νόμους για την πίστη τους, μια και τα μέλη τους είναι αμελητέα ποσότης για τους νομοθέτες.  Αντιθέτως, εκεί που η Εκκλησία πλειοψηφεί, μπορεί να "ακούγεται" από τους πολιτικούς, και να τους επηρεάζει προς το συμφέρον τών Χριστιανών.

Στην πραγματικότητα όμως, (και δικαίως), και αυτές οι ομάδες επίσης προσπαθούν να επηρεάσουν τους νόμους, μέσω τών δικαστηρίων, ή και επιστολών τους προς τους πολιτικούς, για διάφορα θέματα που τους αφορούν.  Αυτό όμως δεν το καταλαβαίνουν, και κατηγορούν από μία ασυναίσθητη μνησικακία την Εκκλησία με τέτοιες "ξεκάρφωτες" κατηγορίες, για πράγματα που και αυτοί προσπαθούν να κάνουν με πιο έμεσο τρόπο. 

Κάποια τέτοια ομάδα, κατηγορεί για παράδειγμα τους Παπικούς, που είχαν κάνει συμφωνία με το Χίτλερ στο 2ο Παγκόσμιο πόλεμο.  Δεν λένε όμως την αλήθεια για τη στάση τους εκείνο τον καιρό, όταν οι ίδιοι έστειλαν επιστολή στο ναζιστικό καθεστώς, με σκοπό να συνεργαστούν μαζί του!  Όταν όμως η Γερμανία τους δίωξε κιόλας, τότε θυμήθηκαν ότι οι ναζί ήταν σατανική εξουσία!  Αυτή η ομάδα, όπως και άλλες παρόμοιες, θεωρεί πως οποιαδήποτε συνεργασία με πολιτικές κυβερνήσεις, είναι συνεργασία με το διάβολο.  Πιστεύουν ότι όλες οι κυβερνήσεις, είναι σατανικές, και δαιμονοποιούν ακόμα και όσους ψηφίζουν, ως ψηφοφόρους του Σατανά!

Δεν είναι βέβαια στα πλαίσια τής μελέτης μας να αναπτύξουμε αυτό το θέμα, όμως θα αναφέρουμε ενδεικτικά κάποια εδάφια τής Αγίας Γραφής, τα οποία οι άνθρωποι αυτοί λησμονούν:

Ρωμαίους 13/ιγ΄ 1-6:  "Κάθε ψυχή, να υποτάσσεται στις υπερέχουσες εξουσίες, επειδή δεν υπάρχει εξουσία, παρά μόνο από Θεού.  Οι υπερέχουσες εξουσίες, είναι τεταγμένες από το Θεό.  Ώστε, αυτός που αντιτάσσεται στην εξουσία, αντιστέκεται στη διαταγή τού Θεού, και αυτοί που αντιστέκονται θα κριθούν.  Επειδή, οι άρχοντες δεν είναι φόβητρα για (αυτούς που κάνουν) το καλό έργο, αλλά το κακό.  Θέλεις να μη φοβάσαι την εξουσία;  Κάνε το αγαθό, και θα έχεις έπαινο απ’ αυτήν.  Επειδή είναι διάκονος τού Θεού (η εξουσία), για το δικό σου καλό.  Εάν κάνεις το κακό, να φοβάσαι.  Επειδή δεν φορεί άδικα τη μάχαιρα.  Επειδή είναι διάκονος τού Θεού, να εκδικεί την οργή σ’ αυτόν που κάνει το κακό.  Γι’ αυτό, είναι ανάγκη να υποτάσσεστε όχι μόνο για την οργή, αλλά και για τη συνείδηση.  Γι’ αυτό άλλωστε πληρώνετε και φόρους. Επειδή είναι λειτουργοί Θεού..."

Τι λέει η Αγία Γραφή λοιπόν για τους πολιτικούς;  Πως είναι "υπηρέτες τού Θεού". 

Τι λένε για τους ιδίους κάποιες ευσεβοφανείς ομάδες;  Πως είναι "συνεργάτες τού διαβόλου".

Να λοιπόν άλλη μία πλήρης διαστροφή τής αληθείας, που κάνουν κάποιοι, για να κατηγορήσουν την Εκκλησία.