Η θεμελιώδης αρχή του κηρύγματος του Χριστού –«μετανοείτε· ήγγικε γαρ η Βασιλεία των Ουρανών» (Ματθ. 4,17)– απωλέσθη υφ’ ημών. Είναι σαφές ότι τούτο δεν ήτο άλλο, ει μη η συνέχισις του εν τω Παραδείσω αρξαμένου μεγάλου διαλόγου μεταξύ του Θεού και του ανθρώπου (βλ. Γέν. 3,8 κ.ε.). Οι κληθέντες υπό του Θεού εις μετάνοιαν, Αδάμ και Εύα, ηρνήθησαν να αναγνωρίσουν την αδικίαν αυτών. Η Εύα μετά μικροψυχίας ενοχοποίησε τον Όφιν, ο δε Αδάμ μετ’ αυθαδείας και την Εύαν και Αυτόν τον Θεόν, Όστις έδωκεν εις αυτόν τοιαύτην γυναίκα.

Παρήλθον βραδέως οι αιώνες ο είς μετά τον άλλον. Εν τη ανιαρά ροή αυτών εγνώρισεν ο άνθρωπος τας συνεπείας του ρήγματος μετά του Θεού Πατρός. Ενεφανίσθησαν ψυχαί ποικίλοις παθήμασιν ητοιμασμέναι δια την εν μέρει πρόσληψιν της κοινωνίας μετά του Θεού. Τότε εδόθη η Σιναϊτική Αποκάλυψις. Δια μέσου του νόμου του Μωϋσέως ο εκλεκτός λαός έζη ενώπιον του Προσώπου του Αοράτου Παντοκράτορος και ανεπτύχθη εν πνεύματι μέχρι της δυνατότητος περαιτέρω καταλλαγής μετ’ Αυτού· και τότε εφανερώθη εν σαρκί Εκείνος, Όστις συνωμίλει μετά του Αδάμ και της Εύας κατ’ εκείνην την ημέραν, ότε ήρχισεν η τραγική ιστορία της ανθρωπότητος. Ούτως απεκατεστάθη η επί χιλιετίας διακοπείσα άμεσος κοινωνία ημών μετά του Προσώπου του Δημιουργού του κόσμου.

Ο Κύριος απεκάλυψεν εις ημάς τα μυστήρια του Θείου Είναι και του κτιστού είναι. Όλον όμως το «Έργον» Αυτού (βλ. Ιωάν. 17,4) είναι τοσούτον μεγαλειώδες, ώστε ούτε ο οφθαλμός του νοός ημών δύναται να χωρήση έστω και τας λεπτομερείας αυτού (του Έργου), ούτε η ενέργεια της καρδίας να περιβάλη δια της αγάπης τα θαυμάσια Αυτού. Εις τον Πασχάλιον Κατηχητικόν Λόγον ο Άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος λέγει: «… Ο Άδης επικράνθη· έλαβε γην και συνήντησεν ουρανώ. Έλαβεν όπερ έβλεπε και πέπτωκεν, όθεν ουκ έβλεπε». Ούτως ακριβώς συμβαίνει εις ημάς, όταν αποφασίζωμεν να ακολουθήσωμεν τον Ιησούν Χριστόν. Βλέπομεν άνθρωπον εν κτιστή σαρκί, αλλ’ εν τη πραγματικότητι Ούτος είναι Θεός. Θεωρούμεν Αυτόν πορευόμενον άνευ αντιστάσεως εις την άδικον καταδίκην, αλλ’ αναγνωρίζομεν εν Αυτώ τον Κτίστην και Σωτήρα ημών. Ακούομεν εκ του στόματος Αυτού τους συνήθεις ημών λόγους, αλλά δι’ αυτών αποκαλύπτεται εις ημάς η αιωνιότης του Απολύτου Είναι.

Όσον πληρέστερον εντείνεται το πνεύμα ημών να ακολουθήσωμεν τον Ιησούν τον Ναζωραίον, τοσούτον καταπληκτικωτέρα γίνεται η αντίθεσις μεταξύ του ουρανίου Αυτού κόσμου και της ορατής πραγματικότητος της οικουμένης ημών. Μία εκ των πρώτων συνεπειών της προπατορικής πτώσεως υπήρξεν η αδελφοκτονία. Και εκ του καιρού εκείνου σύνολος η ιστορία ημών γέμει κατ’ εξοχήν της αμαρτίας ταύτης. Η φύσις του Πανανθρώπου εδείχθη κατατεμαχισμένη: Συναντώμενοι μετά των ομοίων προς αυτούς οι άνθρωποι δεν αναγνωρίζουν πλέον εαυτούς, δεν διακρίνουν την ενότητα αυτών εν τη κοινή ζωή. Αγωνιζόμενοι δια την ατομικήν αυτών ύπαρξιν φονεύουν τους αδελφούς, μη κατανοούντες ότι κατ’ αυτόν τον τρόπον βυθίζουν και εαυτούς εις τον κοινόν θάνατον. Αντί του συνδέσμου της αγάπης εισέδυσεν εις την ψυχήν των ανθρώπων το ολέθριον πάθος: να εξουσιάζουν επί των αδελφών, ίνα εξασφαλίσουν δι’ αυτούς και τα τέκνα αυτών άνετον ζωήν. Ένεκα της τυφλώσεως ταύτης όλος ο κόσμος ημών κατεποντίσθη εις θάλασσαν αίματος, εις ατμόσφαιραν εχθρότητος, εις εφιάλτην αμοιβαίων εξοντώσεων. Η προπατορική αμαρτία εισήγαγε πανταχού την διάσπασιν. Μέχρι της σήμερον η ανθρωπότης ουχί μόνον δεν ηλευθερώθη εκ του πνεύματος της αδελφοκτονίας, αλλα συνεχίζει έτι πλείον να βυθίζηται εις θανατηφόρον παραλήρημα. Η πείρα των αιώνων δεν εδίδαξε τους ανθρώπους. Η δια της βίας νίκη εν τω κόσμω τούτω είναι πάντοτε και αναποφεύκτως πρόσκαιρος. Όταν αύτη προεκταθή εις την αιωνιότητα, θα αποδειχθή ατελεύτητον όνειδος.

«Πάντες δε υμείς αδελφοί εστε –είπεν ο Διδάσκαλος Χριστός–… είς γαρ εστιν ο Πατήρ υμών, ο εν τοις Ουρανοίς» (Ματθ. 23,8-9).

Ο Κύριος Ιησούς Χριστός –το μέγιστον θαύμα– ήλθεν επί την γην, ίνα σώση ημάς· αλλά και Αυτόν εφόνευσαν. Εν τούτοις ο επί του ορατού επιπέδου «μώλωψ του Ποιμένος» ήτο ασύγκριτος νίκη εν τη σφαίρα του αιωνίου πνεύματος (βλ. Ματθ. 26,31)· νίκη επίσης εν τοις παθήμασι της πιστής αγάπης, ήτις έφερεν αμάραντον καρπόν. Ούτω θα γίνη και μετ’ εκείνων, οίτινες θα ακολουθήσουν τα ίχνη Αυτού. Οι αγαπώντες τον Χριστόν θα φυλάξουν τον λόγον Αυτού και τελικώς θα αποδειχθούν αληθινοί νικηταί και θα αναπαυθούν μετ’ Αυτού εν τη Βασιλεία Αυτού (βλ. Ιωάν. 16,33).

Η διακονία του πνευματικού εν ταις συνθήκαις της εποχής ημών είναι έργον υπεράνθρωπον. Είναι δύσκολον να σωθώμεν κατά τας ημέρας ημών, ημέρας μαζικής αποστασίας. Οι σύγχρονοι του Ιησού «εξήλθον μετά μαχαιρών και ξύλων», ίνα συλλάβουν Αυτόν…, αλλ’ ο Κύριος είπε προς αυτούς: «Αύτη εστίν υμών η ώρα και η εξουσία του σκότους» (πρβλ. Λουκ. 22,52-53).

Δεν επυκνώθη άρα γε έτι μάλλον το καταχθόνιον τούτο σκότος επί των ημερών ημών; Η απόγνωσις δια τους κατοίκους του πλανήτου ημών δεν παύει να αυξάνη, και είναι βαρύ μέχρις αίματος να προσεύχηταί τις δια τον κόσμον τούτον, καθώς είναι. Θα παραθέσω μίαν εκ των προσευχών μου προς τον Ύψιστον Θεόν:

«Αποκάλυψον εις την καρδίαν μου τα μυστήριά Σου· φανέρωσον εις εμέ τον αμαρτωλόν την κεκρυμμένην από του αιώνος Σοφίαν Σου· φώτισον δια του Αγίου Σου Πνεύματος τους νοερούς οφθαλμούς της καρδίας μου, όπως δυνηθώ να ίδω την αγαθήν Πρόνοιαν Σου περί παντός του γένους των ανθρώπων, έτι και εις τα φοβερά γεγονότα του καιρού ημών. Δώρησαι εις την ψυχήν μου δυνάμεις υπομονητικής αγάπης, διότι αποκάμνω εν τη φθαρτή σαρκί μου εκ της θέας, και έτι πλέον, εκ της ακοής περί των αφορήτων βασάνων εις τας οποίας υποβάλλονται αιχμάλωτοι αδελφοί εφ’ όλου του προσώπου της γης … Συ πολλάκις έδωκας εις εμέ την βεβαίωσιν δια την τελικήν νίκην του Φωτός Σου, και όμως βλέπεις, είμαι εξησθενημένος εν τη διακονία μου».