Ο Ιησούς φαίνεται να διακρίνει κάτω από τη μικρή ηλικία ενός παιδιού μία αγνή σοφία, η οποία μέσα από την ακατέργαστη παιδικότητα βλέπει το ουσιαστικό, δεν αποζητά τη ματαιότητα, χαίρεται με τα πιο απλά πράγματα.

«Σας βεβαιώνω πως αν δεν αλλάξετε κι αν δε γίνετε σαν τα παιδιά, δε θα μπείτε στη βασιλεία του Θεού. (Ματ. 18, 2-3).

Στο λόγο αυτό του Χριστού, διακρίνουμε κάτι αξιοπρόσεκτο: άξιοι μίμησης εμφανίζονται τα παιδιά, όχι οι ώριμοι ενήλικες ή διάφοροι σοφοί υπερήλικες που πλέον φιλοσοφούν με όλη την εμπειρία της ζωής που έχουν αποκομίσει.

Αν θέλουμε να μπούμε στη βασιλεία του Θεού, πρέπει να μοιάσουμε σε αυτά.

Γιατί σε αυτά;

Γιατί τα παιδιά με αυτή την ακατέργαστη προσωπικότητα που διαθέτουν, μπορούν να βλέπουν το ουσιώδες, να προσέχουν το σημαντικό και να ξεπερνούν ευκολότερα κακίες, μίση και έριδες.

Τα παιδιά είναι σοφά διότι πολλές φορές αντικρίζουν την καρδιά των γεγονότων. Αγαπάνε άδολα, διακρίνουν την ευτυχία στα απλά και δεν πιέζονται υπερβολικά στο να αναλαμβάνουν ευθύνες όπως συμβαίνει στον κόσμο των ενηλίκων.

Η καρδιά ενός παιδιού συγχωρεί ευκολότερα, κρίνει λιγότερο σκληρά, λησμονεί τα δυσάρεστα σε σύντομο χρονικό διάστημα.

Η αναφορά αυτή του Ιησού αναδεικνύει μία παιδοκεντρική προσέγγιση και ένα ιδανικό πρότυπο για έναν πιστό. Η παιδικότητα, η αγνή χαρά του παιδιού που προσεγγίζει το Δάσκαλο με απλότητα καρδιάς και άδολη χαρά, η δεκτικότητα και η προσέγγιση δίχως υποκριτικό ενδιαφέρον.

Ο Ιησούς αντικρίζει στο παιδί την ουσιαστική σοφία, εκείνη που είναι αυθόρμητη, ειλικρινής, σε πλησιάζει δίχως πισώπλατες επιδιώξεις να σου κλέψει κάποια ομολογία κατηγορίας.

Τοποθετεί έναν καθρέφτη, ώστε ο πιστός να πρέπει να μιμηθεί την αγνότητα, καταδεκτικότητα και συγχωρητικότητα του μικρού παιδιού.