Υπάρχουν πολλά κείμενα στο Ευαγγέλιο όπου ο Χριστός έχοντας στραφεί σ’ ένα πρόσωπο που είναι άρρωστο νοητικά ή σωματικά τού κάνει μία ερώτηση, και αυτή η ερώτηση είναι πάντα: Θέλεις να γίνεις καλά; Και νομίζω αυτή η φράση είναι σημαντική επειδή υπονοεί κάτι πιο μεγάλο, πιο ολοκληρωμένο από την απλή αποκατάσταση τής υγείας ενός ανθρώπου: σημαίνει την επιστροφή στην κατάσταση που ήταν ο άρρωστος πριν τον προσβάλει η ασθένεια. Επειδή πολύ συχνά η ασθένεια είναι το αποτέλεσμα τού τρόπου τής ζωής μας, τής αφροσύνης μας, τής κληρονομικότητας, τών εξωτερικών καταστάσεων και αυτό όλο έχει να κάνει με την κατάσταση τής ζωής μας σ’ ένα κόσμο που από χριστιανικής απόψεως είναι ένας κόσμος εκπεσμένος, εάν προτιμάτε, ένας κόσμος διεστραμμένος, ένας κόσμος που έχει χάσει την αρμονία του, την ακεραιότητα του, ή που δεν την έχει προσεγγίσει. Από όποια πλευρά και να το δείτε ο κόσμος μας είναι ένας κόσμος θρυμματισμένος.

Κάτι που μ’ έχει προβληματίσει τα τελευταία χρόνια είναι αυτό: γιατί ο Χριστός ρωτάει έναν άνθρωπο αν θέλει να γίνει καλά. Δεν είναι φανερό ότι ο κάθε λογικός άνθρωπος θα πει: Φυσικά θέλω,- με τη συνέπεια που έχει η λέξη «φυσικά». Γιατί κάνετε μια ανόητη ερώτηση; Ποιος επιθυμεί να είναι άρρωστος; Και όμως νομίζω ότι είναι μια πολύ σημαντική ερώτηση επειδή κατά την Ευαγγελική έννοια, αποκτάμε υγεία δεν σημαίνει απλά ότι απαλλασόμαστε από μια σωματική ασθένεια, αλλά εντασσόμαστε σε μια ποιότητα ζωής που δεν είχαμε πριν και που μπορεί να μάς προσφερθεί υπό προϋποθέσεις.

Αποκτάμε υγεία έστω σωματικά, σημαίνει ότι πρέπει ν’ αναλάβουμε προσωπικά την ευθύνη για την νοητική και την σωματική κατάσταση στην οποία βρισκόμαστε κατά τρόπο που δεν το είχαμε κάνει πριν. Η ανάκτηση τής σωματικής μας υγείας αποτελεί ίσως μια μικρή εικόνα τής επιστροφής μας στην ζωή αφού φτάσαμε πριν στο χείλος τού θανάτου. Η ζωή που θα συνεχιζόταν δίχως εμάς δίχως την θεραπευτική πράξη τού Θεού, θα ήταν μια ζωή που σταδιακά θα επιδεινωνόταν ολοένα και πιο πολύ και θα μάς έφερνε στο θάνατο, στη διάσπαση τής νοητικής και σωματικής μας κατάστασης. Και αν μάς προσφέρεται ξανά η ενότητα που έχουμε χάσει ή που ίσως ποτέ πριν δεν είχαμε, σημαίνει ότι η ζωή που τώρα, μετά την θεραπεία, είναι δική μας, δεν δίνεται απλά να την χρησιμοποιούμε με όποιον τρόπο επιλέγουμε, είναι ένα δώρο που δεν μάς ανήκει. Ήμασταν νεκροί, πεθαίναμε, επιστρέψαμε σε μια πληρότητα ζωής και αυτή η πληρότητα δεν μάς ανήκει, είναι χάρισμα.

Έτσι, κατά το Ευαγγέλιο, όσο μπορώ να καταλάβω, όταν ο Χριστός λέει: «Θέλεις να γίνεις υγιής;», Εννοεί: «Ας υποθέσουμε ότι σε κάνω καλά, είσαι έτοιμος να ζήσεις μιαν ακέραια ζωή ή θέλεις να σε κάνω υγιή για να επιστρέψεις πίσω σε ό,τι κατέστρεψε αυτήν την ενότητα, σ’ ό,τι σε κατέστρεψε σωματικά και ψυχικά;» Και αυτή είναι μια ερώτηση που τίθεται σε κάθε ασθενή, αν και οι περισσότεροι, πρακτικά όλοι δεν έχουν ιδέα γι’ αυτό το ερώτημα, και τίθεται σίγουρα ενώπιον μας όταν θέλουμε να θεραπευτούμε πέρα από μια σωματική ασθένεια.

Υπάρχει μια άλλη διάσταση στο θέμα τής σωματικής και ψυχικής αποκατάστασης, όπως περιγράφεται σε άλλες περιπτώσεις στο Ευαγγέλιο, όταν ο Χριστός λέει σε κάποιον: «Πήγαινε και μην αμαρτήσεις ξανά». Πιστεύω πρέπει να καταλάβουμε ότι όταν μιλάμε για θεραπεία με Χριστιανικούς όρους δεν μιλάμε απλά για τη δύναμη τού Θεού ή τών αγίων Του ή για την δύναμη που έχουν άνθρωποι που δεν ήταν μήτε άγιοι μήτε Θεοι, κατέχουν όμως ένα φυσικό χάρισμα να μάς κάνουν υγιείς για να συνεχίσουμε να ζούμε με τον τρόπο που ζούσαμε πριν, για να παραμείνουμε ίδιοι δίχως ν’ αλλάξουμε.

Ο Θεός δεν μάς θεραπεύει για να επιστρέψουμε ξανά στην αμαρτωλή μας κατάσταση. Μάς προσφέρει μια νέα ζωή, όχι την παλιά που έχουμε ήδη χάσει. Και η νέα ζωή που μάς προσφέρεται δεν είναι πλέον δική μας, είναι δική Του, είναι δική Του δωρεά, είναι δώρο. Ήταν δικό μου και σού το δίνω, πάρτο. Και από πνευματικής απόψεως, αυτό είναι αλήθεια. Επειδή τι είναι αμαρτία;

Προσδιορίζουμε συνεχώς την αμαρτία σαν ηθική παράβαση, αλλά είναι κάτι περισσότερο από αυτό: Είναι ακριβώς εκείνο για το οποίο μιλούσα, είναι η έλλειψη τής ολότητας. Όταν κρίνουμε τον εαυτό μας: Είμαι διχασμένος – ο νους είναι κόντρα στην καρδιά, η καρδιά κόντρα στην θέληση, το σώμα ενάντια σ’ όλα τα υπόλοιπα. Δεν είμαστε μόνο σχιζοφρενείς, αλλά σχιζοφρενείς στα πάντα, είμαστε όπως ένας σπασμένος καθρέφτης και έτσι είναι η κατάσταση τής αμαρτίας: δεν είναι τόσο ότι ο καθρέφτης δεν αντανακλά σωστά, το γεγονός είναι ότι είναι σπασμένος, αυτό είναι το πρόβλημα. Μπορείτε, φυσικά, να προσπαθήσετε να πάρετε ένα μικρό κομμάτι του και να δείτε ό,τι μπορείτε, αλλά παραμένει ένας σπασμένος καθρέφτης. Και τούτο το σπάσιμο έχει να κάνει με το σπάσιμο στις σχέσεις μας με τους άλλους ανθρώπους. Τους φοβόμαστε, τους ζηλεύουμε, είμαστε άπληστοι. Έτσι αυτό δημιουργεί μιαν αμαρτωλότητα και απευθύνεται κυρίως στον Θεό, επειδή όλα απορρέουν από το γεγονός ότι χάσαμε την αρμονία μας με τον Θεό. Οι άγιοι είναι άνθρωποι που βρίσκονται σε αρμονική σχέση μ’ Εκείνον. Και σαν αποτέλεσμα τής σχέσης αυτής με τον Θεό, μπορούν να βρίσκονται σε αρμονία μέσα τους και με τους άλλους ανθρώπους.

Και θέλω να σάς προτείνω κάτι που ίσως θα βρείτε δύσκολο να δεχτείτε: είτε κάποιος θεραπεύεται σωματικά είτε όχι, αυτό είναι δευτερεύον, όχι για τους συγγενείς μας, για τους φίλους μας αλλά για το ενδιαφερόμενο πρόσωπο. Αυτό που μετράει είναι ν’ αποκατασταθεί η ενότητα τού προσώπου και όταν γίνει αυτό και συμβεί μαζί να θεραπευθεί σωματικά – είναι καλό, αν όχι, μπορεί να είναι το ίδιο καλό.