Στην Ανάσταση του Λαζάρου, υπάρχει η συνάντηση της ανθρώπινης απορίας και τρωτότητας με τη θεϊκή παντοδυναμία. Υπάρχει η συνεργασία μεταξύ της ανθρώπινης και θείας φύσης, η συγκίνηση της κοσμικής απουσίας με τη βεβαιότητα της θεϊκής υπερίσχυσης απέναντι στην καθολικότητα του θανάτου.

Η Μάρθα μπροστά στο γεγονός του θανάτου βιώνει την ανθρώπινη αγκύλωση και αγωνία, η οποία δεν υποχωρεί ακόμα και μετά από τη σοβαρότατη δήλωση του Ιησού ότι ο Ίδιος είναι η Ζωή και η Ανάσταση.

Και ενώ δηλώνει ότι πιστεύει αυτή τη δήλωση, η ανθρώπινη αμφιβολία αναδύεται ξανά, όταν ο Ιησούς ζητάει την ανθρώπινη συμβολή ώστε να μετακινηθεί η πέτρα από το μνήμα του νεκρού.

Η Μάρθα επιστρέφει ξανά στην ανθρώπινη λογική, θυμάται ότι το σώμα θα έχει ξεκινήσει να υποβάλλεται στη διαδικασία της αποσύνθεσης και εκφράζει μία δυσπιστία στο να υπακούσει στην εντολή του Ιησού.

Αυτή η ανθρώπινη αμφιβολία, η οποία είναι και λογικό να υπάρχει, φανερώνει την πίστη ότι η ανάσταση για την ίδια υπάρχει μόνο ως ένα εσχατολογικό φαινόμενο που δεν έχει άμεση σχέση με το Τώρα.

Το ανθρώπινο πείσμα που δε θέλει να αποδεσμευτεί από τα λογικά όρια, ακόμα και στην περίπτωση της Μάρθας που πιστεύει, είναι μία φανέρωση της ανθρώπινής μας αδυναμίας η οποία συγκλονίζεται μπροστά από την Ανάσταση.

Είναι η τετράγωνη λογική που ακόμα και αν έχει όλες τις αποδείξεις να πιστέψει, κάπου και πάλι σκοντάφτει και διστάζει.

Ωστόσο, ακόμα και αυτή η μικρή επιμονή της Μάρθας στις πρακτικές δυσκολίες, αναδεικνύει την αναγκαιότητα της αμφιβολίας ακόμα και στην πιο θεμελιωμένη πίστη. Η πίστη που έχει υγιή αμφιβολία και όχι εγωιστική, ενδυναμώνεται πιο ακλόνητα μπροστά στο βίωμα και στην απόδειξη.