16 περίπου αιώνες πριν από τον Χριστό, η αλλαγή της πολιτικής κατάστασης με την άνοδο ενός νέου Φαραώ στο θρόνο της Αιγύπτου, όπου ήταν εγκαταστημένοι οι απόγονοι του πατριάρχη τών Ισραηλιτών, Ιακώβ, είχε οδυνηρές γι' αυτούς συνέπειες, καθώς μετατράπηκαν σε δούλους των Αιγυπτίων.

Η τυραννία και οι απάνθρωπες συνθήκες ζωής τους, οδηγεί το λαό του Θεού σε ιδιαίτερα κρίσιμες στιγμές για την εθνική τους υπόσταση. Η δουλεία τους είχε εξαθλιώσει. Ήταν άμισθοι δούλοι και καταϋποχρεωμένοι στους Αιγυπτίους ακόμη και για τα στοιχειώδη αναγκαία της βιοτής τους.

Ο Μωυσής επιστρέφει στην Αίγυπτο και με τον αδελφό του τον Ααρών προσπαθούν με σημεία θαυμαστά να πείσουν το Φαραώ να επιτρέψει την αναχώρηση των Ισραηλιτών, χωρίς όμως να το πετύχουν. Ακολουθούν οι δέκα «πληγές», που το νόημά τους ως σημείων της δυναμικής παρουσίας και της απόφασης του Θεού για το λαό του δεν κατανόησε ο Φαραώ. Με τη δέκατη και τελευταία πληγή, τον θάνατο των πρωτοτόκων, αρχίζει η σωτηριώδης έξοδος των Ισραηλιτών προς τη γη Χαναάν.

"Είπε δε Κύριος προς Μωυσήν: έτι μίαν πληγήν εγώ επάξω επί Φαραώ και επ' Αίγυπτον, και μετά ταύτα εξαποστελεί υμάς εντεύθεν· όταν δε εξαποστέλλη υμάς, συν παντί εκβαλεί υμάς εκβολή. Λάλησον ουν κρυφή εις τα ώτα τού λαού, και αιτησάτω έκαστος παρά τού πλησίον σκεύη αργυρά και χρυσά και ιματισμόν... οι δε υιοί Ισραήλ εποίησαν καθά συνέταξεν αυτοίς Μωυσής, και ήτησαν παρά τών Αιγυπτίων σκεύη αργυρά και χρυσά και ιματισμόν"  (Έξοδος 11: 1, 12: 35).

Δηλαδή έπειτα από τα γεγονότα αυτά είπε ο Κύριος προς το Μωϋσή· “μία ακόμη πληγή θα επιφέρω εγώ εναντίον του Φαραώ και της Αιγύπτου, και μετά από αυτά θα σας αφήσει ελευθέρους να φύγετε από εδώ. Όταν λοιπόν θα σας ελευθερώσει, θα σας αφήσει να φύγετε με όλα τα υπάρχοντά σας.  Μίλησε λοιπόν κρυφά στα αυτιά του λαού σου και πες τους να ζητήσει ο καθένας από τον γείτονά του Αιγύπτιο αργυρά και χρυσά σκεύη και ιματισμό.... Οι Ισραηλίτες έκαναν προηγουμένως όπως τους είχε συμβουλεύσει ο Μωϋσής· ζήτησαν δηλαδή από τους Αιγυπτίους αργυρά και χρυσά σκεύη, όπως επίσης και ιματισμό.

Όπου αλλού περιγράφεται η κατάσταση του δανεισμού και η σχέση δανειστή και χρεωφειλέτη στην Αγία Γραφή το κλίμα είναι πάντα ευνοϊκό για τον δανειστή, ιδιαίτερα όταν εκείνος δανείζει άτοκα τον συνάνθρωπό του ως ένδειξη φιλανθρωπίας και αδελφοσύνης. Μάλιστα με περισσή αυστηρότητα κατακρίνει τον δανειζόμενο όταν αδιαφορήσει να επιστρέψει τα χρήματα ή ό,τι άλλο δανείστηκε στον δανειστή του.

Πάνω σε αυτά τα θέματα μας διαφωτίζει κυρίως το κεφάλαιο 29 της Σοφίας Σειράχ στην Παλαιά Διαθήκη. Πώς όμως είναι δυνατόν ο Κύριος να επιτρέπει σε αυτή την περίπτωση της εξόδου των Ισραηλιτών το λεγόμενο  "δανεικά και αγύριστα"; Προφανώς όχι απλά το επιτρέπει αλλά και το επιβάλλει να συμβεί έτσι, και μάλιστα, όπως θα δούμε παρακάτω, από αυτά τα "ειδωλολατρικά" δανεικά κατασκεύασαν οι Ισραηλίτες ιερά σκεύη για τη λατρεία του Θεού.

Αυτή βέβαια η εκ πρώτης όψεως αδικία κατά τών Αιγυπτίων, στην πραγματικότητα δεν ήταν βέβαια αδικία, δεδομένου ότι οι Ισραηλίτες είχαν ΥΠΟΔΟΥΛΩΘΕΙ και εργάζονταν άδικα και άμισθα, ως σκλάβοι τών Αιγυπτίων με ρατσιστικά κίνητρα τη μη Αιγυπτιακή καταγωγή τους. Γι' αυτό και η φυγή τους με τα υλικά αγαθά τών Αιγυπτίων, όχι μόνο δεν λογίζεται ως αδικία, αλλά στην πραγματικότητα αποτελεί απόδοση δικαιοσύνης προς τους αδικημένους σκλάβους, εκ μέρους τών δυναστών τους.

Μια βαθειά ματιά και μια αναγωγή των παραπάνω στην σημερινή οικτρή πραγματικότητα των Ελλήνων, (κατά τη στιγμή που γράφεται αυτό το άρθρο), οι οποίοι ίσως περισώζουν τη φήμη του "περιούσιου" λαού του Θεού, πιθανόν να καταδεικνύουν και την άρση του βάρους της ενοχής για εκείνο το επαχθές χρέος που μας φόρτωσαν στις πλάτες άδικα, ονομάζοντάς το εθνικό.

Και τί να πει κανείς για τις ατέλειωτες ώρες εργασίας των φτωχών ανθρώπων που εξυπηρετούν τους "έχοντες" χωρίς πραγματικό αντίκρυσμα; Σε μια ώρα κρίσιμη για την εθνική μας υπόσταση, προσδοκούμε την έξοδό μας από τη δουλεία των "Αιγυπτίων" και την απόδοση τιμής εκ Θεού σε όσους ταπεινά εργάζονται το θέλημά Του ή και μετανοούντες αποζητούν το έλεός Του.

Αμήν!