Το πιο καλά κρυμμένο μυστικό

Όταν εισήλθαμε στην Ορθόδοξη Εκκλησία το 1987, άρχισα να δέχομαι τηλεφωνήματα από δημοσιογράφους εφημερίδων, ανθρώπων της τηλεόρασης και ραδιόφωνου, στις πόλεις τις οποίες ήμουν έτοιμος να επισκεφθώ.  Συχνά, ανταποκρίνονταν σε ένα δελτίο τύπου το οποίο είχε αποστείλει κάποια Εκκλησία, στην οποία επρόκειτο να μιλήσω. Γενικά ήθελαν να μάθουν περισσότερα για την ιστορία μας των 2.000 Ευαγγελικών που έγιναν Ορθόδοξοι.  Με ρωτούσαν επίσης αν θα έρχονταν και «χαρισματικοί» και Επισκοπελιανοί.

Τότε, σχεδόν πάντα, πριν από το τέλος της συνέντευξης θα με ρωτούσαν «Λοιπόν, είναι αυτό μία τάση;»

Η απάντηση μου ήταν, «Δεν είμαι έτοιμος να πω κάτι τέτοιο», συχνά πρόσθετα, «νομίζω πως πρόκειται να γίνει μία μέρα». Αλλά ένοιωθα πως θα έμοιαζε με υπερβολική διαφήμιση, να αποκαλέσω την μεταστροφή αυτή, «τάση».

Ήταν κάποια στιγμή μέσα στο 1992, που ξεκίνησα να αισθάνομαι άνετα απαντώντας «Ναι, είναι μία τάση. Υπάρχει ένα κίνημα προς την Ορθόδοξη Χριστιανοσύνη» Τι ήταν αυτό που μου άλλαξε άποψη; Το ένα ήταν πως το ενδιαφέρον είχε κλιμακωθεί. Οι αριθμοί των ανθρώπων- και ολόκληρων ενοριών- που ρωτούσαν για την Ορθοδοξία είχαν αυξηθεί. Εμείς στην Αρχιεπισκοπή Αντιοχείας λαμβάναμε πολύ περισσότερες ερωτήσεις από ποτέ. Και μιλάω μόνο για τον εαυτό μου. Ο συνάδελφός μου στην OCA (Ορθόδοξη Εκκλησία στην Αμερική), ο π. Ιωσήφ Fester, λέει πως το ενδιαφέρον για την Ορθοδοξία έχει άνοδο, και το ίδιο λένε οι Έλληνες Ορθόδοξοι και οι Καρπάθιοι-Ρώσοι.

Δεύτερον, το ενδιαφέρον όσο πάει και διευρύνεται. Όταν ήρθαμε για πρώτη φορά στην Εκκλησία, λαμβάναμε email κυρίως από τους λεγόμενους «Χαρισματικούς» και Ευαγγελικούς Προτεστάντες. Ξαφνικά, το 1989 οι Επισκοπελιανοί ξεκίνησαν να κάνουν ερωτήσεις, μια και όλο και περισσότεροι Επισκοπικοί Ιερείς και λαϊκοί εξέφραζαν την ανησυχία τους σχετικά με το που βάδιζε η Εκκλησία τους.  Στο συνέδριο μας του 1991, σχετικά με την «Πανορθόδοξη (ιερ)Αποστολή και τον Ευαγγελισμό», το οποίο οργανώθηκε στην Σάντα Μπάρμπαρα, του δώσαμε το παρατσούκλι «Το έτος των Επισκοπελιανών» επειδή ήταν η πιο πολυάριθμη ομάδα,  μετά τους Ορθόδοξους. Το 1992, είχαν έρθει περισσότεροι Πρεσβυτεριανοί  από ποτέ, και ανακηρύξαμε το συνέδριο «το έτος των Πρεσβυτεριανών».

Την άνοιξη του 1991, έγραψα ένα μεγάλο άρθρο για το καθεστωτικό προς φιλελεύθερο προτεσταντικό περιοδικό «The Christian Century». Το άρθρο ήταν μια πενταετής αναφορά για το πώς περνούσαμε στην Ορθοδοξία. Το βασικό προσωπικό μου ενδιαφέρον για την δημιουργία του άρθρου ήταν να δω, ποια θα ήταν η αντίδραση από αυτή την περισσότερο φιλελεύθερη πτέρυγα του Προτεσταντισμού. Το ανέλπιστο στην υπόθεση, ήταν, πως έλαβα περισσότερες απαντητικές επιστολές και τηλεφωνήματα λόγω αυτού του άρθρου παρά για οτιδήποτε είχα γράψει μέχρι τότε συνολικά, και  εκτός από μία μεμονωμένη επιστολή στον Εκδότη, ήταν όλα θετικά! Το πλάτος του ενδιαφέροντος αυξήθηκε δραματικά σε όλο το φάσμα.

Τρίτον, δεν είναι μόνο οι δημοσιογράφοι θρησκευτικών θεμάτων από τις εφημερίδες, ή οι παρουσιαστές Χριστιανικών ραδιοσταθμών που ζητούν συνεντεύξεις. Μου ζητούν όλο και περισσότερο να είμαι καλεσμένος σε κοσμικά τοκ-σόου.  Και πάντοτε νοιώθω πως εργάζομαι καλύτερα σε αυτούς τους κύκλους. Πρόσφατα, είχα την ευκαιρία να μιλήσω σε πολλές περιπτώσεις στις οποίες είχα να κάνω με μεγάλα κοσμικά ακροατήρια.  Τι ευκαιρία, να παρουσιάσω το Ευαγγέλιο του Χριστού! Ακόμα και οι άπιστοι θέλουν να μάθουν για την ιστορική Ορθόδοξη Χριστιανοσύνη: Κάτι το οποίο έχει υπάρξει χωρίς αλλαγές και παραχαράξεις, για δύο χιλιάδες χρόνια, μεταφέρει ένα μήνυμα σταθερότητας και έτσι ασκεί μεγάλη γοητεία.

Γι’ αυτό προσωπικά πιστεύω πως είμαστε στα πρώτα στάδια ενός ρεύματος προς την Ορθόδοξη Χριστιανοσύνη.

 

Ένα βλέμμα στο παρελθόν

Εγκαταλείψαμε την (σ.μ. Προτεσταντική) οργάνωση «Campus Crusade» (σ.μ. «Χριστιανική Φοιτητική Σταυροφορία») στα τέλη της δεκαετίας του ’60. Μέσα από εκείνα τα επόμενα χρόνια της έντονης «πάλης» για την ανακάλυψη της ιστορικής Εκκλησίας της Κ. Διαθήκης και κατόπιν την προσπάθεια να γίνουμε δεκτοί στην Ορθόδοξη Εκκλησία, την δεκαετία του 80, υπήρχαν πολλές φορές που ένοιωθα μελαγχολία.  Όσοι από εμάς ήμασταν στον κεντρικό πυρήνα  της «Campus Crusade»  (άνδρες και γυναίκες στα τέλη της 2^ης εικοσαετίας τους ) πράγματι είδαμε να γίνεται κάποιο «κίνημα» στα Αμερικάνικα πανεπιστήμια.  Κατά τα έτη που ήρθαν μαζί μας οι πατέρες Jon Braun, Richard Ballew, Ken Berven, Gordon Walker, εγώ, και αργότερα, όταν ήρθε και ο π. Jack Sparks μαζί μας, είδαμε την εργασία μας να διαμορφώνεται, από μία άγνωστη μικρή ευαγγελική προσπάθεια σε μόλις μία χούφτα πανεπιστημίων, μέχρι το τέλος της δεκαετίας του ‘60 να έχουμε ένα παράρτημα σε κάθε μεγάλο πανεπιστήμιο των ΗΠΑ. Τα πλήθη των φοιτητών αυξήθηκαν, από το μέγεθος χωρητικότητας ενός σαλονιού, σε πολλές εκατοντάδες, σε δύο και τρεις χιλιάδες, ακόμα και πέντε χιλιάδες. Καταλάβαμε πως ήμασταν μέρος ενός κινήματος.

Ειλικρινά, όταν ανακαλύψαμε την Ορθοδοξία, η ελπίδες μου για ένα κίνημα είχαν συντριβεί. Αυτή η Εκκλησία έμοιαζε πολύ γηραιά, πολύ «καθολική» , πολύ δύσκολη! Πώς στον κόρακα μπορείς να πλασάρεις κάτι τόσο αρχαίο και εθνικό στους μεταμοντέρνους Αμερικανούς;  Όταν ο πολιτισμός κατευθύνεται ολοταχώς προς μία κατεύθυνση -απομακρυνόμενος από την ηθικότητα, από τον Θεό, από την Παράδοση, από την τάξη και την πειθαρχία- ερχόμαστε εμείς και ενστερνιζόμαστε την Ορθοδοξία;  Ας λογικευτούμε!  Η αίσθηση που είχα ήταν «Ας μεριμνήσουμε για τους δικούς μας ανθρώπους, πιθανόν να δούμε και μια κάποια αύξηση», αλλά η  ερώτηση που μας έτρωγε, ήταν: «Θα δούμε ποτέ την Ορθοδοξία ως κίνημα, εδώ στην Β. Αμερική;».

Από την θετική πλευρά όμως, αν μελετήσεις την ιστορία των είκοσι αιώνων της Ορθοδοξίας, θα δεις πως οπουδήποτε είχε φθάσει, με τον καιρό, τείνει να γίνει η πίστη της συγκεκριμένης χώρας ή περιοχής. Βέβαια, το περίφημο παράδειγμα είναι  η Ρωσία, μια χώρα που ουσιαστικά ήταν παγανιστική στο θρήσκευμά της. Τότε, ξεκινώντας ουσιαστικά τον 11^ο αιώνα, ολόκληρο το έθνος μεταστράφηκε. Είχαν, φυσικά, και ένα πράγμα υπέρ τους που εμείς δεν έχουμε: Ζούσαν κάτω από μοναρχία. Ο Άρχοντας αποφάσιζε.

Στην Αμερική ζούμε κάτω από μία πολύ πλουραλιστική δημοκρατία και αν ο Πρόεδρος γινόταν Ορθόδοξος, αυτό θα είχε μάλλον αρνητικό αντίκτυπο στην ανάπτυξη:  όλοι θα κραύγαζαν «ΚΡΑΤΙΚΗ ΕΚΚΛΗΣΙΑ»! Ακόμα και σήμερα στην Φινλανδία, η οποία ήταν ουσιαστικά μία Λουθηρανική Χώρα, υπάρχουν δύο αναγνωρισμένες Εκκλησίες: Λουθηρανική και Ορθόδοξη.  Δεν μπορώ να προβλέψω το μέλλον της Ορθοδοξίας εδώ, στην Β. Αμερική, αλλά υπάρχει εκεί έξω μία ορατή τάση και ένα κίνημα προς την Εκκλησία.

 

Να θυμηθούμε την Εκκλησία στο βιβλίο των Πράξεων

Στο κεφάλαιο 9 των Πράξεων, αμέσως μετά την μεταστροφή του ο Σαούλ εστάλη από τον Ιησού στην Δαμασκό για να τον παραλάβει ο προφήτης Ανανίας. Φαίνεται πως ο Σαύλος , πραγματικά, κατευθείαν με το που βγήκε από το νερό του Αγίου Βαπτίσματος, «..αμέσως κήρυττε τον Χριστό μέσα στις συναγωγές, ότι αυτός είναι ο Υιός τού Θεού» (Πράξεις 19:20)  Αυτό ήταν το μοναδικό του μήνυμα. «Και όλοι όσοι άκουγαν εκπλήττονταν και έλεγαν: Δεν είναι αυτός, που στην Ιερουσαλήμ εξολόθρευσε εκείνους οι οποίοι επικαλούνταν τούτο το όνομα; [δηλ. το όνομα του Χριστού] Και εδώ, γι' αυτό είχε έρθει, για να τους φέρει δεμένους στους αρχιερείς;»

Με άλλα λόγια, οι ακροατές του νόμισαν πως ο Σαύλος κήρυττε τον Ιησού, ως μία «βιτρίνα», ώστε να μπορέσει να τους προξενήσει περισσότερα δεινά. Αλλά λέει πως ο Σαύλος «ενδυναμωνόταν περισσότερο» (στ. 22), κάτι το οποίο είναι συνηθισμένο σε ολόκληρο το βιβλίο των Πράξεων. Όσο πιο δύσκολη η κατάσταση, τόσο περισσότερη δύναμη δίνει ο Θεός στον λαό Του. Ο Σαύλος έλαβε την δύναμη του Θεού και «έφερνε σε σύγχυση τους Ιουδαίους που κατοικούσαν στη Δαμασκό, αποδεικνύοντας ότι αυτός είναι ο Χριστός» (στ.22). Αυτό εκπληρώνει την υπόσχεση του Ιησού στους Μαθητές του πως «το Άγιο Πνεύμα θα σας διδάξει κατά την ώρα εκείνη τι πρέπει να πείτε» (Λουκ. 12:12). Αυτό είναι το πρώτο μάθημα στον Ορθόδοξο Ευαγγελισμό στο Βιβλίο των Πράξεων και σήμερα: Το Άγιο Πνεύμα μας δίνει λόγια και σοφία.

Πάμε μετά, στο 10^ο κεφάλαιο του βιβλίου των Πράξεων, στην επίσκεψη του Αγ. Πέτρου στον Κορνήλιο. Αυτή ήταν η πρώτη φορά «εκτός έδρας», που λέμε, για τους Αποστόλους να πλησιάσουν πιθανούς Εθνικούς προσήλυτους. Ο Πέτρος άνοιξε το στόμα του και είπε: «Γνωρίζω στ' αλήθεια ότι, ο Θεός δεν είναι προσωπολήπτης αλλά, σε κάθε έθνος όποιος Τον φοβάται, και εργάζεται δικαιοσύνη, είναι σε Αυτόν δεκτός» (Πράξεις 10:34-35).

Αυτό είναι το δεύτερο μάθημα περί προσέγγισης, και μία τεράστια υπόσχεση προς εμάς: Μέσα σε όλους τους ανθρώπους, ποιος είναι αυτός τον οποίο δέχεται ο Θεός; Είναι "όσοι έχουν φόβο Θεού και εργάζονται δικαιοσύνη", (και μια και το έφερε η κουβέντα, αν ποτέ χρειαστείτε εδάφιο που να αναιρεί την σχετικά μοντέρνα [σ.σ. Προτεσταντική] Θεωρία της «Δικαίωσης με την πίστη μόνο», ορίστε ένα από τα πολλά!) Τι είναι αυτό που ο Κύριος ψάχνει όταν προτείνει σε όλους το δικό Του Χέρι σωτηρίας; Ανθρώπους που Τον φοβούνται και κάνουν δίκαια έργα. Αυτά, από μόνα τους δεν μας σώζουν, βέβαια. Αλλά μας φέρνουν στην προσοχή του Θεού, ώστε να μας φέρει στον Χριστό και την Βασιλεία του. Έτσι, λοιπόν, ο Κορνήλιος ένας καλός και δίκαιος άνθρωπος, έλαβε το Ευαγγέλιο και το δώρο της σωτηρίας.

Το τρίτο μάθημα στον Ευαγγελισμό, από το βιβλίο των Πράξεων, είναι πως οι Απόστολοι δεν κήρυτταν μόνο τον Ιησού, αλλά την Αγία Τριάδα. Επειδή «ο Θεός [ο Πατέρας] , τον Ιησού, αυτόν από τη Ναζαρέτ, τον έχρισε με Πνεύμα Άγιο και με δύναμη» (Πράξεις 10:38)

Κάπου-κάπου, θα ακούσετε να λέγεται πως το δόγμα περί Τριάδος εμφανίστηκε κατά τον τέταρτο και πέμπτο αιώνα. Ας προσέξουμε: Η Τριάδα κηρύττεται στην Εκκλησία της Καινής Διαθήκης! Η Τριάδα αποκαλύπτεται στην βάπτιση του Χριστού, τα Επιφάνεια (Μαρκου 1:9-11), Ο Ιησούς  αποστέλλει τους Μαθητές Του στην Υψηλή τους Αποστολή:  να διδάξουν και να βαπτίσουν «στο όνομα του Πατέρα και του Υιού και του Αγίου Πνεύματος». (ΜΑΤΘ. 28:19) , και αυτά τα τρία θεϊκά πρόσωπα της Θεότητας, κηρύττονται  και διδάσκονται μέσα στις Επιστολές. Η πληρότητα της Τριάδος, έγινε αντικείμενο υπεράσπισης στον 4^ο και 5^ο αιώνα, και το δόγμα ασφαλίστηκε από Συνόδους και το Πιστεύω, σίγουρα, αλλά είναι ο Κύριος Ιησούς και οι Απόστολοί του, που αποκαλύπτουν και διδάσκουν την Τριάδα.

Αν μελετήσετε το Βιβλίο των Πράξεων, αυτό το κίνημα που ήταν κάποτε μία απόμακρη «Ιουδαϊκή» σέκτα στην Ιερουσαλήμ, κερδίζει έδαφος στο διάστημα μερικών ετών, ώστε μέχρι τα έτη 49 ή 50 μ.Χ. έχουμε το Ευαγγέλιο να κηρύττεται παντού στον γνωστό κόσμο. Οι περισσότεροι ιστορικοί πιστεύουν πως η Εκκλησία της Αντιόχειας δημιουργήθηκε το 38 η το 39, και μετά από μία δεκαετία   είχε εξαπλωθεί περίπου παντού όπου θα μπορούσε να πάει κάποιος.

Αν αυτό συνέβη τότε, θα μπορούσε να συμβεί και σήμερα; Εδώ στην  Δύση;  Άραγε αυτά τα τρία μαθήματα (ιερ)Αποστολής στις Πράξεις συνεχίζουν να ισχύουν και να αποδίδουν για την προσέγγιση της Ορθοδοξίας;

Σύμφωνοι, σήμερα τα πράγματα είναι διαφορετικά. Αυτό που οι πρώτοι Χριστιανοί είχαν υπέρ τους ήταν: ένα μήνυμα και μία παράδοση. Ο λεγόμενος «Χριστιανικός Πλουραλισμός» του σήμερα, ήταν άγνωστος.  Σήμερα στην Αμερική, δεν «ακολουθείς τον Χριστό» απλά, και σταματάς εκεί, λόγω των τόσων πολλών λεγομένων ομολογιών. Είμαστε αναγκασμένοι να είμαστε συγκεκριμένοι! Το δικό μας γήπεδο είναι διαφορετικό από αυτό του πρώτου αιώνα, αλλά η δίψα των ανθρώπων παραμένει και το μήνυμά μας είναι το ίδιο.  Όσοι ενδιαφέρονται για την Ορθοδοξία σήμερα είναι  αυτοί που έχουν φόβο Θεού και θέλουν να είναι δίκαιοι. Και πιστεύω πως καθώς τέτοιοι άνθρωποι θα σχηματίζουν την βάση του κινήματος στην Ορθοδοξία, όλο και περισσότερο θα βλέπουμε ανθρώπους που είναι άπιστοι να μεταστρέφονται στον Χριστό.

 

Ευκαιρίες μπροστά

Ποιες είναι οι ευκαιρίες μπροστά μας;

Μιλούσα στο τηλέφωνο πρόσφατα με έναν από τους ανθρώπους της «Thomas Nelson» Εκδοτικής , οι οποίοι εκδίδουν και προωθούν την Ορθόδοξη Βίβλο Μελέτης (ΟΒΜ). Αυτή η Αγία Γραφή, εξαπλώθηκε γρηγορότερα από σχεδόν οποιαδήποτε άλλη που έχουν κάνει. Μόνο κατά τον πρώτο μήνα πουλήθηκε όλη η πρώτη έκδοση, και παραγγέλθηκε η δεύτερη έκδοση, σε άλλα 25.000 αντίτυπα!!  Μία τρίτη έκδοση αναμένεται σύντομα. Αυτό είναι ένα πολύ ενθαρρυντικό σημάδι. Η ΟΒΜ, εμφανίζεται σε κοσμικά και Προτεσταντικά βιβλιοπωλεία από ακτή σε ακτή. Τα γράμματα που έρχονται από τους Ορθόδοξους αναγνώστες είναι γεμάτα από ενθουσιασμό. Η ΟΒΜ είναι ήδη ένας καταλύτης που θα διδάξει στους ανθρώπους την Χριστιανική πίστη, από την ίδια την Καινή Διαθήκη και θα φέρει μη-Ορθόδοξους στην Εκκλησία.

Άλλο ένα ενθαρρυντικό σημάδι για το μέλλον είναι η Ορθόδοξη (ιερ)αποστολή του εξωτερικού. Στα επόμενα χρόνια πρέπει να κινητοποιήσουμε χιλιάδες Ορθοδόξων ώστε να φέρουν το Ευαγγέλιο κυρίως στις Ορθόδοξες χώρες που πρόσφατα  ελευθερώθηκαν από τον Κομμουνισμό.  Η Ελληνορθόδοξη Επιτροπή (ιερ)Αποστολών κάνει μία εξαιρετική δουλειά πηγαίνοντας στην Αφρική, συγκεκριμένα στην Κένυα, και πολύ πρόσφατα στην Ρωσία.

Το 1992, η εμπειρία μας κηρύττοντας και διδάσκοντας στην Ρουμανία ήταν απίστευτη.  Υπήρχαν κάμποσες πόλεις που επισκεφθήκαμε στις οποίες, αν μπορούσαμε να παραμείνουμε ακόμα μία εβδομάδα, θα μπορούσαμε να δούμε κυριολεκτικά ολόκληρη την πόλη να προσέρχεται για να ακούσει το Ευαγγέλιο, τόσο δυνατή ήταν η ανταπόκριση. Μας ρώτησαν στο τέλος του ταξιδιού να σκεφθούμε να ξαναέρθουμε και να κάνουμε το ίδιο που κάναμε για τον λαό, στα Πανεπιστήμια της Ρουμανίας.

Υπάρχει μεγάλο ενδιαφέρον πρόσφατα στην Αγγλία. Το ίδιο πράγμα (δηλ. η ανακάλυψη της Ορθοδοξίας) που συνέβη στους Επισκοπελιανούς στην Β. Αμερική συμβαίνει και στους Αγγλικανούς. Ελπίζω να πάω στην Μ. Βρετανία πριν από τα Χριστούγεννα του 93, για να γνωριστώ με Αγγλικανούς ιερείς και λαϊκούς ηγέτες που ενδιαφέρονται για την πιθανότητα να εισέλθουν στην Ορθόδοξη Εκκλησία με τους δικούς τους. Οι ίδιες δυνάμεις που οδηγούν την Επισκοπελιανή Εκκλησία μακριά από την πίστη των αποστόλων εδώ στην Αμερική, εργάζονται επίσης και στην Μ. Βρετανία. (σ.μ. προφανώς ο π. Πέτρος, εννοεί τις δυνάμεις της εκκοσμίκευσης, οι οποίες έχουν καταντήσει την Αγγλικανική Εκκλησία να επιτρέπει γάμους ομοφυλοφίλων, ιερείς-κλόουν κ.α.)

Το ενδιαφέρον για την Ορθοδοξία ανάμεσα στους Προτεστάντες πάστορες, συνεχίζει να αυξάνει. Το τελευταίο καλοκαίρι μίλησα σε μία ομάδα από ογδόντα «χαρισματικούς» πάστορες στην πόλη της Οκλαχόμα. Αυτοί οι άνθρωποι έχουν φτάσει σε ένα σημείο της μελέτης τους για την αρχαία Εκκλησία, στο οποίο αντιλαμβάνονται πως η ιστορική Χριστιανική λατρεία είναι λειτουργική και μυστηριακή. Μοιράσθηκα το βήμα με άλλους πάστορες και θεολόγους που μας βοήθησαν πολύ στην ΑΕΟΜ, στην ιερή πορεία μας στην Ορθοδοξία. Στους παρευρισκόμενους συγκαταλέγονταν οι: Tom Howard, Bob Webber του Wheaton College, Tom Oden  πρώην φιλελεύθερος Μεθοδιστής  ο οποίος έχει γίνει πολύ παραδοσιακός στην πίστη του, και ο Bob Stamps ο οποίος ήταν για χρόνια ιερέας ιδρύματος στο Oral Roberts University (ORU) και προώθησε πολλούς εκεί στην Ορθοδοξία. Όλοι μαζί, αντιπροσωπεύαμε την λειτουργική, μυστηριακή βάση της Χριστιανοσύνης.

Έχουμε, επίσης, νέες Ορθόδοξες (ιερ-)αποστολές οι οποίες δημιουργούνται σε όλη την Β. Αμερική. Για πρώτη φορά, από όταν το Αντιοχειανό Τμήμα (ιερ)απόστολών και Ευαγγελισμού ξεκίνησε το 1988, δύο νέες (ιερ)αποστολές ξεκίνησαν την ίδια μέρα. Μακάρι να μπορούσα να ήμουν και στα δύο μέρη. Η μία ήταν στο Σαν Χοζέ, ένα σώμα 200 ανθρώπων υπό τον ιερέα τους, π. Charles Bell. Πολλοί από αυτούς τους ανθρώπους ανήκαν στον ντόπιο πληθυσμό, στον οποίο ο π. Charles είχε παλαιότερα εργαστεί ως πάστορας. Την ίδια μέρα, στο Σικάγο, μια ευαγγελική ενορία περίπου 55 ανθρώπων, Χρίστηκαν Ορθόδοξοι, ήταν άνθρωποι των οποίων οι ρίζες πάνε πίσω στα φοιτητικά τους χρόνια στο γειτονικό Wheaton College

Υπάρχει ενδιαφέρον, επίσης και σε άλλα μέρη, όπως το Vacaville, CA, στο οποίο ο π. Nathan Mack, ένας πρώην πάστορας της μεταρρυθμισμένης Επισκοπελιανής Εκκλησίας, οδηγεί το εκκλησίασμά του στην Ορθοδοξία.  Στην Topeka του Κάνσας, την πολιτειακή πρωτεύουσα με 120.000 ανθρώπους, δεν υπάρχει καμία Ορθόδοξη Εκκλησία οποιασδήποτε δικαιοδοσίας. Μια υπέροχη ομάδα από Προτεστάντες έχουν μαζευτεί εκεί και ζητούν να Χρισθούν.

Ακόμα υπάρχει το Aiken, στην Ν. Καρολίνα. Ένας Επισκοπελιανός ιερέας, μαζί με την γυναίκα του και ένα ακόμα άτομο, ξεκίνησαν ένα «πνευματικό καταφύγιο» εκεί. Είναι ένα παλιό κτήμα, έκτασης 4-1/5 εκταρίων με ένα σπίτι των αρχών του αιώνα, ακριβώς στην καρδιά της πόλης. Λειτουργούν ένα κέντρο διασκέψεων για την παραδοσιακή Χριστιανοσύνη, το οποίο αποκαλείται Rose Hill. Αυτό το ζευγάρι πήρε την απόφαση, μόλις τους τελευταίους μήνες να γίνουν Ορθόδοξοι, και θα ήθελαν να συνεχίσουν το έργο του κέντρου, για να φθάνουν ιδιαίτερα σε φοιτητές και ακαδημαϊκούς, καλώντας τους προς την Ορθοδοξία.

Το Asheville στην Β. Καρολίνα, είναι άλλη μία πιθανότητα. Ένας άνθρωπος από το Jacksonville της Φλόριδα, μας κάλεσε πρόσφατα και ενδιαφέρεται να ξεκινήσει μία (ιερ)αποστολή. Θα μπορούσαμε να συνεχίζουμε την λίστα συνεχώς. Είμαστε στην αρχή ενός κινήματος που θα αναβιώσει την Εκκλησία του πρώτου αιώνα. Αυτή η Εκκλησία είναι ακόμα ακέραια και ζωντανή (και ακόμα Ορθόδοξη) καθώς πλησιάζουμε τον 21^ο αιώνα.

Μία τελευταία παρατήρηση: Αυτό το κίνημα δεν είναι κάτι ανθρωπίνως διαμορφωμένο. Πιστεύω πως είμαστε σε ένα τέτοιο σημείο της ανάπτυξης της Ορθοδοξίας στην Β. Αμερική, ώστε να έχει τις καλύτερες μέρες της μπροστά της.  Εμείς οι Προτεστάντες είχαμε την ευκαιρία  μας, αλλά δεν μπορέσαμε να διατηρήσουμε μια σωστή πορεία στο Δόγμα ή την λατρεία. Οι Ρωμαιοκαθολικοί έχουν σίγουρα συμβάλλει σημαντικά, αλλά η Ρώμη μοιάζει να απομακρύνεται όλο και πιο μακριά - και όχι να πλησιάζει περισσότερο - την αποστολική πίστη, ειδικά μετά την Β΄ Βατικανή σύνοδο. Η μεταμοντέρνα θεολογία, η ανεκτικότητα και ο νομιναλισμός μοιάζουν περισσότερο «της μόδας»  στην Δύση, παρά η ιστορική πίστη και παράδοση.

Ειλικρινά, για όσους έχουν φόβο Θεού και θέλουν να είναι δίκαιοι , δεν είναι η Ορθόδοξη Χριστιανοσύνη η μόνη επιλογή που έχει απομείνει; Αλλά, ας είμαι ρεαλιστής. Στην Ορθοδοξία, το πνευματικό ταξίδι, διαρκεί μία ολόκληρη ζωή.  Δεν υπάρχει η «γρήγορη διόρθωση», ούτε η «εν μία νυκτί» μεταστροφή. Το να γνωρίσεις τον Χριστό προϋποθέτει μία μακροχρόνια σχέση.

Έτσι, λοιπόν,  πιστεύω πως είναι η ώρα της Ορθοδοξίας, στην Β. Αμερική.  Το πιστεύω αυτό με όλη μου την καρδιά. Και η δόξα για την ανακάλυψη της Ορθόδοξης Χριστιανοσύνης, πάει στον Θεό. Είναι το Άγιο Πνεύμα που μας επιστρέφει στην ορθή λατρεία της Αγίας Τριάδος, ώστε να γνωρίζουμε ορθά τον Πατέρα μαζί με τον Υιό και το Άγιο Πνεύμα.

Ο πατήρ Πέτρος Gillquist είναι Πρόεδρος Ιεραποστολών και Ευαγγελισμού της Ορθοδόξου Αντιοχικής Αρχιεπισκοπής Βορείου Αμερικής. Συγγραφέας πολλών βιβλίων, μεταξύ τους το «Γενόμενος Ορθόδοξος», με ανώτατες σπουδές στο Πανεπιστήμιο της Μινεσότα, Ιερατική Σχολή του Ντάλλας και Σχολή Αποφοίτων του Ουήτον των ΗΠΑ.

Μετάφραση/σχόλια: Θωμάς Φ. Δρίτσας

Επιμέλεια μετάφρασης: Κ. Ν.