«Αρκετοί πατέρες, και κυρίως οι δύο Καππαδόκες Μ. Βασίλειος και Γρηγόριος Νύσσης, ερμηνεύουν θεολογικά το ερώτημα του "ποιος", ακολουθώντας τις βιβλικές διηγήσεις. Όμως προχωρούν και παραπέρα, θέλοντας και με επιστημονικές συμπληρώσεις να αναλύσουν και να ερμηνεύσουν το "πώς" έγινε ο κόσμος. Εξ ου και οι δύο Εξαήμεροι του Μ. Βασιλείου και του Γρηγορίου Νύσσης.

Και άλλοι θεολόγοι πατέρες ασχολήθηκαν με αυτό το θέμα είτε παρεμπιπτόντως είτε σε ευρύτερα επιστημονικά δεδομένα, όπως ο Ιωάννης Δαμασκηνός στη Δογματική του, αλλά των δύο Καππαδοκών το έργο έχει συστηματικό και εξειδικευμένο χαρακτήρα.

Εκείνο που εντυπωσιάζει στην προκειμένη περίπτωση είναι η σαφής διάκριση, που κάνουν και οι δυo τους, ανάμεσα στο ποιος έκανε τον κόσμο, και πώς έγινε αυτός. Το πρώτο είναι θέμα καθαρά χαρισματικής πείρας και θεολογίας, ενώ το δεύτερο επιστήμης και έρευνας.

Όσο και να φαίνεται παράδοξο, αυτός ο διαχωρισμός δεν είχε γίνει ούτε το 19ο αιώνα στη Δύση, οπότε συγκρούστηκαν επιστήμη και θρησκεία, και απολογητές ανέλαβαν το άχαρο έργο της εναρμόνισης επιστήμης και πίστης.

Θα μπορούσα να πω αδίστακτα ότι ακόμη και σήμερα, σε Ανατολή και Δύση, εξακολουθεί τούτο το πρόβλημα, ως μη όφειλε, να ταλανίζει εκκλησιαστικούς και θεολογικούς κύκλους, ενώ ο επίσκοπος Καισαρείας Μ. Βασίλειος, λόγου χάρη, ήδη τον τέταρτο αιώνα σε κάποια κηρύγματά του, που αποτέλεσαν την Εξαήμερο, είχε λύσει το ζήτημα».