Μεταξύ των σύγχρονων προκλήσεων με τις οποίες βρίσκεται αντιμέτωπη η Εκκλησία είναι η καλλιέργεια της καταλυτικής, για τις ηθικές και οικογενειακές αρχές, της λεγομένης φιλοσοφίας του φύλου, καθώς διεκδικείται η επέμβαση στην ίδια τη θεόπλαστη φύση του ανθρώπου.

Όντως, στις δυτικές κοινωνίες ένα κρεσέντο προβολής νέων ιδεών περί το φύλο διακηρύσσει ως "ατομικό δικαίωμα" το να βιώνει ο άνθρωπος τη συνάντησή του με τον άλλο άνθρωπο και γενικά να πολιτεύεται, χωρίς τη "δέσμευση" να ενεργεί με βάση σταθερά καθιερωμένες λειτουργίες ενός φύλου σε ατομικό ή κοινωνικό πεδίο. Προωθείται δηλαδή ένας τύπος ανθρώπου με ασταθές, ελεύθερα επιλέξιμο φύλο, όσο αλλόκοτος και αν είναι στην πανανθρώπινη συνείδηση και εντελώς ξένος προς τη "θεόπλαστη φύση" της χριστιανικής ανθρωπολογίας. Ποιές είναι όμως οι συνέπειες αυτής της κουλτούρας;

Ο θεσμός που καίρια πλήττεται, είναι ο γνωστός μας γάμος. Νέα σχήματα συμβιώσεων χαλαρών και εκτός βιολογικών όρων και αντικειμενικών συνθηκών για επαρκή ανανέωση της ανθρώπινης ζωής, εμπεδώνονται ως υποκατάστατα αυτού, μετά από μακροχρόνια "πλύση εγκεφάλου" της κοινής γνώμης. Η "αγάπη" που στο όνομά της ομνύουν οι "αναδομητές" της φύσης, προς όποιον κι αν απευθύνεται, "σύντροφο", παιδί (ή ακόμη και ζώο) ικανοποιεί ναρκισσιστικές αναζητήσεις περιπαθών εμπειριών του ατόμου, και όχι οράματα συνεργειών αγάπης, που αντιπαλεύει το θάνατο με την ατίμητη καρποφορία ανθρώπινης ζωής με μέλλον αθανασίας.

Στις ανατρεπτικές αυτές περί φύλου θεωρήσεις, το φεμινιστικό κίνημα βρίσκει ερείσματα να βάλλει κατά της ίδιας της φυσικής γενετήσιας τάξης, την οποία μέμφεται ότι "μεροληπτεί" υπέρ του άνδρα, κατανέμοντας άνισα τα βάρη της συνέχειας της ζωής στα δύο φύλα. Στο όνομα δε της ισότητας τα φεμινιστικά λόμπι έχουν επιτύχει τη θεσμοθέτηση για τη γυναίκα δικαιωμάτων πάνω στο σώμα της, κατά παράβαση αρχών βιολογίας, ηθικής και δικαίου. Δεν πρόκειται δηλαδή για μέτρα προστασίας του σώματός της από εξευτελιστική μεταχείρηση, αλλά για δικαιώματα ζωής και θανάτου ανθρωπίνων υπάρξεων, που έχουν σπαρεί μέσα σ' αυτό και κυοφορούνται σύμφωνα με τους βιολογικούς νόμους: δικαιώματα για εκτρώσεις κατά το δοκούν. Γενικότερα δε, μετά από πιέσεις "προοδευτικών" λόμπι και των δύο φύλων, έχει γίνει αποδεκτή η διάσπαση της "θεόπλαστης" γενετήσιας τάξης σε δύο αυτόνομες λειτουργίες: α) τη φευγαλέα ηδυπάθεια και β) την εν δυνάμει ακόλουθη έμπονη διαδικασία καρποφορίας νέας ζωής. Η ανεξέλεγκτη δε λειτουργία της πρώτης (σεξομανία) και ο στραγγαλισμός της δεύτερης προστατεύονται και τα δυο, κάτω από την ομπρέλα των "ατομικών δικαιωμάτων"!

Στο δεύτερο μισό του 20ου αιώνα, έζησε στην Ελλάδα, όπου και απεβίωσε, ο αυστριακός Ρωμαιοκαθολικός ιερέας, Λαυρέντιος Γκέμερεϋ. Δήλωνε "πολιτισμικός πρόσφυγας". Λάτρης της ανατολικής εκδοχής του ευρωπαϊκού πνεύματος και δεινός κριτής της δυτικής κουλτούρας, δημοσίευσε το 1977 το βιβλίο "Η δύση της Δύσης" (Εκδ. Παπαζήση). Κινείται σε πλαίσια ιστορικο-κοινωνικο-φιλοσοφικά. Κάποιες θέσεις του εγγίζουν το θέμα μας. Γράφει:

"Πώς εξελίχτηκε το κορίτσι σε δευτερεύοντα γιό... πώς έγινε η μητέρα μια μέγαιρα της έκτρωσης, συνεχής καταναλώτρια του "χαπιού", πώς κατάντησε η γυναίκα του μεσαίωνα, που ονομαζόταν Ma-Dame, Madonna, Δέσποινα, ...μέσα στην ανδρική πλειονότητα, στη διακοσμητική "κυρία καθηγήτρια", "κυρία υπουργίνα"...; Πώς έχει μεταβληθεί το κράμα αρχομανίας και δέους, που χαρακτήριζε στο μεσαίωνα τη σχέση του άνδρα με τη γυναίκα, στις κυριαρχικές -για τον άνδρα- συνθήκες της αστικής τάξης, που τις δέχτηκε και η ίδια η γυναίκα, για να προσαρμοστεί απόλυτα, ακόμα και στις απελευθερωτικές της προσπάθειες, σ' αυτές χωρίς να συμβάλλει με κάτι το δικό της σε ένα καινούριο κόσμο;... Ένα φαίνεται σίγουρο: η ψυχολογική κατάσταση στην οποία βρίσκεται σήμερα η γυναίκα της μεταγενέστερης αστικής κοινωνίας είναι θαυμάσια προκαθορισμένη στο να επιταχύνει το τέλος αυτής της κοινωνίας με τη συνεχή μείωση της γεννητικότητας. Με την παύση της μητρότητας παύει η ίδια η ανθρώπινη ζωή- εκτός αν η χημική βιομηχανία αναλάβει την αναπαραγωγή του ανθρώπου. Θα είναι άραγε αυτό το επόμενο κεφάλαιο της Τεχνολογικής Επανάστασης; Ένας τέλειος κόσμος του ρομπότ, μια ανθρωπότητα χωρίς φύλο;" (σελ. 141,143).

Το θέμα απασχολεί πολλές σύγχρονες διανοούμενες, που επικρίνουν έντονα αυτόν τον οίστρο ανατροπής, στον οποίο και αντιτάσσουν τους παλιούς πανανθρώπινους τρόπους ζωής. Μια από αυτές, η Hillary White, σε άρθρο της στον ιστότοπο LifeSite-News.com (10/1/2013), με τον εύγλωττο τίτλο: "Οι νέοι άνδρες αποφεύγουν το γάμο: Οι γυναίκες δεν είναι πια γυναίκες", παραθέτει στατιστικές από τις ΗΠΑ, που δείχνουν ότι από το 1997 μέχρι σήμερα, το ενδιαφέρον για ένα γάμο επιτυχή, ενώ στις νέες έχει αυξηθεί σημαντικά, στους συνομήλικούς τους νέους έχει μειωθεί σε βαθμό αντίστοιχο. Αναφέρει δε, θέσεις άλλης αντιφεμινίστριας, ερευνήτριας σε θέματα σχέσεων των φύλων και γάμου, της Susanne Venker, που σε άρθρο της με το εμβληματικό τίτλο "Πόλεμος κατά των ανδρών", αναλύει πλήθος στατιστικών στοιχείων από τις ΗΠΑ και συμπεραίνει ότι ο φεμινισμός έχει καταφέρει να εκτοπίσει πολλούς άνδρες από τη δημόσια σκηνή, απονευρώνοντας τον παραδοσιακό τους ρόλο ως πυλώνων, φυλάκων και τροφοδοτών της οικογένειας και γενικά της κοινωνίας. Κρίνει δε ότι οι άνδρες δεν έλκονται πια από το γάμο όπως πρώτα, δεν τον βλέπουν σαν πεδίο ολοκλήρωσης, αλλά σαν αρένα στημένου αγώνα, μετά τις απανωτές αναμορφώσεις του οικογενειακού δικαίου, που τα φεμινιστικά λόμπι έχουν εμπνεύσει: περιπέτεια χωρίς νόημα!

Η νεωτερική μετάλλαξη του ανθρώπου της Δύσης αφορά όχι μόνο τη γυναίκα αλλά και τον άνδρα, που όχι σπάνια εγγίζει εκτρωματικές καταστάσεις. Συχνά οι φυλετικές του μεταλλάξεις προκαλούν το κοινό αίσθημα. Μάχεται δε, με τρόπο βίαιο και προκλητικό, να τις επιβάλει σαν "ατομικό δικαίωμα", εγκαλώντας σε ρατσισμό όποιον απλά διαπιστώνει ιδίοις όμμασι, την αλήθεια για το βιολογικό του φύλο! Άλλοτε πάλι, πολλοί μοντέρνοι άνδρες αποδεικνύονται στυγνοί καιροσκόποι. Στηρίζουν εκθύμως την απελευθέρωση της γυναίκας από την "ανδρική κυριαρχία" (εννοείται βέβαια ότι η "απελεύθερη" επωμίζεται πολλές από τις δικές τους ευθύνες). Αυτοί δε, πλέοντας σε πελάγη αδιαφορίας, τρυγούν ανέμελα, κάποτε και με το αζημίωτο όποιο καρπό βρουν στο διάβα τους και "κάνουν τη ζωή τους" χωρίς τύψεις. Μήπως δεν πλειοδοτούν σε μανιφέστα, όπως ότι η γυναίκα δεν τους έχει ανάγκη; Δεν της αναγνωρίζουν ικανότητες σαν τις δικές τους, αν όχι μεγαλύτερες; Δεν προσυπογράφουν φεμινιστικά κηρύγματα περί "στερεότυπων ρόλων" των φύλων, που την έχουν χαντακώσει, και ότι "ήλθε ο καιρός να ανοίξει τα φτερά της"; Εννοώντας βέβαια "να φύγει να μας αφήσει ήσυχους"!

Τέτοιοι είναι οι καρποί της νέας περί φύλου ιδεοληψίας: όντα εγωπαθή, ανέραστα, άκαρπα. Εκείνος: δόλιος, ακαμάτης, φιλήδονος υποκριτής, ύπουλος ατομιστής. Εκείνη: υστερική της "τρεχάλας", αφιονισμένη με φαντασιώσεις αυτάρκειας, δύναμης, καταξίωσης, έτοιμη να συντρίψει όποιον καταφρονεί την ανωτερότητά της! Πώς αυτά τα όντα να συναντηθούν; Πώς να νιώσουν την ανάγκη το ένα του άλλου, για να ολοκληρωθούν δημιουργικά; Πώς να κάνουν οικογένεια;

Στις "εμπόλεμες" αυτές συνθήκες πάμπολλες είναι οι "απώλειες": αγόρια και κορίτσια, που επιθύμησαν γάμο και οικογένεια, βλέπουν τους πόθους τους να σαπίζουν σε "χωματερές" διαζυγίων ή τους απωθούν σαν δυνητικά σενάρια για την έσχατη ωριμότητά τους. Η αμοιβαία καχυποψία, που οι μοντέρνες διδαχές περί φύλου έχουν εκθρέψει, λυμαίνονται κάθε φυσιολογική μεταξύ τους συνεκτική έλξη.

Οι προωθητές των νέων θεωρήσεων περί φύλου, σεμνύνονται ότι απελευθέρωσαν τη γυναίκα καθιερώνοντας γι' αυτήν ίσα δικαιώματα με τον άνδρα. Στο μέτρο που η ισότητα δεν σημαίνει ισοπέδωση των φύλων, αλλά ίσος σεβασμός στο πρόσωπο και την ξεχωριστή λειτουργία κάθε ανθρώπου ανεξαρτήτως φύλου, παραβιάζουν ανοιχτές θύρες. Εδώ και 2000 χρόνια ο Χριστιανισμός έχει διακηρύξει τη γυναίκα ισότιμη με τον άνδρα, όπως εξαρχής δημιουργήθηκε. Οι επιτυχίες δε που επικαλούνται τα φεμινιστικά κινήματα, στην αναμόρφωση του θεσμικού πλαισίου των κοινωνιών προς όφελος των γυναικών, λίγο διαφέρουν από "πύρρειες νίκες". Πολύ αμφίβολο αν σήμερα είναι πιο ευτυχισμένη η γυναίκα και αξιοποιεί καλύτερα τα τάλαντά της περνώντας τις μέρες ή τις νύχτες της πίσω από γκισέ και γραφεία γεμάτα χαρτιά, υπό το κράτος αγχωτικών προθεσμιών και υποχρεώσεων, ή σε μαραθώνια διαβούλια "στελεχών" και "συμβούλων", ή σε συνεργεία προσφοράς υπηρεσιών κτλ., αν είναι πιο ασφαλής και έπαψε να κινδυνεύει να πέσει θύμα εκμετάλλευσης ή παρενόχλησης, κυνηγώντας την "ανέλιξη", στον ανελέητο, ανταγωνιστικό, ηθικά ξεσαλωμένο κοινωνικό χώρο, από όσο ήταν, όταν τα δύο φύλα συμπορεύονταν με ρόλους αλληλοεξαρτώμενους, παρά τα προβλήματα που έχει όντως εκθρέψει στις σχέσεις τους η φθορά της ανθρώπινης φύσης. Ένα πάντως είναι σίγουρο: οι δυτικές κοινωνίες απειλούνται από δημογραφικό λιμό. Η Δύση ήδη δύει, όπως είχε προβλέψει ο Γκέμερεϋ πριν από 40 χρόνια.

Αξιοσημείωτη επίσης και η διαίσθηση, του ότι ο άνθρωπος της δυτικής κουλτούρας ίσως θελήσει να επέμβει στην ίδια τη "θεόπλαστη φύση" του και, στρεβλώνοντας τη δημιουργική ετερότητα των φύλων, να αναθέσει την αναπαραγωγή του στη βιοχημεία! Δεν συζητιέται σήμερα η δυνατότητα παραγωγής "αντιγράφων" ανθρώπων με "κλωνοποίηση"; Δεν γνωρίζουμε αν, με την ανοχή του Θεού (την "κατ' εγκατάλειψη"...) ο άνθρωπος της αποστασίας  θα το επιτύχει ούτε τί όντα θα παραχθούν. Το δημογραφικό κενό πάντως στη Δύση δεν πρόκειται να καλυφθεί δια της βιοτεχνολογίας με άφυλα ρομπότ. Η φυσική νομοτέλεια απεχθάνεται το κενό: το νερό που ρέει, γεμίζει όποια λακούβα βρει στο διάβα του. Έτσι και οι λαοί μετακινούνται, είτε ως μαχητικοί εισβολείς είτε ως εξαθλιωμένοι οικονομικοί ή πολεμικοί πρόσφυγες, και διακινδυνεύουν τη ζωή τους αναζητώντας καλύτερη τύχη σε περιοχές δημογραφικά διψασμένες. Δεν έχει γίνει η Μεσόγειος υγρός τάφος για χιλιάδες δύστυχους πρόσφυγες που πληρώνουν χαράτσι σε μαφιόζους δουλέμπορους, για να τους μεταφέρουν λαθραία στην Ευρώπη σε σαπιοκάραβα που βυθίζονται;

Το ότι η Ευρώπη περιθάλπει θαλασσοδαρμένους ναυαγούς είναι αξιέπαινη. Η τραγικότητα όμως του δικού της προβλήματος είναι εφιαλτική: η υπογεννητικότητα κάνει το μέλλον της ζοφερό. Πρόσφατες στατιστικές τη φέρουν πρωταθλήτρια κόσμου στο ..."άθλημα" αυτό. Κατ' αδήριτη λοιπόν συνέπεια, όσο και αν σπάνια ομολογείται, η Ευρώπη σ' αυτά τα θαλασσοδαρμένα ράκη, όσα επιζήσουν, προσβλέπει για να κρατήσει σε λειτουργία τον παραγωγικό ιστό της και όρθιο το ασφαλιστικό σύστημα των γερασμένων γηγενών πληθυσμών της. Επισήμως εκτιμάται ότι η ΕΕ θα χρειαστεί να ενσωματώσει κάπου 56 εκατομμύρια νέων μεταναστών μέχρι το 2050, "προκειμένου να καταπολεμηθεί η μείωση του εργατικού δυναμικού της" (βλ. ιστοσ. Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου europarl.europa.eu). Πράγμα που σημαίνει ότι θα πρέπει να δεχθεί την εισροή άνω των 150 εκατομμυρίων νέων ανθρώπων στον ευρωπαϊκό χώρο.

"Δύση της Δύσης", λοιπόν, δεν σημαίνει ακατοίκητη Δύση. Σημαίνει το τέλος του περίφημου χριστιανικού  δυτικού πολιτισμού. Ίσως τα περίλαμπρα χριστιανικά επιτεύγματα της γηραιάς μας ηπείρου θα τα επιδεικνύουν κάποτε σαν μουσειακά  τουριστικά εκθέματα νεήλυδες λαοί, μουσουλμάνοι, ως επί το πλείστον, μια και γι' αυτούς η πολυτεκνία είναι καθήκον ιερό! Και αυτό δεν θα ήταν το χειρότερο σενάριο: κανείς δεν μπορεί να αποκλείσει την επέκταση του αιματηρού τζιχάντ της Μέσης Ανατολής στα πατρογονικά μας εδάφη. Και τότε...Ας μην το συζητάμε!

Θα βγούμε οι Ευρωπαίοι, και ιδίως εμείς οι Έλληνες, από τον χαυνωτικό ευδαιμονισμό μας, ώστε η δυναμική της τραγικής αυτής πορείας να ανακοπεί; Έρχεται πάντως στο νου μια ρήση του διάσημου Άγγλου ιστορικού Άρνολντ Τόϋμπη, που έχει πει: "Οι πολιτισμοί όταν χάνονται, είναι θύματα αυτοκτονίας, όχι δολοφονίας"! Ρήση ζοφερή, τραγικά όμως επίκαιρη με όσα συμβαίνουν σήμερα στους λαούς της Ευρώπης, του λίκνου του περίφημου ευρωπαϊκού πολιτισμού. Εμείς, οι δοκησίσοφοι κρετίνοι, οι "Χριστιανοί" της Δύσης, χλευάζουμε το χριστιανικό μας πολιτισμικό υπόβαθρο και, "δαφνοστεφείς" κήρυκες της περήφανης αυτοχειρίας, προβάλλουμε στην οικουμένη σαν πρόταση προόδου το "επίτευγμα" της στείρας μεταλλαγμένης φυσικής τάξης! Κατ' ουσίαν, ένα πολιτισμό λαών σε επιθανάτια κλίνη, μια "μαύρη τρύπα", που τους ρουφά και τους αφανίζει!

Κάποιοι εύστοχα τον έχουν ονομάσει "κουλτούρα θανάτου"!....