Ο Ιησούς δίδασκε με παραβολές, δηλαδή με αυτοσχέδιες ιστορίες παρμένες από την κοινωνική και αγροτική ζωή, που περιείχαν όμως πολύ υψηλά και πνευματικά μηνύματα. Κάποτε με μια τέτοια παραβολή, τους δίδαξε και τους είπε:

«Η βασιλεία των Ουρανών μοιάζει με κάποιον βασιλιά που έκανε το γάμο στο γιο του. Και έστειλε τους δούλους του για να καλέσουν τους προσκεκλημένους στο γάμο, μα εκείνοι δεν ήθελαν να έρθουν. Πάλι έστειλε άλλους δούλους λέγοντας: “να πείτε στους καλεσμένους: έχω ετοιμάσει το καλύτερο γεύμα, έχουν σφαχτεί οι ταύροι και τα αμνοερίφια, και όλα είναι έτοιμα. Σπεύστε στο γάμο”. Εκείνοι όμως αδιαφόρησαν και έφυγαν, ένας προς τον δικό του αγρό, ο άλλος στο εμπόριό του. Οι δε υπόλοιποι, αφού έπιασαν τους δούλους του, τους κακοποίησαν και τους σκότωσαν. Όταν το άκουσε ο βασιλιάς εκείνος, οργίστηκε. Και αφού έστειλε το στρατό του, εξαφάνισε τους φονιάδες εκείνους και την πόλη τους πυρπόλησε. Τότε λέει στους δούλους του: “το μεν τραπέζι του γάμου είναι έτοιμο, οι δε καλεσμένοι δεν ήσαν άξιοι. Πηγαίνετε λοιπόν στα σταυροδρόμια και όσους βρείτε καλέστε τους στους γάμους”. Και αφού βγήκαν οι δούλοι εκείνοι στους δρόμους, μάζεψαν όλους όσους βρήκαν, και κακούς και καλούς. Και γέμισε η αίθουσα του γάμου από σύνδειπνους. Όταν μπήκε ο βασιλιάς για να δει τους ομοτράπεζους, είδε εκεί έναν άνθρωπο που δεν ήταν ντυμένος με το ένδυμα του γάμου. Και του λέει: “Φίλε, πώς μπήκες εδώ χωρίς να έχεις το σωστό γαμήλιο ένδυμα;” Εκείνος βουβάθηκε. Τότε είπε ο βασιλιάς στους υπηρέτες: “αφού δέσετε τα πόδια και τα χέρια του, σηκώστε τον και βγάλτε τον έξω στο σκοτάδι”. Εκεί θα είναι το κλάμα και το τρίξιμο των δοντιών, καταλήγει ο Ιησούς. Διότι πολλοί είναι οι προσκεκλημένοι, λίγοι δε είναι οι εκλεκτοί». 

Η όμορφη αυτή παραβολή του Ιησού ειπώθηκε προς τους Ιουδαίους για να καταλάβουν ότι, αφού εγκατέλειψαν το δρόμο του Θεού, η πνευματική και επουράνια βασιλεία και η χάρη Του θα στραφούν σε άλλα έθνη που θα φέρουν καλούς καρπούς, δηλαδή θα δοθεί το προβάδισμα πλέον στους εθνικούς, οι οποίοι μέσω του Χριστιανισμού θα αποτελέσουν τον γνήσιο λαό Του. Ακόμη, κάθε άνθρωπο που θα απομακρυνθεί αμετανοήτως από τον Θεό, τη ζεστή αγκαλιά και ευλογία Του, άσχετα αν είναι Ιουδαίος ή εθνικός, και ο οποίος πράττει κακά και αντι-ανθρώπινα έργα χωρίς αγάπη, τον περιμένει (με προσωπική του απόφαση και στάση ζωής) το αιώνιο σκοτάδι, τα βάσανα και οι τύψεις συνειδήσεως, που ονομάζονται κόλαση.

Μοιάζει λοιπόν η επουράνια και αναμενόμενη βασιλεία του Θεού με γάμους, που ετοίμασε κάποιος επίγειος άρχοντας για να χαροποιήσει όσο το δυνατόν περισσότερους υπηκόους του (φανερώνει την Πρόνοια του Θεού προς όλη την ανθρωπότητα), ενώ ο γιός Του, που στην πραγματικότητα παντρεύεται μυστηριακά με κάθε πιστό εν τη Εκκλησία, δεν είναι άλλος από τον Ιησού Χριστό. Στο γλέντι του γάμου δέον όπως εννοήσουμε και την πνευματική αγαλλίαση των χριστιανών που θα είναι ενωμένοι με τον Κύριο αιωνίως, αρχής γενομένης από αυτήν τη ζωή.

Οι υπηρέτες και δούλοι του βασιλιά, που εστάλησαν προς τους καλεσμένους, είναι οι προφήτες της Παλαιάς Διαθήκης, που συνεχώς προειδοποιούσαν τους Εβραίους για την μέλλουσα έλευση του Μεσσία Χριστού, και οι οποίοι Ισραηλίτες έδερναν, λιθοβολούσαν και εξόντωναν αυτούς (τους προφήτες), όπως καταδίκασαν σε θάνατο δια του Σταυρού και τον ίδιο τον Υιό του Θεού, που γεννήθηκε ως άνθρωπος για να λυτρώσει τους πάντες από τα πάθη, τον διάβολο, την αμαρτία. Σπουδαίοι υπηρέτες και απεσταλμένοι του Θεού ήσαν ιδιαιτέρως και ο Πρόδρομος και Βαπτιστής Αυτού Ιωάννης, όσο και οι απόστολοι του Κυρίου, που στράφηκαν και προς τα έθνη, όταν οι διωγμοί, πρώτα των Ιουδαίων προς τους χριστιανούς, έγιναν δυσβάστακτοι.         

Μιλώντας ο Χριστός για θυσία ταύρων και θρεφταριών και για δείπνο βασιλικό, έχει κατά νου κυρίως τη Θεία Ευχαριστία, που προσφέρεται προς σωτηρία όλων και είναι το μοναδικό φάρμακο που οδηγεί στην πραγματική αθανασία. Όταν μάλιστα τονίζει ο βασιλέας ότι όλα είναι έτοιμα προς βρώση και πόση κατά το Δείπνο, εννοεί ο Ιησούς τα πνευματικά χαρίσματα, που λαμβάνουν οι εν μετανοία και ταπεινώσει πιστοί, δηλαδή σβήσιμο αμαρτιών (δια της Εξομολογήσεως), χαρισματική υιοθεσία από το Θεό δια Χριστού Ιησού, και την μέλλουσα ζωή.

Όμως οι καλεσμένοι, ενδιαφέρθηκαν μόνο για τις γήινες απολαύσεις της ζωής και για τα πρόσκαιρα, αδιαφόρησαν δε για τη σωτηρία της ψυχής, που είναι στ’ αλήθεια το πιο μεγάλο πράγμα. Το ίδιο συμβαίνει διαχρονικώς. Δυστυχώς και οι Ιουδαίοι, αρνήθηκαν τη διδασκαλία και τα θαύματα του Κυρίου, αλλά και αυτόν τον ίδιο ως Υιό του Θεού, πολλούς δε από τους απεσταλμένους Του αποστόλους ύβρισαν, φυλάκισαν, μαστίγωσαν, σκότωσαν («κρατήσαντες τους δούλους αυτού, ύβρισαν και απέκτειναν»). 

Έτσι ο Θεός μεταχειρίστηκε κάθε μέσο και κινήθηκε με μεγάλη φιλανθρωπία για να επανέλθουν στην ποίμνη Του, πλην όμως εις μάτην. Γι’ αυτό «οργίστηκε», και επέτρεψε να πέσουν πάνω τους πολλές συμφορές («ο στρατός του βασιλιά»), ώστε να μετανοήσουν και να σωθούν αρκετοί. Μια τέτοια μεγάλη συμφορά ήταν η πλήρης καταστροφή της Ιερουσαλήμ από τους Ρωμαίους το 70 μ.Χ., αλλά και η διασπορά των Ιουδαίων, και η αναζήτηση προσωρινής πατρίδας σε όλα τα μέρη της γης, όπου και υπέφεραν, και από όπου διώχτηκαν επανειλημμένως.   

Όταν οι Ιουδαίοι αρνήθηκαν, λόγω σκληροκαρδίας και απιστίας, την διδασκαλία του Κυρίου και να τον αναγνωρίσουν ως Θεό επί της γης, στράφηκε το κήρυγμα των αποστόλων και μαθητών Του προς τους εθνικούς, και το Ευαγγέλιο, όπως επισημαίνει και ο θείος Παύλος, διαδόθηκε προς τα έθνη «τα μη (Μωσαϊκόν) Νόμον έχοντα». Είναι το «όσους αν εύρητε, καλέσατε εις τους γάμους» της παραβολής. Οι απόστολοι υπάκουσαν στον Κύριο και στην εντολή Του: «Πηγαίνετε και κάνετε όλα τα έθνη μαθητές μου, βαπτίζοντες αυτούς ΣΤΟ ΟΝΟΜΑ του Πατρός και του Υιού και του Αγίου Πνεύματος (Ένας ο Θεός, και Τριαδικός στις υποστάσεις), διδάσκοντες αυτούς να τηρούν όλα όσα εγώ σας δίδαξα. Και ιδού, εγώ θα είμαι μαζί σας, για πάντα, μέχρι τη συντέλεια του κόσμου» (Ματθ. 28, 19-20). Το τελευταίο είναι μια ακόμη απόδειξη περί της θεότητας του Χριστού. «Και επλήσθη ο γάμος» από συνδαιτυμόνες. Η διδασκαλία του Χριστού απλώθηκε σε όλα τα μέρη της γης.  

Κάποιος όμως στα όμματα του βασιλέως βρέθηκε χωρίς το κατάλληλο ένδυμα γάμου. Αυτό σημαίνει ότι δεν σωζόμαστε μόνο από την θεωρητική πίστη, αλλά και από τα καλά έργα αγάπης και τη συνεργασία αγαθής θέλησης του ανθρώπου με τη Χάρη και το θέλημα του Θεού. Με τα έργα αγάπης και φιλανθρωπίας στον άνθρωπο ανοίγεται η πύλη του Παραδείσου, και ο ίδιος ο Χριστός διδάσκει: «Στη βασιλεία των Ουρανών δεν θα μπει αυτός που (συνεχώς και μόνο) μού λέει ‘Κύριε’ και ‘Κύριε’, αλλά εκείνος που κάνει το θέλημα του επουράνιου Πατέρα μου» (Ματθ. 7,21).

«Φίλε, πώς τόλμησες να μπεις σε καθαρό χώρο, στον οποίον λόγω της μολυσμένης ψυχής και των πονηρών σου έργων δεν δικαιούσαι να εισέλθεις;» Χωρίς αρετές και πάλη με το κοσμικό πνεύμα, πώς ισχυρίζεσαι ότι δικαιούσαι τον καθαρό νυμφώνα του Πνεύματος; Όχι χριστιανοί λοιπόν στους τύπους και ένεκα συνηθείας, αλλά από ανιδιοτελή ευλάβεια και με αγάπη στην πράξη. Άλλωστε, «η πίστη χωρίς τα έργα είναι νεκρή», διδάσκει ο άγιος Ιάκωβος (Ιακ. 2,20).   

Διέταξε τότε ο βασιλιάς τους διακόνους Του, δηλονότι έδωσε εντολή ο Θεός την Ημέρα της Κρίσεως στους αγγέλους Του: ‘δέστε τον και εκβάλετε αυτόν στο πυρ της κολάσεως’. Αυτό θα συμβεί σε εκείνους που είτε είναι γεμάτοι από εωσφορική έπαρση, είτε νομίζουν ότι αρκεί στη ζωή τους μια ιδεολογική και όχι πνευματική πίστη και μάλιστα χωρίς άσκηση και αγώνα, σε όσους δεν δείχνουν αγάπη ενώ συναντούν μεγάλη ανέχεια, ψυχική και σωματική, και σε εκείνους γενικά που δεν θα έχουν μετανοήσει πριν αποθάνουν, και έτσι είναι στερημένοι, από δική τους θέληση, της Χάριτος του Τριαδικού Θεού.     

Διότι πολλοί έχουν κληθεί από το Θεό στη σωτηρία (δια της φωνής της Εκκλησίας και του Ευαγγελίου) και την αιώνια μακαριότητα, λίγοι όμως υπακούουν και ποιούν καρπούς προς παραδείσια ευδαιμονία («πολλοί γαρ είσι κλητοί, ολίγοι δε εκλεκτοί»). Έτσι, όχι μόνο οι Ιουδαίοι ήταν οι πρώτοι κλητοί, και μόνο στην αρχή εκλεκτοί -διότι μετά παράκουσαν τις θείες εντολές και τις υποδείξεις των προφητών, και μάλιστα σκότωσαν τους προφήτες τους, τον ίδιο τον Κύριο Ιησού, αρκετούς αποστόλους Του και εδίωξαν την Εκκλησία Του- αλλά και πολλοί άνθρωποι σε όλη την ιστορία αδιαφορούν για Θεό και συνανθρώπους τους, ζώντες σε αρνητική απάθεια και μακριά από χριστιανική πίστη και εκκλησιαστική ενότητα, ενώ σε πολλές περιπτώσεις μέχρι σήμερα οι χριστιανοί διώκονταν και διώκονται. 

Οι εκλεκτοί όμως είναι όσοι έχουν ένθερμο ζήλο στα της πίστεως, κοινωνούν των αχράντων μυστηρίων, ενεργούν με άδολο πνεύμα, και αγαπούν στην πράξη και ανιδιοτελώς. Τέλος, εκείνοι που μετανοούν καθημερινά για τα λάθη τους και διαθέτουν μεγάλη καρδιά, που χωράει όλο τον κόσμο χωρίς συμφεροντολογικές διακρίσεις. ΑΛΗΘΩΣ, Η ΕΚΚΛΗΣΙΑΣΤΙΚΗ ΚΑΙ ΜΥΣΤΗΡΙΑΚΗ ΖΩΗ ΟΔΗΓΕΙ ΣΕ ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΟ ΓΑΜΟ ΠΙΣΤΕΩΣ ΚΑΙ ΑΓΑΠΗΣ ΤΩΝ ΧΡΙΣΤΙΑΝΩΝ ΜΕ ΤΟΝ ΣΩΤΗΡΑ ΧΡΙΣΤΟ (βλ. και ‘Ερμηνεία των Τεσσάρων Ευαγγελίων’, Βαρθολομαίου Γεωργιάδου, +επισκόπου Κορίνθου, εκδ. Δημιουργία, Αθ. 1992)

Εικόνα από: www.orthodoxos.com.gr