Το μεγαλύτερο εμπόδιο στο σχέδιο δυτικοποίησης της Ορθοδοξίας υπήρξε ο μοναχισμός. Σε αυτόν διασωζόταν η βιβλική παράδοση των προφητών και των Αποστόλων, οι οποίοι αποτελούσαν την καρδιά της πατερικής παραδόσεως.

Οι Φράγκοι γνώριζαν εκ πείρας την δύναμη του μοναχισμού, διότι όταν κατέκτησαν κατά τον 5ο αιώνα τη Γαλλική Ρωμανία, ο Ορθόδοξος μοναχισμός της βρισκόταν στην ακμή του. Γι’ αυτό το λόγο έπαυσαν την εκλογή των μοναχών σε επισκόπους και μεταμόρφωσαν την ιεραρχία σε υπεύθυνους διοικητές του υποδούλου λαού.

Τελικά οι Καρολίγγοι Φράγκοι εκδίωξαν τους Ρωμαίους επισκόπους και κατέστησαν οι ίδιοι επίσκοποι και ηγούμενοι, και αφού συνεργάστηκαν με ομοεθνείς τους κληρικούς εξελίχτηκαν σε αστυνομικούς καταπιεστές του λαού, προσπαθώντας να τους κρατήσουν σε δουλική υπακοή μέσω προώθησης μιας θρησκείας φόβου. Αυτός είναι ο λόγος για τον οποίο οι Γάλλο-Ρωμαίοι κατέσφαξαν τόσους Φράγκους κληρικούς κατά τη Γαλλική επανάσταση.

Αυτή την τακτική εφάρμοσαν οι Φράγκοι, όταν κατέκτησαν την πρεσβυτέρα Ρώμη, αφού εκδίωξαν τελικά τους Ρωμαίους από το πατριαρχείο τους (1014-1046) και ίδρυσαν το φραγκικό τους παπισμό. Αφού υιοθέτησαν τον Αυγουστίνο ως μοναδικό πατερικό οδηγό τους, δε γνώρισαν ποτέ την εμπειρική θεολογία της καθάρσεως και φωτισμού της καρδιάς και της θεώσεως. Ως εκ τούτου αγνοούσαν ότι «το να μιλήσεις για το Θεό είναι αδύνατον, το να διανοηθείς για το Θεό είναι αδυνατότερο» που είναι θεμέλιος όρος που διατυπώθηκε από τον άγιο Γρηγόριο το Θεολόγο και ο οποίος αποτελεί τη βάση της πατερικής παραδόσεως της Ορθοδοξίας.

Η απόφαση δυτικοποίησης της Ελλαδικής Ορθοδοξίας απετέλεσε μερική εφαρμογή της αυγουστινείου θεολογίας των Φράγκων, οι οποίοι επειδή αδυνατούσαν, όπως και στη Ρωσία, να ελέγχουν ποιοι θα γίνονται επίσκοποι και διοικητές της Εκκλησίας, αποφάσισαν και κατόρθωσαν να ελέγχουν ποιοι δε θα γίνονται επίσκοποι, τακτική η οποία τους ενδιαφέρει μέχρι σήμερα. Γι’ αυτό το λόγο και οι παραδοσιακοί μοναχοί, οι οποίοι ως θεμέλιο είχαν την κάθαρση και φωτισμό της καρδιάς και τη θέωση, αντικαταστάθηκαν από αποφοίτους θεολογικών σχολών στις οποίες έμαθαν ότι θεμέλιο της πατερικής παράδοσης είναι η Αγία Γραφή και η φιλοσοφία των «αρχαίων ημών προγόνων».

Είναι χαρακτηριστικό ότι ο Κοραής καυχιόταν το 1803, σε θρησκόληπτο ακροατήριο στο Παρίσι, ότι η φιλοσοφία «αφού κατεβαίνει στο θυσιαστήριο, εξέρχεται έχοντας συνοδοιπόρο τη φωτισμένη θρησκεία, για να διδάξει το γένος ». Αυτή η μωρία του Κοραή αρκεί για να αποδείξει ότι καμία σχέση έχει αυτός με το Γαλλικό διαφωτισμό, ο οποίος καταπολεμεί τη μεταφυσική όπως ακριβώς και οι Ορθόδοξοι πατέρες. Περισσότερο διαφωτιστές ήταν οι καλόγεροι που αρνούνταν τη μεταφυσική, παρά ο Κοραής και οι νέο-Έλληνες, οι οποίοι ακόμη ζουν στο απώτερο παρελθόν της φιλοσοφικής φαντασίας.

Η εκρίζωση του μοναχισμού επί της βασιλείας του Όθωνος δεν ήταν τυχαία. Οι Φράγκοι ευγενείς και βασιλείς, οι οποίοι ανήκαν στο παπικό δόγμα όπως ο Όθωνας, δεν είναι απλοί πιστοί, αλλά στενοί συνεργάτες. Επιπλέον ο Όθωνας βρήκε ενθουσιώδεις συνεργάτες στο έργο του, τους οπαδούς του Κοραή, οι οποίοι γύρισαν το Έθνος πίσω στη φιλοσοφία και τη μεταφυσική της φραγκολατινικής παραδόσεως, οι οποίες είχαν ήδη εισέλθει στο δρόμο της χρεοκοπίας και μέχρι σήμερα είναι πλέον φανερό. Αρνήθηκαν το προβάδισμα στις εμπειρικές επιστήμες, μεταξύ των οποίων καθαρά εμπειρική είναι η Ορθοδοξία των πατέρων της Εκκλησίας.