Έχει λεχθή επανειλημμένως τελευταία ότι το όνομά µας είναι η ψυχή µας, η ζωή μας, η ταυτότητά µας, η ιστορία µας.

Αυτό λέγεται από την άποψη τών εθνικών µας ονομάτων. Το ίδιο, βέβαια, ισχύει και για το προσωπικό µας όνομα. Το όνομα και το επίθετο που μάς έχει δοθή από την γέννηση και την βάπτισή µας είναι πολύ σηµαντικά, και αυτό μάς χαρακτηρίζει σε ολόκληρη την ζωή µας.

Σχετικά με τα εθνικά µας ονόματα τον τελευταίο καιρό, όπως άλλωστε γινόταν και σε όλους τους τελευταίους αιώνες, υπάρχει μεγάλη σύγχυση. Μερικοί επιμένουν σε ένα από τα ονόματα που έχουμε και υποτιμούν τα άλλα με συνέπεια ως λαός να παθαίνουµε εθνική αμνησία. Όμως η αλήθεια είναι ότι κάθε όνομα διασώζει κάτι από την µεγάλη µας εθνική και πνευματική κληρονομιά και δεν μπορούμε εύκολα να το αρνηθούμε.

Στο σημείο αυτό πρέπει να υπογραμμίσουµε και το γεγονός ότι στην σύγχυση που παρατηρείται στις ημέρες µας συνέβαλε και η ξένη προπαγάνδα η οποία, άλλοτε εσκεμμένα και άλλοτε όχι, μάς απέδωσε μερικά “παρατσούκλια” με σκοπό να μάς οδηγήσουν σε πνευματική και εθνική αμνησία.

Υπάρχουν πολλά βιβλία που κυκλοφορούν και παρουσιάζουν την αλήθεια τών γεγονότων αυτών. Κλασσικό είναι το έργο τού Καθηγητού π. Ιωάννου Ρωμανίδου "Ρωμηοσύνη”. Θα ήθελα όμως εδώ να δούμε μερικές πλευρές τού θέματος αυτού, όπως τις παρουσιάζει ο αείμνηστος Καθηγητής μου Παναγιώτης Χρήστου σ' ένα ευσύνοπτο, αλλά πολύ ενδιαφέρον βιβλίο του µέ τίτλο  "οι περιπέτειες τών εθνικών ονομάτων τών Ελλήνων”. Η ευρεία γνώση και χρήση τών πηγών από τον ερευνητή επιστήμονα έφεραν στο φως αυτό το βιβλίο, το οποίο στα βασικά και γενικά θέµατα είναι πολύ ενημερωτικό και ουσιαστικό. Όσα στοιχεία, λοιπόν, θα παρατεθούν στην συνέχεια αναλύονται, μεταξύ άλλων πολλών, στο βιβλίο αυτό.

1. Η σηµειολογία τών ονομάτων

Πολλά είναι τα ονόματα που μάς χαρακτηρίζουν ως Έθνος και τα οποία εκφράζουν μερικές ενδιαφέρουσες πλευρές τής εθνικής µας αυτοσυνειδησίας. Από τα ονόµατα αυτά πρέπει να δούμε τρία ήτοι "Έλληνες”, "Γραικοί" , "Ρωμαίοι".

α) Έλληνες

Έχουν λεχθή πάρα πολλά σχετικά με το όνομα αυτό και την προέλευσή του. Εκείνο που είναι αναμφισβήτητο είναι ότι στην αρχή αποδιδόταν σ' ένα συγκεκριµένο φύλο που συνδεόταν µέ τους Σελλούς, οι οποίοι ήταν οι ιερείς τής Δωδώνης, στην Ήπειρο. Δηλαδή, αποτελούσαν µια φυλετική ομάδα τής Ηπείρου, η οποία λίγο πριν από τον Τρωϊκό πόλεμο είχε μεταναστεύσει νοτιοανατολικότερα, στην Φθία".

Ο Κλαύδιος ο Πτολεμαίος γράφει: "αρχή Ελλάδος από Ωρικίας και αρχέγονος Ελλάς Ηπειρος". Η σύνδεση μεταξύ τών Σελλών, Γραικών και Ελλήνων γίνεται και από τον Αριστοτέλη. Στα μετεωρολογικά του, αναφερόµενος στον μεγάλο κατακλυσμό που έγινε “περί την Ελλάδα την αρχαίαν”, γράφει: "Αύτη δ' εστίν η περί την Δωδώνην και τον Αχελώον... ώκουν γαρ οι Σελλοί ενταύθα και οι καλούμενοι τότε μεν Γραικοί νυν δ' Έλληνες".

Το φύλο αυτό µέ την ονομασία Έλληνες προχώρησε νοτιότερα στην Φθία, και µάλιστα συμμετείχε στον Τρωικό πόλεμο. µέ τον ηγεμόνα του, τον Αχιλλέα. Πολύ γρήγορα όμως από την Φθία, το όνομα Έλληνες πέρασε στην Στερεά και επεκτάθηκε και σε άλλες περιοχές. Είναι γνωστό ότι η Κάτω Ιταλία και η Σικελία ονομάστηκαν Μεγάλη Ελλάδα.

Από το συγκεκριµένο αυτό φύλο ονομάστηκαν όλα τα άλλα φύλα, που είχαν την ίδια γλώσσα και συνείδηση. Το γενικό αυτό όνομα, ως ενιαία συνείδηση, ισχυροποιήθηκε µε την συμμετοχή όλων τών φύλων στις κοινές πανηγύρεις, στους Ολυμπιακούς αγώνες "με τις επισκέψεις τους στα πανελλήνια θρησκευτικά κέντρα". Τον συνασπισμό τών ελληνικών φύλων τον βλέπουμε κατά την εκστρατεία στην Τροία, κατά την αντιμετώπιση τού κινδύνου που προερχόταν από την Ασία αλλά και κατά την έναρξη τών Ολυμπιακών αγώνων. Κατά τις συναντήσεις όλων τών Φύλων στους Ολυμπιακούς αγώνες οι Έλληνες αντελήφθησαν ότι παρά τις διαλεκτικές διαφορές ομιλούν όλοι την ίδια γλώσσα, διαθέτουν συγγενή νοοτροπία, έχουν κοινά έθιμα και διέπονται από όμοιους πολιτικούς και κοινωνικούς θεσμούς".

Ο όρος "Πανέλληνες” χρησιμοποιήθηκε µε την έναρξη τών Ολυμπιακών αγώνων το πρώτο μισό τού 8ου αιώνος π.Χ. και επικράτησε στις αρχές τού 5ου αιώνος π.Χ. Το γεγονός είναι ότι τον 4ο αιώνα π.Χ. µέ το όνοµα Έλληνες χαρακτηρίζονταν "όλα τα ελληνόφωνα φύλα σε όλη την διασπορά τους".

Οι άλλοι όμως λαοί από την αρχαιότητα ονόμαζαν τους Έλληνες από τα ιδιαίτερα φύλα που γειτνίαζαν σε αυτούς. Οι Ανατολικοί λαοί ονόμαζαν τους Έλληνες Ίωνες και το όνομα αυτό προερχόταν από το ότι τα φύλα αυτά πέρασαν δια τού Ιονίου Πελάγους στην Μικρά Ασία, την ονομαζομένη Ιωνία, οι δε δυτικοί λαοί τους ονόμαζαν και Γραικούς. Οι Γραικοί, όπως θα δούμε στην συνέχεια, ήταν Έλληνες, οι οποίοι από την Ήπειρο πέρασαν στην Δύση.

Βέβαια, πρέπει να πούµε ότι σε µια φάση τής ιστορικής µας διαδρομής, ιδιαιτέρως κατά την χριστιανική περίοδο, ο όρος Έλληνες χαρακτήριζε τους ειδωλολάτρες λόγω τής θρησκείας τους. Είναι γνωστό το έργο τού Μεγάλου Αθανασίου "κατά Ελλήνων”, δηλαδή κατά τών ειδωλολατρών. Τότε το όνομα είχε χάσει την εθνική σηµασία και απέκτησε θρησκευτικό χαρακτήρα. Πρέπει να πούµε ότι ο Μέγας Αθανάσιος είχε επιγράψει το έργο του "κατά ειδώλων”, αλλά κάποιος αντιγραφέας, το άλλαξε και το έκανε “κατά Ελλήνων”. Επίσης, ο Ιουλιανός ο Παραβάτης, που προσπάθησε να επαναφέρη την λατρεία τού Δωδεκαθέου, καυχόταν "Έλλην ειµί”, εννοώντας το “πολιτιστικώς και θρησκευτικώς".

Το γεγονός είναι ότι η ονομασία Έλληνες που συνδεόταν κατ' αρχάς µε µια συγκεκριµένη φυλή, που προερχόταν από την Ήπειρο και ζούσε στην Φθία, την Φθιώτιδα, χαρακτήριζε πολύ νωρίς όλα τα ελληνόφωνα φύλα, που είχαν την ίδια γλώσσα, τα ίδια έθιμα και τις ίδιες παραδόσεις.

β) Γραικοί

Ήδη έχουμε τονίσει πιο πάνω ότι και η ονομασία Γραικοί συνδεόταν και ταυτιζόταν με την ονομασία Έλληνες. Και τα δύο αυτά ονόματα είναι συγγενικά και δηλώνουν το Ελληνικό έθνος. Οι υποφήτες τής Δωδώνης λεγόταν Σελλοί, (Ελλοί, Έλληνες), αλλά και Γραικοί, που πιθανόν να προέρχεται από τους γηραιούς, όπως ονομαζόταν οι υποφήτες τής Δωδώνης.

Πρόκειται, δηλαδή, για ένα "Φύλον διφυές”, µέ δύο ονόματα. Το ένα τμήµα τού φύλου αυτού από την Δωδώνη πέρασε στον Αχελώο την Θεσσαλία και την Φθία, µέ ηγεμόνα του τον Αχιλλέα, και έφεραν το όνομα Έλληνες, και το άλλο κατέβηκε νοτιότερα στην πόλη Γραΐα τής Βοιωτίας και την Γραία τής Ευβοίας, εξ ού και το όνομα τής σημερινής Τανάγρας. Ένα άλλο τµήµα παρέμεινε στην Ήπειρο, συγχωνεύθηκε με άλλα ελληνικά φύλα και πέρασε στην Ιταλία. Γι' αυτό η δύση γνώρισε τους Έλληνες με το όνομα Γραικοί. Θα επαναλάβουμε και εδώ τον λόγο τού Αριστοτέλη, όταν έκανε λόγο για την αρχαία Ελλάδα. "Αύτη δ' εστίν η περί την Δωδώνην και τον Αχελώον... ώκουν γαρ οι Σελλοί ενταύθα και οι καλούµενοι τότε μεν Γραικοί νυν δ' Έλληνες".

Επομένως, η ονομασία Γραικοί είναι ελληνική, προέρχεται από την λέξη "γηραιοί" και μαρτυρείται σε αρχαίες ελληνικές πηγές. Βέβαια, αργότερα, όπως θα δούμε στην συνέχεια, απόκτησε υποτιμητική σηµασία και µέ αυτόν τον όρο υποδηλώνονται άλλα πράγματα.

γ) Ρωμαίοι

Στην διαδροµή όμως τού ελληνικού Έθνους οι Έλληνες ονομάστηκαν και Ρωμαίοι. Βέβαια, το όνομα αυτό επικράτησε στην Δύση από την Πρωτεύουσα τών Λατίνων, την Ρώμη, αλλά τελικά το όνομα Ρωμαίοι είχε από πολύ παλαιά ταυτισθή µε το όνομα Έλληνες. Ο Καθηγητής π. Ιωάννης Ρωμανίδης υποστηρίζει ότι οι Ρωμαίοι τής εποχής τού Χριστού αισθάνονταν περισσότερο Έλληνες, από τους σημερινούς “νεογραικούς". Η Ρώμη είχε εκπολιτισθή από τον ελληνικό πολιτισμό πολύ νωρίς. Κατά τον 4ο π.Χ. αιώνα, ο Ηρακλείδης ο Ποντικός, μαθητής τού Πλάτωνα, αποκαλεί την Ρώμη, "πόλιν Ελληνίδα Ρώμην". Υπάρχουν δε μαρτυρίες ότι τόσο η ονομασία, όσο και οι πρώτοι έποικοι τής Ρώμης ήταν Έλληνες. Ο π. Ιωάννης Ρωμανίδης παραθέτει πληθώρα ιστορικών στοιχείων, σύμφωνα με τα οποία, οι αρχαίοι Ρωμαίοι ήταν Έλληνες ή τουλάχιστον είχαν εκτοπισθή από τον ελληνικό πολιτισμό. Από το 150 π. Χ. όλοι οι μορφωμένοι Ρωμαίοι γνώριζαν την ελληνική γλώσσα και τον πολιτισμό. Το 90 π.Χ. έκλεισαν όλες οι λατινικές σχολές και οι κάτοικοι φοιτούσαν σε ελληνικές σχολές. Την ίδια εποχή καταργήθηκε η θέση τού μεταφραστού κατά τις συνεδριάσεις της Ρωμαϊκής Συγκλήτου. Όλοι οι μορφωμένοι θεωρούσαν τιµή τους να ομιλούν την ελληνική γλώσσα και έγραφαν τα έργα τους στην ελληνική. Το όνομα Ρωμαίος έπαυσε να σηµαίνη τον πολίτη τής Ρώμης και απέκτησε πολιτιστική σημασία. Ολόκληρος ο λεγόμενος Ρωμαικός πολιτισμός ήταν στην πραγµατικότητα ελληνικός πολιτισμός. Είναι γνωστό ότι ο Απόστολος Παύλος καυχόταν, επειδή ήταν Ρωμαίος πολίτης.

Όταν ο Μέγας Κωνσταντίνος αποφάσισε την μεταφορά τής Πρωτευούσης τής Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας από την Δύση στην Ανατολή και επέλεξε την πόλη Βυζάντιο, που είχε ιδρυθή από τον Βύζαντα τον Μεγαρέα την ονόμασε Νέα Ρώμη. Επομένως με την μεταφορά, αυτή, οι κάτοικοι έπαυσαν να θεωρούνται Βυζαντινοί και ονομάστηκαν Ρωμαίοι. Έτσι, με την µεταφορά τής Πρωτεύουσας τής Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας από την Παλαιά Ρώμη στην Νέα Ρωμη δεν ιδρύεται μια νέα Αυτοκρατορία, αλλά απλώς έχουμε μια αλλαγή Κέντρου και πρωτευούσης.

Η Αυτοκρατορία τώρα λέγεται Ρωμανία και η Πρωτεύουσά της Νέα Ρώμη. Έτσι την ανύμνησαν και έτσι την τραγουδούσαν. Η έκφραση τού Κωνσταντίνου Μανασσή είναι χαρακτηριστική:

"πόλιν την μεγαλόπολιν, πόλιν την Νέαν Ρώμην,

Ρώμην την αρριτύδωτον, την μήποτε γηρώσαν,

Ρώμην αεί νεάζουσαν, αεί καινοζομένην"

Οι Ρωμαίοι τού δυτικού και ανατολικού τµήµατος τής Αυτοκρατορίας διακρίνονταν για την ίδια πολιτιστική παράδοση. Ήταν Έλληνες πολιτιστικώς, αφού ομιλούσαν την ελληνική γλώσσα ή ακόμη ήταν ελληνιστές και ορθόδοξοι στην θρησκευτική τους πίστη.

Είναι πολύ χαρακτηριστικός ο λόγος τού αγίου Μαξίμου τού Ομολογητού: "Παραγγελίαν έχομεν τού µη µισήσαί τινα. Αγαπά τους Ρωμαίους ως ομοπίστους, τους δε Γραικους ως ομογλώσσους". Βέβαια, εδώ φαίνεται ότι ο όρος Ρωμαίος λέγεται με την θρησκευτική σηµασία, ενώ το Γραικός ταυτίζεται µέ τους Έλληνες και μάλιστα συνδέεται µέ την γλώσσα.

Μέχρι τον 14ο αιώνα γίνεται λόγος για Ρωμαική Αυτοκρατορία, γι' αυτό και όταν γράφεται η ιστορία τής Αυτοκρατορίας, τιτλοφορείται Ρωμαϊκή ιστορία. Πουθενά δεν γίνεται λόγος για Βυζάντιο. Όταν αναφέρεται ο όρος Βυζάντιο, εννοείται η αρχαία ελληνική πόλη, πριν µεταφερθή εκεί η Πρωτεύουσα τού Ρωµαίκου Κράτους. Ακόμη και σήμερα ο Οικουμενικός Πατριάρχης τιτλοφορείται Αρχιεπίσκοπος Κωνσταντινουπόλεως, Νέας Ρώμης και Οικουμενικός Πατριάρχης". Οι δε κάτοικοι σήμερα τής Κωνσταντινουπόλεως λέγονται Ρωμηοί.

2) Η σημασία τών δοτών ονομάτων

Αφού είδαμε µέ συντομία τα τρία βασικά μας εθνικά ονόματα (Έλληνες, Γραικοί, Ρωμαίοι), τώρα πρέπει να εξετάσουµε και τα "παρατσούκλια”, που μάς προσέδωσαν διάφοροι ξένοι µέ σκοπούς να αλλοιώσουν την ταυτότητα και την αυτοσυνειδησία µας.

α) Βυζαντινοί

Προηγουμένως κάναµε λόγο για το ότι οι κάτοικοι της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας µε πρωτεύουσα την Νέα Ρώμη, λέγονταν Ρωμαίοι και όχι Βυζαντινοί. Εδώ πρέπει να σημειωθή ότι οι όροι Βυζαντινοί και Βυζάντιο δημιουργήθηκαν πολύ πρόσφατα από ξένους ιστορικούς, προκειµένου να μάς αποξενώσουν από την εθνική µας παράδοση και ακόμη χειρότερα να φανούν ότι αυτοί είναι κληρονόμοι τής αρχαίας Ρωμαϊκής παραδόσεως. Το φαινόμενο αυτό συνδέεται με την κάθοδο διαφόρων άλλων βαρβαρικών φυλών, κυρίως Φράγκων, στο δυτικό τμήµα τής Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας.

Οι όροι Βυζαντινή Αυτοκρατορία και Βυζάντιο, ποτέ δεν χρησιμοποιήθηκαν από τους ίδιους τους κατοίκους της Αυτοκρατορίας, ούτε και από αυτούς τους ξένους, κατά την διάρκεια τής υπερχιλιετούς περιόδου τής ζωής της. Για πρώτη φορά χρησιµοποιήθηκε ο όρος Βυζάντιο από τον Ιερώνυμο Wolf που "εισηγήθηκε την σύσταση ενός συστήµατος Βυζαντινής Ιστορίας, ενός "Corpus Historiae Byzantinae”. Από τότε επανειληµµένως πολλοί χρησιμοποιούσαν τους όρους Βυζαντινή ιστορία, Βυζάντιο, Βυζαντινοί, το δε 1680 ο Du Cange "ετιτλοφόρησε το ιστορικό του σύγγραμμα Historia Byzantine”.

Είναι πολύ χαρακτηριστικά και σηµαντικά όσα λέγει ο Παναγιώτης Χρήστου “Οι ξένοι ιστορικοί, που µε την πολυµερή υποστήριξη τών Μεγάλων Δυνάμεων, επέβαλαν το όνομα Βυζαντινοί ήθελαν να ειπούν στους Έλληνας πολιτικούς και λογίους ότι δεν έχουν αποκλειστικό δικαίωµα να εποφθαλμιούν τα εδάφη τής μεσαιωνικής Χριστιανικής αυτοκρατορίας, εφ' όσον αυτά δεν εκαλύπτοντο από το ελληνικό όνομα και άρα η αυτοκρατορία δεν ήταν ελληνική: ήταν Βυζαντινή, δηλαδή πολυεθνική, και οι Έλληνες έχουν σ' αυτήν τόσα δικαιώµατα όσα έχουν και οι άλλοι λαοί που κατά τον ένα ή τον άλλο τρόπο μετείχαν στην ζωή τού Βυζαντίου, είτε ως µέλη τής αυτοκρατορίας είτε ως µέλη διαφόρων κρατών".

Έτσι, λοιπόν, η επικράτηση τού όρου "Βυζάντιο" και η απεμπόληση τού όρου Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία, που βέβαια ήταν ελληνική, κυρίως στους νεωτέρους χρόνους έχει σαφή πολιτικό προσανατολισμό.

Μέσα σε αυτήν την προοπτική πρέπει να ενταχθή και η κατασυκοφάντηση τής ζωής τών Ρωμηών με τους όρους βυζαντινισµός που δήλωνε τις δολοπλοκίες και τους όρους ομφαλοσκοπία και ομφαλοψυχία. Όπως σημειώνει και πάλι πολύ εύστοχα ο Παναγιώτης Χρήστου: "Οι Ευρωπαίοι στην πλειονότητά τους από μισαλλοδοξία απέδωσαν σ' αυτό το κράτος όλα τα μειονεκτήματα τού ιδικού των μεσαιωνικού καθεστώτος. Και έτσι απεκάλεσαν Βυζαντινισµό την επίδοσι στην µικρολογία, στις συνωμοσίες και στην θρησκοµανία". Και σε υποσημείωση σημειώνει: "Εννοείται ότι περισσότερο από όλους τους άλλους οι Νεοέλληνες είναι εκείνοι που υποτιμούν µέ τέτοιον τρόπο τα επιτεύγματα τών Βυζαντινών προγόνων τους".

Βέβαια, ο Χρήστου καταλήγει στο συμπέρασμα ότι σήµερα οι περισσότεροι Ευρωπαίοι έχουν απαλλαγή από την µισαλλοδοξία και σκοπιμότητα γι αυτό, καίτοι οι όροι Βυζάντιο και Βυζαντινοί είναι "νεόκοποι" και "νεόχρηστοι", εν τούτοις μπορούν να χρησιμοποιηθούν.

Το γεγονός είναι ότι οι όροι επικράτησαν µέσα από πολιτικές σκοπιμότητες και γι' αυτό πρέπει να είμαστε προσεκτικοί, όταν τους χρησιμοπούμε. Δεν πρέπει ποτέ να απομακρυνόμαστε από έναν πολιτισμό, που είναι ελληνικός, διαπνέεται από ορθόδοξη συνείδηση και διακρίνεται για την οικουμενικότητα.

β) Γραικοί και Γραικύλοι

Είχαμε δη προηγουμένως ότι η λέξη Γραικοί είναι ελληνική και σήμαινε κατ' αρχάς τους Έλληνας που κατοικούσαν στην Ήπειρο. Οι δυτικοί γνώρισαν τον ελληνισμό µέσα από τους Γραικούς.

Στην αρχαία Ρώμη επεκράτησε η ελληνική γλώσσα και η ελληνική παιδεία. Με την πάροδο όμως τού χρόνου δημιουργήθηκε από μερικούς αντίδραση σε αυτήν την νοοτροπία, οπότε άρχισαν να αποκαλούν περιφρονητικά τους Έλληνας ως Γραικούς και Γραικυλους. 

Διασώζεται η πληροφορία στον Ιερώνυμο ότι οι Ρωμαίοι χρησιμοποιούσαν την Φράση "Γραικοί και επίθετα" για να χαρακτηρίσουν τους Χριστιανούς ως έλληνες και απατεώνες. Έτσι ο όρος Γραικοί πέρασε στις δυτικές γλώσσες ως κλέφτες, απατεώνες.

Με την πάροδο τού χρόνου χρησιµοποιούσαν και τον περιφρονητικό και σκωπτικό όρο "γραικύλοι", που σηµαίνει "τον επιπόλαιο και τυχοδιώκτη άνθρωπο". Ο Δήμαρχος Καλήνος έλεγε για τον Κικέρωνα: "Ταύθ ούτως, ω Κικέρων, ή Κικέρουλε ή Κικεράκιε ή Κικερίσκε ή Γραίκυλε ή ό,τι ποτέ χαίροις ονομαζόμενος". Έτσι, όσοι εκτιμούσαν την ελληνική παράδοση, και διακρίνονταν για την επιρροή από τον ελληνικό πολιτισμό, ονομάζονταν από τους Λατίνους Graeculi, Γραικύλοι.

Αυτό γινόταν στην αρχαία εποχή. Κατά τον Μεσαίωνα όμως χρησιμοποιήθηκε ο όρος Γραικός όχι µέ την αρχαία σημασία τού όρου, αλλά µέ την έννοια τού αιρετικού. Με τον όρο αυτόν οι Φράγκοι χαρακτήρισαν όλους τους κατοίκους τού ανατολικού τµήµατος τής Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας, οι οποίοι κατά την γνώµη τους έπαυσαν να είναι Ρωμαίοι και βεβαίως έπαυσαν να είναι Ορθόδοξοι. Αυτό, όπως γίνεται αντιληπτό, συνδεόταν µέ την άποψη ότι οι Φράγκοι που κατέλαβαν το δυτικό τµήµα τής Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας είναι και Ρωμαίοι και Ορθόδοξοι. Μέσα στα πλαίσια αυτά πρέπει να τεθή και ο όρος Ρωμαιοκαθολική Εκκλησία που χαρακτηρίζει τους Παπικούς, ενώ είναι γνωστό ότι οι Παπικοί ούτε Ρωμαίοι είναι, αλλά ούτε και Καθολικοί Ορθόδοξοι. Ο όρος αυτός χαρακτηρίζει περισσότερο εμάς τους Ορθοδόξους.

Οι Πρέσβεις τού Καρόλου, που ήλθαν στην Κωνσταντινούπολη και δέχθηκαν τις περιποιήσεις τών Ρωμαίων, όταν επέστρεψαν δήλωσαν "Cave Graecorum officiossa verba", δηλαδή "απόφευγε τις φιλοφρονήσεις τών Γραικών". Από τότε άρχισε περισσότερο η περιφρόνηση προς τους Ρωμαίους και επεκτάθηκε αργότερα με τον χαρακτηρισµό ως αιρετικοί.

Πάντως, από τον 9ο αιώνα και µετά άρχισαν να γράφωνται διάφορα έργα “κατά Γραικών", δηλαδή κατά τών αιρετικών. Ο Αινείας τών Παρισίων έγραψε έργο: "Liber adversus Graecos", ο Ράτραµνος έγραψε άλλο έργο με τίτλο "Contra Graecorum opposita". Το έτος 868 η Σύνοδος που συνήλθε στην Βορματία τής Γερμανίας εξέδωσε απόφαση µέ τίτλο "Contra Graecorum haeresim de fide sanctae trinitatis". Αργότερα οι σχολαστικοί θεολόγοι συνέχισαν τον αγώνα αυτόν χαρακτηρίζοντας τους Ορθοδόξους ως Γραικούς µέ την έννοια τών αιρετικών. Ο Άνσελμος Καντερβουρίας κατά τον 11ο αιώνα έγραψε ένα έργο µέ τίτλο "Contra Graecos" και στα µέσα τού 12ου αιώνος ο Θωμάς Ακινάτης έγραψε τα γνωστά έργα "Contra Graecos" και "Contra Errores Graecorum”.

Έτσι σήµερα, όπως σημειώνει ο Καθηγητής Παναγιώτης Χρήστου, η λέξη Γραικός έχει λάβει κακή σημασία στον δυτικό κόσμο. Στο βιβλίο του που αναφέραμε χρησιμοποιεί πολλά τέτοια παραδείγµατα, τόσο από την πρόσφατη ιστορία όσο και από προσωπικές του εμπειρίες. Στην Αμερική, όπως ο ίδιος δηλώνει, άκουσε επανειλημμένως να χρησιµοποιήται το ελληνικό όνομα ως βρισιά, όπως "God damn Greek”, δηλαδή "Θεέ αφάνισε τον Έλληνα", όπως και την φράση "You Greek” µέ την έννοια "εσύ, παληάνθρωπε”. Έτσι, το όνομα αυτό από εθνικό που ήταν μετατράπηκε σε επίθετο, για να δηλώση τον αιρετικό, τον παληάνθρωπο και τον απατεώνα, αυτόν στον οποίο δεν πρέπει να έχουμε καμμιά εμπιστοσύνη και δεν πρέπει να τρέφουμε κανένα σεβασμό.

γ) Έλληνες Ελλαδίτες

Όμως και το όνομα Έλληνες χρησιμοποιείται σήµερα ταυτισµένο είτε µέ την αρχαία Ελλάδα, που δεν έχει καμμιά μεσαιωνική Ιστορία, είτε με τους Γραικούς, που είναι κλέφτες, απατεώνες και παληάνθρωποι.

Είναι γεγονός ότι οι δυτικοί, αφού πολέμησαν την ανασύσταση τής Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας, έδωσαν τον τίτλο τού Έλληνος στους ανθρώπους που κατοικούσαν στην Ελλάδα. Άλλωστε, είναι γνωστό ότι µετά το 1828 οι Μεγάλες Δυνάμεις όρισαν τα όρια τού ελληνικού κράτους, τού ελλαδικού κρατιδίου, που ήταν η Πελοπόννησος, η Στερεά Ελλάδα και οι Κυκλάδες. Στην δε δυτική διπλωματία φέρεται ότι οι Έλληνες, δηλαδή οι ελλαδίτες κατέκτησαν την Μακεδονία και την Θράκη, όπως υποστηρίζει ο Καθηγητής π. Ιωάννης Ρωμανίδης.

Με αυτήν την έννοια χρησιµοποιείται και το όνομα Γραικοί σήµερα. Είναι χαρακτηριστικό ότι υπέρμαχος τής ονομασίας αυτής είναι ο Αδαμάντιος Κοραής, ο οποίος είναι "αθεράπευτα ευρωπαϊστής" και προτιμά το όνομα Γραικός, από το όνομα Έλλην. Λέγει ότι οι πρόγονοί µας λέγονταν Έλληνες και στην συνέχεια Γραικοί. Προτιμά να ονομάζη τους αρχαίους προγόνους µας ως Έλληνες, τους δε νεωτέρους ως Γραικούς. Πώς το δικαιολογεί, "Επρόκρινα το Γραικός, επειδή ούτω μάς ονομάζουσι και όλα τα Φωτισμένα έθνη τής Ευρώπης”. Αυτό είναι γραικυλισµός. Βέβαια, αυτό συνδέεται µέ την άποψη τού Κοραή, όπως εκφράστηκε σ' ένα από τα ψευδώνυμα Φυλλάδιά του, τού οποίου την πατρότητα παραδέχθηκε ο ίδιος αργότερα "ότι από τότε που ο Φίλιππος κατέλαβε την Ελλάδα (146 π.Χ.) µέχρι την πτώση τής Κωνσταντινουπόλεως απέθανε η Πατρίδα. Γράφει: “Το (ελληνικό) έθνος είναι πτώμα σπαραττόµενο από κόρακας. Απέθανεν η πατρίς,... αφ' ότου μάς επάτησεν ο Φίλιππος έως το 1453". Με αυτήν την άποψη οι Μακεδόνες, οι Ηπειρώτες, οι Θεσσαλοί, οι Θράκες, οι Κρητικοί κ.λ.π., δεν είναι Έλληνες.

Έτσι υπάρχει ένα χάσμα εθνικό, αφού µετά το 146 π.Χ. αποκτήσαμε αυτοσυνειδησία μόλις το 1830 μ.Χ. Αν αυτό δεν εξυπηρετεί τα σχέδια όλων τών εχθρών τού ελληνισμού, τότε ποιος το εξυπηρετεί;

Συµπέρασμα

Μπορεί κανείς να δη όλες αυτές τις πληροφορίες αναλυμένες και επεξηγηµένες, ακόμη δε και τεκµηριωµένες στο βιβλίο τού π. Ιωάννου Ρωμανίδου "Ρωμηοσύνη” και στο βιβλίο τού Παναγιώτη Χρήστου "Οι περιπέτειες τών Εθνικών ονομάτων τών Ελλήνων”, αλλά και σε όλα τα βιβλία τού π. Γεωργίου Μεταλληνού.

Το γεγονός είναι ότι ως ελληνικό έθνος έχουμε µεγάλη ιστορική διαδρομή δια µέσου τών αιώνων. Έχουμε µιά πολύ µεγάλη ιστορία, και αυτό δηλώνεται με τα πολλά ονόματα που έχουμε. Η πολυωνυμµία δεν συνιστά σχιζοφρένεια, αλλά εκπληκτική ταυτότητα, µεγαλειώδη αυτοσυνειδησία. Κυρίως αυτή η ιστορία δηλώνεται µέ τα ονόματα Έλληνες, Γραικοί, και Ρωµαίοι. Βέβαια, οι δυτικοί προσπάθησαν και αυτά τα ονόματα να αλλοιώσουν, όμως µπορούμε να τα χρησιμοποιούµε, όταν τους δίνουμε το πραγµατικό τους νόηµα και την αληθινή τους σημασία.

Οι σύγχρονοι Έλληνες είμαστε Έλληνες όχι µε την αρχαιοεληνική έννοια, αλλά µέ την όλη εξέλιξη τού ελληνισμού μέχρι σήµερα. Δηλαδή είμαστε Έλληνες και Ορθόδοξοι Χριστιανοί και όχι ειδωλολάτρες. Οι Πατέρες της Εκκλησίας, γνωρίζοντας την ελληνική γλώσσα, αλλά και την όλη πολιτιστική παράδοση, συνέχισαν δηµιουργικά και ουσιαστικά την σκέψη τών αρχαίων Ελλήνων.

Είμαστε ακόμη Γραικοί, όχι µέ την δυτική σηµασία τού όρου, αλλά με την έννοια ότι είμαστε Έλληνες που βαπτισθήκαµε στην θεία Αποκάλυψη. Δεν έχουμε πρόβληµα να χρησιµοποιούμε και αυτόν τον όρο, όταν τον καθαρίσουµε από την σκωπτική σηµασία, την οποία έδωσαν οι Φράγκοι.

Κυρίως όμως πρέπει να χρησιµοποιούμε το όνομα Ρωμαίοι και Ρωμηοί µέσα από την προοπτική τών όσων αναφέραμε εδώ. Ρωμηοσύνη είναι η Ελληνορθόδοξη Παράδοση, Ρωμαίοι είναι οι Ορθόδοξοι που αξιοποίησαν θετικά µερικά στοιχεία τού ελληνικού πολιτισμού, αφού τα βάπτισαν µέσα στην θεία Αποκάλυψη. Μέσα σε αυτά τα πλαίσια μπορούμε να μιλούμε για το ότι είμαστε "γέννημα και θρέμµα" Ρωμηοί. Δεν είναι καθόλου υποτιμητικό, αλλά συνιστά την δόξα τού ελληνισμού, όταν συνδέθηκε με την θεία Αποκάλυψη. Είναι σηµαντικά όσα γράφει Εθνικός µας ποιητής και Μεσολογγίτης Ρουμελιώτης Κωστής Παλαμάς: "Έλληνες, για να ρίχνουμε στάχτη στα µάτια τού κόσμου πραγµατικά, Ρωμιοί. Το όνομα (Ρωμιός) κάθε άλλο είναι παρά για ντροπή. Αν δεν το περιμένει αγριλιάς στεφάνι από την Ολυμπία, το ανυψώνει στέμμα ακάνθινο μαρτυρικό και θυµάρι µοσκοβολά και μπαρούτη".

Με εκφράζει ο λόγος τού αγίου Μαξίμου τού Ομολογητού που παρέθεσα πιο πάνω: "Παραγγελίαν έχομεν τού µη µισήσαί τινα. Αγαπώ τους Ρωµαίους ως ομοπίστους τους δε Γραικούς ως ομογλώσσους”.