ΚΕΦΑΛΑΙΟ 2^ο:Β.

Οι κατά καιρούς ερμηνείες.

Β. Οι ΄΄υιοί τού θεού΄΄ - ΄΄μπενέ (χα) ελοϊμ΄΄.

Η έκφρασις ΄΄υιοί (τού) θεού΄΄ εις το παρόν απόσπασμα δεν είναι μονοσήμαντος. Από τις 6 γνωστές σ' εμάς σημασίες που έχει, oι τρεις πρώτες είναι οι επικρατέστερες:

Ακολούθως θα εξετάσουμε τις ερμηνείες αυτές αναλυτικότερα:

1. Η ερμηνεία τών ΄΄ισχυρών ανδρών΄΄.

Παλαιότερα, ραββίνοι κυρίως, είχον διατυπώσει την άποψιν, ότι οι ΄΄υιοί τού Θεού΄΄ εις το Γένεσις 6/στ΄ 1-4 είναι οι ΄΄υιοί τών μεγάλων και ισχυρών΄΄, οι ΄΄ισχυροί άνδρες΄΄ (πρβλ. πατρ. ΙΕΡΕΜΙΟΥ ΦΟΥΝΤΑ: ΄΄Γένεση΄΄ έκδ. 1985 σελ. 122), οι ΄΄γόνοι επιφανών οικογενειών΄΄, οι ΄΄νέοι τών ανωτέρων κοινωνικών τάξεων΄΄, οι ΄΄άνθρωποι περιωπής΄΄ και ΄΄τα μέλη ευγενών οίκων΄΄. Σύμφωνα με άλλες παραλλαγές που εκφράζουν όμως την ίδιαν ερμηνευτικήν θέσιν, οι ΄΄υιοί τού Θεού΄΄ που αντιδιαστέλλονται από τις ΄΄γυναίκες ταπεινής καταγωγής΄΄ που μνημονεύονται εις την ίδιαν βιβλικήν ενότητα, είναι ΄΄οι ήρωες΄΄ (1), οι ΄΄βασιλικής καταγωγής απόγονοι΄΄ ή τέλος ΄΄τα τέκνα τού Θεού΄΄ (Ι. ΚΟΛΙΤΣΑΡΑΣ: ΄΄Η Παλαιά Διαθήκη κατά τούς Εβδομήκοντα΄΄, έκδ. 1973, σελ. 35). Εις την τελευταίαν αυτήν περίπτωσιν οι ΄΄υιοί τού Θεού΄΄ παίρνουν ένα εντελώς θεολογικόν νόημα.

Σήμερα, πολλοί εκ τών ερμηνευτών - Ελλήνων και μη - ισχυρίζονται, ότι ο συγγραφεύς τού αποσπάσματος Γένεσις 6/στ΄ 1-4 δεν αναφέρεται εις κάποιαν από τις παραπάνω θέσεις. Την άποψίν τους τη θεμελιώνουν εις την υπόθεσιν, ότι οι ΄΄μπενέ ελοϊμ΄΄ είναι υπάρξεις που δεν ανήκουν εις το ανθρώπινον γένος, αλλά εις κάποιαν κατηγορίαν ανωτέρων όντων. Εκ τής φύσεώς των τα όντα αυτά, όχι μόνο διαφέρουν από τις ΄΄θυγατέρες τών ανθρώπων΄΄, αλλά βρίσκονται πολύ κοντά εις τον Θεόν. Εις το ίδιο συμπέρασμα καταλήγουν και με κριτήριο τα συμφραζόμενα, καθώς και από τον στόχον τού συγγραφέως τής περικοπής. Τόσο τα συμφραζόμενα, όσο και ο συγγραφεύς, θέλουν να δείξουν την αφύσικην ένωσιν μεταξύ τών ΄΄υιών τού Θεού΄΄ και τών ΄΄θυγατέρων τών ανθρώπων΄΄.

2. Η ερμηνεία τών ΄΄Σηθιτών΄΄.

Συμφώνως με μίαν άλλην άποψιν οι ΄΄υιοί τού Θεού΄΄ τού Γενέσεως 6/στ΄ 1-4 δεν είναι γενικά οι ευγενείς, οι άνδρες περιωπής, οι ήρωες κλπ, αλλά ΜΟΝΟΝ οι απόγονοι τού κλάδου τού Σηθ ή τουλάχιστον οι πιο ευσεβείς εκ τών Σηθιτών. Υποστηρίζεται δηλαδή, ότι οι προηγηθείσες γενεαλογίες τού Κάιν (κεφ. 4/δ΄) και τού Σηθ (κεφ. 5/ε΄) αποτελούν προεισαγωγικόν λόγον για την ακολουθούσαν ένωσιν τών Σηθιτών με τις γυναίκες τής γενεάς Κάιν, κι ότι η φράσις ΄΄έλαβον εαυτοίς γυναίκας΄΄συνεπάγεται γαμικήν ένωσιν μεταξύ θνητών όντων, και το ΄΄εξελέξαντο΄΄ ανταποκρίνεται πλήρως εις την φύσιν ανθρωπίνων όντων και όχι αγγελο - δαιμονικών δυνάμεων.

Εκφράζων θεολογικοτέρως αυτήν την άποψιν ο Ιερός Χρυσόστομος σημειώνει, ότι η ασώματος φύσις τών αγγέλων δεν έχει σαρκικές επιθυμίες και συνεπώς οι ΄΄υιοί τού Θεού΄΄ είναι άνθρωποι και μάλιστα ΄΄οι από τού Σηθ΄΄. Αίτιο τής πράξης τους εκείνης, εξηγεί ο Ιερός Πατήρ τής εκκλησίας μας, ήταν τα ανθρώπινα πάθη: η ασέλγεια, η ακρασία τής ηδονής, η επιθυμία τής ομορφιάς, η άτακτος επιθυμία, το κάλλος τής πορνείας, η αχαλίνωτος επιθυμία κλπ. Άλλωστε, συμπληρώνει, η πτώσις τών αγγέλων ΄΄ην προ τής τού ανθρώπου δημιουργίας΄΄ [΄΄Λόγος παραινετικός εις την είσοδον τής Αγίας Τεσσαρακοστής΄΄, ομιλία κβ΄, Patrologia Graeca, (Ελληνική Πατρολογία Migne), τόμ. 53, σελ. 185 εξ.]. Την ίδιαν ερμηνείαν υποστηρίζουν επίσης και οι ΚΥΡΙΛΛΟΣ ΑΛΕΞΑΝΔΡΕΙΑΣ: ΄΄Γλαφυρών εις την Γένεσιν΄΄ Λόγος Πρώτος, Migne P.G. 69, σελ. 53 ΄΄υιούς δε θεών... τούς από γε τού Σηθ και τού Ενώς ωνόμαζον΄΄, ΘΕΟΔΩΡΗΤΟΣ ΚΥΡΟΥ: ΄΄Εις τα άπορα τής Θείας Γραφής΄΄ Migne P.G. 80, σελ. 148 εξ.: ΄΄οι εκ τού Σηθ το γένος κατάγοντες, πάλαι μεν ως αρετής επιμελούμενοι υιοί Θεού εχρημάτιζον΄΄, ΙΩΗΛ ΓΙΑΝΝΑΚΟΠΟΥΛΟΣ: ΄΄Η Γένεσις΄΄ Καλάμαι 1955 σελ. 41, ΝΙΚ. ΒΑΣΙΛΕΙΑΔΗΣ: ΄΄Η Παλαιά Διαθήκη μετά συντόμου ερμηνείας΄΄ 1985 σελ. 57, ΝΙΚ. ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΣ: ΄΄Ερμηνεία περικοπών Παλαιάς Διαθήκης΄΄ τόμ. Α΄, σελ. 179. Η άποψις αυτή εγκατελείφθη από τούς ξένους ερμηνευτάς κατά τούς νεωτέρους χρόνους, αλλά υπεστηρίχθη προσφάτως από τον J. SCHARBERT: ΄΄Traditions und Redactionsgeschichte von Gn 6, 1-4, σελ. 106 εξ. (H. HAAG προαναφερθέν άρθρο σελ. 158).

4. Η ερμηνεία τών ΄΄Υπερφυσικών Όντων΄΄.

Τα πράγματα όμως δεν είναι τόσο απλά. Μια σφαιρική θεώρησις τού θέματος εις το μέτρον που τα κείμενα επιτρέπουν, θα ρίξει φως εις το διαχρονικόν νόημα τού όρου: ΄΄υιοί τού Θεού΄΄. Κατ’ αρχήν φαίνεται αναμφισβήτητον, ότι με τον όρον ΄΄υιοί τού Θεού΄΄, ο συντάκτης τού Βιβλικού κειμένου, δεν εννοεί ανθρώπινα πλάσματα, αλλά υπερφυσικά όντα, υπάρξεις που ανήκουν εις την θείαν σφαίραν (συμφώνως, πάντοτε, προς τους υποστηρικτάς αυτής τής ερμηνείας, η δε ημετέρα άποψις θα διατυπωθεί προς το τέλος τής παρούσης μελέτης). Το πρόβλημα συνεπώς εστιάζεται, λένε, εις το εάν τα όντα αυτά είναι οι γνωστοί μας από τις αφηγήσεις τής Παλαιάς Διαθήκης "άγγελοι" ή άλλες υπάρξεις που συναντούμε εις τον εξωβιβλικόν κόσμον εκ τού οποίου την σχετικήν παράδοσιν παρέλαβεν ο Βιβλικός συγγραφεύς. Ας δούμε τα πράγματα εγγύτερα.

Η ταύτισις τών ΄΄υιών τού Θεού΄΄ με τούς ΄΄αγγέλους τού Θεού΄΄ τής Παλαιάς Διαθήκης αφήνει αναπάντητο το ερώτημα: ΄΄Γιατί ο συγγραφεύς τού Γένεσις 6/στ΄ 1-4 χρησιμοποιεί τον γενικόν όρο ΄΄μπενέ ελοϊμ΄΄ (΄΄υιοί τού Θεού΄΄ ή ΄΄τών θεών΄΄), και όχι άλλους προσφοροτέρους΄΄; Αν όντως είχε κατά νουν τις αγγελικές - δαιμονολογικές δυνάμεις τής Παλαιάς Διαθήκης, θα εχρησιμοποίει τον πολύ γνωστόν όρο: ΄΄μαλαμίμ΄΄ (άγγελοι), ή ακόμη την έκφρασιν ΄΄μαλαχέ ελοϊμ΄΄ (άγγελοι τού Θεού).

΄Επειτα, ο χαρακτήρας τών εδώ περιγραφομένων ΄΄υιών΄΄ τού Θεού, διαφέρει εις πολλά σημεία από τούς αγγέλους που μνημονεύονται, όχι μόνο σε άλλα μέρη τού βιβλίου τής Γενέσεως, αλλά και όλης τής Παλαιάς Διαθήκης. Εις αυτά προβάλλεται η καθαρότητα και η ανωτερότητά τους. Είναι θεϊκές δυνάμεις κι εκπρόσωποι τού Θεού που υμνούν ως ουράνιος χορός το μεγαλείο τού Θεού, ομιλούν εξ’ ονόματός Του κι εκτελούν πιστά το θέλημά Του. Αντίθετα, εδώ βλέπουμε, υπερκόσμιες βέβαια, υπάρξεις που όμως ενεργούν κατά τα ανθρώπινα. Δελεάζονται και επιθυμούν. Αν πάλι δεχθούμε, ότι οι ΄΄υιοί τού Θεού΄΄ δεν είναι αγαθοί, αλλά πονηροί (΄΄πεπτωκότες΄΄ ή ΄΄πεσόντες΄΄ δια πρώτην φοράν τώρα) άγγελοι, τότε παραμένει ανεξήγητος ο χαρακτηρισμός των ως ΄΄υιοί τού Θεού΄΄!

Συμφώνως με μίαν άλλην παράδοσιν ή ερμηνείαν, δεν είναι οι εδώ μνημονευόμενοι ΄΄υιοί τού Θεού΄΄ ουράνιες αγγελικές δυνάμεις. Δεν είναι οι ΄΄άγγελοι΄΄ τού Ιωβ 1/α΄ 6, 2/β΄ 1 και άλλων χωρίων τής Παλαιάς Διαθήκης [Ψαλμ 28/κη΄ (29/κθ΄) : 1, 102/ρβ΄ (103/ργ΄) : 20-21, 148/ρμη΄: 2, Γ΄ Βασιλ. (Α΄ Βασιλ.) 22/κβ΄ 19, Δανιήλ 3/γ΄ 92 (3/γ΄ 25) κ.ά.], ούτε ΄΄τα εν φυλακή πνεύματα΄΄ (Α΄ Πέτρ. 3/γ΄ 19) και οι ΄΄ημαρτήσαντες άγγελοι΄΄ (Ιούδ. στ. 6), αλλά ΘΕΪΚΑ ΟΝΤΑ, γνωστά εις τον εξωβιβλικόν κόσμον, άγνωστα όμως εις την Βιβλικήν Θεολογίαν.

Ο πρώτος που διετύπωσε αυτήν την ερμηνείαν ήτο ο H. GUNKEL σημειώνοντας επίσης, ότι η πίστις εις τέτοια όντα, δεν έχει καμία σχέσιν με την Γιαχβικήν θρησκείαν. Ηκολούθησαν οι A. LODS, review of L Jung, "Fallen Angels", (1926), AfO 5 (1928), σελ. 170-178 σημειώνοντας: ΄΄Οι “μπενέ (χα) ελοχίμ” τού Γένεσις 6/στ΄ 4, δεν ήσαν ούτε “υιοί τού δυνατού”, ούτε “άγγελοι”, αλλά ΘΕΙΑ ΟΝΤΑ΄΄, σελ. 177, WILLIAM FOXWELL ALBRIGHT: ΄΄Από τη Λίθινη Εποχή...΄΄ 1946, 19572 που σημειώνει ότι: ΄΄αυτή η έκφρασις σήμαινε απλά “θεοί” στα Χαναανιτικά΄΄ σελ. 226, W.HERRMANN: ZRGG τόμ.12 (1960), G.COOKE εις το Zeitschrift fόr die Altestamentlice Wissenschaft (Περιοδικό τής Επιστήμης τής Παλαιάς Διαθήκης), τόμ. 76 (1964), σελ. 368 που λέγει ότι: “Οι υιοί τού (-ών) Θεού (-ών) είναι αυτοί που είναι εις το βασίλειο τών θεών, αυτοί που μετέχουν θειότητος”, R. RENDTORFF: ZAW (προαναφερθέν περιοδικό), τόμ. 78 (1966), σελ. 277 εξ. ο οποίος επιβεβαιώνει το συμπέρασμα τού Cooke, ROBERT DAVIDSON: ΄΄Genesis΄΄ σελ. 69: ΄΄Οι “υιοί τών θεών” μόνον ένα πράγμα μπορεί να σημαίνει: “ΘΕΙΕΣ ΥΠΑΡΞΕΙΣ”΄΄, Cambridge 1973. Αυτή η εξήγησις έχει επίσης υιοθετηθεί εις τρεις νέες μελέτες εις το Γένεσις 6/στ΄ 1-4 υπό τών: B.S. CHILDS (19622), W.H. SCHMIDT (1967) και Ο. LORETZ (1967, 1968). Απαντά δε τόσο συχνά τελευταία που δυνάμεθα να ομιλούμε, εάν όχι περί ομοφωνίας, τουλάχιστον για σχεδόν συμφωνία μεταξύ τών ξένων υπομνηματιστών τού χωρίου που εξετάζομεν. Αναφέρομεν ενδεικτικά τούς: G.E. WRIGHT, A.H. de BOER, E.A. SPEISER, J. de FRAINE, G. von RAD, J. WEINGREEN, J. GRAY, H. STRAUSS, J. L. YLARRI, W. ZIMMERLI κ.ά.

Εις το συμπέρασμα αυτό - ότι πρόκειται για "θεϊκά όντα" κι όχι για "αγγέλους" - συνηγορεί και η κριτική τού κειμένου που απ’ την πλευράν της καταλήγει εις το συμπέρασμα, ότι η περί ΄΄υιών τού Θεού΄΄ παράδοσις είναι προϊσραηλιτική ή τουλάχιστον πρωτοϊσραηλιτική και έχει μυθολογικό χαρακτήρα και αρχαιοτάτην προέλευσιν. Ανήκει εις μίαν παλαιοτέρας προελεύσεως εκτενέστερην αφήγησιν (πρόκειται για την πηγή L του Ο. ΕISSFELDT: “Hexoteuch - Synopse” 1922, τού αυτού: “Einleitung in das Alte Testament” δηλαδή “Εισαγωγή εις την Παλαιάν Διαθήκην”, σελ. 231, έκδ. 1956) που διεμορφώθη αρχικά εις πολυθεϊστικόν και μάλιστα Χαναανιτικόν (Ουγαριτικό) περιβάλλον (ROBERT DANIDSON: “Genesis” σελ. 69, Cambridge, έκδ. 1973) και αργότερα πέρασε εις την θρησκείαν τού αρχαίου Ισραήλ. Ακολούθως, αναθεωρημένη η παράδοσις, ενεσωματώθη εις την βιβλικήν αφήγησην. Λέγουν, επίσης, οι υποστηρικτές αυτής τής ερμηνείας, ότι αυτό δεν πρέπει να μάς ξενίζει, αφού η πολιτιστική κληρονομιά τών Εβραίων έχει και στοιχεία Χαναανιτικά. Έτσι, είναι πολύ φυσικό το Γιαχβικό στρώμα παραδόσεων (περί τών τεσσάρων πηγών τής Πεντατεύχου, ήτοι την "Γιαχβικήν", την "Ελωχειμικήν", την "Δευτερονομιακήν" και την "Ιερατικήν" όρα ΑΘΑΝΑΣΙΟΥ Π. ΧΑΣΤΟΥΠΗ, αειμνήστου καθηγητού εν τω Πανεπιστημίω Αθηνών, εις το μνημειώδες έργο του: “Εισαγωγή εις την Παλαιάν Διαθήκην” έκδ. 1989, σελ. 189 εξ.), εις την αναθεωρημένην μορφήν του, να ενεπλουτίσθη με παλαιότερο εξωβιβλικό υλικό (JOHN SKINNER: “Critical and Exegetical Commentary on Genesis” εις το "Διεθνές Κριτικόν Υπόμνημα" σελ. 142). Εις την περίπτωσιν μάλιστα τών ΄΄υιών΄΄ τού Θεού, η ενσωματωμένη εις την Βιβλικήν αποκάλυψιν ουγαριτική(;) παράδοσις, ηρμηνεύθη αργότερα εις τα πλαίσια τής περί αγγέλων Παλαιοδιαθηκικής πίστης. Εις επίρρωσιν δε τού ανωτέρω ισχυρισμού, οι υποστηρικτές αυτής τής ερμηνείας, αναφέρουν την απόδοσιν τών ΄΄υιών΄΄ τού Θεού ως ΄΄αγγέλων΄΄ εις μερικά χειρόγραφα τών Ο΄ (τα οποία λεπτομερώς ανεφέραμε εις την Φιλολογικήν ανάλυσιν τού κειμένου εις την αρχήν τής μελέτης μας) και την αποδοχήν τής γραφής ΄΄άγγελοι΄΄ από τούς παλαιοτέρους συγγραφείς τής αρχαίας Εκκλησίας και το σύνολο τών νεωτέρων ερμηνευτών.

Το συμπέρασμα, λοιπόν, τών υποστηρικτών αυτής τής ερμηνείας, είναι, ότι εις τα πλαίσια τού ευρυτέρου αφηγηματικού κειμένου, η παράδοσις Γεν. 6/στ΄ 1-4 φαίνεται ως ξένη. Δε συνδέεται με τα προηγούμενα, η δε σύνδεσή της με τα επόμενα μάλλον, λένε, είναι τεχνητή. Δεν έχει θεολογικό, αλλά δημώδη χαρακτήρα. Δεν είναι οι ΄΄μπενέ ελοϊμ΄΄ ("υιοί τών θεών"), οι γνωστοί εις την θεολογίαν τής Παλαιάς Διαθήκης άγγελοι, οι αγαθοί ή έστω οι πονηροί (δαίμονες), αλλά οι ΄΄μπενέ ελοϊμ΄΄ ("υιοί Θεού") ή οι ΄΄μπενέ ελίμ΄΄ ("υιοί θεών"), μια άλλη δηλαδή κατηγορία θεϊκών όντων τού ειδωλολατρικού κόσμου, που εάν δεν είναι τα ίδια, εντούτοις δεν απέχουν πολύ από το να είναι ΄΄θεοί΄΄. Η απόστασις τών ΄΄υιών΄΄ τού Θεού από το Θεό δεν είναι μεγάλη, όπως είναι εκείνη μεταξύ τού Θεού τής Παλαιάς Διαθήκης και τών αγγέλων Του. Εδώ ας θυμηθούμε την πολύ γνωστή μας έκφρασιν: ΄΄μπενέ ανεβείμ΄΄ ("υιοί τών προφητών"), η οποία δε σημαίνει άλλης κατηγορίας υπάρξεις, αλλά τούς προφήτες, τούς ομίλους τών προφητών κ.τ.τ. [πρβλ. Γένεσις 11/ια΄ 5: ΄΄μπενέ (χα) αδάμ΄΄ ("υιοί αθρώπων")].

5. Η ερμηνεία τών ΄΄Ελλήνων΄΄.

Όσον αφορά εις την τετάρτην ερμηνείαν παραθέτομεν αποσπάσματα εκ τού βιβλίου "Η Άγνωστη Προοστορία τών Ελλήνων" υπό Παντελή Κ. Ιωαννίδη, έκδ. Δίον, Θεσ/νίκη 1996 - το οποίο νομίζομεν αντιπροσωπεύει πολλούς - κι έτσι δύναται ο αναγνώστης να αντιληφθεί περί τίνος πρόκειται.

“Μεγάλος λαός, αυτόχθονες τής χερσονήσου τού Αίμου και τής Μικράς Ασίας οι Έλληνες, φέρονται από τ’ αρχαία κείμενα σαν οι πρώτοι πολιτισμένοι άνθρωποι τού κόσμου, σαν ιδρυτές τού πρώτου οργανωμένου κράτους τής γης κι εκπολιτιστές τής ανθρωπότητας. Η παρουσία τους στην ανωτέρω κοιτίδα, αναφέρεται ότι έλαβε χώρα από την εποχή τής τήξεως των πάγων τής τελευταίας Βουρμίου περιόδου κατά την 23^η χιλιετηρίδα π.Χ. Η ύψιστη ακμή τού πολιτισμού τους σημειώνεται την 9^η χιλιετηρίδα π.Χ. Η πτώση του έγινε την 7^η χιλιετηρίδα π.Χ., κι η αναβίωση τού πολιτισμού τους μετά την πτώση, έλαβε χώρα την 5^η περίπου χιλιετηρίδα π.Χ. Η χώρα τους ονομαζόταν τότε Αρεία, οι δε κάτοικοι έφερναν τον τίτλο τής χώρας, Άρειοι. Αρειάνα ονόμαζαν τη χώρα τους οι Πέρσες κι οι Ινδοί τούς κατοίκους τής ARVAS (Άρειοι). Έγιναν τελικά κοσμοκράτορες.

Η Ευρώπη, η Ασία, η Αφρική, η Αμερική κι η Πολυνησία αναφέρονται σαν περιοχές τής αποικιακής τους δραστηριότητας. Μια Ελλάδα κοσμοκράτειρα και θαλασσοκράτειρα τύπου Αγγλίας είναι εν όψει. Τ’ αρχαία κείμενα, τούς τότε Έλληνες τούς παρουσιάζουν να έχουν αναπτύξει υψηλό πνευματικό και τεχνολογικό πολιτισμό. Θρυλείται επίσης ότι είχαν διασπάσει το άτομο κι ότι πρώτοι στην ιστορία τού πλανήτη μας είχαν νικήσει την έλξη τής γης κι είχαν εκτινάξει επανδρωμένα διαστημόπλοια προς τη Σελήνη και την Αφροδίτη. Οι θρύλοι τού Ασκληπιού σαν Θεού τής ιατρικής επιστήμης, τού Άτλαντα που κουβαλάει στους ώμους του τον έναστρο ουρανό, τού Θεού Ήλιου που έτρεχε στον ηλιακό χώρο μ’ ένα άρμα που το έσερναν πύρινα φτερωτά άλογα, τού Φαέθωνα που επίσης διέσχιζε με το άρμα του το διάστημα, η πυρά τού Προμηθέα που είχε κλέψει από τους Θεούς, όλ’ αυτά φέρονται ότι ήταν τεχνολογικά επιτεύματα τών τότε Ελλήνων που μυθοποιήθηκαν, επειδή, μετά την καταστροφή τους την εποχή τού κατακλυσμού, ήταν αγράμματοι γιατί ζούσαν στα βουνά.

Υπάρχουν σήμερα στον κόσμο μας πολλά άλυτα αινίγματα τα οποία διεγείρουν τη φαντασία τών ανθρώπων κι έχουν αποτελματώσει την προσπάθεια τών ερευνητών να ερμηνεύσουν την ιστορία τους, όπως π.χ. τα γιγάντια αγάλματα τού νησιού τού Πάσχα τής Πολυνησίας ως τη Νέα Ζηλανδία. Τών λευκών ανθρώπων τών Ανόο, που ζουν στα νησία τής Ιαπωνίας Χοκάιντο και Σαχαλίνη από χιλιετηρίδες, το πρόβλημα τής καταγωγής τών Γιαπωνέζων οι οποίοι ισχυρίζονται ότι είναι γενιά θεών κι ότι ο πρώτος βασιλιάς τους ήταν ο Θεός Ήλιος, γιός τής Θεάς Αματεράσου, που είχε έρθει στην Ιαπωνία από άλλες χώρες. Το πρόβλημα τής ιστορίας τών Ινδιάνων τής Αμερικής, τών Βίκινγκ τής βόρειας Ευρώπης, τής καταγωγής τής Άρειας φυλής, κ.λ.π. Για όλ’ αυτά τα αινίγματα, η μελέτη αυτή έχει τις εξηγήσεις της κι αποσαφηνίζει ότι οι δημιουργοί τών αινιγμάτων αυτών είναι οι Έλληνες κοσμοκράτορες τής εποχής τών Θεών. Αυτοί δεν ήταν θεοί αλλά βασιλείς, που λόγω τών ευεργεσιών τους προς την ανθρωπότητα, έτυχαν εκ μέρους όλων τών λαών αθάνατης μνήμης. Μια ιδέα για όλ’ αυτά τα γεγονότα δίνουν αρχαία κείμενα όλων των λαών: [Είπε ο Άχουρα Μάσδα στον Γίμα: "Ν’ αγρυπνάς στον κόσμο μου. Κάνε τον καλό και καρπερό, γιατί συ είσαι ο προστάτης του…"] Κι ο Γίμα τράβηξε κατά την Ανατολή και στο πέρασμά του η γη έγινε τρείς φορές πιο καρπερή. Ο Γίμα (Ερμής, γραμματέας τού Κρόνου) είχε οργανώσει τούς ενάρετους εκείνους ανθρώπους στην Αρειάνα Βαέδα (Γη Αρείεων - Αρεία Ελλάδα) [Ζεντ - Αβέστα, Φαργκάρντ, κεφ. 13, 31, 37, 43]. Γράφει η Περσική Βίβλος, Ζεντ Αβέστα, ιστορώντας τον εκπολιτιστικό ρόλο τών Ελλήνων τής εποχής τών θεών στη γη. [Πάλαι επί τής δυναστείας τού Μανού (Ουρανός, Μαοων) βασιλεύς τις ην εν πάση τη σφαίρα τής γης, Σουράτας τ’ όνομα.] [Δούργα, κεφ. Α΄ εδαφ. 1]. Γράφουν τ’ αρχαία Ινδικά κείμενα, ότι ο Ήλιος - Διόνυσος, τής γενεάς τού Μαίονα - Ουρανού, υπήρξε κοσμοκράτορας. [Στην απέραντη γη δεν υπήρχε χώρα που να μην ανήκε στον βασιλέα Ουρανό…] [Σι Σιγκ, Βιβλίο Μεταμορφώσεων].

Σχετικά αναφέρουν και τ’ αρχαία Περσικά κείμενα. Τα ίδια αναφέρουν και τ’ αρχαία Ελληνικά κείμενα. Γράφει ο Απολλόδωρος γι’ αυτήν την περίπτωση: [Ουρανός, πρώτος τού παντός εδυνάστευσε κόσμου…]. Αναφέρει και ο Πλάτων διηγούμενος την παράδοση, ότι οι Έλληνες τής εποχής τών Θεών ήταν κοσμοκράτορες, κι ότι εκείνοι εκπολίτισαν την τότε πρωτόγονη ανθρωπότητα. Ο Πλάτων τούς τότε Έλληνες τούς αποκαλεί τέκνα θεών: [Θεοί γαρ άπασαν την γην πότε κατά τόπους διελάγχανον, δικής δε κλήροις το φίλον λαγχάνοντες, κατώκιζον τας χώρας, άνδρας δε αγαθούς εμποιήσαντες αυτόχθονας…] [Πλάτων "Κριτίας" κεφ. ΙΙΙ, εδάφ. 109 και 112, και "Τίμαιος" κεφ. ΙΙΙ, εδάφ. 24].

Τα ίδια αναφέρει και η Βίβλος τών Εβραίων: [Κατ’ εκείνας τας ημέρας ήταν οι γίγαντες επί τής γης. Και έτι ύστερον, αφού οι υιοί τού Θεού εισήλθον εις τας θυγατέρας τών ανθρώπων, αύται ετεκνοποίησαν εις αυτούς. Εκείνοι ήταν οι δυνατοί οι έκπαλαι άνδρες ονομαστοί…] [Βίβλος "Γένεσις" κεφ. 6, εδάφ. 4]. Γράφει η Βίβλος, χαρακτηρίζοντας τούς τότε Έλληνες ως τέκνα Θεών, και τούς γίγαντες ως κοσμοκράτορες (η υπογράμμισις δική μας). Αυτά και πολλά άλλα στοιχεία αναφέρουν τα παγκόσμια κείμενα, ότι οι Έλληνες τής εποχής τών θεών ήταν κοσμοκράτορες, κι ότι εκείνοι εκπολίτισαν την τότε πρωτόγονη ανθρωπότητα. Κι όλα αυτά έγιναν την εποχή τού βασιλιά Ουρανού, τού Κρόνου, και τέλος τού Διόνυσου. Γράφει ο Ολυμπιόδωρος, σημειώνοντας τούς Έλληνες βασιλείς σαν γενάρχες τής γενιάς τών θεών, και σαν δημιουργούς μεγάλων δυναστειών: […παρ’ ορφέο τέσσαρες βασιλείαι παραδίδονται. Πρώτον η τού Ουρανού ην Κρόνος διεδέξατο. Μετά δε Κρόνον, Ζεύς. Είτα τον Δία, Διόνυσος διεδέξατο…] [Ολυμπιόδωρος "Ορφικά Αποσπάσματα" κεφ. 220]

[Καθάπερ εικός γεννήματα και παιδεύματα θεών όντας…] [Πλάτων "Τίμαιος" 21, Β]

Οι γίγαντες τής Βίβλου, αναφέρονται εις τις ιστορίες τού Απολλόδωρου (Βιβλ. Ι, 35), ότι ήταν οι Έλληνες τής εποχής τών θεών, σημειώνεται δε και στα αετώματα τού Παρθενώνα, στον αγώνα τών θεών και τών γιγάντων (Ανάγλυφα Βρεττανικού Μουσείου) [η υπογράμμισις δική μας].

Γράφει ο Πλάτων, διηγούμενος ότι αυτά τα γεγονότα έλαβαν χώρα την εποχή τών θεών, κατά την ένατη χιλιετηρίδα π.Χ. [Πάντων δει μνησθώμεν ότι το Κεφάλαιον ην εννεακισχίλια έτει…] [Πλάτων "Κριτίας" κεφ. ΙΙΙ, εδάφ. 109] [οι υπογραμμίσεις δικές μας].” [Εκ τής εισαγωγής τού βιβλίου "Η Άγνωστη Προοστορία τών Ελλήνων" (10.000 - 2.000 π.Χ.) υπό Παντελή Κ. Ιωαννίδη]

Ποίο όμως συγκεκριμένο γεγονός υπαινίσσεται ο συγγραφεύς τής Γενέσεως και εις το οποίον πρωταγωνίσθησαν οι Έλληνες; Ας δούμε όμως τι αναφέρει παρακάτω το εν λόγω βιβλίο.

“Τέλος η παγκόσμια παράδοση είναι πλουσιώτατη σε αφηγήσεις, ότι όντα προερχόμενα από τον ουρανό εγκαταστάθηκαν στο Άπω παρελθόν ως άποικοι στη γη”. Εις την συνέχειαν ο συγγραφέας αναφέρει τις διηγήσεις διαφόρων λαών για τις "επισκέψεις" που εδέχθησαν όπως π.χ. τών λευκών Ανόι τής Ιαπωνικής νήσου Χοκάιντο, τών Εσκιμώων τού βορείου Πόλου, τών Ίνκας τής βορείου Αμερικής, τών Βαβυλωνίων, τών Πολυνησίων καθώς και τών αρχαίων Γερμανών.

“Τέλος στην Κίνα, στην οροσειρά Βάιν Καραουλάν, βρέθηκαν στις εκεί σπηλιές μαζί με εγχάρακτες μορφές όντων με σφαιρικά κράνη, και ορισμένοι πέτρινοι πίνακες, με επιγραφές οι οποίες αποκρυπτογραφήθηκαν από τον Κινέζο καθηγητή τής προοστορίας τής Ακαδημίας τού Πεκίνου, Τσιούμ Ουμ Νου. Οι πίνακες αυτοί οι οποίοι φυλάσσονται στην Ακαδημία τού Πεκίνου, αναγράφουν ότι πριν από 12.000 χρόνια, προσγειώθηκαν στη γη άνθρωποι άλλων πλανητών οι οποίοι δεν κατόρθωσαν λόγω βλάβης τών διαστημοπλοίων των να ξαναγυρίσουν στους ουρανούς (Απολλόδωρος Βιβλ. Γ΄ κεφ. 182). Τα 12.000 χρόνια πριν από την εποχή μας που αναφέρουν οι Κινέζικες επιγραφές είναι η δέκατη χιλιετηρίδα π.Χ. Κατά το κείμενο τού Ενώχ, το μέστωμα τού πολιτισμού τής εποχής τών λεγομένων θεών αρχίζει από τη δεκάτη επίσης χιλιετηρίδα π.Χ. Γράφει ο Σύγκελλος διηγούμενος σχετικές ιστορίες τού Ενώχ: "…Σηδ (Σηθ) ηγεμονεύσας (ηγεμόνευσε) μετά τού(τον) Αδάμ τών τηλικαύτα (τηνικαύτα) ανθρώπων, και οι εξ αυτού (οι δε εκ γένους αυτού) διακόσιοι εγρήγοροι τω χιλιοστώ τής Κοσμογονίας έτει,…κατέβησαν εκ τού ουρανού, έλαβον εαυτοίς γυναίκας εκ τών θυγατέρων τών ανθρώπων, και εγέννησαν τούς γίγαντας τούς ονομαστούς…" (Σύγκελλος Α΄ Βιβλίο Ενώχ, κεφ. V σελ. 17,20,22)[οι υπογραμμίσεις δικές μας]

Παρατηρήσεις:

(1^η ) Η ανωτέρω παραπομπή δεν προέρχεται εκ τού Α΄ Βιβλίου Ενώχ περί τών εγρηγόρων αλλά τιτλοφορείται “Τής θείας γραφής περί τού γένους Κάιν” και απαντά εις την σελ. 19 τής Χρονογραφίας τού ΣΥΓΚΕΛΛΟΥ εις το Corpus Scriptorum Historiae Byzantinae έκδ. Βόννης, 1829. Άλλωστε εις την ίδιαν παράγραφον δύο μόλις γραμμές πιο κάτω ο Σύγκελλος λέγει ότι ευθύς αμέσως θα παραθέσει ολίγα τινά, μεταξύ άλλων, και εκ τού Α΄ Βιβλίου τού Ενώχ: “…εγέννησαν τούς γίγαντας τούς ονομαστούς, ως φησίν η γραφή. Επειδή δε τινές αντιλέγουσι περί τούτων, συνείδον εφεξής ολίγα τινά και περί αυτών παραθέσθαι, εκ τε τού πρώτου βιβλίου τού Ενώχ και αυτού Μωυσέως και Πέτρου τού κορυφαίου τών αποστόλων”.

(2^α ) Με τις ανωτέρω υπογραμμίσεις αποκαθιστώμεν το κείμενον ως ακριβώς έχει εις την προαναφερθείσαν έκδοσιν. Με όλη την καλήν διάθεσιν και σεβασμό που έχομεν απέναντι τού συγγραφέως ως επιστήμονος κι ερευνητού,δυνάμεθα να δεχθώμεν, ότι οι ανωτέρω αλλοιώσεις τού κειμένου οφείλονται εις τυπογραφικά λάθη. Δεν δυνάμεθα όμως να δεχθώμεν το αυτό και για την ΠΡΟΣΘΗΚΗΝ "εκ τού ουρανού" που δεν απαντά εις το κείμενον κι έχει ως συνέπεια να αλλοιώνει άρδην το νόημα τών λόγων τού Συγκέλλου.

(3^η) Ο Σύγκελλος αναφέρει ότι οι "εγρήγοροι κατέβησαν τω χιλιοστώ έτει τής Κοσμογονίας" ήτοι χίλια μετά την τού κόσμου γένεσιν (όπως ορθώς ερμηνεύουν την λέξιν τα Λεξικά) κι όχι χίλια έτη μετά "το μέστωμα τού πολιτισμού τής εποχής τών λεγομένων θεών" ή (εξάγοντας άλλο αυθαίρετο συμπέρασμα) "χίλια έτη προ τής εποχής τού Αδάμ ήρχισε η Κοσμογονία [με την (εσφαλμένη) έννοια τής "ακμής"] τού πλανήτη" κι έτσι να μεταφέρομεν την εποχή τού Αδάμ εις την ενάτην χιλιετηρίδαν π.Χ. (!) εφ’ όσον έχομεν ως δεδομένον ότι "το μέστωμα τού πολιτισμού" ή "την Κοσμογονίαν" να διαδραματίζονται εις την δεκάτην χιλιετηρίδαν π.Χ.

(4^η ) Συμφώνως προς την προηγουμένην παρατήρησιν και εν συνδιασμώ με τα λεγόμενα τού Συγκέλλου, η εν λόγω επιμιξία ή αλλώς η "κατάβασις τών Εγρηγόρων", κατά τον συγγραφέαν, συμπίπτει με την εποχή τού Αδάμ (!!!) πράγμα που έρχεται εις φανεράν αντίθεσιν με το ιερόν κείμενον τής Γενέσεως [που λέγει, ότι συνέβει 120 έτη προ τού κατακλυσμού τού ΝΩΕ (Ο τελευταίος περί το 3.266 π.Χ. κατά το κείμενον τών Ο΄ ή περί το 2.500 π.Χ. κατά το εβραϊκόν. Τονίζομεν τον συγκεκριμένον κατακλυσμόν διότι πολλοί, μεταξύ αυτών κι ο εν λόγω συγγραφεύς, τον ταυτίζουν με τον κατακλυσμόν τού Δευκαλίωνος, που έλαβε χώρα περί τα μέσα τής δεκάτης χιλιετηρίδος π.Χ., κι ο οποίος, εν αντιθέσει με αυτόν τής Παλαιάς Διαθήκης, επέφερεν τρομεράς ανακατατάξεις εις όλον τον πλανήτην, λόγω τής μετατοπήσεως τού γηίνου άξονος περιστροφής. Συνεπεία τούτου, η ταύτησις προχωρεί και εις τα πρόσωπα που ζούσαν κατά τούς εν λόγω κατακλυσμούς και που τούς χωρίζουν αρκετές χιλιετίες π.χ. Νώε = Δευκαλίων, Αδάμ = Κρόνος, Σηθ = Σίθων-Ποσειδών, ο Παράδεισος τού Αδάμ = η πλουτοφόρος Πιερία τής Μακεδονίας, η Εδέμ = η Μακεδονία κ.τ.λ. ένθ. αν. σελ. 136,140 ) ], την εβραοκήν παράδοσιν αλλά και την ίδιαν την ιστορίαν. Όλα δε αυτά αναφέρουν, ότι το εν λόγω γεγονός έλαβε χώρα 2.242 περίπου χρόνια από την εποχήν τού Αδάμ. Προχείρως παραπέμπομεν εις τούς εξής εγκρίτους ιστορικούς:

Α. Ο ΕΥΣΕΒΙΟΣ επίσκοπος ΠΑΜΦΙΛΟΥ (πατήρ τής εκκλησιαστικής ιστορίας) εις το βιβλίον του "ΧΡΟΝΙΚΑ" (Αρμενική έκδοσις), σελ. 93 λέγει μεταξύ άλλων: "…σύνολο ετών από τού Αδάμ έως τον κατακλυσμό, σύμφωνα με τούς Εβραίους, 2.242 έτη." (όρα. ΜΑΝΕΘΩΝΟΣ "ΑΙΓΥΠΤΙΑΚΑ" έκδ. Γεωργιάδης, σελ. 25),

Β. Ο ΓΕΩΡΓΙΟΣ ΣΥΓΚΕΛΛΟΣ εις την "ΕΚΛΟΓΗΝ ΧΡΟΝΟΓΡΑΦΙΑΣ" και εις την σελ.73 σχολιάζει τον Αιγύπτιον χρονογράφον Πανόδωρο ο οποίος "…στις δύο δυναστείες τών εννέα ημιθέων προσπαθεί να συγκροτήσει τα 214 1/2 έτη από 858 "ώρους" (περίοδοι τριών μηνών) ή "τρόπους", έτσι ώστε μαζί με τα 969 έτη, λέγει, ότι δίνουν άθροισμα 1.183 1/2, και αυτά, όταν προστεθούν στα 1.058 έτη από την εποχή τού Αδάμ μέχρι την βασιλεία τών Θεών, συμπληρώνουν ένα σύνολο 2.242 ετών έως τον κατακλυσμό." (ένθ. αν. σελ. 31) Εις δε την σελ. 99 ο αυτός χρονογράφος λέγει τα εξής : "…θεώρησα αναγκαίο να διαλέξω δύο από τις πιο έγκυρες εκδοχές και να τις αντιπαραθέσω, εννοώ τού Αφρικανού και τού μετά από αυτόν Ευσεβίου, τού επονομαζομένου Παμφίλου, ώστε από την ορθή αντιπαραβολή να μπορέσει κανείς να αντιληφθεί ποια άποψη βρίσκεται πλησιέστερα προς την Βιβλική αλήθεια. Προς τούτο πρέπει κανείς να γνωρίζει καλά ότι ο Αφρικανός προσθέτει 20 χρόνια στην περίοδο από τον Αδάμ έως τον κατακλυσμό και αντί 2.242 έτη βρίσκει ότι είναι 2.262 έτη, πράγμα που είναι ανακριβές. Ο Ευσέβιος όμως σωστά και σε ομοφωνία προς την Γραφή τα υπολόγισε σε 2.242 έτη." (ένθ. αν. σελ. 43)

(5^η ) Εάν ο συγγραφέας ήθελε αβιάστως, καλοπροαιρέτως και απλανώς να εξηγήσει την μυστηριώδην "κατάβασιν" τών εγρηγόρων, άνευ "ερμηνευτικής" τινός προσθήκης, θα έπρεπε να μελετήσει προσεκτικότερα τρείς σελίδες πιο πρίν, ήτοι εις την σελ. 16, ένθα ο Σύγκελλος λέγει τα εξής: “Τούς δε οικείους εις εν συναναγών εν πολέμοις ασχολείσθαι εδίδασκεν (ενν. ο Κάιν). Ούτος χθαμαλός ην από τής κατάρας τού Θεού και πάντες οι εξ αυτού γεννώμενοι. Ώκει δε την γην ήτις εστί τρέμουσα, ΧΑΜΗΛΗ ΟΥΣΑ, κεχωρισμένος υπάρχων τού Σηθ, κατά πρόσταξιν τού Αδάμ, οι εκ τού Σηθ υιοί Θεού λεγόμενοι και εγρήγοροι την ΥΨΗΛΟΤΕΡΑΝ γην τής Εδέμ πλησίον τού Παραδείσου κατώκουν”. Το αυτό επαναλαμβάνεται και εις την επομένην σελ. 17: “Ο Σηθ ευσεβής ην και ευδιάπλαστος σφόδρα και οι εξ αυτού πάντες ευσεβείς και ωραίοι ήσαν. Ούτοι κατά πρόσταγμα τού Αδάμ την ΥΨΗΛΟΤΕΡΑΝ ΓΗΝ ώκουν τής Εδέμ, κατέναντι τού Παραδείσου…”. (οι υπογραμμίσεις δικές μας) Να λοιπόν πώς εξηγείται η μυστηριώδης κατάβασις τών εγρηγόρων που με το φως τών ανωτέρω πληροφοριών μόνο μυστηριώδης δεν είναι. Εφ’ όσον οι εγρήγοροι κατώκουν εις υψηλήν τοποθεσίαν, για να συναντήσουν τις θυγατέρες τών ανθρώπων, αίτινες κατώκουν εις χαμηλήν, τι άλλο έπρεπε να κάνουν από το να κατέβουν; (!)

Ας συνεχίσουμε όμως την παράθεσίν μας εκ τού αυτού βιβλίου: “Απλή σύμπτωση λοιπόν η παρουσία κατά την δεκάτη χιλιετηρίδα π.Χ. ανθρωπίνων όντων από άλλους πλανήτες στην Κίνα, με τις ιστορίες τού Ενώχ ότι η Κοσμογονία τού πλανήτη μας άρχισε χίλια χρόνια πριν από την εποχή τού Αδάμ, δηλαδή την δεκάτη και πάλι χιλιετηρίδα π.Χ.; [Εμείς, προχείρως, δεν θα απαντήσωμεν εάν πρόκειται περί συμπτώσεως ή όχι, (αν και μία σύντομος απάντησις εδώθη ανωτέρω), απλώς έχομεν την γνώμην, ότι είναι εξαιρετικά παρακινδινευμένον όπως θεωρήσομεν το Απόκρυφον τού Ενώχ ως πηγήν αντλήσεως εγκύρων πληροφοριών. Περί δε τού συγκεκριμένου αποκρύφου και τών τεχνασμάτων που μετεγχειρίσθη ο αποκρυπτογράφος πλείστες πληροφορίες δύναται τις να αναγνώσει εις το ΠΑΡΑΡΤΗΜΑ Ι εις το τέλος τής μελέτης].

10.000 - 9.000 λοιπόν χρόνια π.Χ. είναι η εποχή τής ύψιστης ακμής τού πολιτισμού τών Ελλήνων Αρείων τής εποχής τών θεών. Και φέρεται ότι τιτλοφόρησε ο τότε κόσμος τούς ισχυρούς εκείνους άνδρες, θεότητες, γιατί τούς έβλεπε να πετούν με τα αεροσκάφη τους στους ουρανούς τής γης η οποία ήταν τότε δική τους, και με διαστημόπλοια στο διάστημα που ξαναγύριζαν στη γη κατά βούληση.” [(η υπογράμμισις δική μας), ένθ. αν. σελ. 135-137].

Το δεύτερον σκέλος τής υπό εξέτασιν ερμηνείας αφορά εις την ετυμολογίαν τού ονόματος "Έλλην". Πολλά έχουν γραφεί κι έχουν ειπωθεί περί τής προελεύσεως τής συγκεκριμένης λέξεως, οι δε γνώμες τών ειδικών διχάζονται. Εις την συνέχειαν θ’ αναφέρομεν πιθανές ετυμολογίες τινές εκ τών οποίων σχετίζονται με την συγκεκριμένην μυστηριώδην ενότητα που εξετάζομεν.

1. Η πρώτη προέρχεται από το βιβλίον τού ερευνητού ΙΩΑΝΝΟΥ ΦΟΥΡΑΚΗ “Εβραίοι: Πλαστογράφοι τής ελληνικής ιστορίας”, έκδ. Τάλως, σελ. 41: “ΤΟ ΟΝΟΜΑ Έλλην, ή Έλ-λην, ή Έλλαν τής δωρικής και αιολικής, είναι σύνθετο. Η ρίζα του είναι το "Έλ" και το θέμα του το "λην" ή "λαν". Το πρώτο συνθετικό, το "Έλ"-, είναι η αντωνυμία "αν", αρχή τού είναι, ή τού νοείν (ην) παρατατικός τού ρήματος "ειμί", "ημί" = (ησί, ήσι, ητί), ήμην = (ήμαι), κ.λ.π. που σημαίνουν: Ο Ένας. Εγώ. Ο Μοναδικός. Ο Άναξ-Βασιλεύς-Άρχων. Ο Ισχυρός. Ο Δυνατός. Ο Ρωμαλέος. Ο Νεβρός (Νεογέννητος). Ο Φωτεινός. Ο Φωτοδότης, [π.χ. α) Έλ-λάμπω-Αστράπτω, φωτίζω μέσα ή επάνω μου, μέσα λαμπρύνω το όνομά μου, γίνομαι περίφημος, β) Έλ-λαμπρύνω-Έλ-λάμπω-Αστράπτω, φωτίζω μέσα ή επάνω μου, - (εν) Κάμνω τι λαμπρόν μέσα, συνθ. κατά μέσ. διάθ. Γίνομαι λαμπρός, ένδοξος, καυχώμαι δια τι]. ΤΟ ΔΕΥΤΕΡΟ συνθετικό, το "λην" ή "λαν" είναι τύπος τού δωρικού ρήματος Λάω=Λαός που παράγεται από το "Λω". Το "Λάω", στο β΄ και γ΄ πρόσωπο τού ενικού γίνεται "λης" και "λη" και στον γ΄ πληθ. "λώμε" και "λώντι". (Ο Μύθος τού Δευκαλίωνος Κατακλυσμού μάς λέει: "Ο Έλ-λην γεννήθηκε από τον λίθο που πέταξε, κατόπιν οδηγιών τού Δία, ο Δευκαλίων". Λίθος λέγεται ο "λάα" και "λάα" σημαίνει Λαός.

2. ΟΠΩΣ λοιπόν βλέπουμε, από το πρώτο συνθετικό τού Έλ-λην το "Έλ", σχηματίζεται: Ο Ένας. Εγώ. Ο Μοναδικός Άναξ-Βασιλεύς. Ο Ισχυρός. Δυνατός. Ρωμαλέος. Νεογέννητος (Νεβρός). Φωτεινός. Φωτοδότης κ.λ.π. Από το δεύτερο το "λην", ο Λαός. Έτσι από το Έλ + λην σχηματίζεται: α) Ο Ένας, ή Εγώ ο Μοναδικός Βασιλεύς (Άναξ) Λαός, β) Ο Ένας, ή Εγώ ο Δυνατός Λαός, γ) Ο Ένας, ή Εγώ ο Ρωμαλαίος Λαός, δ) Ο Ένας, ή Εγώ ο Νεογέννητος Λαός, και ε) Ο Ένας, ή Εγώ ο Φωτεινός Λαός ή Φωτοδότης Λαός. Από την τόσο πολύ περιληπτική ετυμολογική ερμηνεία τού ονόματος Έλ-λην, βλέπουμε ότι η εξαγόμενη εννοιολογική του σημασία είναι: Ο Ένας, ή Έγώ-Είναι ή Είμαι ο Μοναδικός Βασιλεύς (Άναξ), ή Δυνατός, ή Ρωμαλέος, ή Νεογέννητος, ή Φωτεινός-Λαμπρός, ή Φωτοδότη-Μεταδότης τού Φωτός Λαός.

3. Εις την ετυμολογικήν ταύτην ανάλυσιν και ερμηνείαν να προστεθεί ότι: α΄ Εις όλας τας διαιρέσεις και αιρέσεις τής τών Ελ-λήνων θρησκείας (βουδισμόν, βραχμανισμόν, ινδουισμόν, ιουδαοσμόν, μωαμεθανισμόν, χριστιανισμόν κ.λ.π.) ο υπέρτατος Θεός των ονομάζεται "Ελ" ή "Ηλ" = Ήλιος, β΄ Εις την προελληνιστικήν περίοδον οι Έλ-ληνες έγραφον τας επιγραφάς των μόνον με μεγαλογράμματα (κεφαλαία). Εις τας επιγραφάς αυτάς, όπως τις περιεργαζόμεθα εις τα Μουσεία και τούς αρχαιοελληνικούς χώρους, το γράμμα Η εχρησιμοποιείτο ως δηλωτικόν σύμβολον τής δασείας. Το επίθετον Έλ-λην εγράφετο ΗΕΛΛΗΝ = Έλλην και ο αριθμός εκατόν ΗΕΚΑΤΟΝ. Οι Αλεξανδρινοί γραμματικοί όμως αφήρεσαν το Η και το αντικατέστησαν με την δασείαν”.

4. Η δευτέρα ετυμολογία προέρχεται από την Φιλόλογο-Λυκειάρχη κ.ΜΑΡΙΝΑ ΚΑΡΑΒΑ ΓΑΛΑΝΗ εκ τού βιβλίου της "Η Ελληνική Γλώσσα μητέρα τών γλωσσών τού κόσμου". Αναλύουσα την λέξιν "grecesco" λέγει τα εξής: "grecesco" = goerec soscoes = παίδες Γοργούς. Η Γοργώ ήταν η προσωποποίηση τού Ήλιου, επομένως "grecesco" είναι τα παιδιά τού Ήλιου. Την ίδια έννοια έχει και η λέξη "Έλλην" = Ellan = nalal = γόνος aeleae = σελίου (ηλίου), επομένως υιός τού Ηλίου, δηλαδή grecesco ! (Οι υπογραμμίσεις δικές μας) Έτσι λοιπόν μάς αποκαλούν οι ξένοι! Groecoe = Γραικοί, Γκιαούρηδες. Επομένως η λέξη "Γραικός" δεν είναι υποτιμητική, ούτε ξένη για τον Έλληνα! Είναι συνώνυμη τής λέξης "Έλλην". Δηλώνει την ίδια σημασία, που δημιουργήθηκε από το ιερό λειτούργημα που ασκούσαν οι πάλαι ποτέ πρόγονοί μας, δηλαδή τη διάδοση τής θρησκείας τού θεού Ηλίου ανά τον κόσμο!

5. Η τρίτη ετυμολογία έχει ως εξής: Επειδή η λέξις "΄Ελλην" είναι τής τρίτης κλίσεως λαμβάνομεν το θέμα της εκ τής γενικής πτώσεως ήτοι: τού "Έλ - ληνος". Έτσι δε έχομεν "Έλ" = Θεός και "ληνός" = μέρος τι τού εγκεφάλου. Άρα "Έλληνες" = τα παιδιά (οι υιοί) που εξήλθον (βγήκαν) εκ τού εγκεφάλου τού Θεού, ήτοι "οι υιοί τού Θεού"!!!

6. Εις το "Μεγάλο Λεξικό τών Ρημάτων", έκδ. Γεωργίου Κοντέου, Θεσ/νίκη 1992, τόμ. 1^ος , σελ. 427 λέγει τα εξής: “Για την ετυμολογία τής λέξης Ελλάς - Έλλην πολλά έχουν λεχθεί: 1) Ο Κούρτιος προτείνει την προέλευση από το "σέλας" ( = φως) > σFελ - παραγωγική ή στενή σχέση με αυτό ( σελ-ήνη, είλ-η, έλ-η, έλ-ιος, ήλιος, ελ-άνη), 2) Ο Γερμανός φιλόλογος Willamowitz σχετίζει τη λέξη προς το ψελλίζω = σελλίζω > ελλός και έλωψ δηλωτικό χώρας βαρβαρόφωνων, που μιλούν ακατάληπτη γλώσσα. Έτσι και "Έλληνες" = βαρβαρόφωνοι, 3) η λέξη σχετίζεται προς τούς (Σ)ελλούς, ιερατικό σωματείο - και όχι λαό - τής Δωδώνης, που δρα στο ιερό τού Δία και που ελάχιστα ομιλεί, 4) Σχετίζεται περισσότερο προς το Ελλόπιον - Ελλοπία, όνομα χώρας εθνογραφικά ασταθούς, 5) Σχετίζεται με τη λέξη "έλλα" (= καθέδρα). Επομένως "Ελλάς"-"Έλληνες" = η χώρα τών αυτόχθονων, ντοπίων ανθρώπων. Η ετυμολογία αυτή είναι μάλλον ορθή. 6) Κατά τον Πρέβλιτς προέρχεται από τις λέξεις Έλλα - Έλλανες - Ελλοπία. Το όνομα εμφανίζεται για πρώτη φορά στον Όμηρο ως δηλωτικό μικρού τοπικού διαμερίσματος τής Αχαοας Φθιώτιδας στη νότιο Θεσσαλία, η οποία κατοικούνταν από Μυρμιδόνες και ανήκε στο κράτος τού Πηλέα. Ως τότε υπήρχαν διαφορετικές, κατά έθνη, ονομασίες τών κατοίκων: Αργείοι, Αχαιοί, Δαναοί σε αντίθεση με τούς Πελασγούς.

7. Τέλος, ο διαπρεπής καθηγητής τού Αριστοτελείου Πανεπιστημίου τής Θεσ/νίκης ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ ΧΡΗΣΤΟΥ εις το βιβλίον του "Αι περιπέτειαι τών εθνικών ονομάτων τών Ελλήνων" έκδ. 1960 σελ.10-11 λέγει ότι: “Δεν είναι εύκολο να ετυμολογήσομεν το όνομα, διότι είναι δυνατόν να ευρεθούν πολυάριθμοι πιθαναί ρίζαι ως σαλ: προσεύχεσθαι (Σελλοί), σαλ: ξηραίνεσθαι (Σελινούς), σελ: φωτίζειν (σέλας), ελλ. ορεινός. Προσφάτως υπεστηρίχθη η υπόθεσις ότι το όνομα προήλθεν από πόλιν Ελλάδα (Ελλάς ροή: ορεινόν ρεύμα) κειμένην παρά τού Σπερχειού, ο οποίος εις τούς νεώτερους χρόνους ωνομάζετο Ελλάδα, όπως ωνομάζετο κατά την υπόθεσιν ταύτην και εις την αρχαιότητα. Βεβαίως τα ονόματα είναι αδιαχώριστα, αλλά δεν είναι δυνατόν να είπωμεν ποίον εκ τών δύο προηγήθη, ο Έλλην ή η Ελλάς. Πάντως εις την αρχαιότητα διετηρείτο παλαιοτάτη παράδοσις περί συνδέσμου τού φύλλου τών Ελλήνων με τούς Σελλούς , τούς ιερείς τής Δωδώνης τής Ηπείρου. Ο Όμηρος παρουσιάζει τον ηγεμόνα των Αχιλλέα προσευχόμενον προς τον Δωδωναίον Δία ως προς προγονικόν Θεόν:

Ζεύ άνα, δωδωναίε, πελασγικέ, τηλόθι ναίων,

Δωδώνης μεδέων δυσχειμέρου· aμφί δε Σελλοί

σοι νέου σ’ υποφήται ανιπτόποδες χαμαιεύναι

(ΙΛΙΑΣ ΙΙ 233-235)

Εκεί δε απέστειλεν η παράδοσις και τον υιόν τούτου Νεοπτόλεμον δια να βασιλεύση. Εξ άλλου ο προσεκτικός Αριστοτέλης γράφει σαφέστερον: "και γαρ ούτος (ο κατακλυσμός) περί τον ελληνικόν εγένετο μάλιστα τόπον και τούτου περί την Ελλάδα την αρχαίαν. Αύτη δ’ εστίν η περί την Δωδώνην και τον Αχελώον…Ώκουν γαρ οι Σελλοί ενταύθα και οι καλούμενοι τότε μεν Γραικοί νυν δε Έλληνες"”. (ΑΡΙΣΤΟΤΕΛΟΥΣ "Μετεωρολογικά" Α 3529)

Εμείς δεν είμεθα εις θέσιν να είπωμεν ποία εκ τών ανωτέρω ερμηνειών είναι η ορθή. Αφού, λοιπόν, τινές τών ανωτέρω ετυμολογιών καταλήγουν ότι "Έλληνες" = "Οι Υιοί τού Θεού", μήπως τελικά είναι αυτοί που εμίγησαν με τις "θυγατέρες τών ανθρώπων" ; Μήπως (όχι πριν από 10.000 χρόνια, αλλά) πριν από 3.300 χρόνια, υπήρχε εις την Μεσοποταμία, κι όχι εις την Ελλάδα, μία Ελληνική αποικία, γνωστή ως "Υιοί τού Θεού" εκ τής πιθανής αυτής σημασίας τού ονόματός των;

6. Η ερμηνεία τών ΄΄Μοναχών΄΄.

Ολιγον προ τής εκτυπώσεως τού παρόντος εσκέφθημεν και την εξής ερμηνείαν την οποίαν αφορμήν έδωσε ημίν το κείμενον τής "Χρονογραφίας" τού ΣΥΓΚΕΛΛΟΥ το οποίον εις τις σελ. 16-17 λέγει τα εξής: “Ο Κάιν χθαμαλός ην από τής κατάρας τού Θεού και πάντες οι εξ αυτού γεννώμενοι. Ώκει δε την γην ήτις εστί τρέμουσα, χαμηλή ούσα, χωρισμένος υπάρχων εκ τού Σηθ, κατά πρόσταξιν τού Αδάμ. Οι εκ τού Σηθ υιοί Θεού λεγόμενοι και εγρήγοροι την υψηλοτέραν γην τής Εδέμ πλησίον τού Παραδείσου κατώκουν. Τω σο΄ έτει τού Αδάμ ο Σηθ αρπαγείς υπό αγγέλων εμυήθη τα περί τής παραβάσεως μέλλοντα έσεσθαι τών εγρηγόρων, και τα περί κατακλυσμού τού ύδατος εσομένου και τα περί τής παρουσίας τού Σωτήρος. Και γενόμενος άφαντος ημέρας μ΄ ελθών εξηγήσατο τοίς πρωτοπλάστοις όσα εμυήθη δι’ αγγέλων. Ην δε τότε ετών μ΄ . Ο Σηθ ευσεβής ην και ευδιάπλαστος σφόδρα και οι εξ αυτού πάντες ευσεβείς και ωραίοι ήσαν. (Να και ο λόγος που ΄΄οι θυγατέρες τών ανθρώπων ήσαν καλαί΄΄) Ούτοι κατά πρόσταγμα τού Αδάμ την υψηλοτέραν γην ώκουν τής Εδέμ, κατέναντι τού Παραδείσου, ΑΓΓΕΛΙΚΩΣ ΒΙΟΥΝΤΕΣ, έως τού χιλιοστού κοσμικού έτους. Τούτων την ενάρετον πολιτείαν μη φέρων ο αρχέκακος βλέπειν, εις την ωραιότηταν τών τότε θυγατέρων τών ανθρώπων αυτούς έτρωσε, περί ων φησί και ο θείος Μωησής ότι ειδόντες οι θιοί τού Θεού τας θυγατέρας τών ανθρώπων ότι καλαί εισίν, έλαβον εαυτοίς γυναίκας εξ αυτών.”

Επίσης το αυτό λέγει και ο θεοφόρος διδάσκαλος Εφραομ, τού οποίου και την μαρτυρίαν επικαλείται ο συγγραφεύς εις την σελ. 26: “Η δε Βαβυλωνίων γη και η καθ’ ημάς οικουμένη πάσα πόρρω που κείται τής κατ’ ανατολάς Εδέμ, ένθα τον Παράδεισον κείσθαι φαμέν. Και ίνα τω τοιούτω λόγω μάρτυρά τινα θεοφόρον διδάσκαλον παραστήσωμεν, παρέστω ημίν ο θείος Εφραομ, η ωκεανόβρυτος γλώσσα, φάσκων εν τοίς εις τον Παράδεισον δογματικοίς αυτού λόγοις ούτως: ΄΄πάντων τών υψωμάτων τών ωραίων υψηλότερος ο παράδεισος. Ο δε κατακλυσμός προς τα ίχνη αυτού έφθασεν. Οι δε προ τού κατακλυσμού άνθρωποι ανά μέσον τού ωκεανου και τού Παραδείσου ώκεισαν, η δε γενεά τού Κάιν εις γην καλουμένην Όδ, ήτις μεθερμηνεύεται τρέμουσα, οι δε τού Σηθ εις την υψηλοτέραν εντεταλμένοι υπό τού Αδάμ μη συμμίγνυσθαι εις την γενεάν τού Κάιν τού αδελφοκτόνου. Ην δε η γενεά αυτού χθαμαλοί τη ηλικία δια την κατάραν Κάιν· οι δε τού Σηθ γίγαντες και ως ΑΓΓΕΛΟΙ ΘΕΟΥ εν τη υψηλή χώρα. Ελθούσαι δε αι θυγατέρες τού Κάιν δια μουσικών αυλών και κινυρών κατήγαγον αυτούς εκ τής χώρας αυτών, και έσχον αυτάς, και πληθυνθείσης τής ανομίας αυτών γέγονεν ο κατακλυσμός΄΄…” (Corpus Scriptorum Historiae Byzantinae, έκδ. Βόννης, 1829)[οι υπογραμμίσεις δικές μας]

Εδώ ο Σύγκελλος μάς δίδει μίαν ενδιαφέρουσα πληροφορίαν. Λέγει, ότι οι εκ τού Σηθ πάντες, εκτός τού ότι ήσαν ευσεβείς και ωραίοι, ΒΙΟΥΣΑΝ ΑΓΓΕΛΙΚΩΣ ή κατά τον θεοφόρον διδάσκαλον Εφραομ ΄΄ήν ως ΑΓΓΕΛΟΙ ΘΕΟΥ΄΄ !!! Διήγαγον δηλ. ΑΓΓΕΛΙΚΗΝ ΠΟΛΙΤΕΙΑΝ, ήτοι απήχον ΣΑΡΚΙΚΩΝ ΣΧΕΣΕΩΝ!!! Είχον αφιερωθεί ψυχή και σώματι εις τον Θεόν. Ήσαν δηλ. οι μοναχοί τής εποχής εκείνης. Μήπως τελικώς είναι αυτοί οι ΄΄υιοί τού Θεού΄΄ που είδον τις ΄΄θυγατέρες τών ανθρώπων΄΄, ήτοι τις θυγατέρες τής φυλής Αδάμ, ότι ήσαν ωραίες κι έλαβον αυτές για γυναίκες των; Ούτως δε εξέπεσον τής αγγελικής των πολιτείας και κατέπεσον εις τα πάθη τής σαρκός. Διο και ο Θεός οργίσθη κατ’ αυτών λέγων: “Ου μη καταμείνει το πνεύμα μου εν τοις ανθρώποις τούτοις εις τον αιώνα δια το είναι αυτούς σάρκας, έσονται δε αι ημέραι αυτών 120 έτη”.

Εις το σημείον όμως αυτό ίσως αναρωτηθούν τινές: “Μα καλά η παράβασις ήτο τόσο μεγάλη που άξιζε τοιαύτη τιμωρία διά τού Κατακλυσμού; Έπρεπε ο Θεός να καταστρέψει τόσους ανθρώπους επειδή κάποιοι μοναχοί αρνήθησαν το μοναχικόν των αξίωμα;” Απ’ αυτά και μόνον τα ερωτήματα υποψιαζόμαστε, ότι ο Θεός είχε μεγάλο σχέδιο να επιτελέσει δι’ αυτών. Μάλλον ο σκοπός τού μοναχικού αυτού τάγματος πρέπει να είχε σχέσιν με το πρόσωπον τού Χριστού και την έλευσίν Του εις τον κόσμον αφ’ ης στιγμής το τάγμα αυτό ανήκε εις την φυλήν εξ ης προήλθεν ο Μεσσίας ως άνθρωπος. Κι αυτό θα επιτυγχάνετο, μάλλον, δια τής παρθενίας - όπως και τελικώς επετεύχθη δια τής Παρθένου - την οποίαν και απέτυχε να διατηρήσει αμόλυντο η συγκεκριμένη ομάδα ανθρώπων.

Παραπομπές

1. Την άποψιν αυτήν δέχεται ο DEXINGER στηριζόμενος εις τα ουγαριτικά κείμενα. Μίαν τέτοιαν όμως θέσιν παραγνωρίζει το γεγονός, ότι εις τα ουγαριτικά κείμενα, μόνον ο Ενικός και όχι ο Πληθυντικός έχει αυτό το νόημα (πρβλ. H. HAAG άρθρο ΄΄ben in the Semitic Languages΄΄ εις το G. JOHANNES BOTTERWECK - HELMER RINGGREN: ΄΄Theological Dictionary of the Old Testament΄΄ Vol. II, έκδ. 1975, σελ. 158).

Πάνω