B΄ Μέρος: Η συσχέτιση του φαινομένου των UFO με τη δράση των σκοτεινών πνευματικών δυνάμεων
ΚΕΦΑΛΑΙΟ 5ο.
Ορμούν "ως λέοντες ωρυόμενοι"
Α. Ο φόβος και ο τρόμος στις επαφές
Ο φόβος, και συχνά ο πανικός, είναι το κυρίαρχο συναίσθημα που μεταδίδουν οι θεάσεις UFΟ, ειδικά σ' όσους έχουν εμπειρία από στενές επαφές 3ου και 4ου βαθμού (δηλ. άμεση επαφή με το UFΟ και το πλήρωμά του). Πάρα πολλοί άνθρωποι έχουν εκμυστηρευτεί ότι έχουν δει κάτι παράξενο, τρομακτικό, αλλά δεν το δημοσιοποιούν, ώστε να το αποβάλλουν εντελώς από τη μνήμη τους και ν' απαγκιστρωθούν από τα συναισθήματα τρόμου που βίωσαν.
Η Ζωοποιός Δύναμη όμως, ο Θεός, σαν Άπλετο Φως που είναι, ουδεμία σχέση έχει με συναισθήματα αρνητικής φύσης, όπως φόβος, δειλία ή τρόμος. Αντίθετα κρυσταλλώνει μέσα μας αρετές, όπως δύναμη, ψυχραιμία, αγάπη, σοφία (Β' Τιμόθεον 1, 7). Οι καλοπροαίρετες Αγγελικές Δυνάμεις, κατά την εμφάνισή τους, αντικαθιστούν πάντα τυχόν αισθήματα φόβου με τη γαλήνη και τη χαρά. Όταν παρουσιάστηκε άγγελος Κυρίου σε βοσκούς, αναγγέλλοντας τη γέννηση του Σωτήρα, το πρώτο μήνυμά του ήταν: «Μην τρομάζετε, σας φέρνω χαρμόσυνο νέο...» (Λουκά 2, 10).
Ο Μέγας Αντώνιος μας διαφωτίζει καταλλήλως, όσον αφορά την ποιότητα των επισκεπτών μας. Η υπερκοσμια αυτή ασκητική μορφή της Ορθοδοξίας έζησε σε έρημους και σε βουνά με ελάχιστο νερό και τροφή, μέσα σε αγρία θηρία και ερπετά, τα οποία ποτέ δεν τον πείραξαν. Επίσης, θεράπευε ασθενείς - ειδικά δαιμονισμένους - και προέβλεψε και το θάνατο του (σε ηλικία 105 ετών).
Τα σοφά λόγια του Μ. Αντωνίου απορρέουν από την πλούσια εμπειρία του με τον κόσμο των πνευμάτων: «Και στο εξής να έχετε για διακριτικό γνώρισμα: Όταν εξακολουθεί να φοβάται η ψυχή, πρόκειται για παρουσία των εχθρών. Διότι οι δαίμονες δεν αφαιρούν τη δειλία που συνοδεύει τέτοιες εμφανίσεις, όπως την αφαίρεσε ο μέγας Αρχάγγελος Γαβριήλ από τη Μαρία και το Ζαχαρία, και όπως ο άγγελος που φάνηκε στο μνημείο (στον τάφο του Ιησού, στις γυναίκες. Αλλά όταν δουν τους ανθρώπους να φοβούνται, για να τους κατατρομάξουν ακόμα περισσότερο, κι αφού μπουν στο κελί τους, να τους περιπαίξουν σαρκαστικά τους λένε:
- Πέστε να μας προσκυνήσετε!»
Και δυστυχώς, συμπληρώνουμε εμείς, κάποιοι τους προσκυνούν άμεσα ή έμμεσα. Θα επιμείνουμε λίγο ακόμα στις πολύτιμες διδαχές του Μ. Αντωνίου. «Τις ενέργειες των δαιμόνων δεν πρέπει να τις εκλαμβάνουμε ως θείες ενέργειες. Οι θείες ενέργειες έρχονται ησύχως και πράως, και προκαλούν αμέσως χαρά, αγαλλίαση και θάρρος στην ψυχή του ανθρώπου.
Η εμφάνιση των δαιμόνων γίνεται συνήθως με ταραχή, χτύπους, ήχους, κραυγές και προκαλεί στην Ψυχή του ανθρώπου δειλία, ταραχή, αταξία λογισμών, κατήφεια και έπειτα επιθυμία κακών, ολιγωρία προς αρετή και ακαταστασία του ήθους» [1], στοιχεία εμφανή σε μάρτυρες περιστατικών UFΟ, μετά την εμπειρία τους. Άμεση συνέπεια του φόβου είναι συνήθως η απόγνωση και η απελπισία, που αποτελεί την κυριότερη επιδίωξη του αντιπάλου, Όπως λένε οι Πατέρες. Και ο φόβος των μαρτύρων δεν είναι ένας απλός φόβος. Είναι ένας φόβος μεταφυσικός, ανεξέλεγκτος. Κατά τη διάρκεια μιας απαγωγής του, ο γνωστός από τις επώδυνες περιπέτειές του με τα UFΟ Γουίτλυ Στρίμπερ, είχε περιστοιχηθεί από κάποια «εξωγήινα όντα». Κάθε φορά που τον έπιαναν, τον καταλάμβανε τρόμος, έχανε τελείως το ηθικό του και απελπιζόταν [2].
«Αν έχουμε λοιπόν», συνεχίζει ο Μ. Αντώνιος, «τέτοια φαινόμενα, που Δημιουργούν ταραχή και ακούγονται χτυπήματα απ' έξω και παρατηρούνται επιδεικτικές παραστάσεις και απειλές θανάτου και όλα όσα είπα παραπάνω, να ξέρετε ότι η έφοδος αύτη είναι των φαύλων δαιμόνων». Ο Μ. Αντώνιος τονίζει ότι με τις συνεχείς εναλλαγές των μορφών τους, τα πονηρά πνεύματα αιφνιδιάζουν και τρομάζουν τους ανοχύρωτους στην πίστη ανθρώπους [3]. Ποντάρουν δηλαδή στο απρόβλεπτο της εμφάνισής τους και πετυχαίνουν να τρομοκρατούν. Οι κινήσεις τους είναι επίσης απρόβλεπτες και ασταθείς (όπως των UFΟ), για τον ίδιο σκοπο.
Συμφωνεί και ο Ρώσος Όσιος Παΐσιος Bελιτσκόφσκυ (1722-1794): «Ό,τι προέρχεται από τον εχθρό είναι γεμάτο ταραχή και ανησυχία. Αφαιρεί τη γαλήνη και κάνει το νου ν' αμφιβάλλει για τις προθέσεις του. Δεν πρέπει να εμπιστευομαστε τη διάθεση της καρδιάς [επιθυμίας] μας σε όλα τα πράγματα, αλλά να εξετάζουμε σε κάθε περίπτωση, αν η διάθεση αυτή είναι επωφελής» [4].
Σε εξαιρετικά ελάχιστες περιπτώσεις, μπορεί να παρουσιαστεί κάποιο θείο οραμα και να προκαλέσει το φόβο. Όπως σε οράματα που μεταφέρουν στον άνθρωπο την Κρίση ή την αθλιοτητα της κατάστασης των ψυχών που έζησαν υποταγμένοι στο Κακό [5].
Ο θείος φόβος διδάσκει, γαλουχεί, συνετίζει, φωτίζει. Απόδίδει καρπούς. Ο δαιμονικός φόβος παραλύει, απογυμνώνει από αρετές, απογοητεύει.
Να σημειώσουμε βέβαια για τα πονηρά πνεύματα και τους «εξωγήινους», ότι κάποιες φορές, εκτός από τις τρομακτικές θεάσεις, εμφανίζονται και με φωτεινή μορφή (οράματα εκ δεξιών, όπως λέγονται), χωρίς να φοβίζουν, με απώτερο σκοπό να παγιδέψουν τον άνθρωπο στα δίχτυα της υπερηφάνειας και της έπαρσης. Οι άγιοι Πατέρες όμως είχαν και εδώ το χάρισμα της διάκρισης. Περνώντας το πνεύμα από «χίλια μύρια κύματα», αποκάλυπταν την υπουλία του. Ο Άγ. Ιωάννης ο Θεόλογος προέτρεπε: «Μην πιστεύετε σε κάθε πνεύμα, αλλά να δοκιμάζετε τα πνεύματα αν είναι του Θεού» (Α΄ Ιωάννη 4, 1).
Ο πολυμήχανος αντίπαλος «ως λέων ωρυόμενος περιπατεί ζητών τίνα καταπίη» (Α' Πέτρου 5, 8). «Πάσαν μηχανήν επιτηδεύεται προς υμετέραν απώλειαν» (Άγ. Νείλος) [6]. Γι' αυτό και μετασχηματίζεται εύκολα σε άγγελο φωτός (Β' Κορινθίους, 11, 14) (Εικόνα).
Μία τέτοια φωτεινή παρουσία πήγε να ξεγελάσει και τον Άγ. Σιλουανό τον Αθωνίτη (1866-1938), ο οποίος κρούει τον κώδωνα του κινδύνου: «Αν μία Ψυχή δεν έχει γευτεί το Αγ. Πνεύμα, δε μπορεί να διακρίνει το δράμα. Ο εχθρος δίνει στην Ψυχή γλύκα μαζί με κενοδοξία και έτσι μας φανερώνεται η πλάνη του. Αν ένας μάρτυρας δεν αισθανθεί σύγχυση ή φόβο από εχθρικο δράμα, αυτό σημαίνει ότι είναι κενοδόξος, επιθυμεί τα οράματα αυτά και θεωρεί τον εαυτό του άξιο να τα παρατηρεί («φωτισμένο», «εκλεκτο» κτλ). Eύκολα λοιπόν ο εχθρος τον εξαπατά» [7]. Οι υπερήφανοι πάντα ζημιώνονται από τους ορατούς και αόρατους δαίμονες.
Ουράνιες οπτασίες έβλεπε ο Μ. Αντώνιος, τις διέκρινε όμως από τις πονηρές οπτασίες, γιατί του παρείχαν ανακούφιση και του άναβαν περισσότερη προθυμία στην ασκητική ζωή [8]. Αντίθετα, οι πιο φρικιαστικές μορφές δαιμόνων (οι εξ-αριστερών) του παρουσιάζονταν για να τον φοβίσουν και να του σπάσουν το ηθικό, ώστε να εγκαταλείψει τον ασκητικό αγώνα.
[1] Ο Μέγας Αντώνιος, εκδ. Ρηγόπουλου, σελ. 85 και σελ. 83-84.
[2] Whitley Strieber, Επικοινωνία, εκδ. Νέα Σύνορα Α. Λιβάνη, 1988, σελ. 41.
[3] Ο Μέγας Αντώνιος, εκδ. Ρηγόπουλου, σελ. 65,66 και 84,85.
[4] Οσίου Παϊσίου Βελιτσκόφσκυ, Τα κρίνα του αγρού, Ι. Μ. Παρακλήτου, Ωρωπός Αττικής, 1996, σελ. 131.
[5] Τέτοια οράματα περιγράφονται σε βιβλία όπως «Από την αμαρτία στην αγιότητα» της Ιωάννας Τσεκούρα και στις «Διηγήσεις φοβερές και ωφέλιμες» της Ι. Μ, Παρακλήτου Ωρωπού.
[6] Νικήτα Βουτυρά, Πατερικές εμπειρίες, εκδ. Ζωή, 1992, σελ. 131.
[7] Αρχιμ. Σωφρονίου (Σαχάρωφ), Ο Άγιος Σιλουανός ο Αθωνίτης, Ι. Μ. Τιμίου Προδρόμου, Έσσεξ Αγγλίας, 1995, σελ 555.
[8] Ο Μέγας Αντώνιος, εκδ. Ρηγόπουλου, σελ. 50.
Προηγούμενο // Περιεχόμενα // Επόμενο
Δημιουργία αρχείου: 12-4-2005.
Τελευταία ενημέρωση: 21-4-2005.