Προφητεύεται στην Αγία Γραφή ο Μωάμεθ; ΙA΄: Σίμπγατουλλάχ (το άγιο βάπτισμα)

Προφητεύεται στην Αγία Γραφή ο Μωάμεθ;

ΚΕΦΑΛΑΙΟ 11^ο.

IΑ΄. Σίμπγατουλλάχ (το άγιο βάπτισμα)

Τού Θεόδωρου Ι. Ρηγινιώτη

Με μπλε θα είναι τα λόγια του Μουσουλμάνου και με μαύρο τού Σχολιαστή

ΙA΄. Σίμπγατουλλάχ (το άγιο βάπτισμα)

Σίμπγατουλλάχ – το βάπτισμα του Θεού

Δεν έχουμε δει έναν πλήρες τρόπο του πως «βάφτιζε» τα πλήθη ο Ιωάννης ο Βαπτιστής (αλέϊχι σαλάμ). Έδωσε (ο Ιωάννης) προφητείες για δύο πρόσωπα, το ένα ήταν ο «σλίχα ντ’Αλλάχα» (στην τότε διάλεκτο «απεσταλμένος του Θεού»), δηλαδή ο προφήτης Μουχάμμεντ (σαλλαλλάχου αλέϊχι ουά σαλάμ) και το άλλο πρόσωπο ήταν ο Ιησούς (αλέϊχι σαλάμ), ο οποίος γεννήθηκε θαυματουργικά χωρίς ανθρώπινο πατέρα και ο οποίος ήρθε να δώσει λίγο περισσότερο πνεύμα στον Νόμο του Μωυσή [Όχι, ο Ιησούς έφερε νέο νόμο, όπως είπαμε αναλυτικά σε προηγούμενη ενότητα], να καυτηριάσει την υποκρισία και να διδάξει τους Εβραίους για τον ερχομό του τελευταίου προφήτη από τη μεριά του Ισμαήλ (αλέϊχι σαλάμ).

Αυτά είναι φανταστικοί ισχυρισμοί του συγγραφέα. Τα σχολιάσαμε αναλυτικά σε προηγούμενα σημεία.

Το βάπτισμα λοιπόν με το νερό, θα παρέμενε έως ότου ερχόταν αυτός ο τελευταίος προφήτης, ο οποίος θα «βάφτιζε» τα πλήθη με το «πνεύμα» και τη «φωτιά», εννοώντας τη μεγάλη αγάπη των μουσουλμάνων για τον Θεό αλλά και αυτή την ορμή που απέκτησαν οι μουσουλμάνοι όταν ξεχύθηκαν έξω απ’ την αραβική χερσόνησο και μέσα σε λίγα χρόνια εξαπλώθηκαν σε Ανατολή και Δύση. Το ένα βάφτισμα λοιπόν είναι το βάφτισμα με το νερό (σαν ένδειξη μετάνοιας) και το άλλο (του προφήτη που επρόκειτο να έρθει) είναι το βάφτισμα με το «πνεύμα» και με τη «φωτιά».

Το βάφτισμα λοιπόν με το νερό ήταν αναγκαίο μέχρι τον ερχομό του Μουχάμμεντ (σαλλαλλάχου αλέϊχι ουά σαλάμ) που καταργήθηκε και τότε ήρθε και εγκαθιδρύθηκε το «σίμπγατουλλάχ» (σημαίνει «το βάφτισμα του Θεού).

Οι ισχυρισμοί αυτοί δεν ευσταθούν, διότι:

Α) Ο άγιος Ιωάννης δεν προανάγγειλε δύο πρόσωπα, αλλά ένα, και ο ίδιος ο Ιωάννης είπε ότι το πρόσωπο Αυτό είναι ο Χριστός (Ιω. 1, 26-30, και δες και 3, 25-30). Το αναλύσαμε αυτό στην προηγούμενη ενότητα.

Β) Πουθενά μα πουθενά κανείς –ούτε ο Ιωάννης ούτε ο Ιησούς ούτε κανείς άλλος– δεν αναφέρει ότι το βάπτισμα με νερό θα καταργηθεί όταν θα έρθει ένα άλλο βάπτισμα, το βάπτισμα «με άγιο πνεύμα και φωτιά». Είναι αυθαίρετο συμπέρασμα του συγγραφέα, απλώς και μόνο για να υποβαθμίσει την εντολή του Χριστού στους αποστόλους να βαπτίσουν «όλα τα έθνη».

Γ) Το ίδιο το γεγονός ότι ο Χριστός έδωσε εντολή στους αποστόλους Του να βαπτίσουν «όλα τα έθνη» φανερώνει ότι το βάπτισμα με νερό δεν επρόκειτο να καταργηθεί ποτέ, μέχρι όλα τα έθνη να γνωρίζουν –μέσω αυτού του βαπτίσματος και όχι με κάποιο άλλο τρόπο ή «άλλο βάπτισμα»– την αληθινή πίστη, δηλαδή την πίστη στον Τριαδικό Θεό, στο Όνομα του Οποίου βαπτιζόμαστε.

Δ) Πουθενά μα πουθενά κανείς –ούτε ο Ιωάννης ούτε ο Ιησούς ούτε κανείς άλλος– δεν αναφέρει ότι το βάπτισμα «με άγιο πνεύμα και φωτιά» είναι «η μεγάλη αγάπη των μουσουλμάνων για τον Θεό αλλά και η ορμή που απέκτησαν οι μουσουλμάνοι όταν ξεχύθηκαν έξω απ’ την αραβική χερσόνησο και μέσα σε λίγα χρόνια εξαπλώθηκαν σε Ανατολή και Δύση»! Είναι μάλιστα παράλογο κάτι τέτοιο, γιατί, σε αυτή την περίπτωση, δεν βαπτίστηκαν οι μουσουλμάνοι, αλλά τα άλλα έθνη, τα οποία βαπτίστηκαν στο αίμα τους, το οποίο –αντίθετα με κάθε εντολή του αληθινού Θεού– έχυσαν οι μουσουλμάνοι!

Σχετική μαρτυρία από τον ίδιο το Χριστό βλ. Πράξ 1, 5, όπου, προαναγγέλλοντας στους αποστόλους τον ερχομό του Αγίου Πνεύματος, προσθέτει: «ότι Ιωάννης μεν εβάπτισεν ύδατι, υμείς δε βαπτισθήσεσθε εν Πνεύματι Αγίω ου μετά πολλάς ταύτας ημέρας». Η αναφορά αυτή (που επαναλαμβάνεται από τον απόστολο Πέτρο στις Πράξ. 11, 16) ξεκαθαρίζει το νόημα της προφητείας του αγίου Ιωάννη του Προδρόμου και, στην πραγματικότητα, συνιστά το τέλος της συζήτησης.

Ε) Ο Ίδιος ο Χριστός δήλωσε ότι το βάπτισμα με νερό και το βάπτισμα με άγιο πνεύμα είναι το ίδιο βάπτισμα!! Το λέει στο κατά Ιωάννην, 3, 5, όπου δηλώνει ότι το βάπτισμα αυτό είναι για τον άνθρωπο «γέννηση» και αποτελεί απαραίτητη προϋπόθεση για να μπει κάποιος στη βασιλεία του Θεού! Λέει: «Εάν κάποιος δεν γεννηθεί εξ ύδατος και πνεύματος, δε μπορεί να μπει στη βασιλεία του Θεού». Στο ίδιο κεφάλαιο, λίγο παρακάτω, ο Ιησούς λέει ότι αιώνια ζωή έχει όποιος πιστεύει στο μονογενή υιό του Θεού, ο Οποίος «θα υψωθεί, όπως ο όφις που ύψωσε ο Μωυσής στην έρημο» (δηλ. καρφωμένος σε ξύλο = θα σταυρωθεί) και τον Οποίο έδωσε ο Θεός για χάρη των ανθρώπων, επειδή τους αγάπησε αφάνταστα πολύ (βλ. Ιω. 3, 14-19). Προσοχή λοιπόν, αδελφοί μου μουσουλμάνοι. Σπεύστε να βαπτιστείτε εις το Όνομα του Πατρός και του Υιού και του Αγίου Πνεύματος, όπως ζήτησε ο Ίδιος ο Ιησούς (Ματθ. 28, 19), για να μπορέσετε να μπείτε στη βασιλεία του Θεού. Κατά τον Ιησού, είναι ο μόνος τρόπος.

Στ) Το βάπτισμα του ύδατος είναι ΚΑΙ βάπτισμα με άγιο πνεύμα (σωστότερα: με Άγιο Πνεύμα), διότι κατά το βάπτισμα αυτό επενεργεί η χάρη του Αγίου Πνεύματος, που μεταμορφώνει τον άνθρωπο από υιό του Αδάμ σε υιό (=απόγονο) του νέου Αδάμ, του Χριστού, και εξ υιοθεσίας σε υιό Θεού. Η πραγματικότητα αυτού του γεγονότος μαρτυρείται από τον άγιο και μέγα απόστολο Πέτρο στις Πράξεις των αποστόλων, 2, 38: «Μετανοήστε και ας βαπτιστεί ο καθένας σας επί τω ονόματι Ιησού Χριστού για συγχώρηση των αμαρτιών και θα πάρετε τη δωρεά του Αγίου Πνεύματος».

Όμως έχει αποδειχθεί και αμέτρητες φορές κατά την ιστορική πορεία της χριστιανικής Εκκλησίας (της αρχαίας των πρώτων χιλίων χρόνων και της ιστορικής συνέχειάς της, της Ορθόδοξης) με τα ασύλληπτα χαρίσματα του Αγίου Πνεύματος που παρέχονται στους βαπτισμένους, καθώς και εφόσον προοδεύουν στην αγιότητα. Για τις σχετικές μαρτυρίες της Αγίας Γραφής βλ. τη μελέτη του Νικολάου Μαυρομάγουλου «Το βάπτισμα του Αγίου Πνεύματος στην Καινή Διαθήκη» (για τη δραματική πορεία του συγγραφέα Ν. Μαυρομάγουλου μέχρι την ανακάλυψη της αλήθειας του Θεού στην Ορθοδοξία, βλ. το αυτοβιογραφικό βιβλίο του «Αναζητώντας την αλήθεια».

Ζ) Ιστορικά είδαμε ποιο είναι το βάπτισμα με Άγιο Πνεύμα ΚΑΙ φωτιά: οι άγιοι απόστολοι και μαθητές του Χριστού βαπτίστηκαν με τις πύρινες γλώσσες του Αγίου Πνεύματος κατά την ημέρα της Πεντηκοστής και στη συνέχεια κήρυξαν το λόγο του Θεού στους δρόμους της Ιερουσαλήμ –όπου οι συγκεντρωμένοι προσκυνητές από πολλούς λαούς άκουγαν αυτό το κήρυγμα ο καθένας στη γλώσσα του– και ζήτησαν από τους ανθρώπους να βαπτιστούν χριστιανοί (βλ. Πράξεις των αποστόλων, κεφ. 2). Την ημέρα εκείνη βαπτίστηκαν τρεις χιλιάδες άνθρωποι. Οι ίδιοι οι απόστολοι όμως δε χρειαζόταν να βαπτιστούν, γιατί οι πύρινες γλώσσες του Αγίου Πνεύματος ήταν το βάπτισμά τους.

Σχετική μαρτυρία από τον ίδιο το Χριστό βλ. Πράξ 1, 5, και 11, 16, όπως ήδη είπαμε.

Η) Ιστορικά επίσης είδαμε, εκτός από το βάπτισμα του ύδατος και το βάπτισμα του πυρός, άλλο ένα είδος βαπτίσματος, το βάπτισμα του αίματος: άγιοι μάρτυρες, που διακήρυξαν ότι πιστεύουν στο Χριστό και θανατώθηκαν γι’ αυτό πριν προλάβουν να βαπτιστούν (όπως οι 150 φιλόσοφοι που θανατώθηκαν μαζί με την αγία Αικατερίνα και πολλοί Ρωμαίοι στρατιώτες, που, βλέποντας τους μάρτυρες να ξεχειλίζουν από τη χάρη του Θεού ενώ τους βασάνιζαν ή τους σκότωναν, πίστεψαν στο Χριστό), είναι χριστιανοί άγιοι κι ας μη βαπτίστηκαν, διότι βαπτίστηκαν εντός του ίδιου του αίματός τους. Έτσι συγχωρέθηκαν οι αμαρτίες τους (συνέπεια του βαπτίσματος, βλ. Πράξ. 2, 38 – «εδόθη αυτοίς στολή λευκή», βλ. Αποκάλυψη 6, 9-11, δηλ. η ψυχή τους έγινε πεντακάθαρη) και ενσωματώθηκαν στο παγκόσμιο Σώμα Χριστού (στους απογόνους του νέου Αδάμ), δηλαδή στην Εκκλησία.

Τι είναι το βάφτισμα και τι δεν είναι? Μπορούμε να συμφωνήσουμε ή να διαφωνήσουμε με κάτι αλλά εδώ θα πρέπει να δείξουμε την αλήθεια. Το βάπτισμα που τελείται από τις εκκλησίες σήμερα, είναι εντελώς κάτι το ξένο. Η συριακή Βίβλος «Αλ-Μπεσίττα» χρησιμοποιεί για το βάφτισμα τη λέξη «μαμουντίθα» από το ρήμα «άμαντ» (σημαίνει «Να στέκομαι σαν μία άμουντα (στήλη)) και «άμιντ» (εγκαθιδρύω) που όμως δεν σημαίνει το να εμβαπτίζω κάτι σε νερό ή σε υγρό. Οι εβραϊκές λέξεις «ράχας» (να εμβαπτίζω σε υγρό) ή «τάβαλ» ίσως δίνουν την έννοια που η εκκλησία θέλει να δώσει. Στις αραβικές μεταφράσεις της Βίβλου υπάρχει η αραμαϊκή λέξη και ο Ιωάννης ο Βαπτιστής (αλέϊχι σαλάμ) καλείται «Αλ-Μαμιντάν» (ο Βαπτιστής) και «μαμουντίγια» (βάπτισμα). Σε όλες τις σημιτικές γλώσσες το ρήμα «άμαντ» σημαίνει λοιπόν «στέκομαι σαν στύλος» και όχι «εμβαπτίζω σε υγρό» και σίγουρα ποτέ ο Βαπτιστής (αλέϊχι σαλάμ) και ο Ιησούς (αλέϊχι σαλάμ) δεν χρησιμοποίησαν την ελληνική λέξη «βαφτισμός».

Για την ελληνική λέξη «βαφτισμός» η λέξη η οποία θα μπορούσε να χρησιμοποιηθεί, είναι η λέξη «σάμπα» (στα αραβικά «σαμπάγα» που σημαίνει «εμβάφω». Είναι γνωστό ότι οι Σαβαίοι (μνημονεύονται στο Κοράνι) δεν είναι άλλοι από τους ακολούθους του Βαπτιστή (αλέϊχι σαλάμ), οι οποίοι έκαναν το βάφτισμα και ζούσαν μια απλή και λιτή ζωή. Η σωστή ορθογραφία του ονόματος τους είναι «Σάμπαϊ» (οι Βαπτιστές). Ένας γνωστός Ασσύριος ιερέας του τέταρτου αιώνα, ο Μαρ Σιμόν, καλούτανε ως «Μπαρ Σάμπαϊ» (γιος των Βαπτιστών). Προφανώς οι οικογένεια του ανήκε στους Βαπτιστές. Η λέξη οι οποία γι’ αυτούς χρησιμοποιείται στο Ιερό Κοράνι, είναι η λέξη «Σαμπίμ» η οποία γράφεται με το γράμμα «χάμζα» αντί για το «άϊν» (όπως είναι στα καθαρά αραμαϊκά). Να διευκρινίσω βέβαια ότι άλλοι ήταν οι Σαβαίοι που πίστευαν στα άστρα και άλλοι οι Σαβαίοι ακόλουθοι του Βαπτιστή (αλέϊχι σαλάμ) που μνημονεύονται στο Κοράνι.

Υπήρχαν τρεις τύποι βαπτίσματος, α) το βάπτισμα του Ιωάννη του Βαπτιστή (αλέϊχι σαλάμ) και του Ιησού (αλέϊχι σαλάμ), β) το βάπτισμα που σήμερα γίνεται από τους Χριστιανούς με τον τρόπο που γίνεται και γ) το βάπτισμα των Σαβαίων. Κάθε θρησκεία έχει τον δικό της. Ο Ιουδαίος «Κοέν» ιερέας, «βάπτιζε» τον προσήλυτο στο όνομα του Θεού, οι Σαβαίοι βάφτιζαν στο όνομα του Θεού και του Ιωάννη και οι Χριστιανοί πρεσβύτεροι βαφτίζουν στο όνομα «του πατέρα, του υιού και του αγίου πνεύματος» (όπου τα ονόματα του Θεού και του Ιησού δεν μνημονεύονται άμεσα). Ο Εβραίος για παράδειγμα σαν πραγματικός μονοθεϊστής, δεν θα μπορούσε να ανεχτεί να ενώνεται το όνομα του Θεού με το όνομα του Ιωάννη (αλέϊχι σαλάμ) ενώ ο Χριστιανικός τρόπος βαπτίσματος («Στο όνομα του Πατέρα, του Υιού και του Αγίου Πνεύματος») είναι τόσο απομακρυσμένος από την καθαρή αναφορά του ονόματος του Θεού και έχει παρερμηνευτεί από την Εκκλησία.

Όλα τα παραπάνω δεν έχουν απολύτως καμιά σημασία, πέρα από εγκυκλοπαιδική, διότι:

Α) Είναι αστείο να λέει κάποιος ότι οι άγιοι απόστολοι και όλοι οι άγιοι του χριστιανισμού, από την ημέρα της Πεντηκοστής μέχρι σήμερα, «δεν κατάλαβαν» τι έλεγε ή τι εννοούσε ο Χριστός, και να επικαλείται τις απόψεις αιρετικών όπως οι Σαβαίοι ή άλλες ομάδες για να «μας πει την αλήθεια» (!) για το νόημα των λόγων του Χριστού. Σημειωτέον ότι στα ελληνικά «βαπτίζω» = βουτάω σε νερό (ή γενικά σε υγρό). Όποια λέξη κι αν χρησιμοποίησε ο Χριστός (που μπορεί και να συνομιλούσε με τους μαθητές Του στα ελληνικά, γλώσσα πολύ διαδομένη στη Γαλιλαία), αυτή την έννοια είχε, αφού δεν είναι δυνατόν να ισχυρίζεται κάποιος ότι μέσα σε λίγες μόλις μέρες, μέχρι την Πεντηκοστή, οι απόστολοι έκαναν τέτοια παρανόηση!

Β) Στην Καινή Διαθήκη αναφέρονται καθαρά περιπτώσεις ανθρώπων που είχαν λάβει το βάπτισμα του Ιωάννη και που τελειοποιήθηκαν στη συνέχεια και έλαβαν τη χάρη του Αγίου Πνεύματος λαμβάνοντας το άγιο χριστιανικό βάπτισμα. Παράδειγμα: Πράξεις των αποστόλων 19, 1-7, αλλά βλ. και την ανάλογη περίπτωση του αγίου Απολλώ, λίγο πριν, Πράξ. 18, 24-28 (η φράση «ζέων τω πνεύματι», στίχ. 25, δεν σημαίνει ότι ο Απολλώς είχε το Άγιο Πνεύμα πριν βαπτιστεί, αλλά ότι «έβραζε η ψυχή του»).

Γ) Από την πρώτη κιόλας μέρα της ύπαρξης χριστιανών, δηλαδή τη μεγάλη και θαυμαστή ημέρα της Πεντηκοστής, τη γεμάτη από θαύματα, οι άγιοι απόστολοι, βαπτισμένοι μόλις με το πυρ του Αγίου Πνεύματος, άρχισαν να βαπτίζουν τους πιστούς με τον ίδιο τρόπο που βαπτίζουμε οι χριστιανοί όλους τους αιώνες μέχρι και σήμερα (εννοώ οι ορθόδοξοι, που διατηρούμε την αρχαία χριστιανική πίστη, διδασκαλία και παράδοση). Μόλις λίγες μέρες ήταν που ο Χριστός τους είχε δώσει την εντολή του βαπτίσματος εις το Όνομα του Πατρός και του Υιού και του Αγίου Πνεύματος. Οι απόστολοι δεν ήταν πια φοβισμένοι και αγράμματοι ψαράδες, αλλά γενναίοι και απίστευτα θαυματουργοί άγιοι που άκουγαν τη φωνή του Αγίου Πνεύματος (βλ. Πράξ. 8, 29. 10, 19-20. 13, 2-3, κ.λ.π.), έβλεπαν αγγέλους, θεράπευαν ασθενείς και ανάστηναν ακόμη και νεκρούς (βλ. Πράξ. 3, 6-9. 5, 12-16. 9, 31-43. 11, 4-10. 14, 8-28.16, 16-40, κ.λ.π.). Και τα χαρίσματα αυτά δεν περιορίζονταν στους αποστόλους, αλλά ήταν διαδεδομένα σε πλήθος πιστών (το βιβλίο των Πράξεων είναι γεμάτο τέτοιες περιπτώσεις, ενώ βλ. και Α΄ προς Κορινθίους, 12, 4-11 – ο Παύλος απευθύνεται σε χριστιανούς και δεν μπορεί να λέει ψέματα για τα χαρίσματα που έχουν οι ίδιοι οι αναγνώστες του).

Κατά το συγγραφέα μας λοιπόν, όλοι αυτοί ζούσαν, αγίαζαν και θαυματουργούσαν μέσα σε μια τεράστια πλάνη (νομίζοντας ότι έχουν να κάνουν με βάπτισμα του Πνεύματος, με την παρουσία του Αγίου Πνεύματος, με τις αποκαλύψεις του Θεού, με την αιώνια τελειότητα της αγιότητας), ενώ ο Μωάμεθ έφερε το «τέλειο βάπτισμα» και διόρθωσε αυτή την πλάνη, χωρίς μάλιστα να έχει καν βάπτισμα (βούτηγμα σε νερό), αλλά «συμβολίζοντας ως βάπτισμα το ζήλο και τους πολέμους»! Απορώ: να κλάψω ή να γελάσω; Τίποτε από αυτά: καλώ το συγγραφέα στην αγία Ορθόδοξη Εκκλησία, ώστε να δει μόνος του τι σημαίνει βάπτισμα του Πνεύματος.

Ένα παράδειγμα

Ας αναφέρω ένα και μόνο παράδειγμα, την ιστορία ενός σύγχρονου Τούρκου μουσουλμάνου που βαπτίστηκε χριστιανός, από τον εξαίρετο τόμο Ασκητές μέσα στον κόσμο, που εκδόθηκε από το Ησυχαστήριο «Άγ. Ιωάννης ο Πρόδρομος» στη Μεταμόρφωση Χαλκιδικής, 2008, σελ. 351-358, και από αναδημοσίευσή του στο άρθρο μας για πολλούς μουσουλμάνους που αγίασαν ερχόμενοι στο χριστιανισμό. Εκεί αναφέρεται η συγκινητική ιστορία ενός Τούρκου, που γεννήθηκε το 1926 σε κάποιο νησί του Αιγαίου πελάγους και μεγάλωσε παίζοντας με τα παιδιά των χριστιανών. Στη διήγηση φαίνεται ότι ζει ακόμη.

Σε ηλικία περίπου δώδεκα ετών, παραμονή Χριστουγέννων, ο αδελφός μας, ξαπλωμένος για να κοιμηθεί, είδε ν’ ανοίγει η πόρτα και να μπαίνει ο Χριστός. «Ήρθα για σένα» του είπε, «είσαι δικό μου παιδί», και εξαφανίστηκε. Το όραμα επαναλήφθηκε τις δύο επόμενες νύχτες. Τότε πήγε στον πρόεδρο του χωριού και ζήτησε να βαφτιστεί. Εκείνος αρνήθηκε, λόγω της μικρής του ηλικίας, και τον προέτρεψε να περιμένει να ενηλικιωθεί.

Πέρασαν χρόνια και δούλευε σε ψαρόβαρκες. Μια μέρα με κακοκαιρία, που η βάρκα πλημμύρισε, μπήκε μέσα από τη θάλασσα ένα μικρό εικόνισμα του αγίου Νικολάου. Και μέσα απ’ το εικόνισμα άκουσε μια φωνή: «Μη με πετάξεις!». Το πήρε και παρακάλεσε τον άγιο να τους βοηθήσει να σωθούν –και έτσι έγινε. Τα επόμενα χρόνια έζησε κι άλλα σημάδια, που φανέρωναν ότι ο Θεός των χριστιανών τον καλούσε στη δική Του πίστη. Και γύρω στο 1950 ήρθε στην Πάτμο και μίλησε με τον άγιο γέροντα Αμφιλόχιο Μακρή. Εκεί βαφτίστηκε και πήρε το όνομα Νικόλαος.

Την τρίτη νύχτα μετά τη βάφτισή του είδε σε όνειρο ή όραμα τη μητέρα του, που τον άρπαξε για να τον πάρει από εκεί. Μετά από πάλη φώναξε «Χριστέ μου, σώσε με!» και το όραμα στράφηκε, βγήκε τρέχοντας και έπεσε στη θάλασσα, ενώ κάτω από τα φουστάνια ξεπρόβαλε μια ουρά ζώου. Δεν ήταν η μητέρα του, αλλά μια παγίδα.

Από τα επόμενα χρόνια της ζωής του, που περιλαμβάνουν και αρκετά θαυμαστά γεγονότα, θα αφηγηθούμε μόνο το εξής: ο πατέρας του ήταν ετοιμοθάνατος στο νοσοκομείο στην Κω και ο Νικόλαος προσευχήθηκε με αγωνία στον άγιο Παντελεήμονα, το γιατρό, να τον σώσει. Την επόμενη μέρα πήγε στο νοσοκομείο και τον βρήκε σε ανάρρωση. «Σ’ ευχαριστώ, παιδί μου, που έστειλες το γιατρό» του είπε. «Ήρθε ένας νέος γιατρός και με ρώτησε πώς πάω. Μου είπε να βγάλω τη γλώσσα μου, την άγγιξε και μετά από λίγο έγινα καλά. Και μου είπε πως τον έστειλε ο γιος μου, ο Νικόλαος».

Στο ευαγγέλιο του Ματθαίου διαβάζουμε :

18. Και καθώς ο Ιησούς τους πλησίασε, τους μίλησε, λέγοντας: Δόθηκε σε μένα κάθε εξουσία στον ουρανό και επάνω στη γη.

19. Αφού, λοιπόν, πορευτείτε, κάντε μαθητές όλα τα έθνη, βαπτίζοντας τους στο όνομα του Πατέρα και του Υιού και του Αγίου Πνεύματος,

20. διδάσκοντας τους να τηρούν όλα όσα παρήγγειλα σε σας· και δείτε, εγώ είμαι μαζί σας όλες τις ημέρες, μέχρι τη συντέλεια του αιώνα. Αμήν.

(Ματθαίος, 28:18-20).

Σε αυτόν τον στίχο οι υπερασπιστές της Τριάδας συχνά μπερδεύονται. Τον χρησιμοποιούν ως απόδειξη ότι ο Θεός απαρτίζεται από τρεις οντότητες, οι οποίες όμως ταυτόχρονα αποτελούνται από τη μία και ίδια ουσία.

Όχι ως «απόδειξη» γι’ αυτό, αλλά ως ένδειξη ότι η διδασκαλία για την Αγία Τριάδα δεν είναι άγνωστη στην Καινή διαθήκη. Απόδειξη για την τριαδικότητα του Θεού (δηλαδή εμπειρία συνάντησης με Αυτό τον Τριαδικό Θεό) δίδεται συνεχώς από το Άγιο Πνεύμα στους αγίους και δεν χρειαζόμαστε άλλη απόδειξη.

Εννοούν δηλαδή ότι ο Θεός παράλληλα είναι Πατέρας, Υιός και Άγιο Πνεύμα. Αυτός όμως ο ισχυρισμός των οπαδών της Τριαδικότητας δεν ευσταθεί, διότι όταν ο Ιησούς (αλέϊχι σαλάμ) είπε όσα αναφέρονται στον στίχο «Ματθαίος, 28:18-20», ξεκάθαρα δείχνει ότι ο Ιησούς (αλέϊχι σαλάμ) είχε ανώτερη ή ισχυρότερη δύναμη από τον εαυτό του(;) αφού του δόθηκε εξουσία. Από ποιον όμως;

Σε αυτό το σημείο πρέπει να αναλογιστούμε το εξής: «Πως ένας θεός σαν τον Ιησού (σύμφωνα πάντα με τον Χριστιανισμό) λέει ότι ο Θεός του έδωσε εξουσία; Δεν είναι παράλογη τέτοιου είδους δήλωση από έναν αποκαλούμενο θεό; Έχει ο θεός Θεό;».

Η φράση αυτή του Ιησού δεν προκαλεί κανένα πρόβλημα, διότι:

Α) Ακόμη και σε μια ανθρώπινη επιτροπή, μπορεί ένα μέλος της επιτροπής να λάβει εξουσιοδότηση για κάτι από την ίδια την επιτροπή, δηλαδή και από τον εαυτό του. Πού είναι το παράξενο;

Β) Ο Πατήρ ποτέ δεν παύει να είναι Πατήρ και ο Υιός να είναι ο Υιός του Πατρός. Δεν είναι λοιπόν παράλογο να λέει ο Υιός «ο Πατήρ μου είναι μεγαλύτερος από μένα» ή «ο Θεός μου», παρόλο που ξέρουμε (έχουμε δώσει αμέτρητες παραπομπές που το φανερώνουν, και επικαλούμαστε και την αγιοπνευματική εμπειρία των χριστιανών αγίων) ότι και ο Υιός είναι Θεός.

Γ) Εκτός αυτού, ο Ιησούς είναι ΚΑΙ άνθρωπος και ως άνθρωπος χαρακτηρίζεται «Χριστός» (ως Θεός ονομάζεται «ο Υιός»). Ως άνθρωπος λοιπόν έχει λάβει όλη την εξουσία, να είναι ο μέγας αρχιερεύς, βασιλεύς και προφήτης, ο σωτήρας του κόσμου κ.τ.λ. (βλ. αναλυτικότερα στις ενότητες για τον Σιλό και τον Μπαρ Νάσα).

Πώς ο Θεός είναι τριαδικός;

Κάτι ακόμη: Δεν είναι σωστό να λέμε ότι «ο Θεός παράλληλα είναι Πατέρας, Υιός και Άγιο Πνεύμα». Άλλος είναι ο Πατέρας, Άλλος ο Υιός και Άλλος το Άγιο Πνεύμα (θυμήσου τους Τρεις Άνδρες, που επισκέφθηκαν τον Αβραάμ και εκείνος τους προσκύνησε, Τους ονόμασε «Κύριε» –στον ενικό αριθμό– και ονόμασε τον εαυτό του «δούλο Τους», Γένεση, κεφ. 18), ο δε Πατέρας είναι η Αιτία της Ύπαρξης και η Πηγή της Ενότητας των Άλλων Δύο.

Ο Υιός και το Άγιο Πνεύμα είναι Θεοί, ως προερχόμενοι από την ουσία του Πατέρα (όπως εγώ και ο πατέρας μου είμαστε και οι δύο άνθρωποι), όμως δεν έχουμε τρεις Θεούς, αλλά Έναν. Ενώνονται λόγω της κοινής ουσίας και της απόλυτης αγάπης που έχουν μεταξύ Τους, η οποία –επειδή είναι άπειρη– Τους ενώνει άπειρα. Με μια άπειρη ένωση, οι ενωμένοι γίνονται πλέον εντελώς ενωμένοι, δηλαδή ένας. Έναν Θεό έχουμε οι χριστιανοί λοιπόν, είμαστε αγνοί μονοθεϊστές, αδελφοί μου μουσουλμάνοι, αλλά Αυτός ο Θεός αποκάλυψε για τον εαυτό Του ότι είναι Τριαδικός.

Η εξουσία του Χριστού

Ο Ιησούς (αλέϊχι σαλάμ) στους στίχους του Ματθαίου «28:18-20» δεν είπε βαπτίστε τον κόσμο στο όνομα μου. Ανέφερε τον Θεό πρώτα, μετά τον εαυτό του σαν προφήτη και τέλος την έμπνευση που στάλθηκε από τον Θεό (άγιο Πνεύμα). Ο στίχος αυτός αίρει λοιπόν την αντίληψη ότι ο Θεός είναι τριαδικός (Θεός-Ιησούς-Άγιο Πνεύμα). Επίσης στον ίδιο στίχο, ο Ιησούς (αλέϊχι σαλάμ) απευθύνεται στο άγιο Πνεύμα που ο Θεός θα στείλει στους μαθητές είτε μέσα από τον Ιησού είτε απευθείας από Αυτόν. Ο Ιησούς (αλέϊχι σαλάμ) για άλλη μια φορά από τον στίχο αυτόν φαίνεται ότι είναι ένας σπουδαίος προφήτης, ένας υπέροχος Απόστολος του Θεού αλλά σε καμία περίπτωση δεν είναι ο Θεός ο ίδιος! Ο Ιησούς (αλέϊχι σαλάμ) κάλλιστα έχει την δύναμη να εμπνεύσει τους μαθητές του, αλλά αυτό το προνόμιο του δόθηκε από τον Θεό, όπως ο ίδιος ισχυρίζεται στους στίχους του Ματθαίου (28:18-20).

Για να αναιρέσουμε τις παραπάνω αυθαιρεσίες του συγγραφέα, ας παραθέσουμε ολόκληρο το απόσπασμα με τα λόγια του Ιησού στους μαθητές και αποστόλους Του (Ματθ. 28, 18-20). Το αντιγράφω σε νεοελληνική μετάφραση, όπως (σωστά) το παρέθεσε ο συγγραφέας λίγο πιο πάνω:

(Ματθαίος, 28:18-20).

Κατ’ αρχάς θα πρέπει να ξεκαθαρίσουμε αν ο συγγραφέας θεωρεί ότι ο Ιησούς είπε πράγματι αυτά τα λόγια ή όχι. Αν νομίζει ότι δεν τα είπε και ότι είναι ένα ψέμα του ευαγγελιστή Ματθαίου (όπως συνηθίζει να ισχυρίζεται σε ό,τι δεν τον βολεύει), τότε δεν υπάρχει λόγος να ψάχνουμε για κάποια ερμηνεία τους. Αφού όμως προσπαθεί να τα ερμηνεύσει, τότε ασφαλώς παραδέχεται ότι τα λόγια αυτά όντως τα είπε ο Ιησούς.

Ο Ιησούς συνάντησε τους μαθητές και αποστόλους Του και τους τα είπε αυτά μετά την ανάστασή Του από τους νεκρούς. Παραδέχεται ο συγγραφέας ότι συνέβη η ανάσταση; Αφού ισχυρίζεται ότι ο Ιησούς είπε αυτά τα λόγια, τότε οφείλει να δεχτεί και το γεγονός, στα πλαίσια του οποίου τα είπε (εμφάνιση στους μαθητές μετά την ανάσταση).

Τι λέει λοιπόν εδώ; Ας το σχολιάσουμε.

Στο στίχο 18 ο Ιησούς λέει ότι Του δόθηκε κάθε εξουσία στον ουρανό και στη γη. Κάθε εξουσία στον ουρανό: επομένως έχει απόλυτη εξουσία πάνω στους αγγέλους, απόλυτη εξουσία και στον παράδεισο, για να βάλει μέσα ή να αποκλείσει από αυτόν όποιους Εκείνος θέλει, σύμφωνα με την αγαθή και αλάνθαστη κρίση Του (θυμάστε ότι Εκείνος θα κρίνει τους νεκρούς, όχι ο Θεός Πατήρ). Μήπως ο Μωάμεθ θα μπορούσε να ισχυριστεί κάτι τέτοιο για τον εαυτό του, ότι δηλαδή έχει απόλυτη εξουσία στον ουρανό και στη γη;

Συνεπώς, ο Ιησούς δεν είναι απλά «προφήτης». Είναι Εκείνος, τον Οποίο πρέπει να ακολουθήσουμε, γιατί, αν είναι να σωθούμε, Εκείνος θα μας σώσει. Εκείνος έχει «κάθε εξουσία στον ουρανό», επομένως και την εξουσία να μας βάλει στον παράδεισο.

Στο στ. 19 ο Ιησούς αποστέλλει τους μαθητές και αποστόλους Του να κάνουν μαθητές («μαθητεύσατε») όλα τα έθνη – άρα σε όλα τα έθνη πρέπει να διαδοθεί ο χριστιανισμός. Συνεπώς δεν αναμένεται καμιά «άλλη» αποκάλυψη του Θεού, καμιά «άλλη» αληθινή θρησκεία, κανείς μεταγενέστερος «νέος νόμος» του Θεού στους ανθρώπους. Όλα τα έθνη καλούνται να ακολουθήσουν το Χριστό, δηλ. να γίνουν μαθητές Του (να εφαρμόζουν τη διδασκαλία Του, όπως λέει παρακάτω), και μάλιστα να Τον ακολουθήσουν μέσω των αποστόλων και με ποιον τρόπο; Με το άγιο βάπτισμα εις το Όνομα του Πατρός και του Υιού και του Αγίου Πνεύματος. Σε αυτή την πρόσκληση θα πρέπει να ανταποκριθούν όλοι: και αυτοί που ανήκαν στον «παλαιό Ισραήλ» και είχαν την περιτομή και το μωσαϊκό Νόμο. Φυσικά σε αυτή την πρόσκληση θα πρέπει να ανταποκριθούν και οι μουσουλμάνοι, για να γίνουν αληθινοί πιστοί.

Το ίδιο το γεγονός ότι ο Ιησούς έχει δικούς Του αποστόλους είναι μία από τις αμέτρητες ενδείξεις ότι είναι Θεός και όχι «απόστολος του Θεού», όπως νομίζουν οι μουσουλμάνοι αδελφοί μας.

Σε ποιο όνομα ζήτησε ο Ιησούς να βαπτίζουν οι απόστολοί Του τους ανθρώπους; Στο Όνομα του Πατρός και του Υιού και του Αγίου Πνεύματος. Βαπτιζόμαστε λοιπόν στο Όνομα του Πατρός, στο Όνομα του Υιού και στο Όνομα του Αγίου Πνεύματος. Επομένως βαπτιζόμαστε και στο Όνομα του Χριστού. Ωστόσο τα Τρία Αυτά Πανάγια και Θεία Πρόσωπα έχουν ένα Όνομα, κοινό και για τους Τρεις, διότι και οι Τρεις είναι Ένας Θεός και όχι Τρεις Θεοί. Γι’ αυτό ο Ιησούς είπε «στο Όνομα του Πατρός και του Υιού και του Αγίου Πνεύματος» και όχι «στα Ονόματα» ή κάτι παρόμοιο.

Κατά τον άγιο και μέγα απόστολο Πέτρο, οι χριστιανοί βαπτιζόμαστε «επί τω ονόματι Ιησού Χριστού» για «συγχώρηση των αμαρτιών» και λήψη «της δωρεάς του Αγίου Πνεύματος» (Πράξεις των αποστόλων, 2, 38).

Ο συγγραφέας ισχυρίζεται ότι ο Ιησούς, με αυτά τα λόγια, «ανέφερε τον Θεό πρώτα, μετά τον εαυτό του σαν προφήτη και τέλος την έμπνευση που στάλθηκε από τον Θεό (άγιο Πνεύμα)». Κι όμως, ο Ιησούς δεν είπε «Θεός», αλλά «Πατήρ», δεν ανέφερε τον εαυτό Του «σαν προφήτη», αλλά ως «ο Υιός», και το Άγιο Πνεύμα ως Πρόσωπο, που Το έθεσε τρίτο στη σειρά και στο Όνομα του Οποίου κάλεσε τους ανθρώπους όλων των εθνών να βαπτιστούν.

Το Άγιο Πνεύμα δεν θα μπορούσε να μην είναι πρόσωπο, αλλά… «έμπνευση», αφού τίθεται εκ παραλλήλου με τον Πατέρα και τον Υιό και αφού διαθέτει Όνομα, στο οποίο βαπτιζόμαστε.

Η αναφορά του Ιησού στον εαυτό Του ως «ο Υιός» αναιρεί πλήρως τους ισχυρισμούς του συγγραφέα ότι ο Θεός «δεν έχει Υιό» και ότι η διδασκαλία περί «Υιού του Θεού» είναι –δήθεν– χριστιανική ύβρις εναντίον του Θεού.

Κατά το στ. 20, οι άνθρωποι πρέπει να τηρούμε όσα παράγγειλε ο Ιησούς στους αποστόλους. Το αρχαίο κείμενο γράφει: «πάντα όσα ενετειλάμην υμίν», δηλαδή «όλα όσα σας έχω δώσει ως εντολή» (εντολή, από το εντέλλομαι > ενετειλάμην). Έχουμε λοιπόν κι εδώ τον Ιησού να λέει ότι δίνει εντολές ο Ίδιος και όχι ότι πρέπει να τηρούμε «τις εντολές του Θεού». Άλλη μια πολύ ισχυρή απόδειξη ότι είναι Θεός.

Τέλος, ο Κύριος λέει ότι θα βρίσκεται μαζί με τους αποστόλους κάθε μέρα, μέχρι τη συντέλεια του αιώνος. Είναι λοιπόν αθάνατος και βρίσκεται μαζί με τους πιστούς Του. Και οι απόστολοι είναι επίσης αθάνατοι και βρίσκονται με τον Κύριο στον ουρανό, όμως εδώ προφανώς εννοεί ότι θα βρίσκεται μαζί με όλους τους χριστιανούς «μέχρι τη συντέλεια του αιώνος» (είναι αυτονόητο ότι θα βρίσκεται μαζί τους και μετά τη συντέλεια, όμως υπό άλλους όρους, αφού τότε θα έχει γίνει η ανάσταση των νεκρών και θα επικρατεί πλήρως η βασιλεία του Θεού, δηλαδή η βασιλεία του Χριστού). Και αυτό επίσης μόνον ο Θεός θα μπορούσε να το πει, όχι ένας απλός προφήτης, ή έστω ένας «μεγάλος προφήτης». Κάθε προφήτης θα έλεγε «ο Θεός θα είναι μαζί σας», όχι «εγώ θα είμαι μαζί σας». Τι σημασία έχει να είναι «μαζί μας» ένας προφήτης; Σημασία έχει να είναι μαζί μας ο Θεός. Και αυτό ακριβώς είπε ο Χριστός, διότι Αυτός είναι ο Θεός που βρίσκεται και θα βρίσκεται μαζί μας. Αμήν (αυτό προφανώς το πρόσθεσε ο ευαγγελιστής, όπως το προσθέτω κι εγώ, ως απάντηση-προσευχή στη διαβεβαίωση του Κυρίου και Θεού μου, του Ιησού Χριστού).

Δεν υπάρχει καμία αμφιβολία ότι το Χριστιανικό βάπτισμα με τον μυστηριακό χαρακτήρα του (που του αποδόθηκε από την Εκκλησία) απορρίφτηκε και από τους Σαβαίους [Αυτό δεν σημαίνει τίποτε για την εγκυρότητά του. Οι Σαβαίοι είναι απλώς αιρετικοί, όπως εκατοντάδες άλλες ομάδες που κινούνται στο περιθώριο του χριστιανισμού]. Το σημείο της διαθήκης ανάμεσα στον ΑΛΛΑΧ και στους πιστούς δεν ήταν το βάφτισμα αλλά η περιτομή, η οποία παρατηρήθηκε όχι μόνο στους πιστούς των τριών μονοθεϊστικών θρησκειών αλλά και σε κάποιους παγανιστικούς λαούς. Ωστόσο η περιτομή δεν ήταν μία πράξη που κάνοντας την κάποιος κέρδιζε κάποια ιδιαίτερη χάρη. Ήταν απλά ένα Σημείο ανάμεσα στον Θεό και στους ανθρώπους.

Αντίθετα, με το βάπτισμα ο άνθρωπος κερδίζει μια πολύ ιδιαίτερη χάρη, τη χάρη του Αγίου Πνεύματος, όπως είδαμε νωρίτερα με πολλές παραπομπές. Δεν είναι ένα «απλό σημείο ανάμεσα στον Θεό και στους ανθρώπους». Δεδομένου λοιπόν ότι ο Χριστός ζήτησε βάπτισμα και όχι περιτομή, και ότι ο Ίδιος έφερε νέο Νόμο, τον τέλειο, που κλείνει τον παλαιό Νόμο της Παλαιάς Διαθήκης, μπορούμε να πούμε με βεβαιότητα ότι εκείνοι που επιμένουν να μη βαπτίζονται, αλλά κάνουν περιτομή, απλώς στερούν τον εαυτό τους από τη χάρη του Αγίου Πνεύματος και θέτουν σε κίνδυνο τη σωτηρία τους.

Μιλάω φυσικά για το ορθόδοξο χριστιανικό βάπτισμα, όχι για το βάπτισμα κάθε αιρετικής χριστιανικής ομάδας που έχει εμφανιστεί κατά τη διάρκεια της ιστορίας. Και, να το προσθέσω, το βάπτισμα δεν είναι μαγεία, ώστε αυτόματα κάποιος μόλις βαπτιστεί να γίνεται θαυματουργός άγιος. Είναι η αρχή, που επιτρέπει στον άνθρωπο να συμμετάσχει στα άλλα μυστήρια, όπως η εξομολόγηση και η θεία Μετάληψη, και να φτάσει μέσα από αυτό το δρόμο στην αγιότητα (γι’ αυτό και ο νηπιοβαπτισμός δεν καταστρατηγεί την ελευθερία του νηπίου, διότι δεν το κάνει αυτόματα χριστιανό, αλλά το τοποθετεί στην αρχή του χριστιανικού δρόμου και του δίνει ένα σπουδαίο εφόδιο –τη θεία χάρη– για να αρχίσει την πορεία του στο χριστιανισμό, αν το θέλει).

Μήπως βιάζεστε; Μήπως ειρωνεύεστε το ότι χρειάζεται μια πορεία κι όχι μια αυτόματη πράξη; Ερευνήστε και θα δείτε ότι αυτά είναι πολύ σοβαρά και, το κυριότερο, πολύ αληθινά.

Σημειωτέον ότι στις επιστολές προς Ρωμαίους και προς Γαλάτας του αγίου και μεγάλου αποστόλου Παύλου θα δείτε ότι η περιτομή έπαψε να ισχύει. Ο άνθρωπος σώζεται διά του βαπτίσματος. Αν θέλετε να απορρίψετε αυτή την αλήθεια, ισχυριζόμενοι μέσα στην καρδιά σας ότι «ο Παύλος διέστρεψε τα λόγια του Χριστού», είναι δικαίωμά σας, αλλά δεν θα λέτε αλήθεια. Ο Παύλος ήταν ένας μέγας απόστολος, θαυματουργός, αναγνωρισμένος από όλους τους άλλους αποστόλους και όλους τους μεγάλους χριστιανούς αγίους όλων των εποχών, και φυσικά έδωσε τη ζωή του για την πίστη του. (Εξάλλου το ίδιο γνωμάτευσε για την περιτομή και η αποστολική σύνοδος, εμπνευσμένη από το Άγιο Πνεύμα, αποτελούμενη από το σύνολο των αποστόλων, στα Ιεροσόλυμα το 49 μ.Χ., βλ. Πράξ. κεφ. 15).

Το αραμαϊκό «Σαμπούρθα» (που στα ελληνικά μεταφράζεται από κάποιους ως «βαφτισμός») ήταν η τελετή – πράξη που εφαρμόζονταν από τους Σαβαίους. Φαίνεται λοιπόν ότι οι σημίτες Χριστιανοί προκειμένου να διαχωρίσουν το δικό τους βάφτισμα, από την «σαμπούρθα» των Σαβαίων υιοθέτησαν την ονομασία «μαμουντίθα» που από μία γλωσσική άποψη δεν έχει καμία απολύτως σχέση με το βάφτισμα ή με την κατάδυση σε νερό. Η μόνη εξήγηση για τη χρήση της λέξης «μαμουντίθα» (σημαίνει «το να στέκομαι όρθιος») είναι ότι ο Ιωάννης ο Βαπτιστής (αλέϊχι σαλάμ) και ο Ιησούς (αλέϊχι σαλάμ) και οι ακόλουθοι τους, βάφτιζαν αρχικά κάποιον, κάνοντας τον να στηθεί όρθιος μέσα σε ένα ποτάμι ή κάπου όπου υπήρχε νερό. Το χριστιανικό λοιπόν βάφτισμα δεν είναι τίποτα άλλο παρά μια απλή κατάδυση στο νερό (από κάποια άλλα δόγματα απλό ράντισμα) και είναι χειρότερο ακόμα και από το βάφτισμα του Ιωάννη του Βαπτιστή (αλέϊχι σαλάμ). Αν λοιπόν η εκκλησία με αναθεματίσει για τα λόγια μου, τότε θα θεωρήσω το ανάθεμα αυτό ως μία μεγάλη τιμή και δεν θα στενοχωρηθώ. Το βάφτισμα με νερό ήταν μόνο ένα συμβολικό βάφτισμα που συμβόλιζε το ερχόμενο βάφτισμα με τη «φωτιά» και με το «νερό» και την εδραίωση του Βασιλείου του Θεού (δηλαδή του Ισλάμ) στη γη, οπότε και μετά τον ερχομό του προφήτη Μουχάμμεντ (σαλλαλλάχου αλέϊχι ουά σαλάμ) τα τρία είδη βαπτίσματος (του Ιωάννη, των Σαβαίων και των Χριστιανών) καταργήθηκαν.

Νομίζω ότι έχουμε δώσει αρκετές εξηγήσεις για όλα τα παραπάνω. Οι γλωσσολογικές αναλύσεις, που τόσο αγαπά ο συγγραφέας, δεν αποδεικνύουν τίποτε. Οι χριστιανοί εξ αρχής βαπτίζουν έτσι, με την κατάδυση, και τα χαρίσματα του Αγίου Πνεύματος σ’ αυτούς αποδεικνύουν ότι το βάπτισμά τους είναι το βάπτισμα του Πνεύματος, που δεν πρόκειται να καταργηθεί ποτέ.

Αν λοιπόν η ελληνική λέξη «βαφτισμός» είναι η ακριβής λέξη για την αραμαϊκή «σαμπούθα», τότε η αραβική λέξη «σίμπγα» που αναφέρεται στο Ιερό Κοράνι, όχι μόνο λύνει το πρόβλημα της προφητείας του Ιωάννη του Βαπτιστή (αλέϊχι σαλάμ) σχετικά με τον προφήτη που επρόκειτο να έρθει αλλά αποδυκνείει επίσης ότι το Ιερό Κοράνι είναι Αποκάλυψη του Θεού και ότι όχι ο Ιησούς (αλέϊχι σαλάμ) αλλά ο προφήτης Μουχάμμεντ (σαλλαλλάχου αλέϊχι ουά σαλάμ) ήταν ο προφήτης που επρόκειτο να έρθει, του οποίου τα κορδόνια ο Βαπτιστής (αλέϊχι σαλάμ) δεν ήταν άξιος ούτε να λύσει.

Να υπενθυμίσω πάντως ότι τα εδάφια «Ματθαίος, 16:9-20» δεν υπάρχουν στα αρχαία ελληνικά χειρόγραφα [το απόσπασμα αυτό δεν έχει καμιά απολύτως σχέση με το θέμα του βαπτίσματος – μήπως έχει δώσει λάθος παραπομπή ο συγγραφέας;] και ότι αν τα νερά του ποταμού Ιορδάνη (όπου βάφτιζε ο Βαπτιστής) ήταν ικανά να καθαρίσουν τους μετανοούντες αμαρτωλούς από τις αμαρτίες τους, τότε η υποτιθέμενη σταύρωση του Ιησού (αλέϊχι σαλάμ) είναι μία υπερβολή αλλά και μία αντίθεση με το έλεος του Θεού. Μέχρι την εμφάνιση του Φαρισαίου Παύλου (η Σαύλου), οι Χριστιανοί έκαναν το βάφτισμα έτσι όπως το έκανε ο Βαπτιστής (αλέϊχι σαλάμ) όμως ο Λουκάς (ακόλουθος του Παύλου που ανήκε στους Φαρισαίους τους οποίους είχε κατακρίνει ο Βαπτιστής) θέλοντας να δείξει ότι το βάφτισμα του Βαπτιστή δεν είχε καμία αξία, έγραψε στις πράξεις των αποστόλων ότι λάμβανε κάποιος το Άγιο «Πνεύμα» με την επίθεση των χεριών των μαθητών στα κεφάλια των πιστών αλλά αυτό το γεγονός ήταν μία ειδική περίπτωση’ ήταν ένα δώρο από τον Θεό προς τους αποστόλους οι οποίοι είχαν ένα προφητικό χαρακτήρα.

Όλα αυτά δεν ισχύουν, αλλά είναι γεννήματα της φαντασίας του συγγραφέα και –επιτρέψτε μου– αστήρικτες συκοφαντίες εναντίον των αγίων Παύλου και Λουκά. Μπορούμε να παραθέσουμε κι εμείς ό,τι θέλουμε εναντίον του Μωάμεθ ή οποιουδήποτε άλλου δασκάλου του Ισλάμ, για να μειώσουμε, με ένα κόλπο, την όποια αξιοπιστία τους. Εκτός αν ο συγγραφέας μπορεί να μας υποδείξει έστω και μία αρχαία πηγή, που να τεκμηριώνει τους ισχυρισμούς του έστω και ελάχιστα.

Εδώ θα ήθελα να πω κάτι για το οποίο αναρωτιέμαι. Γιατί οι Σαβαϊτες (όχι αυτοί της Συρίας αλλά αυτοί της Μεσοποταμίας) απόγονοι των ακολούθων του Ιωάννη του Βαπτιστή (αλέϊχι σαλάμ) της Μεσοποταμίας και της Αραβίας δεν ασπάστηκαν τον Χριστιανισμό? Γιατί δεν ασπάστηκαν τον Χριστιανισμό αν ο Ιησούς (αλέϊχι σαλάμ) ήταν ο προφήτης που προλέχτηκε από τον Βαπτιστή και ο οποίος θα βάφτιζε με τη φωτιά και το πνεύμα?

Διότι πλανήθηκαν, αδελφέ μου, όπως πλανώνται αμέτρητοι αιρετικοί, μεταξύ των οποίων και οι μουσουλμάνοι. Δεν τόλμησαν να αφήσουν τον παλαιό νόμο και να περάσουν στη νέα, θαυμαστή πραγματικότητα ένωσης Θεού και ανθρώπου, που εγκαινίασε ο ερχομός του Χριστού, την πραγματικότητα της θείας χάριτος.

Με το ίδιο σκεπτικό, ρωτάμε εμείς: αν το Ισλάμ είναι η «αληθινή θρησκεία», γιατί με την εμφάνιση του Κορανίου οι χριστιανοί δεν έγιναν μουσουλμάνοι; Γιατί όλοι οι χριστιανοί άγιοι, που έζησαν μετά το Μωάμεθ, απέρριψαν χωρίς κανένα ενδοιασμό το Ισλάμ και παρέμειναν χριστιανοί; Και ακόμη: γιατί εκατοντάδες χριστιανοί άγιοι (οι νεομάρτυρες) βασανίστηκαν και θανατώθηκαν από μουσουλμάνους, αρνούμενοι μέχρι τέλους να εγκαταλείψουν το χριστιανισμό (ή επιστρέφοντας με δάκρυα σ’ αυτόν, όσοι τον είχαν εγκαταλείψει προσωρινά);

Και τι είναι το «Άγιο Πνεύμα»? Πάντως όχι Θεός ή πρόσωπο θεότητας (όπως η Εκκλησία λέει σήμερα [Δεν το λέει «σήμερα». Ανέκαθεν το γνωρίζει]) και θα δώσω ένα μόνο από τα πολλά παραδείγματα.

Η Χριστιανική πίστη υποστηρίζει ότι το Άγιο Πνεύμα είναι θεός, συγκεκριμένα αποτελεί το τρίτο πρόσωπο της Αγίας Τριάδας. Από τη στιγμή όμως που το άγιο πνεύμα είναι θεός (σύμφωνα πάντα με τα λεγόμενα της Χριστιανικής πίστης), τότε αυτό λογικά θα έχει και τα απαιτούμενα χαρακτηριστικά γνωρίσματα του Θεού όπως για παράδειγμα να είναι παντογνώστης, παντοδύναμος κτλ. Ωστόσο όμως διαβάζουμε την Αγία Γραφή και συγκεκριμένα το ευαγγέλιο του Ματθαίου διαπιστώνουμε ότι το άγιο πνεύμα υστερεί σε ένα βασικό χαρακτηριστικό για να είναι Θεός και αυτό είναι το στοιχείο της παντογνωσίας. Είναι παντογνώστης; Σύμφωνα με το ευαγγέλιο του Ματθαίου δεν είναι. Στο στίχο παρακάτω διαβάζουμε:

32. Και από τη συκιά μάθετε την παραβολή· όταν το κλαδί της γίνει ήδη απαλό, και βγάζει φύλλα, γνωρίζετε ότι πλησιάζει το θέρος.

33. Έτσι κι εσείς, όταν δείτε όλα αυτά, να ξέρετε ότι είναι κοντά, επί θύραις.

34. Σας διαβεβαιώνω, δεν θα παρέλθει αυτή η γενεά, μέχρις ότου γίνουν όλα αυτά.

35. Ο ουρανός και η γη θα παρέλθουν, τα λόγια μου όμως δεν θα παρέλθουν.

36. Για την ημέρα εκείνη, όμως, και την ώρα, δεν γνωρίζει κανένας, ούτε οι άγγελοι των ουρανών, παρά ο Πατέρας μου, μόνος. (Ματθαίος, 24: 1-36).

Διαβάζοντας το παράθεμα διαπιστώνουμε ότι οι Μαθητές ρωτήσανε τον Ιησού για το πότε θα εμφανιστούν τα σημάδια της τελευταίας μέρας (μέρα Κρίσης-Δευτέρα Παρουσία) ο Ιησούς τους απάντησε λέγοντας μερικά σημάδια που θα γίνουν φανερά αυτήν την ημέρα. Αμέσως μετά όμως δηλώνει ότι κανένας (Υιός και άγιο Πνεύμα) δεν γνωρίζει την ημέρα και την Ώρα αυτής της τελευταίας ημέρας παρά μόνο ο Πατέρας (ο Θεός). Συχνά οι Μουσουλμάνοι παραθέτουν αυτόν τον στίχο για να αποδείξουν επίσης ότι ο Ιησούς ο ίδιος δεν είναι Θεός από την στιγμή που και ο ίδιος δεν είναι γνώστης της ώρας αυτής, όπως τουλάχιστον γραφεί το ευαγγέλιο του Ματθαίου. Τι συμβαίνει όμως με το άγιο Πνεύμα; Όπως είδαμε πιο πάνω ο Ιησούς δηλώνει ότι κανένας εκτός από τον Πατερά δεν ξέρει πότε θα έρθει η μέρα αυτή , επομένως και το Άγιο Πνεύμα δεν γνωρίζει για αυτό το συμβάν, καθώς δεν είναι παντογνώστης . Αν όντως ήταν , γιατί ο Ιησούς δεν ανέφερε για παράδειγμα ότι ο Πατέρας και το άγιο πνεύμα γνωρίζει την τελευταία ώρα της μέρας αυτής αλλά περιορίστηκε μόνο στον Πατέρα ; Μην ξεχνάμε ότι ο Ιησούς αποκλείει και τον ίδιο του τον εαυτό από την επίγνωση αυτής της ώρας. Επομένως, εύκολα μπορούμε να καταλήξουμε στο ότι το άγιο πνεύμα , σύμφωνα με το ευαγγέλιο του Ματθαίου που παραδέχεται ότι το άγιο Πνεύμα δεν είναι παντογνώστης, δεν μπορεί να είναι Θεός , ο οποίος χαρακτηρίζεται για την πανσοφία Του.

Για μια ακόμη φορά, ο συγγραφέας μας, με την αγαπημένη του μέθοδο του σαλαμιού, κόβει την Καινή Διαθήκη, πετάει τα περισσότερα, που αποδεικνύουν ότι κάνει λάθος, και κρατάει μερικούς στίχους εδώ κι εκεί, όσους μπορεί να παρερμηνεύσει για τον προπαγανδιστικό σκοπό του… Ξεχνάει ότι στα κεφάλαια 24 και 25 του κατά Ματθαίον ο Ιησούς εμφανίζεται ως ο ύψιστος και τελικός κριτής ζώντων και νεκρών, ο «υιός του ανθρώπου» και ο «βασιλεύς», που θα έρθει εν δόξη συνοδευόμενος από τους αγίους αγγέλους Του και θα στείλει τους ανθρώπους όλων των εποχών, από όλα τα έθνη, είτε στον παράδεισο είτε στην κόλαση, όπως έχει απόλυτη εξουσία να κάνει. Έστω, μια εξουσία που έλαβε από τον Πατέρα. Αυτό δεν αναιρεί ότι είναι Θεός, διότι ό,τι έχουν ο Υιός και το Άγιο Πνεύμα, το έχουν λάβει από τον Πατέρα, εκ της ουσίας του Οποίου προέρχονται. Ας δεχτεί ο αδελφός μας ότι ο Χριστός είναι ο Υιός του Θεού ο μονογενής, ο υιός του ανθρώπου («Μπαρ Νάσα»), ο βασιλεύς, ο τελικός κριτής κ.τ.λ., και μετά συζητάμε από πού έλαβε αυτές τις εξουσίες.

Όσο για το θέμα της παντογνωσίας Του: Κανείς δε μπορεί να καταλήξει με ευκολία –όπως παραδέχεται ο συγγραφέας– σε σωστά συμπεράσματα για τη φύση του Θεού. Μόνο εμπνευσμένος με το Άγιο Πνεύμα μπορεί κάποιος να θεολογήσει με βεβαιότητα. Πού είδε το Άγιο Πνεύμα να τον εμπνέει ο συγγραφέας μας, ώστε να αξιολογήσει αυτά που είπε ο Χριστός και γράφουν οι απόστολοι;

Εμείς με μεγάλο δισταγμό και συστολή γράφουμε κάτι για το Θεό και όχι «εύκολα». Θα μεταφέρω εδώ λοιπόν με τέτοιο δισταγμό και συστολή (καλώντας και το συγγραφέα να έχει τα ίδια) ότι ο Χριστός δεν ανέφερε το Άγιο Πνεύμα στα λόγια Του διότι οι μαθητές Του δεν ήξεραν ακόμη ότι υπάρχει το Άγιο Πνεύμα. Η ύπαρξη του Αγίου Πνεύματος αποκαλύπτεται από τον Ιησού στους μαθητές Του κατά το μυστικό δείπνο (ο Παράκλητος, το Πνεύμα της αληθείας, το Οποίο εκπορεύεται από τον Πατέρα, Ιω. 14, 16-17. 15, 26, και 16, 13). Πώς λοιπόν θα αναφερόταν σε Κάποιον Άγνωστο σ’ αυτούς;

Εκτός αυτού, οι άγιοι διδάσκαλοι του χριστιανισμού, εμπνευσμένοι από το Άγιο Πνεύμα, γράφουν ότι ο Ιησούς εδώ μιλάει ως άνθρωπος. Ως άνθρωπος φαίνεται να μην είναι παντογνώστης, ενώ ως Θεός είναι. Ο Τριαδικός Θεός όλος γνωρίζει τα πάντα, επομένως και πότε θα συμβούν τα έσχατα. Ο Χριστός όμως δεν το αποκαλύπτει στους μαθητές Του γιατί δεν θέλει, και γι’ αυτό μιλάει κατά την ανθρώπινη φύση Του – απλά τους δίνει σημεία, που κι αυτά ακόμη φανερώνουν ότι ξέρει τα πάντα (βλ. π.χ. Ματθ. 24, 3-35). Σημειωτέον και ότι στο στ. 35 λέει «οι λόγοι μου», ενώ κάθε προφήτης θα έλεγε «οι λόγοι του Θεού».

Κάτι τελευταίο: το Άγιο Πνεύμα τελεί τη θεία Μετάληψη κάθε Κυριακή στους ναούς μας. Πώς λοιπόν έρχεται ένας άλλος, μη ορθόδοξος και τελικά μη χριστιανός, άγευστος από τη χάρη του Αγίου Πνεύματος (εκτός αν την είχε γευθεί, αλλά την απέρριψε), να μας «εξηγήσει» και να μας «διδάξει» τι είναι το Άγιο Πνεύμα, λες και ξέρει καλύτερα;

Γιατί λοιπόν οι Σαβαϊτες απόγονοι των ακολούθων του Ιωάννη του Βαπτιστή (αλέϊχι σαλάμ) της Μεσοποταμίας και της Αραβίας δεν ασπάστηκαν τον Χριστιανισμό αν ο Ιησούς (αλέϊχι σαλάμ) ήταν ο προφήτης που προλέχτηκε από τον Βαπτιστή και ο οποίος θα βάφτιζε με τη φωτιά και το πνεύμα? Γιατί μαζικά ασπάστηκαν το Ισλάμ? Γιατί ο προφήτης του οποίου τα παπούτσια ο Βαπτιστής (αλέϊχι σαλάμ) δεν θα ήταν άξιος ούτε να σκουπίσει και ο οποίος θα «βάφτιζε» τους ανθρώπους όχι με το νερό αλλά με τη «φωτιά» και με το «πνεύμα», ήταν ο προφήτης Μουχάμμεντ (σαλλαλλάχου αλέϊχι ουά σαλάμ) που έφερε το «σίμπγατουλλάχ».

Διότι πλανήθηκαν, αδελφέ μου, όπως ανέφερα και πριν, όπως τόσοι και τόσοι άλλοι χριστιανοί αιρετικοί, όπως ακόμη και οι μουσουλμάνοι.

Το προπατορικό αμάρτημα

Λέγεται στο Ιερό Κοράνι:

“Η θρησκεία μας είναι το βάφτισμα του ΑΛΛΑΧ και ποιος βαφτίζει καλύτερα από τον ΑΛΛΑΧ? Και Εκείνον λατρεύουμε” (Κοράνι, 2:138).

Αυτό ταιριάζει περισσότερο στους χριστιανούς, παρά στους μουσουλμάνους. Το Κοράνι το λέει απλώς για να πείσει τους ακροατές του, το αποδεικνύει όμως; Εμείς το αποδεικνύουμε με την ιστορία των αγίων μας, που αμέτρητες φορές βασανίστηκαν και θανατώθηκαν από τους μουσουλμάνους.

Τι σημαίνει λοιπόν αυτό? Οι Χριστιανοί λοιπόν λένε ότι με το βάφτισμα εξαλείφεται το «προπατορικό αμάρτημα». Ποιο αμάρτημα? Αυτό είναι άδικο και μεγάλος φασισμός. Σύμφωνα με την ισλαμική αντίληψη, όταν ο Αδάμ (αλέϊχι σαλάμ) και η Εύα αμάρτησαν, μετάνιωσαν και ο Θεός τους συγχώρησε και τους δύο.

Σύμφωνα όμως με την ίδια την Αγία Γραφή (Γένεση, κεφ. 3) και με τους αγίους χριστιανούς διδασκάλους, αυτό δεν ισχύει. Ο Αδάμ και η Εύα δεν ζήτησαν συγγνώμη από το Θεό και δε συγχωρήθηκαν. Αντίθετα, εκδιώχθηκαν από τον παράδεισο και έζησαν βιώνοντας στο πετσί τους τις συνέπειες της απομάκρυνσής τους από το Θεό (προπατορικό αμάρτημα). Τέτοιες είναι: η αναγκαστική μάχη του Αδάμ με τη γη και τα στοιχεία της φύσης, για να τα δαμάσει και να επιβιώσει (ενώ στον παράδεισο υπήρχε συνεργασία ή μάλλον υποταγή των στοιχείων αυτών στον άνθρωπο), η γέννηση των παιδιών της Εύας με πόνους, αλλά και ο θάνατος, με πρώτο θάνατο την αδελφοκτονία του Άβελ από τον αδελφό του τον Κάιν (βλ. Γένεσις, κεφ. 3 και 4).

Το ότι το Κοράνι λέει κάτι αντίθετο από την Αγία Γραφή όχι μόνο δεν αρκεί για να το καταστήσει αξιόπιστο, αλλά και είναι μία απόδειξη ότι δεν πρόκειται για αληθινή αποκάλυψη του Θεού.

Άρα λοιπόν ποιος ο λόγος του χριστιανικού βαφτίσματος? Δεν είναι αδικία να θεωρούμαστε αμαρτωλοί για κάτι για το οποίο εμείς δε φταίξαμε? Οι Ορθόδοξοι Χριστιανοί ισχυρίζονται ότι και στον Χριστιανισμό υπάρχει η αντίληψη ότι ο Θεός συγχώρησε την Εύα και τον Αδάμ.

Βεβαίως τους συγχώρησε και σώθηκαν και οι δύο, αλλά αυτό έγινε κατά την ενανθρώπιση και ιδιαίτερα κατά την ανάσταση του Χριστού, δηλ. όταν ο νέος Αδάμ (ο Χριστός ως άνθρωπος) εξάντλησε μέχρι τέλους την υπακοή του στο θέλημα του Θεού (κάνοντας το αντίθετο από τον παλαιό Αδάμ, που παράκουσε το Θεό) και «συντρίβοντας τις πύλες του Άδη» (μεταφορική έκφραση) πήρε τις ψυχές των νεκρών από τον Άδη (τόπο αιωνίου θανάτου) και τις μετέφερε στον «ουρανό» (τόπο προσωρινού θανάτου και αναμονής της αναστάσεως όλων των ανθρώπων), εκεί όπου πηγαίνουν οι ψυχές των νεκρών από την ανάσταση του Χριστού και έπειτα – και ανάλογα με την κατάστασή τους τον βιώνουν ως παράδεισο ή κόλαση (ο παράδεισος και η κόλαση, κατά το χριστιανισμό, είναι δύο μορφές της ίδιας κατάστασης, δηλαδή του πώς βιώνει την αγάπη και τη χάρη του Θεού ο άνθρωπος. Σχετικά βλ. ΕΔΩ).

Στην αρχαία και την Ορθόδοξη Εκκλησία, ο Αδάμ και η Εύα (έχοντας πλέον σωθεί διά του Χριστού) τιμώνται ως άγιοι, κατά την Κυριακή πριν τα Χριστούγεννα («Κυριακή των Προπατόρων»).

Πού λέγεται αυτό στη Βίβλο όμως? Πουθενά. Τότε τι είναι αυτή η αμαρτία που εξαλείφεται με το βάφτισμα, αν δεν είναι κάτι ηθικό? Οι Χριστιανοί υποστηρίζουν ότι μετά τη φυγή του Αδάμ (αλέϊχι σαλάμ) και της Εύας από τον Παράδεισο, οι δύο αυτοί προπάτορες μας απέκτησαν τη φθορά (ενώ πριν ήμασταν άφθαρτοι) και από αυτούς την κληρονόμησαν όλοι οι άνθρωποι. Και λοιπόν? Ακόμα και αν είναι έτσι, θα τιμωρηθούμε για κάτι για το οποίο δε φταίμε? Αν ένα μωρό πεθάνει αβάφτιστο, οι Ορθόδοξοι Χριστιανοί το βαφτίζουν πριν το θάψουν (αλλιώς δε θεωρείται μέλος της Εκκλησίας).

Λάθος. Δεν το κάνουμε αυτό. Προσπαθούμε να το έχουμε βαπτίσει όσο ήταν ζωντανό. Εννοείται ότι δεν είναι μέλος της Εκκλησίας ένα αβάπτιστο παιδί, αν και κατά παραχώρηση μπορεί να θεωρηθεί χριστιανός, αν είναι παιδί χριστιανών γονέων. Όμως η ιδιότητα του χριστιανού είναι προσωπική και δεν «μεταβιβάζεται» κληρονομικά χωρίς βάπτισμα. Παιδί του Θεού είναι κάθε άνθρωπος, είτε παιδάκι είτε ηλικιωμένος, αλλά είναι επίσης παιδί του Αδάμ. Για να ενωθεί με το Θεό, χρειάζεται να γίνει παιδί του Νέου Αδάμ, του Χριστού, πράγμα που συμβαίνει κατά το βάφτισμα. Αλλιώς, πρέπει να θεωρήσουμε αυτόματα χριστιανούς όλα τα νεογέννητα παιδάκια, όλων των λαών και πολιτισμών, ακόμη κι αν έχουν από μικρά ενταχθεί στον ινδουισμό, στο Ισλάμ κ.τ.λ.

Αυτό φυσικά δεν σημαίνει ότι κάθε αβάπτιστο παιδί που πεθαίνει πηγαίνει στην κόλαση. Μόνο ο Θεός ξέρει πού το κατατάσσει (πιστεύουμε, στον παράδεισο). Εμείς ωστόσο κάνουμε από πλευράς μας ό,τι μπορούμε, μέσα στα πλαίσια της αγάπης μας φυσικά (όσο αμαρτωλοί κι αν είμαστε ως άνθρωποι), για να είναι το παιδάκι «μπολιασμένο» στην «αληθινή άμπελο», το Χριστό. Είναι το «εισιτήριο» που προσπαθούμε να του δώσουμε –ενώ ζει, επαναλαμβάνω– για να πάει στον ουρανό. Ασφαλώς και οι μουσουλμάνοι κάνουν ό,τι μπορούν για να αναπαυθεί η ψυχή κάθε νεκρού παιδιού (π.χ. προσεύχονται γι’ αυτό).

Αν είναι δυνατόν ένα αθώο παιδάκι να μη θεωρείται εξαρχής «παιδί» του Θεού και να πρέπει να βαφτιστεί πρώτα. Οι Καθολικοί λένε ότι είμαστε ηθικά ένοχοι. Πώς μπορεί να τολμάνε να το λένε αυτό? Σε τι φταίξαμε που η Εύα και ο Αδάμ (αλέϊχι σαλάμ) αμαρτήσανε? Οι Διαμαρτυρόμενοι λένε ότι αφού κάποιοι (και συγκεκριμένα οι Εύα και Αδάμ) αμάρτησαν, κάποιος έπρεπε να πληρώσει και έτσι «σταυρώθηκε ο Χριστός» και βαφτιζόμαστε στο όνομα του. Πού είναι όμως τότε το έλεος του Θεού?

Η ιδέα που έχει ο συγγραφέας για τις συνέπειες του προπατορικού αμαρτήματος και την εξάλειψή τους διά της ενσάρκωσης του Χριστού είναι εντελώς άσχετες με αυτό που διδάσκουν οι άγιοι Πατέρες της αρχαίας Εκκλησίας και της Ορθόδοξης.

Προέρχονται από την αιρετική διδασκαλία του ρωμαιοκαθολικού Άνσελμου του Καντέρμπουρυ (το «περί απολυτρώσεως δόγμα» της παπικής Εκκλησίας), το οποίο είναι ασφαλώς απαράδεκτο για τον αρχαίο και τον ορθόδοξο χριστιανισμό. Μερικά στοιχεία για την αναίρεσή του από ορθόδοξης πλευράς βλ. εδώ και εδώ.

Διεξοδική ανάλυση του θέματος βλ. στην κλασική μελέτη του καθηγητή των πανεπιστημίων Αθηνών και Μαλαμπάρ π. Ιωάννη Ρωμανίδη Το προπατορικόν αμάρτημα, εκδ. Δόμος, Αθήνα 1989. Εκεί απαντώνται όλες οι παραπάνω απορίες του συγγραφέα, αλλά και κάθε ενδιαφερόμενου.

Συνοπτικά διευκρινίζω ότι, κατά τους αγίους διδασκάλους του αρχαίου και του ορθόδοξου χριστιανισμού, το προπατορικό αμάρτημα προκάλεσε διαταραχή στη σχέση του ανθρώπου με το Θεό, την κτίση («φύση»), το συνάνθρωπο και τον εαυτό του. Η διαταραχή αυτή και η διάσπαση/διχασμός που προκάλεσε έχουν ως αποτέλεσμα την παράνοια που φαίνεται να δέρνει το ανθρώπινο είδος σε όλη την πορεία της ιστορίας του (όπου οι άνθρωποι λατρεύουν δαιμονικούς «θεούς», πολεμούν συνεχώς, λεηλατούν, ερημώνουν, καταστρέφουν, εξευτελίζουν, πουλούν ανθρώπους ως δούλους, υποβάλλουν σε απίστευτα βασανιστήρια, και μάλιστα με σαδιστική χαρά, και συγκρούονται με την κτίση τόσο, ώστε σήμερα καταστρέφουν τον πλανήτη, αρνούμενοι να θέσουν έστω και στοιχειώδεις αυτοπεριορισμούς). Ο κάθε άνθρωπος δεν βαρύνεται με ενοχή για το προπατορικό αμάρτημα, που δεν το διέπραξε, αλλά κάθε μορφή του κακού στον κόσμο προέρχεται από μία από αυτές τις τέσσερις διασπάσεις: τη διάσπαση ανάμεσα σε μας και το Θεό, την κτίση, το συνάνθρωπο, τον εαυτό μας. Η πιο ακραία συνέπεια όλων αυτών είναι ο θάνατος.

Συνεπώς, το προπατορικό αμάρτημα χρειαζόταν θεραπεία για την ανθρώπινη φύση γενικώς και χρειάζεται θεραπεία ως προς τον καθένα από μας. Αυτή τη θεραπεία προσφέρει ο Χριστός, με αρχή της πορείας το βάπτισμα, και φυσικά την προσφέρει, δεν την επιβάλλει, οπότε το πολύτιμο αυτεξούσιο του ανθρώπου δεν θίγεται.

Για το προπατορικό αμάρτημα και τις συνέπειές του είχαμε μιλήσει στο πρώτο κεφάλαιο αυτής της μελέτης, αναφερόμενοι στον Ισμαήλ. Αν το προπατορικό αμάρτημα δεν είχε προκαλέσει πανανθρώπινη τραγωδία, δε θα χρειαζόταν ο ερχομός του Χριστού ούτε η προαναγγελία Εκείνου, που θα συνέτριβε το κεφάλι του όφεως.

Ομοίως, δε θα χρειαζόταν η «κλιμακωτή» αποκάλυψη του Θεού στους ανθρώπους, δηλαδή η «σκιώδης» στην Παλαιά Διαθήκη, η «ενήλικη» στην Καινή Διαθήκη και την Εκκλησία (για τα παρόντα δεδομένα, τέλεια) και η τέλεια στα έσχατα, στη μελλοντική βασιλεία του Θεού. Κάθε άνθρωπος σε όλη την πορεία της ιστορίας, σε όλους τους λαούς, τους πολιτισμούς και τις εποχές, θα είχε άμεση επικοινωνία με το Θεό, όπως οι πρωτόπλαστοι. Γιατί όμως δεν συμβαίνει αυτό; Γιατί δεν ακούμε καθημερινά το Θεό, ενώ οι πρωτόπλαστοι Τον άκουγαν; Διότι έχουμε διαβρωθεί από τις συνέπειες του προπατορικού αμαρτήματος.

Ο άγιος απόστολος Παύλος εξηγεί τα παραπάνω στην προς Ρωμαίους επιστολή του, 5, 12-21, ενώ στο κεφ. 6 μιλάει για το βάπτισμα. Και ο Παύλος είναι για μας ό,τι είναι για τους μουσουλμάνους ο Μωάμεθ: ένας μέγας και θαυματουργός άγιος που έλαβε άμεση αποκάλυψη της αλήθειας από το Θεό. Και μάλιστα, για μας είναι κάτι ακόμη περισσότερο: ενωμένος με το Θεό (βλ. και προς Γαλάτας, 2, 20). Και το απέδειξε: υπέστη πολλές κακουχίες για να διαδώσει το χριστιανισμό σε ολόκληρη την ευρωπαϊκή ακτή της Μεσογείου μόνο με το λόγο και την αγάπη του (όχι με το μαχαίρι) και τελικά έδωσε και τη ζωή του για το Θεό. Δεν υπάρχει λοιπόν περίπτωση ο Παύλος να είπε ψέματα ούτε «να έκανε λάθος».

Ομοίως, δεν υπάρχει περίπτωση ο άγιος ευαγγελιστής Λουκάς, που έγραψε για τον Παύλο στις Πράξεις των αποστόλων, να είπε ψέματα για τα βάσανα και για τα θαύματά του. Και τούτο, αν μη τι άλλο, διότι οι Πράξεις γράφτηκαν και διαβάστηκαν πριν το 65 μ.Χ. (αφού δεν αναφέρονται στο θάνατο του Παύλου, που συνέβη περίπου τότε), ενώ ζούσαν ακόμη πολλοί απόστολοι και άλλοι μεγάλοι πρωτοχριστιανικοί άγιοι, αλλά και χιλιάδες απλοί χριστιανοί, που γνώριζαν προσωπικά τον Παύλο, ο οποίος ήταν ακόμη ζωντανός, και είχαν δει τα γεγονότα που περιγράφονται στις Πράξεις (δες και τη μαρτυρία του Πέτρου για τον Παύλο στην επιστολή Β΄ Πέτρου, 3, 15-16).

Ότι η αποκάλυψη του Θεού είναι κλιμακωτή το δέχεται και το Ισλάμ, μόνο που προσθέτει σ’ αυτήν το Κοράνι, που όμως εμείς οι χριστιανοί δε βλέπουμε να συνιστά συνέχεια αυτής της αποκάλυψης.

Η αποκάλυψη του Θεού (όχι απλά του Νόμου ή του θελήματος του Θεού, αλλά του Ίδιου του Θεού, για συνάντηση και ένωση μαζί Του), μετά την ανάσταση του Χριστού, δε σταματάει στην Καινή Διαθήκη, αλλά συνεχίζεται προσωπικά στους χριστιανούς κάθε γενιάς, λαού και εποχής (αναφέρομαι στην αρχαία Εκκλησία και στην ιστορική συνέχειά της, την Ορθοδοξία – στις αιρετικές ομάδες τα πράγματα είναι αρκετά δυσκολότερα, γιατί πολλές από αυτές απορρίπτουν και την ίδια την ύπαρξη της θείας χάριτος, πώς λοιπόν θα επιθυμήσουν να τη φέρουν εντός τους, ώστε να ενωθούν με το Θεό;).

Κάθε χριστιανός, καθώς προοδεύει στην πορεία της ένωσης με το Θεό, βιώνει την αποκάλυψή Του σ’ αυτόν προσωπικά, όπως τη βίωσαν οι απόστολοι κατά την ημέρα της Πεντηκοστής. Γι’ αυτό, δε χρειάζεται «τρίτη Αγία Γραφή» (που οι μουσουλμάνοι νομίζουν πως είναι το Κοράνι). Τα κείμενα των αγίων Πατέρων της Εκκλησίας δεν είναι Αγία Γραφή, αλλά καταγραφές των εμπειριών τους από την κατάσταση της θέωσης.

Δεσμευμένοι στο Κοράνι, οι μουσουλμάνοι δεν επιτρέπουν στον εαυτό τους να ενωθεί με το Θεό διά του Χριστού και του Αγίου Πνεύματος. Εάν το επέτρεπαν, θα γίνονταν χριστιανοί. Μη ακολουθώντας αυτό το δρόμο, το δρόμο της θείας χάριτος, μπορούν μόνο να περιμένουν να τους ανταμείψει ο Θεός βάζοντάς τους στον παράδεισο – για να κάνουν τι; Να απολαμβάνουν πράγματα αντίστοιχα με τα γήινα, αλλά σε «ανώτερο ποιοτικά» επίπεδο…

Μια τέτοια προσδοκία είναι πολύ πίσω, σε σχέση με το δρόμο που άνοιξε η ανάσταση του Χριστού και τον απίστευτο βαθμό ένωσης με τον Τριαδικό Θεό που έφτασαν οι χριστιανοί άγιοι. Η αγιότητα των αγίων είναι ακριβώς η άρση των συνεπειών του προπατορικού αμαρτήματος. Το λένε οι ίδιοι, αλλά και φαίνεται, διότι πρόκειται για την αποκατάσταση της ειρήνης και ενότητας με το Θεό, τα άλλα όντα (π.χ. ζώα και φυτά –βλ. Σωτήριος Λυσίκατος «Οι άγιοι και τα ζώα», όπου και ανάλυση των συνεπειών του προπατορικού αμαρτήματος από χριστιανική σκοπιά), το συνάνθρωπο και τον εαυτό τους. Φαίνεται από τα χαρίσματά τους να κάνουν θαύματα κ.τ.λ.

Στο Ισλάμ λοιπόν θεωρούμε ότι ένα μικρό παιδάκι είναι μουσουλμάνος από τη στιγμή που γεννιέται.

Αυτό δεν είναι «φασισμός»; Αντίθετα, ο χριστιανός γίνεται χριστιανός όταν βαπτίζεται και στη συνέχεια μπορεί να απαρνηθεί τη χριστιανική του ιδιότητα, αν θέλει, θέτοντας βέβαια σε κίνδυνο τη σωτηρία του. Όμως κανείς δεν τον «υποχρεώνει» να πάει στον παράδεισο, αν προτιμά να γυρίσει την πλάτη του στον άγιο Τριαδικό Θεό, τον μόνο Θεό.

Γιατί? «Μουσουλμάνος» εκτός από «ειρηνιστής» σημαίνει «υποταγμένος» και φυσικά όλοι είμαστε μουσουλμάνοι (δηλαδή υποταγμένοι). Γιατί και πώς? Μα φυσικά όλοι μας υποτασσόμαστε στους νόμους της φύσης (την οποία έφτιαξε ο Θεός). Μπορεί κάποιος να σταματήσει τον χρόνο? Όχι. Μπορεί κάποιος να γεννηθεί γέρος και να πεθάνει μωρό? Όχι. Όλοι μας λοιπόν βρισκόμαστε κάτω από την επίδραση κάποιων καταστάσεων που δεν μπορούμε να τις ελέγξουμε ή να τις αλλάξουμε. Άρα όλοι είμαστε υποταγμένοι (μουσουλμάνοι) και το Ισλάμ (ειρήνη και υποταγή) μπορεί να θεωρηθεί ως η μόνη φυσική, πανανθρώπινη και καθολική θρησκεία. Έτσι ένα παιδάκι όταν γεννιέται είτε από μουσουλμάνους γονείς είτε από μη μουσουλμάνους, θεωρείται μουσουλμάνος. Ο προφήτης Μουχάμμεντ (σαλλαλλάχου αλέϊχι ουά σαλάμ) είχε πει ότι κάθε παιδί γεννιέται στη φίτρα (φυσική κατάσταση) και είναι οι γονείς του που το κάνουν μετά Χριστιανό ή Εβραίο ή κάτι άλλο. Ένα παιδάκι είναι αθώο και δεν είναι ένοχο σε τίποτα και δεν χρειάζεται κανένα βάφτισμα για να θεωρηθεί μουσουλμάνος.

Τότε τι είναι το ισλαμικό «σίμπγατουλλάχ» (βάφτισμα του ΑΛΛΑΧ)? Πολύ απλά ο Θεός μας έδωσε το αυτεξούσιο. Δηλαδή μας έχει δημιουργήσει ελεύθερους να επιλέξουμε ανάμεσα στο καλό και στο κακό και αυτό για να μπορούμε να Τον λατρέψουμε ελεύθερα και για να έχει αξία η λατρεία μας. Άρα λοιπόν από τη στιγμή που έχουμε το αυτεξούσιο και την ευκαιρία να μετανοήσουμε, «βάφτισμα» είναι η μετάνοια για τα λάθη και τις αμαρτίες μας και ο συνεχής αγώνας να κάνουμε το καλό και να απομακρυνθούμε απ’ το κακό. Αυτό είναι το «σίμπγατουλλάχ». Αλλιώς τι νόημα έχει το αυτεξούσιο, αν για να σωθούμε χρειάζεται οπωσδήποτε το βάφτισμα σε νερό?

Δεν υπάρχει πλέον κανένα βάφτισμα σε νερό και δεν υπάρχει καμία προπατορική αμαρτία. Η πίστη στον Ένα και Μοναδικό Θεό και στον απεσταλμένο Του προφήτη Μουχάμμεντ (σαλλαλλάχου αλέϊχι ουά σαλάμ) είναι το σίμπγατουλλάχ και ο Μουχάμμεντ (σαλλαλλάχου αλέϊχι ουά σαλάμ) είναι ο προφήτης που «βάφτισε» τα πλήθη των μουσουλμάνων με τη «φωτιά» και το «πνεύμα» (δηλαδή αυτή τη δυνατή πίστη και τη θέρμη και την αγάπη για τον ΑΛΛΑΧ Σουμπχάνα ουά Ταάλα).

Ο προφήτης Μουχάμμεντ (σαλλαλλάχου αλέϊχι ουά σαλάμ) είναι λοιπόν (και όχι ο Ιησούς) αυτός για τον οποίο ο Ιωάννης ο Βαπτιστής (αλέϊχι σαλάμ) είχε πει: “.. αυτός ο οποίος θα έρθει μετά από μένα που δεν είμαι άξιος να λύσω ούτε τα κορδόνια των παπουτσιών του, θα σας βαφτίσει με το πνεύμα και τη φωτιά”.

Το βάπτισμα

Ας απαντήσουμε κάπως αναλυτικά.

Το βάπτισμα δεν σώζει επειδή… έχει νερό, αλλά επειδή έχει το Άγιο Πνεύμα. Το νερό είναι ένα καθαρά συμβολικό στοιχείο. Συμβολίζει: α) τον καθαρισμό από τις αμαρτίες (όπως και στο βάπτισμα του Ιωάννη), β) τον καταποντισμό του παλαιού ανθρώπου που είχαμε εντός μας, δηλ. του εαυτού μας ως απογόνου του Αδάμ, και γ) την αναγέννησή μας ως νέου ανθρώπου, απογόνου του Νέου Αδάμ, του Χριστού (το μωρό γεννιέται «από τα νερά», στα οποία κυοφορείται εντός της μήτρας).

Επειδή το νερό είναι απλά συμβολικό στοιχείο, μπορεί το βάπτισμα να μη γίνει με πλήρη κατάδυση (όπως είναι το σωστό), αλλά μόνο με επίχυση ύδατος στην κεφαλή του βαπτιζόμενου (αν δεν υπάρχει αρκετό νερό, π.χ. σ’ ένα κελί φυλακής ή στην έρημο). Μπορεί επίσης να γίνει και «στον αέρα» (αεροβάπτισμα), όπως συμβαίνει με τα μωρά που κινδυνεύουν να πεθάνουν και δεν υπάρχει χρόνος να βαφτιστούν κανονικά (κάποιος χριστιανός τα σηκώνει τρεις φορές στον αέρα και έτσι τα βαφτίζει εις το Όνομα του Πατρός, του Υιού και του Αγίου Πνεύματος). Μπορεί επίσης να γίνει και βάπτισμα του αίματος, όπως είπαμε νωρίτερα, αν ο χριστιανός θανατωθεί για την πίστη του πριν προλάβει να βαπτιστεί.

Το βάπτισμα σώζει, επειδή, με την επίκληση του παναγίου Ονόματος του Πατρός, του Υιού και του Αγίου Πνεύματος, καλούμε τον Τριαδικό Θεό να μεταμορφώσει, με τη χάρη Του, το συγκεκριμένο αδελφό μας από παλαιό άνθρωπο σε νέο άνθρωπο, από «σαρκικό» σε «πνευματικό», από υιό του Αδάμ σε υιό του Νέου Αδάμ και κατ’ επέκτασιν σε υιό του Θεού (εξ υιοθεσίας, λόγω της ένωσής του με το μονογενή φυσικό Υιό του Θεού Πατρός, το Χριστό, ένωσης που ξεκινά, όπως είπαμε, με το βάπτισμα και συνεχίζεται καθώς προοδεύει στην πίστη ο χριστιανός, αλλά μπορεί και να απορριφθεί από τον ίδιο, αν δεν τη θέλει, επομένως δεν θίγεται το αυτεξούσιο).

Όλα τα παραπάνω τα γνωρίζουμε πάρα πολύ καλά, επειδή έχουν επιβεβαιωθεί χιλιάδες φορές στην ιστορία της Εκκλησίας. Όμως είναι γνωστά ήδη από την αρχή του χριστιανισμού και τεκμηριώνονται και στην Αγία Γραφή, όπου υπάρχουν αρκετές αναφορές για τα σωτήρια αποτελέσματα του βαπτίσματος.

Το βάπτισμα ως θάνατος και γέννηση

Ο άγιος απόστολος Πέτρος, έχοντας μόλις λάβει το βάπτισμα του πυρός διά του Αγίου Πνεύματος, καλεί τους ανθρώπους που πιστεύουν στο Χριστό να βαπτιστούν «επί τω ονόματι Ιησού», «εις άφεσιν αμαρτιών» (για συγχώρηση των αμαρτιών, Πράξεις των αποστόλων, 2, 38). Αυτό αίρει κάθε αμφιβολία για τη βασική συνέπεια του βαπτίσματος: με το βάπτισμα συγχωρούνται οι αμαρτίες του ανθρώπου – όχι μόνο αίρεται το προπατορικό αμάρτημα, αλλά και συγχωρούνται οι προσωπικές αμαρτίες που έχει διαπράξει.

Πώς όμως γίνεται αυτό; Εξηγείται από τον άγιο απόστολο Παύλο στο κεφ. 6 της προς Ρωμαίους επιστολής, στίχ. 1-11. Εκεί ο άγιος αναφέρει ότι το βάπτισμα είναι «ομοίωμα του θανάτου του Χριστού» και ότι «όσοι βαπτίστηκαν εις Χριστόν» συμμετέχουν στο θάνατο του Χριστού και ο παλαιός εαυτός τους πεθαίνει. Ο βαπτιζόμενος «σταυρώνει» τον παλαιό εαυτό του και, ως προς την αμαρτία (δηλαδή την κατάσταση του προπατορικού αμαρτήματος, που διχάζει τον άνθρωπο από το Θεό, την κτίση, το συνάνθρωπο και τον εαυτό του) γίνεται νεκρός. Γι’ αυτό και συγχωρούνται οι αμαρτίες του, γιατί ένας νεκρός δεν βαρύνεται με ενοχή («ο γαρ αποθανών δεδικαίωται από της αμαρτίας», στ. 7).

Δηλαδή είμαστε νεκροί; «Νεκροί μεν ως προς την αμαρτία, αλλά ζωντανοί ως προς το Θεό» (Ρωμαίους, 6, 11). Ο παλαιός άνθρωπος είναι νεκρός και είμαστε πλέον νέοι άνθρωποι, ζώντες εν Χριστώ, μέλη της αγίας Εκκλησίας του Χριστού, του παγκόσμιου σώματός Του.

Ο Ίδιος ο Ιησούς αναφέρει ότι «εξ ύδατος και Πνεύματος» ο άνθρωπος γεννάται άνωθεν (δες την εκπληκτική ανάπτυξη του θέματος από τον Κύριο, στο Ιω. 3, 1-21). Ιδού λοιπόν πώς, ενώ είμαστε νεκροί, είμαστε συγχρόνως και ζωντανοί (πιο ζωντανοί από πριν, επειδή τώρα μόνο είμαστε αληθινά ζωντανοί): διότι «γεννηθήκαμε άνωθεν» «εξ ύδατος και Πνεύματος». Δεν πρόκειται για απλό «καθαρισμό» ή απλή «ανακαίνιση», αλλά για «γέννηση άνωθεν» (από τον ουρανό)! Αυτός που βγαίνει λοιπόν από την κολυμπήθρα του βαπτίσματος δεν είναι ο ίδιος άνθρωπος που μπήκε, αλλά ένας νέος άνθρωπος! Βγήκαμε από τα νερά του βαπτίσματος νεογέννητοι, όπως βγήκαμε από τα «νερά» της μήτρας της μητέρας μας. Αυτό συνιστά συμμετοχή μας στην ανάσταση του Χριστού. Γι’ αυτό και καταδυόμαστε στο νερό τρεις φορές, πράγμα που συμβολίζει όχι μόνο την Αγία Τριάδα, αλλά και την τριήμερη ταφή του Ιησού, μετά τη σταύρωσή Του και μέχρι την ανάσταση (για το βάπτισμα ως συμμετοχή στην ταφή του Χριστού βλ. Ρωμαίους, 6, 4).

Κάπως αναλυτικότερα περί του χριστιανικού βαπτίσματος βλ. στα ακόλουθα άρθρα: