UFO – Ξένα όντα:

ΤΕΧΝΟΕΙΔΩΛΑ ΤΗΣ ΑΒΥΣΣΟΥ

B΄ Μέρος: Η συσχέτιση του φαινομένου των UFO με τη δράση των σκοτεινών πνευματικών δυνάμεων

ΚΕΦΑΛΑΙΟ 3^ο.

Τα έργα της παραμορφωτικής φαντασίας

«Αγνοείστε τις φαντασίες αυτές», προτρέπουν πολλοί Άγιοι της Εκκλησίας μας, όπως ο Θεoφόρος Μάξιμος ο Ομολογητής (580 - 662): «Διότι όστις συνηθίζει να καταφρονή τας φαντασίας, αυτός δύναται να καταφρονή και τα ίδια πράγματα εκείνα (τα δαιμόνια), των οποίων είναι αι φαντασίαι»[1], ενώ ο Άγ. Διάδοχος επίσκοπος Φωτικής (5ος αι.) διδάσκει ότι «η καρδία επιθυμούσα, ειδωλοποιεί ό,τι θέλει και ούτω δίδει εις το κακόν ύπαρξιν» [2].

Ο αποκρυφιστής Ελιφάς Λεβί (1810-1875) δίνει μία ανάλογη εικόνα της φαντασίας: «Μέσα στη φαντασία εγγράφονται και διατηρούνται τα σχήματα. Μέσω αυτής βλέπουμε την αντανάκλαση του αόρατου κόσμου. Είναι ο καθρέφτης των οραματισμών και ο δρόμος προς τη ζωή της μαγείας. Αυτή δίνει φτερά στη θέληση και ενεργοποιεί το παγκόσμιο κίνητρο» [3].

Ο εξυμνητής αυτός της μαγείας εκλαμβάνει αυτή τη φαντασία ως θετική φυσικά. Μάλιστα, οι μάγοι και οι μάγισσες παλιότερα, για να βλέπουν πιο εύκολα τις φανταστικές μορφές, έπιναν φίλτρα, μασούσαν κάποια χορτα ή αλείφονταν με αλοιφές. Μα, οι άνθρωποι και σήμερα, μιμούμενοι τους μάγους, επιδιώκουν δυστυχώς να βλέπουν αυτές τις μορφές. Ορισμένοι μάλιστα, δεν θα έλεγαν όχι να αγόραζαν και κανένα μαγικό φίλτρο, ή να ρουφούσαν λίγη... μαγική σκόνη, για ν' «ανοίξουν οι πύλες της φαντασίας και του αγνώστου» πιο εύκολα.

Ο γέρων Σωφρόνιος Σαχάρωφ (1896 - 1993) στο βιβλίο «Ο Άγιος Σιλουανός ο Αθωνίτης» απαντά καταλλήλως: «Ο κόσμος της ανθρώπινης φαντασίας είναι κόσμος των ‘φασμάτων’ της αλήθειας. Είναι δε κοινός εις τους ανθρώπους και τους πεσόντας αγγέλους, και δια τούτο η φαντασία πολλάκις γίνεται αγωγός δαιμονικής ενέργειας.

Πάσα εικών, σχηματισθείσα υπό του ιδίου του ανθρώπου ή εμπνευσμένη υπό των δαιμόνων, γενομένη δεκτή υπό της ψυχής, διαστρέφει την πνευματικήν μορφήν του ανθρώπου, του κτισθέντος κατ' εικόνα και ομοίωσιν Θεού. Η ενέργεια της φαντασίας, εν τη εσχάτη εξελίξει αυτής, οδηγεί εις αυτοθέωσιν του κτίσματος» [4]. Μέσω του νου και των αισθήσεων λοιπόν, ο Ενάντιος μας πολεμά στην καρδιά και στην ψυχή.

Η άλογος, ανεξέλεγκτος και αφύσικη αυτή φαντασία, φυσικό είναι να μην πηγάζει από το Άμεμπτο Φως του Θεού, αλλά από την «περιοχή» του Κακού. Γι' αυτό, ο «Ιδρυτής» αυτής της «περιοχής» ονομάζεται από τους Άγιους Πατέρες «φαντασιοκόπος» και η φαντασία «γέφυρα των δαιμόνων»[5].

Και συνεχίζει ο Άγ. Νικοδημος ο Αγιορείτης στο «Συμβουλευτικον Εγχειρίδιον» (σελ. 156): «Διότι και ο διάβολος έχει μεγάλη συγγένειαν και οικείωσιν προς την φαντασίαν ­ αυτήν έχει επιτηδειότερον όργανον δια να πλανά τους ανθρώπους και να ενεργή τα πάθη και τας κακίας του».

«Διότι και αυτός, νους κτισθείς παρά Θεού πρότερον, απλούς και ασχημάτιστος, και αφάνταστος, ως οι λοιποί θείοι άγγελοι, ύστερον αγάπησε τα σχήματα και την φαντασίαν, και φαντασθείς να θέση τον θρόνον του υπεράνω του ουρανού, και να γίνει όμοιος τω Υψίστω, από αγγέλου φωτεινού, έγινε διάβολος σκοτεινός».

«Και τον Αδάμ δια φαντασίας επλάνησεν, εμβιβάσας εις τον νουν του φαντασίαν ισοθεΐας». Και συμπληρώνει ο Άγ. Ησύχιος ο Πρεσβύτερος (6ος αι.): «Νους ασώματος ο πονηρός, ουκ άλλως δύναται πλανήσαι ψυχάς, ειμή δια φαντασίας και λογισμών» [6].

Εδώ μιλάμε και για τη φαντασία με τη μορφή κακών λογισμών. Η μεταβίβαση σκέψης από «εξωγήινους» σε μάρτυρες μόνο σπάνιο φαινόμενο δεν είναι, και συμπορεύεται με τη μεταβίβαση λογισμών από τα αρνητικά πνεύματα στο νου του ανθρώπου, όπως λογισμών ισοθεΐας - αυτοθέωσης (εξαιτίας της έπαρσης). Οι εξωγήινοι επικοινωνούν και τηλεπαθητικά με τους μάρτυρες, όπως κάνουν και οι μάγοι με τα θύματά τους.

Ο Άγ. Nείλος ο Ασκητής (5ος αι.) μιλάει για ένα δαίμονα που αγγίζει τον τόπο του εγκεφάλου, αλλοιώνοντας το φυσικο του φως με μια ψευδαίσθηση και αναστατώνοντας τη φυσιολογική λειτουργία του. Με τον τρόπο αυτό σχηματίζει μέσα στον άνθρωπο ή «λογισμούς αλλόκοτους» ή παράδοξα εσωτερικά οράματα, δήθεν θεϊκά.

Κάνει δηλαδή ένα παιχνίδι φωτός και σκιών, θα λέγαμε, μέσα μας, επιδρώντας στον εγκέφαλο έτσι, ώστε να εκλαμβάνουμε τη φυσιολογική αυτή ανωμαλία ως «θείαν επιφάνειαν», ως δήθεν φανέρωση του Θεού, αν δεν είμαστε πνευματικά πληροφορημένοι και έτοιμοι να δεχτούμε τέτοιες επιθέσεις. Το πάθος της κενοδοξίας δηλαδή κινείται σε λογισμό, ο οποίος δίνει ανόητα τέτοια μορφή στον ασχημάτιστο νου, που να φαίνεται σαν εντοπισμός της θείας και ουσιώδους γνώσεως [7].

«Η υπερηφανία φυσιούται εκ της επιθυμίας να δημιουργήσει τον ίδιον αυτής κόσμον», λέει ο γέρων Σωφρονιος Σαχάρωφ [8]. Η επάρατη, όπως λέγεται, φαντασία, τρέφεται από την υπερηφάνεια, ξεσηκώνει τα πάθη και επικρατεί του συνειδητού.

Η φαντασία αυτή τυγχάνει ιδιαίτερης τιμής από μυστικιστικές και άλλες ομάδες, με τη χρήση του διαλογισμού, της γιόγκα ή άλλων τεχνικών. Η υπερβολική χρήση της επάρατης - περήφανης φαντασίας καταλήγει σε παραισθήσεις, παθολογική έκσταση και ψυχικές ασθένειες, όπως η τρέλα ή η πλήρης «αναισθησία» (το άτομο αυτό που λέμε ότι είναι «στον κόσμο του»).

Η έπαρση (περηφάνια) δημιούργησε λόγω επιθυμίας, όπως ανέφερε πριν ο γέρων Σωφρόνιος, μια ψεύτικη φαντασία σ' έναν μοναχό του Άγ. Ορους, στη μικρή Σκήτη της Άγ. Άννης. Όπως περιγράφεται στο Λαυσαϊκόν του Άγ. Ορους, ο μοναχός αυτός έπεσε θύμα του παμπόνηρου, που του έβαλε ιδέες ότι ήταν ο κατάλληλος για να γίνει Πατριάρχης. Στη συνέχεια ο εχθρός εμφανίστηκε στον ύπνο του με σχήμα κληρικού και του είπε ότι αυτές τις μέρες έρχεται πρεσβεία αρχιερέων από την Κωνσταντινούπολη για να τον παραλάβει και να τον εγκαταστήσει στον Οικουμενικό θρόνο.

Και μια νύχτα βλέπει να φτάνει κάτω από την παραθαλάσσια καλύβα του ένα κατάφωτο πλοίο με συνοδεία, με πολλή δοξα, με λαμπάδες και εξαπτέρυγα και με φανταστικούς (ψεύτικους) κληρικούς, που, μολις τους είδε, έσπευσε ο δυστυχής να κατέβει με τις λίγες του αποσκευές για να επιβιβαστεί (στο πλοίο).

Καθώς ετοιμαζόταν όμως να απλώσει το πόδι του στο φανταστικό, μα ολοζώντανο στα μάτια του πλοίο, έκανε από καλή συνήθεια το σημείο του Τιμίου Σταυρού. Στη στιγμή εξαφανίστηκε η δαιμονική φαντασία και έμεινε ο ταλαίπωρος στην άκρη, στο χείλος εκείνης της απόκρημνης και βαθιάς θαλάσσιας αβύσσου που ανοιγόταν από κάτω [9].

Το κατάφωτο πλοίο άνετα θα μπορούσε να εμφανιστεί σαν ένα κατάφωτο... UFΟ και οι εξωγήινοι θα ταίριαζαν «γάντι» στο UFΟ αυτό, όπως οι κληρικοί στο πλοίο. Οι δαίμονες λαμβάνουν το αλαζονικό σήμα από κάποιον, και έπειτα, το μόνο που έχουν να κάνουν είναι να «προσαρμόσουν» την «απάντησή» τους στην επιθυμία του.

Μια άλλη φαντασία παρομοια μ' αυτήν παρουσιάστηκε σε μοναχό, στο Άγ. Όρος πάλι, στα φριχτά Καρούλια, όπως λέγεται η συγκεκριμένη απόκρημνη περιοχή. Όπως γράφει το γεροντικό, ένας μοναχός πίστεψε ότι έφτασε σε τόσο υψηλό επίπεδο πίστης, ώστε θεώρησε τον εαυτό του ικανό να πάει στον έξω κόσμο, να κηρύξει το λόγο του Θεού, για να σωθούν οι άνθρωποι.

Παιδευμένος μ' αυτούς τους λογισμούς, μια μέρα είδε, κάτω ακριβώς από τα βράχια που ασκήτευε, ένα μεγάλο πλοίο να έρχεται προς αυτόν, για να τον παραλάβει δήθεν και να τον μεταφέρει έξω από το «άβατον», στον κόσμο. Ήταν έτοιμος να πηδήξει στο πλοίο και με το ζόρι τον συγκράτησε ένας άλλος μοναχός, που τον είδε κατά τύχη και ο οποίος δεν έβλεπε κανένα πλοίο. Αν τον άφηνε, ασφαλώς θα γκρεμιζόταν κάτω στα βράχια [10].

          Και οι δύο μοναχοί, που περιγράψαμε την περιπέτειά τους, έβαλαν μυαλό, συνετίστηκαν και δεν τους ξαναεμφανίστηκε η δαιμονική πλάνη.

Στην περίπτωση του πρώτου μοναχού, η χρήση του ταπεινωτικού σημείου του Σταυρού χάλασε τα σχέδια τους. Στις περιπτώσεις των «επαφικών» με UFΟ; Οι δαίμονες δε γνωρίζουν τι σημαίνει ταπείνωση. Ένα χαρακτηριστικό παράδειγμα, για ν' αντιληφθούμε τη διαπίστωση αυτή, μας δίνει μια ιστορία που είχε διηγηθεί ο εξαιρετικός γέροντας Ιάκωβος Τσαλίκης (1920 - 1991), στη Μονή του Οσίου Δαυίδ του γέροντος (16^ος αι) στην Εύβοια.

Κάποτε λοιπόν επισκέφθηκε το μοναστήρι μία γυναίκα που είχε καταληφθεί από πονηρό πνεύμα (δεν ήξερε τι έλεγε κτλ). Ο γέροντας μίλαγε στη γυναίκα, αλλά απαντούσε το πνεύμα, μέσω της γυναίκας. Είπε τότε ο γέροντας: Άκουσε με, θα επαναλαμβάνεις ό,τι λέω εγώ, εντάξει; -Εντάξει, αποκρίθηκε η γυναίκα (το πνεύμα). Και ακολούθησε ο παρακάτω διάλογος:

Γέροντας: Πες, Άγιος ο Θεός.

πνεύμα: Άγιος ο Θεός.

Γέροντας: Άγιος Ισχυρός.

πνεύμα: Άγιος Ισχυρός.

Γέροντας: Άγιος Αθάνατος.

πνεύμα: Άγιος Αθάνατος.

Γέροντας: Ελέησον ημάς.

πνεύμα: Τον κακό σου τον καιρό!

Η ταπείνωση λοιπόν (που, στο παραπάνω παράδειγμα αντιπροσωπεύεται με τη φράση «Κύριε, Ελέησον ημάς») είναι ξένη προς τους δαίμονες.

Μόνο ο Χριστός, ο αυθεντικός διδάσκαλος της ταπείνωσης, ήταν απρόσβλητος από την αρνητική φαντασία, τη «γέφυρα των δαιμόνων». Ο Χριστός διέθετε τη δημιουργική, την εκ Θεού φαντασία μόνο.

Συνοψίζοντας, σε σχέση με το κεφάλαιο αυτό, ένα περιστατικό με UFΟ, αν είναι παραισθητική φαντασία ή απάτη ­ψέμα, έχει πάνω του τη σφραγίδα της πλευράς - «περιοχής»του κακού. Για τη φαντασία τα είπαμε (ανακατεύονται τα δολια πνεύματα πολύ συχνά).

Αν είναι απάτη ή ψέμα, ο λογισμός (η ιδέα) για την απάτη αυτή προήλθε εκ του πονηρού και επήλθε η συγκατάθεση του ατόμου προς την πραγματοποίησή της. Εάν είναι λανθασμένη εκτίμηση λόγω υπερβολικής και αδικαιόλογητης εμμονής - προσκόλλησης του ανθρώπου (στην εξήγηση ενός συμβατικού φαινομένου ως UFΟ), τότε ο «φταίχτης» διαστρέβλωσε την ορθή ερμηνεία του φαινομένου στο νου του ανθρώπου αυτού, εκμεταλλευομενός επιθυμία ή φόβο του. Ίσως όμως να ευθύνονται και εγωπαθή αίτια γι' αυτό το λάθος.

Αν τέλος μιλάμε για οργανική βλάβη του εγκεφάλου, πάλι θα επαναλάβουμε ότι το Καλό δεν μπορεί να είναι αιτία βλάβης. Πάλι δηλαδή ευθύνεται ο αρνητικός – πτωτικος παράγοντας, έστω κι αν αυτός βρίσκεται κάπου στο βάθος της σήραγγας.

Το θέμα της παραμορφωτικής φαντασίας που πραγματευτήκαμε συνδέεται άμεσα με πολλά άλλα σημεία του βιβλίου. Εξασκείστε τη... δημιουργική σας φαντασία και ανακαλύψτε τα.

Προηγούμενο // Περιεχόμενα // Επόμενο

Δημιουργία αρχείου: 12-4-2005.

Τελευταία ενημέρωση: 21-4-2005.

Πάνω