Κοινό γνώρισμα όλων των Προφητών, Αποστόλων και Αγίων είναι η νοερά προσευχή στην καρδιά, που είναι απόδειξη ότι ο άνθρωπος είναι ναός του Αγίου Πνεύματος.

«Οι Πατέρες διδάσκουν ότι η νοερά προσευχή δεν είναι μόνο στην Καινή Διαθήκη. Και στην Παλαιά Διαθήκη υπάρχει η νοερά προσευχή. Είναι μια παράδοση της Παλαιάς Διαθήκης και της Καινής Διαθήκης και όλης της Χριστιανικής παραδόσεως».

«Το να είναι κανείς ναός του Αγίου Πνεύματος είναι μια εμπειρία. Και αν διαβάσει κανείς τον Απόστολο Παύλο προσεκτικά, δεν είναι κούφια λόγια όλα όσα λέγει τόσες φορές που περιγράφει το Πνεύμα το Άγιον, το οποίο κράζει "εις τας καρδίας υμών" "Αββά ο Πατήρ" (Γαλ. δ΄, 6) κλπ., που προσεύχεται μέσα στην καρδιά του ανθρώπου. Αυτή είναι η πραγματικότητα δηλαδή. Και αυτή η παράδοση υπάρχει και στην Παλαιά Διαθήκη, δεν είναι μόνον στην Καινή Διαθήκη».

Η διαφορά είναι ότι στην Παλαιά Διαθήκη μαρτυρείται η εμπειρία του άσαρκου Λόγου, ενώ στην Καινή Διαθήκη η εμπειρία του σεσαρκωμένου Λόγου.

«Γίνεται ο νους του ανθρώπου κατοικητήριο του Χριστού και, μέσω του Χριστού, της Αγίας Τριάδος. Όχι μόνον στην Καινή Διαθήκη, αλλά και στην Παλαιά Διαθήκη γίνεται αυτό το πράγμα, μόνο που εκεί ο Χριστός είναι άσαρκος. Όταν ο Χριστός κατοικεί μέσα στον άνθρωπο, είναι παρών, αλλά χωρίς βέβαια την σάρκα Του, διότι δεν έχει ακόμα ενσαρκωθεί».

Άλλωστε, ο σκοπός της Αγίας Γραφής και όλης της εκκλησιαστικής ζωής είναι να οδηγήσει τον άνθρωπο στην θέωση. Δεν υπάρχει άλλος σκοπός, ιστορικός, θρησκευτικός.

«Ο μοναδικός σκοπός της γλώσσης της Αγίας Γραφής, των Πατέρων και των Συνόδων είναι να χρησιμοποιούνται ως πνευματικά μέσα, μέσω των οποίων οδηγείται κανείς, υπό την καθοδήγηση Πνευματικού Πατρός, στα στάδια της τελειώσεως. Δεν έχουν κανένα άλλο σκοπό».

Αυτό φαίνεται στην διάταξη της αναγνώσεως των βιβλίων των ευαγγελίων στην λατρεία της Εκκλησίας.

«Πάντως, στην Αγία Γραφή υπάρχει σαφώς αυτή η διάκριση και γι' αυτό υπάρχει η ανάλογη κατάταξη της ύλης των ευαγγελίων. Έχουμε το ευαγγέλιο του Μάρκου, το οποίο σαφώς ως έργο έχει την καταπολέμηση των δαιμονικών ενεργειών, και όλο το κυρίαρχο πνεύμα του ευαγγελίου του Μάρκου είναι περί καθάρσεως. Το ίδιο συμβαίνει και στα ευαγγέλια Ματθαίου και Λουκά. Αυτά τα ευαγγέλια έχουν γραφεί στην αρχαία Εκκλησία, ως εγράφησαν, επειδή χρησιμοποιούνταν προ του Βαπτίσματος. Ήταν τα κατηχητικά εγχειρίδια των κατηχουμένων οι οποίοι βρίσκονταν στο στάδιο της καθάρσεως. Και, αφού βαπτίζονταν, μετά χρησιμοποιόταν το "πνευματικό ευαγγέλιο", το οποίο είναι το ευαγγέλιο δια τους Πνεύμα έχοντες.

Εφ όσον κανείς λάμβανε Πνεύμα άγιον στο Βάπτισμα και το Χρίσμα, μετά από αυτά γινόταν ειδική κατήχηση βάσει του Ευαγγελίου του Ιωάννου. Γι' αυτόν τον λόγο βλέπει κανείς σαφώς πως το ευαγγέλιο του Ιωάννου σχεδόν δεν ασχολείται με τον διάβολο, ενώ, τα λεγόμενα σήμερα συνοπτικά ευαγγέλια ασχολούνται πάρα πολύ με τους δαίμονες και την δίωξή τους -των δαιμόνων. Οπότε, αμέσως φαίνεται στην ίδια την οργάνωση της ύλης των ευαγγελίων ότι υπάρχει σαφής διάκριση μεταξύ της διδασκαλίας σε αυτούς που βαδίζουν την οδό της καθάρσεως και σε αυτούς που έχουν λάβει το Πνεύμα το Άγιον και βρίσκονται στην κατάσταση του φωτισμού.