Σε ένα άλλο άρθρο μου είχα συζητήσει την πιθανότητα να είχε σχεδιάσει ο Πιλάτος μια πολύ διακριτική εκδίκηση για τις Ιουδαϊκές θρησκευτικές αρχές.  Εκείνες οι ίδιες αρχές είχαν χειραγωγήσει τα πλήθη του Πάσχα να «πιέσουν» τον Πιλάτο να σταυρώσει τον Ιησού προκειμένου να αποφευχθεί ένας ξεσηκωμός.  Αντί να γράψει την συνήθη κατηγορία του πραχθέντος εγκλήματος (δηλαδή, ‘αυτός ο εγκληματίας διέπραξε το τάδε έγκλημα’), ο Πιλάτος έδωσε εντολή στους λεγεωνάριούς του να γράψουν κάτι εντελώς διαφορετικό.

Οι σύγχρονες Βίβλοι μας παρέχουν την ελληνική εκδοχή της επιγραφής που ήταν αρχικά γραμμένη στα Εβραϊκά! (Για να γίνει ακόμα πιο συγκεχυμένο το θέμα της μετάφρασης, ο Πιλάτος πιθανόν να έδωσε την εντολή αυτή στους στρατιώτες του στα… Λατινικά).

Οι αγγλικές Βίβλοι λένε, “Jesus of Nazareth; King of the Jews.” (Ιησούς της Ναζαρέτ. Βασιλεύς των Ιουδαίων).  Η φράση αυτή πιθανόν να είχε γραφτεί με δυο διαφορετικούς τρόπους στα εβραϊκά.  Ο ένας ίσως να ήταν με την χρήση του πρώτου γράμματος της κάθε λέξης αυτής της φράσης ως ακροστιχίδα, σχηματίζοντας έτσι την ακροστιχίδα του Τετραγράμματου (Γιαχβέ).

Ορίστε η φράση "Ιησούς της Ναζαρέτ και Βασιλεύς των Ιουδαίων στα Εβραϊκά":

(ישוע הנצרי ומלך היהודים)

Αν η διαμόρφωση αυτή είναι η πραγματική, τότε ο Πιλάτος μάλλον «τα έχωνε» στον πολιτικοθρησκευτικό βάλτο της Ιερουσαλήμ, με το να τους δηλώνει πως ο Ιησούς ήταν ο ένσαρκος Θεός του Ισραήλ ο Οποίος σταυρώθηκε (κάτι που ο Πιλάτος σαφώς δεν επιβεβαίωνε ο ίδιος).

Υπάρχει όμως και μια άλλη λεπτομέρεια μέσα στις αφηγήσεις του Ευαγγελίου που ίσως να υποστηρίζουν – και όχι να αποδεικνύουν οριστικά – αυτή την εκδοχή. 

Η λεπτομέρεια αυτή ως επί το πλείστον παραβλέπεται, επειδή στην σημερινή Δυτική κουλτούρα, η έκφραση «νίπτω τας χείρας μου» από κάποιο πράγμα έχει γίνει ευρύτατα γνωστή με κάποια συγκεκριμένη σημασία.  Κάνουμε λάθος, όταν υποθέτουμε πως ο λόγος που έγινε γνωστή αυτή η φράση στην Δύση ήταν επειδή απλώς αναφέρθηκε μέσα στην αφήγηση του Πάθους, και όχι το αντίθετο!

Μέχρι και την εποχή της Σταύρωσης του Ιησού, αυτή η εξωβιβλική καινοτομία των Φαρισαίων (το τελετουργικό πλύσιμο των χεριών) ήδη έχαιρε του υψηλού κύρους μιας «παράδοσης των πρεσβυτέρων»:  «διατί οι μαθητές σου παραβαίνουσι την παράδοσιν των πρεσβυτέρων; ού γαρ νίπτονται τας χείρας αυτών όταν άρτον εσθίωσιν.»   (Ματθ. 15:2)

Τώρα, λάβετε υπ’ όψιν μια άλλη πιθανή εξήγηση για τα λόγια και τις κινήσεις του Πιλάτου:

Μήπως ο Πιλάτος, σαν γνώστης της εβραϊκής κουλτούρας, σκόπιμα χρησιμοποίησε μια φράση και τέλεσε μια ήδη καλά εδραιωμένη Ιουδαϊκή/Εβραϊκή παράδοση της νίψης των χειρών (נתילת ידים) – παράδοση που συνεχίζεται και σήμερα και εφαρμόζεται ευρύτατα από τους πιστά τηρούντες εβραίους παντού – για να κατηγορήσει τις Ιουδαϊκές αρχές;

Ως πράξη απροκάλυπτης ανυπακοής εναντίον του πολιτικού εκβιασμού των Ιουδαϊκών αρχών, ο Πιλάτος πιθανότατα ξέπλενε από τα χέρια του την ακαθαρσία που σχετιζόταν με την επικείμενη δολοφονία.  Αυτός ίσως ήταν ο τρόπος που επέλεξε να εκδικηθεί για το πολιτικό «ματ» όταν του είπαν «αν ελευθερώσεις αυτόν τον άνθρωπο, δεν είσαι φίλος του Καίσαρα»:

«εκ τούτου εζήτει ο Πιλάτος απολύσαι αυτόν·  οι δε Ιουδαίοι έκραζον λέγοντες·  εάν τούτον απολύσης, ουκ ει φίλος του Καίσαρος.  Πας ο βασιλέα εαυτόν ποιών αντιλέγει τω Καίσαρι.» (Ιω.19:12).

Τελικά όμως, τα χέρια του Πιλάτου δεν καθαρίστηκαν. Παρέμεινε ένοχος (Πραξ.4:27-28), όμως η πράξη του ρίχνει περισσότερο φως πάνω στην τραγική και συνάμα σωτήρια ημέρα όταν ο εβραίος Χριστός θανατώθηκε.