Εκκλησία και Σύμφωνο Συμβίωσης

Ορθόδοξη Ομάδα Δογματικής Έρευνας	Κοινωνία και Γεγονότα

Από καιρό ετοιμαζόταν το νομοσχέδιο για το Σύμφωνο Ελεύθερης Συμβίωσης και μάλιστα είχε συνδυασθεί με τη νομιμοποίηση των ομοφυλοφιλικών σχέσεων.

Το νομοσχέδιο το οποίο πρόκειται να κατατεθεί στην Βουλή, σύμφωνα με δήλωση του υπουργού Δικαιοσύνης, δεν περιλαμβάνει διατάξεις για τους ομοφυλοφίλους, αλλά επιλύει διάφορα άλλα κοινωνικά ζητήματα.

Το θέμα αυτό μπορεί να αντιμετωπισθή από πλευράς Πολιτείας και από πλευράς Εκκλησίας, διότι άλλος είναι ο ρόλος της Πολιτείας και άλλος ο ρόλος της Εκκλησίας.

1. Η Πολιτεία, κατά πρώτον, ενδιαφέρεται για την επίλυση κοινωνικών προβλημάτων, δεδομένου ότι στην κοινωνία μας ζουν και πολλοί άνθρωποι, οι οποίοι δεν είναι μέλη της Εκκλησίας. Φυσικά, οι νομοθετικές ρυθμίσεις τέτοιων θεμάτων πρέπει να γίνονται με προσοχή, να μην αφίστανται του κοινού δικαίου, διότι ο νόμος δεν είναι απλώς για να επιλύει κοινωνικές διαφορές και να ικανοποιεί τις επιθυμίες των ανθρώπων, αλλά και να τους παιδαγωγεί. Αυτό είναι πολύ σημαντικό σημείο, το οποίο δυστυχώς δεν αντιμετωπίζεται σωστά.

Ενας σημαντικός κίνδυνος για το νομοσχέδιο αυτό βρίσκεται στο ότι εισάγεται ή υπονοείται κατά κάποιον τρόπο μια τρίτη μορφή γάμου.

Μέχρι τώρα στην πατρίδα μας ισχύει ο θρησκευτικός γάμος και ο πολιτικός γάμος. Τώρα εισάγεται και ένα είδος τρίτου γάμου. Βεβαίως, στις δηλώσεις του υπουργού διαβάζουμε ότι δεν πρόκειται περί τρίτου γάμου. Ομως το κρίσιμο σημείο είναι ότι πρέπει να ξεκαθαρισθεί σε τι διαφέρει το Σύμφωνο ελεύθερης διαβίωσης από τον πολιτικό γάμο. Και το ερώτημα που τίθεται είναι: Γιατί οι λεγόμενες νέες διευκολύνσεις δεν τίθενται στις ήδη υφιστάμενες διατάξεις περί πολιτικού γάμου; Νομίζω ότι δημιουργείται η υποψία ότι το Σύμφωνο Ελεύθερης Συμβίωσης που διαχωρίζεται από τον πολιτικό γάμο μπορεί να θεωρηθεί ως γέφυρα εισαγωγής, ύστερα από λίγο, της αναγνώρισης κάθε άλλης σχέσης.

2 Η Εκκλησία, έπειτα, ενδιαφέρεται για την ανύψωση του κοινωνικού βίου και του ανθρώπου, τη θεραπεία των παθών, την καλή λειτουργία της οικογένειας και γι' αυτό θα πρέπει να υπάρχει συνεργασία μεταξύ Εκκλησίας και Πολιτείας στη θέσπιση νόμων που θα αναφέρονται στην οικογένεια.

Αυτό, άλλωστε, ήθελε και ο νομοθέτης με την διάταξη του 3ου άρθρου του Καταστατικού Χάρτη της Εκκλησίας της Ελλάδος, στο οποίο γίνεται λόγος ότι «η Εκκλησία της Ελλάδος συνεργάζεται μετά της Πολιτείας, προκειμένου περί θεμάτων κοινού ενδιαφέροντος ως... της εξυψώσεως του θεσμού του γάμου και της οικογενείας...». Εδώ γίνεται λόγος για εξύψωση του γάμου και της οικογένειας και όχι για υπονόμευσή τους.

Πέραν τούτου η Εκκλησία ενώ ενδιαφέρεται για τα μέλη της, δεν έχει ουσιαστικό λόγο για τους άλλους που δεν είναι ενεργεία και δυνάμει μέλη της. Ομως, και η ποιμαίνουσα Εκκλησία θα πρέπει να ενδιαφέρεται πρωτίστως για την ποιμαντική του χριστιανικού γάμου και της ζωής της οικογένειας. Γιατί η πραγματικότητα δείχνει ότι δυστυχώς δεν έχουμε εμείς οι κληρικοί ουσιαστική επικοινωνία με την πλειονότητα των ανθρώπων που δέχονται τις ευλογίες του χριστιανικού γάμου.

Πόσοι έγγαμοι Χριστιανοί ζουν σύμφωνα με την παράδοση της Ορθοδόξου Εκκλησίας; Και πόσοι κληρικοί ενδιαφέρονται πραγματικά για την προετοιμασία των νέων για την ανάπτυξη χριστιανικής οικογένειας και την προκοπή των εγγάμων που τέλεσαν ορθόδοξο γάμο;

Το πρόβλημα είναι πολύπλοκο, δεν εξαντλείται σε μερικές δηλώσεις με έντονο το συνθηματολογικό στοιχείο.